Ποδόσφαιρο, βιβλία, γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια… Ο Λύσανδρος και ο Γιώργος Γεωργαμλής στο Sport-Retro.gr

«Ας είμαστε αισιόδοξοι ότι το πραγματικό ποδόσφαιρο θα αντισταθεί στο ποδόσφαιρο-προϊόν, ότι θα παύσει να μετατρέπεται σε «όπιο των λαών» και ότι θα δούμε τα γήπεδα γεμάτα από φιλάθλους και σε αρμονικό δέσιμο με τις πόλεις, τις γειτονιές και τους κατοίκους των».

Μία όμορφη και ονειρώδης εικόνα στον πρόλογο του ολόφρεσκου βιβλίου «Πιτσιρίκος στο γήπεδο» από τον γαλλοθρεμμένο συγγραφέα Γιώργο Γεωργαμλή.

Η θετική αύρα και η όρεξη για δράση είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά που εκπέμπουν τα δύο αγαπημένα αδέρφια: ο Γιώργος και ο Λύσανδρος.

Με αφορμή τα 55α γενέθλια του σπουδαίου βετεράνου ποδοσφαιριστή, το Sport-Retro.gr επισκέφθηκε τη Νέα Φιλαδέλφεια, το μέρος που έχει ταυτιστεί και εκπροσωπεί από κάθε λογής μετερίζι η οικογένεια Γεωργαμλή.

Αρχικά, ο εορτάζων Λύσανδρος μίλησε για τη σπουδαιότατη ποδοσφαιρική του καριέρα, όπου μεταξύ άλλων αγωνίστηκε στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, την προπονητική και την εμπλοκή του στα κοινά της περιοχής ως επικεφαλής της παράταξης «Ένωση Δημοτών».

Το… ορεκτικό της πρώτης, χρονικά, συνέντευξης ήταν η εξής πρόταση από τον «Κόκο», όπως είναι το παρατσούκλι του Γεωργαμλή: «Πρώτα απ’ όλα θέλω να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ. Είναι μεγάλη τιμή αυτό που κάνετε για μένα. Είναι πολύ συγκινητικό. Πρώτη φορά γίνεται αυτό, να γυρίσω πίσω όσον αφορά στα πρώτα μου βήματα ως αθλητής και κατόπιν με τα κοινά – δεν λέω με την πολιτική γιατί δεν μου αρέσει καθόλου αυτό και είμαι ευτυχισμένος που δεν είμαι πολιτικός».

-Ήσουν μέλος μιας φουρνιάς σπουδαίων παικτών που ανέδειξε η ΑΕΚ στα τέλη του 1970 με αρχές του 1980.

«Η φουρνιά μας (σ.σ. Γεωργαμλής, Βλάχος, Μανωλάς, Οικονομόπουλος κ.ά.) ήταν τυχερή γιατί μαζί μας ασχολήθηκαν παλιές δόξες της ΑΕΚ, όπως ο Στέλιος Σεραφείδης, ο Κώστας Νεστορίδης, ο Γιώργος Κεφαλίδης… Τους είχαμε προπονητές.

Δεν μας έμαθαν μόνο το ομαδικό πνεύμα που προάγει αυτό το άθλημα, αλλά και πώς να παίζουμε καλό ποδόσφαιρο. Μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους, πήραμε βάσεις απ’ αυτούς τους ανθρώπους και για τη μετέπειτα καριέρα μας και για τη ζωή μας.

 

Επίσης, ήμασταν τυχεροί γιατί μας προπόνησε ο Φάντρονκ. Πήρε μια ομάδα 10-12 ατόμων, μεταξύ αυτών κι εγώ και όλοι παίξαμε ποδόσφαιρο είτε στην ΑΕΚ είτε κάπου αλλού. Μας βοήθησε πάρα πολύ και τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό».

«Έχω κρατήσει τα ρούχα που φόραγα όταν υπέγραψα στην ΑΕΚ!»

«Σημαντική μου στιγμή ήταν ότι υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο με την ΑΕΚ και πρόεδρος ήταν ο Λουκάς Μπάρλος. Για μένα αυτό ήταν όνειρο. Να φανταστείς έχω ακόμα τα ρούχα που φόραγα εκείνη την ημέρα. Στο λέω και ανατριχιάζω. Τα έχω κρατήσει!

Και, βέβαια, ο πρώτος και μοναδικός μου τίτλος με την ΑΕΚ το Κύπελλο της σεζόν 1982-83, στο πρώτο επίσημο ματς στο Ολυμπιακό Στάδιο, που ευτυχήσαμε να πάρουμε το Κύπελλο».

-Τον Δεκέμβριο του 1985 πήρες μεταγραφή στον Παναθηναϊκό.

«Έκανα πενταετία στην ΑΕΚ, τελείωσε το συμβόλαιό μου και δεν μου το ανανέωσαν. Έχω την εντύπωση και το λέω για πρώτη φορά ότι με οδήγησαν να πάω στον Παναθηναϊκό. Ας μην πούμε ονόματα. Ήταν η εποχή του Ζαφειρόπουλου της «Ζήτα Ελλάς» (σ.σ. βιομηχανία ένδυσης και υποδημάτων).

Έτσι πήγα στον Παναθηναϊκό. Όχι πως δεν ήθελα να πάω. Μετά εκτίμησα ότι μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό έδωσε τόσα εκατομμύρια για να με αποκτήσει. Μου συμπεριφέρθηκαν πάρα πολύ καλά. Για να είμαι ειλικρινής αγάπησα τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, ασχέτως αν η ομάδα μου είναι η ΑΕΚ. Δεν το είδα μόνο επαγγελματικά. Έχω κρατήσει σχέσεις. Τους εκτιμώ και με εκτιμούν».

-Το παρατσούκλι «Κόκος» πότε βγήκε;

«Αυτό είναι παιδικό. Μου το έβγαλε μια φίλη της μαμάς μου, η Καίτη. Είχε ένα φίλο από την Κύπρο, όπου το “Γιώργος” το λένε και “Κόκος”. Κάπως έτσι έγινε και μου έμεινε. Για να είμαι ειλικρινής, οι γονείς μου και οι πολύ φίλοι μου με φωνάζουν έτσι. Μου αρέσει γιατί αυτό δείχνει και μία αμεσότητα».

«Ήμουν τυχερός στο πέναλτι του 1988»

-Στον Παναθηναϊκό πήρες πρωταθλήματα και κύπελλα, έζησες αξέχαστες στιγμές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις… Ένας από τους τίτλους ήταν το Κύπελλο του 1988, τον τελικό του Κοσκωτά, όπως έμεινε στην Ιστορία. Τι θυμάσαι από εκείνο το αξέχαστο ματς με τον Ολυμπιακό;

«Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Αυτά τα παιχνίδια έχουν μία άλλη γεύση. Είναι το ντέρμπι. Όλη την εβδομάδα υπάρχει μια ανακατωσούρα στα αποδυτήρια, συζητήσεις, εφημερίδες, ο κόσμος ενδιαφέρεται πάρα πολύ…

Πόσο μάλλον για έναν τελικό Κυπέλλου. Εμείς είχαμε μια σπουδαία ομάδα. Ήταν η εποχή Κοσκωτά με τις μεταγραφές που ο Ολυμπιακός είχε ενισχυθεί πάρα πολύ.

Το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήμασταν πολύ καλύτεροι από τον Ολυμπιακό, είχαμε πολλές ευκαιρίες, δοκάρια, έπρεπε να το τελειώσουμε πιο νωρίς. Παρ’ όλα αυτά ήταν δύσκολο.

Είχα εκτελέσει κι εγώ ένα πέναλτι. Ήμουν πολύ τυχερός. Εγώ εκτελούσα δυνατά. Το πόδι μου βρήκε χώμα, αλλά η μπάλα πέρασε κάτω από την αγκαλιά του Ταληκριάδη.

Είχαν ακουστεί πάρα πολλά γι’ αυτόν τον τελικό, αλλά δεν αποδείχθηκε τίποτα. Είχαμε μία πολύ δυνατή διοίκηση, οπότε εκτός από καλή ομάδα, ήμασταν ισχυροί γενικά στον χώρο μας. Δεν μας έλειπε τίποτα, μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν».

-Αξέχαστη έχει μείνει και η πρόκριση του 1987 επί της Γιουβέντους. Είχες δώσει και μία ασίστ.

«Στο γκολ του Χρήστου Δημόπουλου. Ήταν κάτω ο Δημήτρης Σαραβάκος. Ο διαιτητής φώναζε να παίξουμε γρήγορα, ο Δημήτρης αργούσε να βγει έξω γιατί είχε τραυματιστεί, εκτέλεσα εγώ και βάλαμε το γκολ. Ήταν απίστευτες στιγμές, δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο Καμπρίνι. Ο αρχηγός της εθνικής Ιταλίας και της Γιουβέντους. Στον αγωνιστικό χώρο ήταν πολύ μαχητικός, πολύ σκληρός με εμάς, είχε χτυπήσει και τον Βασιλείου… Σκληρός και στη συμπεριφορά του.

Τελειώνοντας, όμως, το παιχνίδι αυτός ο μεγάλος παίκτης μας περίμενε πριν να μπούμε στην καταπακτή και μας χαιρετούσε έναν-έναν. Μας έδινε συγχαρητήρια. Αυτές οι κινήσεις χαρακτηρίζουν τους μεγάλους παίκτες».

-Από τον Παναθηναϊκό αποχώρησες το 1992 και μετά έπαιξες κατά σειρά σε ΟΦΗ, Καλαμάτα, Ηρακλή, Εθνικό.

«Σε κάθε ομάδα που πήγα πήρα και κάτι. Με τον ΟΦΗ βγήκαμε στην Ευρώπη. Ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία γιατί ήταν σαν να πήραμε το πρωτάθλημα. Αποκλείσαμε τη Σλάβια Πράγας, την Ατλέτικο… Είχα παίξει στο «Βιθέντε Καλδερόν», εδώ ήμουν τραυματίας. Πέρασα δύο εκπληκτικά χρόνια στην Κρήτη, με αγάπησε ο κόσμος… Εκεί γεννήθηκε και η μία μου κόρη. Έχω φοβερές αναμνήσεις.

Το ίδιο όμορφες αναμνήσεις έχω και από την Καλαμάτα, η οποία ανέβηκε στην Α’ Εθνική έπειτα από πάρα πολλά χρόνια. Μετά πήγα στον Ηρακλή. Βγήκαμε Ευρώπη την τελευταία αγωνιστική. Στην Ευρώπη δεν έπαιξα, γιατί έπρεπε να επιστρέψω Αθήνα για οικογενειακούς λόγους.

Τη δεύτερη χρονιά ο συγχωρεμένος ο Θεοδωρίδης μου έδωσε λευκό συμβόλαιο και μου είπε ‘υπέγραψε ό,τι θες’, αλλά είχα αρκετά προβλήματα και έπρεπε να γυρίσω Αθήνα.

Έτσι πήγα στον Εθνικό. Πέρασα κι εκεί τρία υπέροχα χρόνια. Την πρώτη χρονιά ανεβήκαμε κατηγορία και τη δεύτερη σωθήκαμε. Έχω πάρα πολλούς φίλους και αναμνήσεις».

-Όταν ολοκλήρωσες την καριέρα σου ασχολήθηκες για περισσότερα από 10 χρόνια με την προπονητική.

«Έχω δύο χρόνια να προπονήσω ομάδα και αυτό είναι επιλογή μου. Έχω προτάσεις. Δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά και ασχολούμαι με τα κοινά εδώ και 20 χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα τελευταία δύο χρόνια είμαι επικεφαλής της παράταξης «Ένωση Δημοτών» και γι’ αυτό θέλω να μείνω στην Αθήνα.

Οι επιλογές εδώ είναι πάρα πολύ λίγες. Θα ήθελα να πάω κάπου, αλλά μετά από τόσα χρόνια νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να επιλέξω. Δεν το σκέφτομαι οικονομικά. Θέλω μια ομάδα με συνθήκες που θα κάνουν και εκείνη και εμένα να περάσουμε καλά».

-Τι θα ήθελες να μας πεις για την εμπλοκή σου στα κοινά του δήμου;

«Κατέβηκα μία φορά, θα κατέβω και δεύτερη -πρώτα ο Θεός- με την «Ένωση Δημοτών». Διεκδικήσαμε τον δήμο τη δεύτερη Κυριακή και για πάρα πολύ λίγες ψήφους δεν βγήκαμε. Τώρα είμαστε στη μεριά της αντιπολίτευσης. Κάνουμε αντιπολίτευση για το καλό της πόλης. Όπως σου είπα και πριν, εγώ δεν είμαι πολιτικός και αυτό είναι πολύ καλό για μένα.

Εδώ στη Φιλαδέλφεια με ξέρουν σαν τον “Κόκο”, τον φίλο τους, έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει μαζί τους. Έχω δραστηριοποιηθεί στην πόλη και επιχειρηματικά. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ πήγα σχολείο… Και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό.

Θέλω να με βλέπουν όλοι έτσι κι αν όλα πάνε καλά και μου δώσει ο κόσμος τη δυνατότητα να γίνω δήμαρχος θα είναι πάρα πολύ θετικό για μένα και για την πόλη μας – έτσι όπως ξέρω τον εαυτό μου».

Στον επίλογό του, ο Λύσανδρος Γεωργαμλής δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στο φλέγον ζήτημα που αφορά στο γήπεδο της ΑΕΚ.

«Ευχής έργον όλων είναι να γίνει το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του δήμου μας. Η ΑΕΚ ακολουθεί τη νόμιμη διαδικασία, οπότε έχω την εντύπωση ότι το όνειρο εκατομμύρια ΑΕΚτσήδων δεν θα αργήσει».

Ύστερα από την αποχώρηση του Λύσανδρου, ο Γιώργος Γεωργαμλής, επίσης άσος της «Ένωσης» αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο, κάθισε στην ίδια καρέκλα με τον αδερφό του, μίλησε για τις σπουδές στη Γαλλία, τις προπονήσεις στην Παρί Σεν Ζερμέν, το ποδόσφαιρο γενικότερα και το αξιόλογο συγγραφικό του έργο.

Εκείνος γεννήθηκε στην Καλλιθέα, όμως σε πολύ μικρή ηλικία, εν έτει 1960, η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αρχικά, ρωτήθηκε για τα παιδικά του χρόνια και γιατί δεν τον κέρδισε τελικά η «στρογγυλή θεά».

«Δεν ακολούθησα τον δρόμο του χορταριού και δεν το έχω μετανιώσει. Το γήπεδο πάντα μας λείπει, συνδέεται με την παιδική μας ηλικία και βαστάμε πάντα μέσα μας ένα κομμάτι της παιδικής ζωής.

Ήρθαμε το 1960 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Λύσανδρος γεννήθηκε εδώ. Δεθήκαμε με την ομάδα της ΑΕΚ, πιτσιρικάδες πηγαίναμε στο γήπεδο, ήμουν και ball boy, όπως λέμε σήμερα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ διαφορετικά, δηλαδή το να σπουδάσει κάποιος ήταν όραμα. Με το ποδόσφαιρο, έφτασα μέχρι το σημείο να κάνω προετοιμασία με την επαγγελματική ομάδα, αλλά επειδή δεν είχα υπογράψει συμβόλαιο, βρήκα την ευκαιρία να υλοποιήσω το άλλο μου όνειρο: να φύγω για σπουδές στη Γαλλία».

-Πότε έφυγες για τη Γαλλία;

«Στα τέλη του 1973. Λίγο πριν από τα γεγονότα του Νοεμβρίου».

«Έκανα προπόνηση με τον Ζιστ Φοντέν»

«Όσα χρόνια ήμουν εκεί, έπαιζα και ποδόσφαιρο. Ευτυχώς βιοπορίστηκα απ’ αυτό, γι’ αυτό του είμαι ευγνώμων και γι’ αυτό είμαστε ακόμα στο ποδόσφαιρο. Στο σωστό ποδόσφαιρο, σαν οικογένεια.

Έφτασα εκεί με τις περγαμηνές της ΑΕΚ, βρέθηκα τρεις μήνες στην Παρί Σεν Ζερμέν και έκανα προπόνηση με τον Ζιστ Φοντέν. Για κάποιους λόγους που δεν γνωρίζω, κατέληξα στη Ρασίνγκ, η οποία τότε ήταν στην τρίτη κατηγορία. Ιστορική ομάδα κι αυτή στη Γαλλία, όπως η Παρί.

Παράλληλα, με τις σπουδές μου έπαιζα και μπάλα. Στην ΑΕΚ ανήκα μέχρι το 1980. Μέχρι το 1981 που επέστρεψα στην Ελλάδα με δήλωνε κανονικά στο ρόστερ της. Είχα το ελεύθερο να παίζω μπάλα στη Γαλλία».

-Οι διαφορές του γαλλικού με του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν τεράστιες;

«Θα σου πω ένα πράγμα: Όταν έφυγα από την Ελλάδα τα περισσότερα γήπεδα ήταν με χώμα, ενώ εκεί έκανα προπόνηση στο «Ολιμπίκ ντε Κολόμπ», το Ολυμπιακό Στάδιο που χρησιμοποιούσε η Ρασίνγκ. Και, βέβαια, παίζαμε σε άπειρα προπονητικά γήπεδα. Όλα τα γήπεδα είχαν χορτάρι.

Όταν γύρισα το 1981 και ήμουν στρατιώτης στα Νένητα Χίου μαζί με τον Δημοσθένη τον Κάβουρα, παίζαμε μπάλα σε γήπεδα με χώμα. Το ίδιο και ο Λύσανδρος. Όταν άρχισε να προπονεί τον Άτταλο Νέας Φιλαδέλφειας (σ.σ. το 2002), επέστρεψε στο «ξερό» Μεγάλες διαφορές και κυρίως στην οργάνωση».

 

-Πώς ήταν τότε η πολιτική κατάσταση στη Γαλλία; Έζησες τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, πρόλαβες και τον Φρανσουά Μιτεράν.

«Με τον αέρα του Μάη του ’68 ήταν πολύ δημοκρατικά και φιλελεύθερα τα πράγματα. Τα πανεπιστήμια ήταν ανοικτά. Φαντάσου εγώ δεν ήξερα γαλλικά όταν πήγα και τελικά έγινα απόφοιτος γαλλικής φιλολογίας και καθηγητής γαλλικών.

Υπήρχε μια μεγάλη ανοχή και μία παρά πολύ θερμή φιλοξενία των ξένων και ιδίως των Ελλήνων, οι οποίοι είχαν φύγει από ένα καθεστώς δικτατορικό.

Ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν ήρθε ακριβώς μετά, σε μία εποχή που είχε αρχίσει να «μαζεύεται» η ελευθερία, αλλά είχαν ήδη κατακτηθεί πολλά, όπως η ισότητα των δύο φύλων, τα ασφαλιστικά, ένα από τα καλύτερα συστήματα όσον αφορά στην ασφάλεια των εργαζομένων και, φυσικά, οι σπουδές σε πολύ καλό επίπεδο. Και δωρεάν σπουδές, δωρεάν παιδεία».

-Και πώς πήρες την απόφαση να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

«Αυτό αναφέρεται σε κάποιο βιβλίο μου. Είχα προσαρμοστεί πάρα πολύ εύκολα, κυρίως λόγω του ποδοσφαίρου.

Δηλαδή, στο πανεπιστήμιο με Έλληνες και Γάλλους και στο ποδόσφαιρο, ιδίως τα Σαββατοκύριακα, με γαλλικές οικογένειες.

