Ο αστέρας της Formula 1 που σε γυρίσματα ταινίας «υπέδειξε» το μέρος όπου έμελλε να σκοτωθεί
Ρόλαντ Ρατσενμπέργκερ, Ζιλ Βιλνέβ, Άιρτον Σένα, Ρόνι Πέτερσον, Ρικάρντο Παλέτι…
Μερικά από τα ονόματα οδηγών της Formula 1 που έχουν χάσει άδικα τη ζωή τους σε δυστυχήματα τα οποία συνέβησαν στις πίστες.
Στη μακρά μακάβρια λίστα εντοπίζει κανείς και το όνομα του σπουδαίου Ιταλού πιλότου Λορέντσο Μπαντίνι, o οποίος «έφυγε» στις 10 Μαΐου 1967.
Ορφανός από μικρός, γαμπρός του αφεντικού του
Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1935 στο σημερινό Μαρτζ της Λιβύης (σ.σ. τότε ήταν ιταλοκρατούμενο και ονομαζόταν Μπάρτσε).
Πατέρας του ήταν ο Τζιοβάνι Μπαντίνι και μητέρα του η Έλενα Μαρτινιόνι, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει από την Εμίλια-Ρομάνια στην προσπάθειά τους να βρουν ένα πιο αποδοτικό επάγγελμα.
Παντρεύτηκαν στη Λιβύη και το 1934 είχαν χαρεί τον πρώτο καρπό του έρωτά τους, ονόματι Γκαμπριέλα, προτού ακολουθήσει ο Λορέντσο.
Το 1941 η οικογένεια έπρεπε να εγκαταλείψει τη Βόρεια Αφρική εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και να εγκατασταθεί εν τέλει στο Σαν Κασιάνο ντι Μπριζιγκέλα, γενέτειρα του πατέρα.
Αγόρασαν ένα ξενοδοχείο, όμως δεν πρόλαβαν να το χαρούν για πολύ, καθώς ο Τζιοβάνι Μπαντίνι, μέλος του Ρεπουμπλικανικού Φασιστικού Κόμματος, απήχθη και εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.
Η Έλενα Μαρτινιόνι φόρεσε το μαύρο χρώμα του πένθους, πήρε τα παιδιά της και όλοι μαζί μετέβησαν στη γενέτειρά της στο Ρετζιόλο.
Ο Λορέντσο άρχισε να φοιτά σε τεχνική επαγγελματική σχολή και να βγάζει χαρτζιλίκι ως μηχανικός αυτοκινήτων, προτού μετακομίσει στο Μιλάνο το 1950 και εργαστεί στην εταιρία Φρέντι.
Η καριέρα του στον μηχανοκίνητο αθλητισμό άρχισε με μοτοσικλέτες, προτού μεταπηδήσει στους αγώνες αυτοκινήτων το 1957, όταν και δανείστηκε ένα Fiat 110 για να τρέξει σε αγώνες.
Ο Γκολιάρντο Φρέντι αναγνώρισε γρήγορα το ταλέντο του Μπαντίνι και αποφάσισε όχι μόνο να τον υποστηρίξει, αλλά και να τον παντρέψει με την κόρη του Μαργαρίτα το 1963.
Στη Ferrari με τη… δεύτερη
Το 1958 ήταν η χρονιά της καταξίωσης, καθώς με μία Lancia Appia Zagato πανηγύρισε την πρώτη του νίκη στην κατηγορία Mille Miglia, ενώ αργότερα θριάμβευσε και στα 500cc Berkeley, στον αγώνα της Μόντσα που διήρκησε 12 ώρες.
Στη συνέχεια, ο Μπαντίνι αγόρασε μια Volpini και κατέκτησε την 3η θέση στον πρώτο αγώνα στη Σικελία, ενώ το 1959 και το 1960 οδήγησε μια Stanguellini Junior.
Το 1960 κατέλαβε την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula Junior, στο οποίο συμμετείχε μέχρι το 1961, όταν και κορυφώθηκε ο ανταγωνισμός με τον άλλο Ιταλό οδηγό Τζιανκάρλο Μπαγκέτι για μια θέση πίσω από το τιμόνι της Ferrari.
Τελικώς επελέγη ο Μπαγκέτι και ο Μπαντίνι πήρε θέση πίσω από το τιμόνι της Scuderia Centro Sud, αρχής γενομένης από την 3η θέση του Πάου, σε ανεπίσημο αγώνα.
Ο Ιταλός πιλότος έκανε ντεμπούτο στην πίστα του Σπα, όπου σημείωσε και την πρώτη του εγκατάλειψη λόγω μηχανικού προβλήματος.
Τον χειμώνα της σεζόν 1961-1962 οδήγησε στους αγώνες Τάσμαν στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, ενώ οι καλές εμφανίσεις του έπεισαν τα στελέχη της Ferrari για την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
Έκανε το ντεμπούτο του στο Μονακό όπου κατετάγη 3ος, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτό θα ήταν το μέρος που θα κοβόταν το νήμα της ζωής του λίγα χρόνια αργότερα.
Έγραψε ιστορία στην Αυστρία
Το 1963 συνέχισε στη Ferrari για μονομαχίες σπορ αυτοκινήτων και περιστασιακά για υποχρεώσεις της Formula 1, όμως οι διακρίσεις συνεχίστηκαν.
Νίκησε στον 24ωρο αγώνα του Λε Μαν, κατετάγη 2ος στην Τάργκα Φλόριο, πλασαρίστηκε 5ος στο βρετανικό Grand Prix και γενικώς χάρη στις καλές παρουσίες του, η «Scuderia» του εμπιστεύθηκε μια θέση για το υπόλοιπο της σεζόν.
Το 1964 «έγραψε» την καλύτερή του χρονιά στην F1, με αποκορύφωμα τον θρίαμβό του στο αυστριακό Grand Prix, το πρώτο όλων των εποχών στη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης.
Παράλληλα, αυτή ήταν η παρθενική και, όπως αποδείχθηκε, μοναδική του νίκη στον μαγικό κόσμο της Formula 1, αλλά ανέβηκε στο βάθρο τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ιταλία.
Να σημειωθεί ότι στο Grand Prix του Μεξικού, ενώ βρισκόταν στη 2η θέση, αποφάσισε να αφήσει τον «ομόσταβλο» Τζον Σέρτις να τον προσπεράσει, προκειμένου να εξασφαλίσει τον τίτλο.
Το 1965 ο Λορέντσο Μπαντίνι αναδείχθηκε νικητής στην Τάργκα Φλόριο, εκεί δηλαδή όπου είχε καταταγεί στη 2η θέση το 1963, σε μία χρονιά που το τέλος τον βρήκε στην 6η θέση.
«Προφήτευσε» τον χαμό του
Το 1966 ο Τζον Σέρτις αποχώρησε από τη Ferrari μεσούσης της σεζόν και ο Μπαντίνι αναβαθμίστηκε σε πρώτο οδηγό.
Από ατυχία δεν νίκησε στο γαλλικό και το αμερικανικό Grand Prix, ενώ το καλύτερο πλασάρισμα του Μπαντίνι ήταν μια 2η θέση στο Μονακό, πίσω από τον θρύλο Τζάκι Στιούαρτ.
Αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά, ο Ιταλός βοήθησε τον σκηνοθέτη Τζον Φρανκενχάιμερ στις ανάγκες της ταινίας «Grand Prix», προτείνοντας μάλιστα ένα σικέιν στο λιμάνι του Μόντε Κάρλο, προκειμένου να γυριστεί μια σκηνή όπου θα γινόταν μια μεγάλη σύγκρουση.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι στο συγκεκριμένο σημείο, ο Λορέντσο Μπαντίνι έμελλε να χάσει τη ζωή του έναν χρόνο αργότερα. Από τις περιπτώσεις που η μοίρα γελάει χαιρέκακα μαζί σου…
Το 1967 θριάμβευσε στον 24ωρο αγώνα της Ντεϊτόνα και στον αγώνα των 1000 χιλιομέτρων της Μόντσα, προτού ταξιδέψει στο Μονακό.
Στις 7 Μαΐου, κι ενώ ήταν 2ος πίσω από τον Ντένι Χαλμ στον 82ο γύρο, έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του στο σικέιν του λιμανιού, όπου είχε υποδείξει να γίνει η σύγκρουση για τα γυρίσματα της ταινίας «Grand Prix».
Από τη σφοδρή σύγκρουση ο Μπαντίνι ανασύρθηκε αναίσθητος, όπως φαίνεται και στο συγκλονιστικό βίντεο που ακολουθεί, έξω από τη φλεγόμενη Ferrari του.
Είχε εγκαύματα τρίτου βαθμού που κάλυπταν το 70% του σώματός του και, δυστυχώς, τρεις ημέρες αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του στο νοσοκομείο του Μόντε Κάρλο, εκεί όπου συνήθιζε να καταγράφει τους καλύτερους αγώνες του.
Η κηδεία του έγινε στο Ρετζιόλο στις 13 Μαΐου 1967, παρουσία 100.000 ανθρώπων, ενώ αργότερα θάφτηκε στο νεκροταφείο του Λαμπράτε στο Μιλάνο.
Το Κύπελλο «Λορέντσο Μπαντίνι»
Παρά τα 50 χρόνια από τον θάνατό του, ο Μπαντίνι δεν έχει ξεχαστεί, δεδομένου ότι έχει καθιερωθεί ένας ετήσιος αγώνας από το 1992 που φέρει το όνομά του.
Άρχισε στην Μπριζιγκέλα, δεν διεξήχθη μόνο τη διετία 1993-1994 και συμμετέχουν οδηγοί του μηχανοκίνητου αθλητισμού – από τη Formula 1 και όχι μόνο.
Ο μοναδικός νικητής που δεν ήταν πιλότος της F1 ήταν ο Λούκα ντι Μοντετσέμολο, ο πρόεδρος της Ferrari, ενώ ενδεικτικά έχουν αναδειχθεί πρώτοι οι Μίχαελ Σουμάχερ, Τζένσον Μπάτον, Γιάρνο Τρούλι, Λιούις Χάμιλτον, Νίκο Ρόσμπεργκ και πολλοί ακόμα.
Ο Λορέντσο Μπαντίνι έφυγε πρόωρα και άδοξα στον κολοφώνα της δόξας του, όμως τα επιτεύγματά και η αδιαμφισβήτητη αξία του τον κάνουν αθάνατο στις καρδιές όσων αγαπούν τον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα