Ένας Αργεντινός που γεννήθηκε το 1993 δεν έχει δει ποτέ την εθνική του ομάδα να κατακτά έναν διεθνή τίτλο…
Όταν γίνεται αναφορά σε ένα από τα πιο… ποδοσφαιρικά έθνη του πλανήτη (και στην προκειμένη περίπτωση το Νο 2 της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA) μοιάζει σαν ψέμα. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό.
Η Αργεντινή παρήγαγε πάντα μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του αθλήματος και οι λάτρεις της εθνικής της ομάδας είναι εκατομμύρια ανά τον πλανήτη.
Λιονέλ Μέσι, Σέρχιο Αγκουέρο, Γκονσάλο Ιγκουαΐν, Κάρλος Τέβες, Άνχελ ντι Μαρία, Χαβιέρ Σανέτι, Ντιέγκο Μιλίτο, Ερνάν Κρέσπο είναι μόνο μερικά από τα αστέρια που έχουν φορέσει την φανέλα της «αλμπισελέστε» όλα αυτά τα χρόνια.
Κανείς τους, όμως, δεν κατάφερε να γευτεί την κατάκτηση ενός τίτλου με την εθνική του ομάδα, αφού μια «κατάρα» μοιάζει να την έχει στοιχειώσει τα τελευταία 24 χρόνια.
Συγκεκριμένα από το 1993 και μετά έχει ηττηθεί σε 5 μεγάλους τελικούς (Παγκόσμιο Κύπελλο-Copa América), καθώς και σε άλλους 2 τελικούς του Confederations Cup.
Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία αδικεί τους Αργεντινούς, οι οποίοι στους περισσότερους από τους παραπάνω τελικούς, έχασαν τους τίτλους στις λεπτομέρειες.
Το 2004 γνώρισαν την ήττα στον τελικό του Copa América από τη Βραζιλία στη διαδικασία των πέναλτι κι ενώ στην κανονική διάρκεια κρατούσαν την κούπα μέχρι το 93’, όταν και ισοφάρισε ο Αντριάνο σε 2-2.
Το 2007 η μοίρα έβγαλε το ίδιο ζευγάρι χωρίς διαφορετικό αποτέλεσμα, καθώς η «σελεσάο» επικράτησε κατά κράτος με 3-0 και χάλασε το ντεμπούτο του Λιονέλ Μέσι σε τελικό με την εθνική του ομάδα.
Την τελευταία 4ετία οι Λατινοαμερικανοί έχασαν 3 κούπες μέσα από τα χέρια τους και συνέχισαν τη δυσμενή παράδοση που τους θέλει να μνημονεύουν τον Ντιέγκο Μαραντόνα, είκοσι χρόνια μετά την απόσυρσή του από τη δράση.
Το 2014 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Μάριο Γκέτσε «τιμώρησε» την Αργεντινή στο 113’ και χάρισε το τρόπαιο στην Γερμανία, ενώ το 2015 και το 2016 η Χιλή «σκότωσε» τους Αργεντινούς και τις δύο φορές με τον ίδιο τρόπο, ήτοι στη διαδικασία των πέναλτι.
«Αποχωρώ από την εθνική»
Η παραπάνω δήλωση ανήκε στον Λιονέλ Μέσι, έπειτα από τον περυσινό χαμένο τελικό του Copa América Centenario 2016.
Αυτό το στραπάτσο ήταν το πλέον δραματικό, με τους παίκτες της Αργεντινής να ξεσπούν σε κλάματα μετά την ήττα και τον άσο της Μπαρτσελόνα να ανακοινώνει (έστω και προσωρινά) την αποχώρησή του από το διεθνές ποδόσφαιρο.
Αυτή η απόφαση του Μέσι προκάλεσε σοκ όχι μόνο στους οπαδούς της Αργεντινής, αλλά και σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική κοινότητα, ακόμη και στην Adidas η οποία θα έχανε το μεγαλύτερο όνομά της από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018.
Η τελευταία φορά που η σημαία της Αργεντινής ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί μιας διοργάνωσης εντοπίζεται 24 χρόνια πριν.
Τον Ιούλιο του μακρινού 1993, η γενιά του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και του Ντιέγκο Σιμεόνε, θριάμβευσε στα γήπεδα του Εκουαδόρ και επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες με το τρόπαιο του Copa América στις αποσκευές της.
Xωρίς τον Μαραντόνα
Η εθνική Αργεντινής κατέβαινε να αγωνιστεί στα γήπεδα του Εκουαδόρ ως κάτοχος του τίτλου από την προηγούμενη διοργάνωση, αυτής του 1991, ωστόσο ο μεγάλος αστέρας της, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, δεν ακολούθησε την αποστολή.
Η 15μηνη ποινή που του είχε επιβληθεί το 1991 λόγω χρήσης απαγορευμένων ουσιών είχε λήξει και, κατά συνέπεια, βρισκόταν στην διάθεση του Άλφιο Μπασίλε, ο οποίος όμως προτίμησε να πάρει μαζί του τον 23χρονο τότε Ντιέγκο Σιμεόνε.
Η καριέρα του Μαραντόνα είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα, ενώ η μέτρια σεζόν που πραγματοποίησε με τη φανέλα της Σεβίλλης δεν τον βοήθησε καθόλου.
Ο «Ντιεγκίτο» θα ξαναφορούσε το εθνόσημο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, σκοράροντας μάλιστα στο 4-0 επί της Εθνικής Ελλάδας.
Όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, αυτή θα ήταν και η τελευταία του ανάμνηση με την φανέλα της «αλμπισελέστε».
