Ο Ούγκο Σκονοκίνι δεν θέλει να θυμάται πως την ημέρα που συμπλήρωνε το 30ό έτος της ηλικίας του ήταν εκτός μπάσκετ. Ακόμη και σήμερα που κλείνει τα 48 εκείνους τους 8 μήνες με περίσσια άνεση θα τους διέγραφε από τη μνήμη του, αν υπήρχε η ευκαιρία. Σαν να μην κύλησαν ποτέ.

Το Sport-Retro.gr ρίχνει φως σε μια μπερδεμένη υπόθεση που ταλαιπώρησε τον σπουδαίο Αργεντινό γκαρντ. Έναν σταρ που προηγήθηκε σε φήμη του Μανού Τζινόμπιλι και για μία μπασκετική σεζόν βρέθηκε στα μέρη μας παίζοντας στον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Προτού στο γήπεδο που περιέργως δεν στέριωσε βιώσει τη λαμπρότερη στιγμή της πλούσιας καριέρας του.

***

Το 1977 δεν ήταν άλλη μια χρονιά για το αργεντίνικο μπάσκετ. Ο ερχομός στη ζωή του «λέοντα» Μανού Τζινόμπολι -στις 28 του Ιούλη- σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή και λειτούργησε ως η μαγιά για τις διαδοχικές επιτυχίες του εθνικού συγκροτήματος μέσα στη 10ετία των 00s.

Επιτυχίες που φούσκωσαν υπερηφάνεια έναν ολόκληρο λαό. Υπήρξε το δίχως άλλο μια ξεχωριστή μορφή που ηγήθηκε των συνομιλίκων του (Σάντσες, Πριτζιόνι, Βικτοριάνο) και ενέπνευσε τους μεταγενέστερους (Νοσιόνι, Σκόλα, Ντελφίνο, Χέρμαν) στο δρόμο για την κορυφή του κόσμου.

Τάνγκο στο παρκέ, βέβαια, οι Αργεντινοί χόρευαν πολύ πριν εμφανιστεί ο αρχιχορευτής, έχοντας μάλιστα κατακτήσει το Πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο (1950)!

Ο Μιλανέσιο και ο Βιγιάρ ήταν παιδιά των 60s, ενώ ο Μοντέκια, ο Νικόλα, ο Βολκοβίσκι και ο Ομπέρτο πάτησαν πάνω τα χνάρια τους για να επεκτείνουν την παράδοση. Μεταξύ τους ένας… μικρός Τζινόμπολι.

Ο Ούγκο Σκονοκίνι δεν διέθετε την αρχοντιά και την «καλλιτεχνία» του κατά 6 χρόνια νεότερού του Εμάνουελ, με τον οποίο μάλιστα συμπορεύτηκαν για κάμποσα χρόνια τόσο στην Ιταλία όσο και στην «El Alma», το καμάρι της χώρας.

 

Ούγκο πριν από τον Μανού

Ωστόσο ο γεννημένος σαν σήμερα (10 Απριλίου του 1971) στην Κανιάδα δε Γκόμες της επαρχίας Σάντα Φε υπήρξε -κατά μία έννοια- η προγενέστερη μορφή του.

Ανολοκλήρωτη μεν, όχι αρχέτυπη, αλλά η «προϊδέαση» του αποτελέσματος της εξελιγκτικής διαδικασίας που θα προέκυπτε από το ίδιο καλούπι του μπασκετικού εμπνευστή. Μετά η φόρμα διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, για να μην αναδυθεί άλλος τόσο τέλειος.

Ο Σκονοκίνι ήταν η πρώτη -πετυχημένη- απόπειρα δημιουργίας ενός δυναμικού σούτινγκ γκαρντ, ο οποίος με προσόντα «πασπαρτού» ήταν σε θέση ν’ ανταποκριθεί σε διάφορους ρόλους.

Επιθετικούς, δημιουργικούς ή αμυντικούς. Ειδάλλως δεν θ’ άντεχε να παίζει για τουλάχιστον 1/4 του αιώνα σε ικανοποιητικό επίπεδο.

 

Η δελεαστική πρόταση του Παναθηναϊκού

Στο χρονικό διάστημα αυτό ο Αργεντινός πρόλαβε ν’ αγωνιστεί σε 11 διαφορετικές ομάδες. Μεταξύ αυτών ο Παναθηναϊκός του Μπόζα Μάλκοβιτς, την επόμενη σεζόν του ευρωτίτλου στο Παρίσι (1996-97).

«Ήταν μια πολύ δελεαστική πρόταση που δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ», είχε ομολογήσει σε συνέντευξή του για να δικαιολογήσει την απόφασή του ν’ αλλάξει επαγγελματικό περιβάλλον.

Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στον Παναθηναϊκό

Ο αυταρχικός Σέρβος κόουτς είχε στο μυαλό του να συνθέσει ένα σύνολο σύμφωνα με αποκλειστικά δικές του επιλογές και δεδομένης της επιτυχίας που είχε πιστωθεί λίγους μήνες πριν φόρτωσε (χάρη στα χρήματα των Γιαννακόπουλων) το ρόστερ μ’ ένα καράβι ξένους (Κοχ, Μαρτίνεθ, Αμίτσι, Νικόλα, Ντίνκινς).

Η «Βαβέλ» που έχτισε δεν είχε στέρεες βάσεις και γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος, παρόλο μάλιστα που η χρονιά άρχισε με την επικράτηση στο Διηπειρωτικό. Μοιραία ο ίδιος έφυγε προτού ολοκληρωθεί η σεζόν και το φιλόδοξο «πείραμά» του απέτυχε παταγωδώς (αποκλεισμοί σε κύπελλο και πρωτάθλημα).

Ο Ούγκο Σκονοκίνι ήταν εξ εκείνων που παρασύρθηκαν από το τσουνάμι των νέων μεταβολών στο έμψυχο δυναμικό και πήρε το αεροπλάνο της επιστροφής για την Ιταλία.

«Με τους -ιτς δεν τα πήγαινα ποτέ καλά γιατί δεν αφήνουν ελευθερία στους παίκτες τους», είχε αναφέρει σε μια άλλη αποστροφή της συνέντευξής του, σχολιάζοντας το πρόωρο διαζύγιο με την ελληνική ομάδα, μολονότι είχε διετές συμβόλαιο.

Στη γείτονα όμως δεν γύρισε για τη Ρέτζιο Καλάμπρια, στην οποία είχε πρωτοπάει ως ένας από τους πρώτους Αργεντινούς που έκαναν το υπερατλαντικό ταξίδι. Ούτε φυσικά για τη Μιλάνο, στην οποία ανήκε για τέσσερα χρόνια, ή τη Ρόμα, από την οποία είχε φύγει ένα χρόνο.

Η πρόταση της Βίρτους Μπολόνια ήταν που τον κέρδισε. Συμπαίκτης του Ντανίλοβιτς και του Σάβιτς. «Άλλο οι παίκτες -ιτς», είχε συμπληρώσει διαχωρίζοντας τη θέση του.

 

Το στίγμα και το παράπονο

Η θητεία του στη μεγάλη ομάδα της Μπολόνια διήρκησε τέσσερα χρόνια. Σχεδόν, για την ακρίβεια. Διότι μια απότομη σκιά απλώθηκε πάνω από την καριέρα του από τον Οκτώβριο του 2000 και για τους επόμενους μήνες σκέπασε καθετί που τον αφορούσε.

Μια περίεργη υπόθεση ντόπινγκ, η οποία κηλίδωσε ως ένα βαθμό το προφίλ ενός δουλευταρά αθλητή που δεν είχε δώσει αφορμές και δικαιώματα.

Στην πρεμιέρα της νέας σεζόν του ιταλικού πρωταθλήματος η Βίρτους Μπολόνια του Έτορε Μεσίνα αντιμετώπιζε τη Σιένα και μετά το τέλος του αγώνα ο Αργεντινός κλήθηκε να παράσχει δείγμα ούρων προς εξέταση.

Ούτε που φανταζόταν τι θα επακολουθούσε, μια περιπέτεια που δημιούργησε αμφιβολίες ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό του για το τι και πώς είχε προκληθεί τέτοια ζημιά.

Ιστορίες για ντόπινγκ και απαγορευμένες ουσίες

Όπως ενημερώθηκαν αργότερα ομάδα και παίκτης, το τεστ έδειξε πως είχε γίνει χρήση ενός παράγωγου της ναδρολόνης, το οποίο ανήκει ούτως ή άλλως στη λίστα των απαγορευμένων ουσιών.

Ο Αργεντινός συνέχισε ν’ αγωνίζεται ως τις 16 Δεκεμβρίου, όντας τιμωρημένος με αναστολή, και έκτοτε άρχισε δικαστικό αγώνα με στόχο να βρει το δίκιο του.

Υποστήριζε πως όλο αυτό το μπέρδεμα προήλθε από ένα κολλύριο που έλαβε κατά τη διάρκεια των διακοπών του στην Αργεντινή για οφθαλμολογικούς λόγους. «Δεν πήρα τίποτα παράνομο, μόνο ό,τι μου είχαν δώσει από την ομάδα», έλεγε και ξανάλεγε.

Οι δικαστές δέχθηκαν εν μέρει τους ισχυρισμούς του και δεν τον τιμώρησαν με δύο χρόνια. Δεν κατέστη ωστόσο δυνατό να μηδενιστεί η ποινή , αφού του χρεώθηκε ακούσια χρήση της παράνομης ουσίας.

Αρχικά του επεβλήθη αποκλεισμός για πέντε μήνες και δέκα ημέρες, αλλά ο Αργεντινός δεν κοιμόταν τα βράδια. Κυνηγούσε τη μείωση της τιμωρίας, θεωρώντας εαυτόν αθώο. Έφτασε μάλιστα ως την ολυμπιακή επιτροπή της Ιταλίας, τον ύψιστο βαθμό αθλητικής δικαιοσύνης.

Τον τιμώρησαν ωστόσο με 8μηνη αποχή από τη δράση, ως τις 15 Αυγούστου, και η καριέρα του στη Βίρτους ολοκληρώθηκε άδοξα.

Η διοίκηση της ιταλικής ομάδας δεν είχε υποχρέωση να καταβάλει τα χρήματα που προέβλεπε το υπόλοιπο του συμβολαίου του και έπραξε αντιστοίχως, αλλά τον Σκονοκίνι δεν τον στεναχώρησε τόσο αυτό.

Όσο το γεγονός πως ουδείς τον στήριξε στη μάχη που έδωσε. «Αυτή η συμπεριφορά υπαγόρευσε την επιθυμία να απαλλαγούν από μια δέσμευση που ίσως τη θεωρούσαν υπερβολικά δαπανηρή».

Αντίστοιχα ο Αργεντινός πειράχθηκε με τον Έτορε Μεσίνα διότι «στα τέσσερα χρόνια που δουλέψαμε δίπλα-δίπλα νόμιζα ότι θα είχε καταλάβει ποιος είμαι».

«Δεν με υπερασπίστηκε», ήταν το παράπονό του. «Είναι κρίμα που η σχέση μου με τη Βίρτους τελείωσε με αυτόν τον τρόπο επειδή μέχρι τότε είχα ζήσει υπέροχες στιγμές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μου», κατέληξε τότε.

4/9/2002: Η μέρα που η Αργεντινή απέδειξε ότι η «USA Team» δεν είναι ανίκητη

 

Η ιδανικότερη συνέχεια

Στο μέλλον πάντως έφτιαξε νέες. Με την Μπασκόνια κυρίως, στην οποία εντάχθηκε τον Νοέμβριο του 2001. Είχε φοβηθεί πως ό,τι προηγήθηκε θα τον «λερώσει» με το στίγμα του ντοπαρισμένου. Δεν είχε προσφορές το καλοκαίρι, ανησύχησε.

Δούλεψε πολύ με τον εαυτό του για ν’ αποφύγει τις παγίδες, αναζητούσε μια προσωπική ρεβάνς. Μέχρι που μια συγκυρία με τον Τιμίνσκας, τον έστειλε στη Βιτόρια.

Για να βρει τους φίλους του (Νοσιόνι, Σκόλα, Ομπέρτο) και να ξανανιώσει. Όντας μέλος μιας υπέροχης ομάδας που κατέκτησε το νταμπλ. Προτού με τους ίδιους τρεις και φυσικά τον Τζινόμπιλι φορέσει στο στήθος το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Αγώνες της Αθήνας (2004).

Κnick the Greek