Παρ’ όλα αυτά έβλεπα και τα αρνητικά, αφού ήμουν μέσα στον γαλλικό πληθυσμό.

Έβλεπα ιδίως από τους Έλληνες που είχαν μείνει εκεί ότι μάλλον δεν ήταν ευχαριστημένοι ψυχικά. Δηλαδή μπορεί να είχαν προσαρμοστεί, να είχαν δουλειά, να είχαν μια σιγουριά, να είχαν όλες τις ανέσεις, αλλά η καθημερινή ζωή δεν ήταν το ίδιο. Τους έλειπε η καθημερινή έξοδος».

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο μακριά από το σχολείο»

Εν συνεχεία, ο Γιώργος Γεωργαμλής αναφέρθηκε στην επαγγελματική του πορεία, μην παραλείποντας να «παντρέψει» το σχολείο με το ποδόσφαιρο.

«Είμαι καθηγητής γαλλικών, μπήκα και στο δημόσιο σχολείο κάποια χρόνια. Το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο μακριά από το σχολείο.

Όσον αφορά στην αντιμετώπιση των παιδιών για παράδειγμα, η τάξη είναι όπως μια ομάδα. Κάποια στοιχεία υπάρχουν όσον αφορά στους χαρακτήρες, πώς θα επιβληθείς, πώς θα μεταφέρεις αυτό που ξέρεις και ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις.

Στο σχολείο να κερδίσεις τις γνώσεις και τη δυνατότητα να μπεις στο πανεπιστήμιο και στο ποδόσφαιρο αν μπορέσεις να κερδίσεις τον αγώνα».

-Έχεις εκδώσει πέντε βιβλία και πας για το έκτο. Μεταξύ αυτών, ο «Πιτσιρίκος στο γήπεδο» που έχει ποδοσφαιρική απόχρωση.

«Όλα τα βιβλία μου είναι μέσα από βιώματα, αναμνήσεις, αλλά προσπαθώ να τα μεταφέρω και στο σήμερα γιατί ότι είναι παλιό αν δεν ισχύει σήμερα δεν μπορεί να αποδώσει αυτά που πρέπει στους ανθρώπους που το διαβάζουν.

Ο «Πιτσιρίκος στο γήπεδο» είναι το τελευταίο μου βιβλίο, που έχει πάρα πολλά στιγμιότυπα από το ποδόσφαιρο. Και φυσικά από το γήπεδο της ΑΕΚ γιατί γύρω απ’ αυτό μεγαλώσαμε. Αλλά και ως πιτσιρίκια, ως έφηβοι, πήραμε πάρα πολλά από το ποδόσφαιρο και αυτά περιγράφω.

Επίσης, στιγμές καθαρά ποδοσφαιρικές, τον Νεστορίδη, τον Πομώνη, τον Μίμη Παπαϊωάννου… Αυτά που μας έκαναν να είμαστε σωστοί φίλαθλοι, να θαυμάσουμε και να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο, αλλά ταυτόχρονα να αγαπήσουμε και τις προσπάθειες των αντιπάλων ποδοσφαιριστών.

Εκεί, βέβαια, βοήθησε και η παιδεία του σχολείου. Να αναγνωρίσουμε τον Δομάζο, ένα ωραίο γκολ από τον Λουκανίδη, τον Σιδέρη, τον Κούδα, μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου…

Το άλλο κομμάτι που περιέχεται στον «Πιτσιρίκο», επί τη ευκαιρία, είναι ότι πάρα πολλά παιδιά του ποδοσφαίρου συμμετέχουν χρόνια στις εκλογές. Απλά, ανιδιοτελώς στον μεγαλύτερο βαθμό, χορτασμένοι από δόξα. Έχουν παίξει στα γήπεδα του κόσμου και γυρίζουν στη γειτονιά τους το ίδιο απλοί όπως έφυγαν».

 

-Εσύ στηρίζεις την προσπάθεια του αδερφού σου. Θα μου κατονομάσεις και μερικούς παίκτες της ΑΕΚ;

«Γενικά οι παλαίμαχοι της ΑΕΚ στάθηκαν πολύ στον Λύσανδρο, με πρώτο τον πρόεδρο τον Σεραφείδη, τον Μιχάλη Σιμιγδαλά, ο Θωμάς Μαύρος δεν έλειψε καμία στιγμή… Αξίζει αυτούς τους ανθρώπους να τους βλέπεις και εκτός ποδοσφαίρου, να δεις τον χαρακτήρα τους και πόσο ωραία μπορείς να μιλήσεις μαζί τους.

Είναι φορτωμένοι εμπειρίες από έναν δύσκολο χώρο, έναν χώρο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Έφυγαν ανέπαφοι θέλω να πιστεύω. Και άλλα παιδιά της ΑΕΚ είχαν συμμετάσχει σε άλλους συνδυασμούς. Ο Απόστολος Κόντος από το μπάσκετ, που ήταν υποψήφιος δήμαρχος…

Υπήρχε μια ευρεία συμμετοχή του αθλητικού κόσμου της Νέας Φιλαδέλφειας σε αυτήν την προσπάθεια γιατί ήταν το γήπεδο ο πυρήνας για τη δημαρχία».

-Να κλείσουμε με αυτό, με το γηπεδικό. Θεωρείς ότι θα προχωρήσει η διαδικασία;

«Το πιστεύω. Παρ’ όλο που το βιβλίο είναι λίγο αναδρομικό, για το σήμερα γράφω ακριβώς για το θέμα του γηπέδου. Είναι τόσο συνδεδεμένο με την πόλη και η πόλη, αντίστοιχα, με το γήπεδο, που θα έπρεπε να είναι σκοπός της δημαρχίας να το ταιριάξει αυτό και να γίνει πραγματικότητα. Να βρεθεί δηλαδή κοντά σε αυτό το πρόβλημα που έχει ο τόπος.

Υπάρχει και η παράμετρος «γειτονιά», που είναι ένα με το γήπεδο. Δηλαδή, οι άνθρωποι της Νέας Φιλαδέλφειας πήγαιναν για να δουν μία προπόνηση. Όχι μόνο οι ΑΕΚτσήδες. Πήγαιναν παρέες στο γήπεδο. Στο βιβλίο υπάρχει αναλυτικά αυτό το κομμάτι. Τότε, δεν ήταν χωρισμένες οι εξέδρες, παρά μόνο στα ντέρμπι.

Η Νέα Φιλαδέλφεια δεν έχει δημοτικό στάδιο. Δεν έχει καν η Νέα Χαλκηδόνα που συνδέθηκε με τον «καλλικράτειο» νόμο. Κλασικός αθλητισμός και τα υπόλοιπα γίνονταν στο γήπεδο της ΑΕΚ. Όλα ήταν ένα.

Ίσως γι’ αυτό κανένας δήμαρχος τα τελευταία 50 χρόνια δεν έχει ασχοληθεί με τη δημιουργία ενός δημοτικού σταδίου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Μακριά από τη βία βέβαια. Ο δήμος θα μπορούσε να βοηθήσει να γίνουν εκπαιδευτικά μαθήματα αναφορικά με το ποδόσφαιρο, τη χρησιμότητά του στην κοινωνία, ότι είναι ένα λαϊκό, δημόσιο θέαμα και δεν μπορούμε να το εξοβελίσουμε.

Δεν υπάρχει “κόβω κεφάλι” επειδή είναι πονοκέφαλος. Είναι, πράγματι, ένας πονοκέφαλος το γήπεδο στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά η λύση δεν είναι να το διώξεις. Πιστεύω ότι όλα μπορούν να αλλάξουν και στην πολιτική μας ζωή που περνάμε μια δυσκολία».

 

Συνέντευξη: Μάνος Ανδρουλάκης

Παραγωγή: Θοδωρής Κώτσικας

 

*Το Sport-Retro.gr ευχαριστεί θερμά την καφετέρια «Match&More» για τη φιλοξενία και την εξυπηρέτηση