Η πορεία ως τον τελικό
Ακόμη και χωρίς τον Μαραντόνα, το ταλέντο και τα ονόματα δεν απουσίαζαν από την αποστολή της Αργεντινής.
Η «αλμπισελέστε» παρατασσόταν με τον Σέρχιο Γκοϊκοετσέα, έναν τρομερό τερματοφύλακα, τον Όσκαρ Ρουζέρι στην άμυνα, τους Φερνάντο Ρεδόντο-Ντιέγκο Σιμεόνε στο κέντρο και τον αξεπέραστο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα της Φιορεντίνα στην επίθεση.
Η Αργεντινή κατάφερε να περάσει ως 2η από τον όμιλο μπροστά από το Μεξικό και την Βολιβία και πίσω μόνο από την Κολομβία.
Στη συνέχεια απέκλεισε την «αιώνια αντίπαλο» Βραζιλία στα προημιτελικά, με το δραματικό 6-5 στα πέναλτι και αφού νωρίτερα οι δύο ομάδες είχαν αναδειχθεί ισόπαλες με 1-1 στα 120’.
Εξίσου αγωνιώδης ήταν και η πρόκριση επί της Κολομβίας στα ημιτελικά όταν και πάλι προκρίθηκε με το ίδιο σκορ (6-5) στην ψυχοφθόρα διαδικασία.
https://www.youtube.com/watch?v=G02IdryhxUw
Στον μεγάλο τελικό, η «αλμπισελέστε» θα διεκδικούσε το τρόπαιο κόντρα στο Μεξικό, με το οποίο είχε αναδειχθεί ισόπαλο 1-1 στη φάση των ομίλων.
Οι «Αζτέκοι» δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους Αργεντινούς, αρχής γενομένης από τον τερματοφύλακα Χόρχε Κάμπος που κατάφερε να σκοράρει 34 φορές στην καριέρα του!
Οι Αλμπέρτο Γκαρσία Άσπε και Ραμόν Ραμίρες ήταν εγγύηση στο κέντρο, ενώ στην επίθεση δέσποζε με την παρουσία του ο καλύτερος Μεξικανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Ούγκο Σάντσες, ο οποίος υπήρξε δεινός σκόρερ και πρώην αστέρας των Ατλέτικο Μαδρίτης και Ρεάλ Μαδρίτης.
Η μεγάλη βραδιά του «Μπατιγκόλ»
Στις 4 Ιουλίου του 1993, στον τελικό του «Μονουμεντάλ» του Εκουαδόρ μπροστά σε 25.000 οπαδούς, οι δύο ομάδες άρχισαν προσεκτικά.
Τίποτα το αξιέπαινο δεν καταγράφηκε στο α’ ημίχρονο, αλλά όλα άλλαξαν μετά την ανάπαυλα, όταν ανέλαβε δράση ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα.
Ο «Μπατιγκόλ», αν και ήταν ο 1ος σκόρερ στην διοργάνωση του 1991, στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1993 είχε πραγματοποιήσει μέτρια πορεία.
Χαρακτηριστικό είναι ότι είχε βρει δίχτυα μόλις μία φορά, στην επικράτηση με 1-0 κόντρα στη Βολιβία, ωστόσο όπως αποδείχτηκε, κρατούσε το καλύτερο για το τέλος.
Γενικά, έπιασε πολύ καλή απόδοση στον τελικό του «Μονουμεντάλ» και δημιούργησε ουκ ολίγα προβλήματα στη μεξικανική άμυνα.
Με σουτ μέσα από τη μεγάλη περιοχή, ο άσος της Φιορεντίνα έδωσε το προβάδισμα στους Αργεντινούς στο 63’ και έβαλε τις βάσεις για το… back to back.
Οι Μεξικανοί ισοφάρισαν 4 λεπτά αργότερα με πέναλτι του Mπενχαμίν Γκαλίντο, όμως ο Μπατιστούτα δεν είχε πει ακόμη την τελευταία του λέξη.
Στο 74’ ο Ντιέγκο Σιμεόνε βρήκε τον Μπατιστούτα με πλάγιο, κι εκείνος αφού απέφυγε έξυπνα τον Ραούλ Γκουτιέρες μέσα στη μεγάλη περιοχή, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Χόρχε Κάμπος.
Το Μεξικό προσπάθησε, αλλά παρά την είσοδο του επιθετικού Ραούλ Φλόρες στη θέση του αμυντικού Ραούλ Γκουτιέρες στο 79’, δεν άλλαξε τίποτα.
Το 2-1 έμελλε να είναι και το τελικό σκορ, το οποίο σφράγισε το 14ο Copa América της Αργεντινής και μόλις το 2ο σε 34 ολόκληρα χρόνια.
Είχαν προηγηθεί 8 αποτυχημένες προσπάθειες (σ.σ. οι 2 σε τελικούς), μέχρι τους 2 διαδοχικούς τίτλους του 1991 και του 1993.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και κανείς δεν φανταζόταν ότι η πάλαι ποτέ κραταιά Αργεντινή θα συμπλήρωνε παραπάνω από 2 δεκαετίες χωρίς να γευτεί την κατάκτηση ενός τίτλου.
Φυσικά, παραμένει μια τεράστια εθνική ομάδα και κάποια στιγμή θα σπάσει το ρόδι, αλλά μέχρι τότε ο μυθικός Μπατιστούτα και η παρέα του μπορούν να υπερηφανεύονται ότι είναι οι τελευταίοι που της χάρισαν ένα τρόπαιο.
ΙΩΑΚΕΙΜ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ
Διαβάστε ακόμη:
Τρεις αλλαγές στο 31′: Το… ξεπάστρεμα της Αργεντινής από την Ουρουγουάη
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα