Προδιαγεγραμμένο τέλος ή ενορχηστρωμένο δολοφονικό σχέδιο; Ο σύντομος βίος του Νασίφ Εστέφανο

Sport-Retro.gr 21 Οκτ, 2017

Λένε πως κάποιες φορές ο δρόμος της ζωής σε οδηγεί σε απροσδόκητα μονοπάτια, όπου δεν έχεις άλλη επιλογή από τη διάβασή τους μέχρι να σε οδηγήσουν στο μέρος που πρέπει να βρίσκεσαι. Ή μήπως όχι;

Η καριέρα του Νασίφ Εστέφανο στις πίστες τελείωσε με πρόωρο και βίαιο τρόπο, απόρροια ενός δυστυχήματος για τη φύση του οποίου οι απόψεις διίστανται.

Με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός, το Sport-Retro.gr γυρίζει 44 χρόνια πίσω στην πίστα της Αϊμογκάστα, προκειμένου να ξεδιπλώσει το μυστήριο γύρω από τον τραγικό θάνατο ενός από τους καλύτερους οδηγούς που ανέδειξε ποτέ η Νότια Αμερική.

Οδηγός από… κούνια

Στις 18 Νοεμβρίου 1932, στην πόλη Μίτερ λίγο έξω από το κέντρο του Τουκουμάν, ο Ζορζ και η Ελία Τσαντίρε είδαν να έρχεται στη ζωή το υγιέστατο αγοράκι τους, το οποίο και έμελλε να γίνει ένας από τους πιο διάσημους οδηγούς στη χώρα.

Ο Εστέφανο ήταν γεννημένος για να τρέχει στις πίστες, γεγονός που φάνηκε από μικρή ηλικία, με τον ίδιο να είναι αποφασισμένος να κυνηγήσει το όνειρό του, όπως άλλωστε γίνεται αντιληπτό και από τα λόγια της παλιάς καθηγήτριας του Χίλντα Ρούμπιο.

«Όταν πήγα να τον ρωτήσω τι επάγγελμα θέλει να κάνει, εκείνος κατευθείαν με σταμάτησε και άρχισε να μου δείχνει με τα χέρια του τον τρόπο με τον οποίο οδηγεί κανείς ένα αυτοκίνητο. Από τότε είχαμε καταλάβει όλοι ποιο θα ήταν το μέλλον του Νασίφ», ανέφερε η σχετική δήλωση.

Το βάπτισμα του πυρός και η καταξίωση

Έπειτα από σεβαστό διάστημα σκληρής δουλειάς και προπονήσεων πραγματοποίησε το ντεμπούτο του σε αγωνιστικό επίπεδο στις 6 Ιανουαρίου 1952, με ένα Ford 60, στην πίστα της πόλης Σαν Μιγκέλ.

Έκτοτε συμμετείχε ανελλιπώς σε κούρσες, χτίζοντας ουσιαστικά το όνομά του και αποκτώντας σημαντικές εμπειρίες, με τη μεγαλύτερη στιγμή να έρχεται το 1960.

Ο «χαλίφης» όπως ήταν το παρατσούκλι του καλείτο να αντεπεξέλθει στη σπουδαιότερη πρόκληση της καριέρας του, αφού έγινε γνωστό πως θα συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Formula 1.

Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο Grand Prix θα πραγματοποιείτο στην πατρίδα του αποτελούσε ένα έξτρα κίνητρο για τον ίδιο, γνωρίζοντας πως θα έχει τη στήριξη των συμπατριωτών του.

Στον αγώνα θα έτρεχε με το μοντέλο Maserati 250F, το οποίο όμως εν τέλει του στοίχισε τη διάκριση αφού ήταν παλιό και σε κακή κατάσταση, με συνέπεια να τερματίσει στις χαμηλότερες θέσεις.

Η συγκεκριμένη εμπειρία μπορεί να μην ήταν πετυχημένη, όμως αποτέλεσε όχι μόνο το βάπτισμα του πυρός στο κορυφαίο επίπεδο για τον Εστέφανο, αλλά και μια σειρά από σπουδαίες κούρσες και τίτλους.

Συγκεκριμένα, μετά από εκπληκτικές εμφανίσεις και συνεχόμενες νίκες κατέκτησε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα στην Αργεντινή τις χρονιές 1963, 1964 και 1965 (σ.σ. τα δύο πρώτα με το αγωνιστικό μοντέλο της Chevrolet και το τελευταίο με εκείνο της Alfa Romeo).

Επίσης θετική ήταν και η εμφάνισή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 στην Ιταλία το 1962.

Το στοιχείο που έκανε τον Νασίφ να ξεχωρίζει ήταν η μαχητικότητα του, γεγονός που επαληθεύεται από τη συγκλονιστική προσπάθεια του σε έναν αγώνα της Formula 3 το 1966.

Παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις πολύ λίγους γύρους πριν από τον τερματισμό, κατάφερε να φτάσει μια ανάσα από τον πρωτοπόρο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που αποτέλεσε ρεκόρ απόδοσης.

Ο Εστέφανο είχε ήδη γίνει ένας διάσημος και καταξιωμένος οδηγός, όπως μαρτυρά το βραβείο του καλύτερου οδηγού που του απονεμήθηκε μετά από ψηφοφορία των δημοσιογράφων της χώρας.

Το απρόσμενο τέλος

Η καριέρα του Αργεντινού βρισκόταν στο σπουδαιότερο στάδιο, όμως ένα θλιβερό γεγονός ήρθε να συγκλονίσει τους πάντες.

Το ημερολόγιο έδειχνε 21 Οκτωβρίου 1972, όταν ο ανυποψίαστος Εστέφανο θα πίστευε ότι θα ζήσει μια ακόμη καθημερινή για εκείνον περιπέτεια στις πίστες.

Επρόκειτο να συμμετάσχει στον αγώνα του πρωταθλήματος «National Reconstruction Grand Prix», το οποίο θα εκκινούσε από την πίστα Λα Ριόχα της πόλης Κονσεψιόν.

Η τραγική ειρωνεία ήταν πως μερικές ώρες πριν από την κούρσα απηύθυνε χαιρετισμό μέσω του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού σε όλες τις μητέρες της Αργεντινής λόγω της γιορτής τους.

«Η μάνα μου να ξέρει πως θα την κάνω σήμερα περήφανη και θα με περιμένει στην πόλη μετά τον αγώνα πιο χαρούμενη από ποτέ», είπε μεταξύ άλλων χωρίς να φαντάζεται τι θα συμβεί λίγο αργότερα…

Ο Εστέφανο πήρε τη θέση του στο Ford Blue Falcon, εκκίνησε τον αγώνα και δεν άργησε να πλασαριστεί στις υψηλές θέσεις.

Όταν έφτασε στη στροφή της πόλης Αϊμογκάστα, προσπάθησε να χαμηλώσει την ταχύτητα του αυτοκινήτου, αλλά το πετάλι του φρένου και ο συμπλέκτης (υποστηρίζονται μεταξύ τους μέσω μιας βίδας) δεν ανταποκρίνονταν.

Εκείνος, μην μπορώντας εν τέλει να φρενάρει για να κόψει ταχύτητα, έκανε μια πολύ απότομη στροφή του οχήματος, με σκοπό να μην πέσει πάνω στον κόσμο ο οποίος βρισκόταν στο σημείο. Κατά συνέπεια, μοιραία, το αυτοκίνητο άρχισε να χάνει την κανονική του πορεία και να αναποδογυρίζει αρκετές φορές.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, λόγω της δυσλειτουργίας του συστήματος ασφαλείας, η αριστερή του πόρτα άνοιξε, με αποτέλεσμα να αποσυνδεθεί η ζώνη. Ο Νασίφ εκτοξεύθηκε και πέθανε ακαριαία. Η σορός του εντοπίστηκε πέντε μέτρα μακριά από το φλεγόμενο αυτοκίνητο.

Αντιθέτως, για καλή του τύχη ο συνοδηγός του Χοσέ Πασκιόνι δεν υπέστη το παραμικρό τραύμα, αφού έμεινε δεμένος στο κάθισμά του.

Προδιαγεγραμμένη μοίρα ή ενορχηστρωμένο έγκλημα;

Όταν το αυτοκίνητο έμεινε σταθερό στο έδαφος, πλήθος κόσμου μαζεύτηκε τριγύρω, συμπεριλαμβανόμενου και του Χουάν Νίκολας Μπουλάθιο.

Ο υπεύθυνος της αντιπροσωπείας της Ford στη Λα Ριόχα είδε ότι η βίδα είχε βγει από το πετάλι και ότι το κιβώτιο ταχυτήτων βρισκόταν στην 4η ταχύτητα, γεγονότα τα οποία δεν έμοιαζαν φυσιολογικά.

Επιπλέον, πολλοί μάρτυρες που παρακολούθησαν συγκλονισμένοι το δυστύχημα, δεν παρατήρησαν σημάδια φρεναρίσματος ούτε στο αυτοκίνητο ούτε στην άσφαλτο.

Ακόμη, ένας άλλος μηχανικός της Αϊμογκάστα που ονομαζόταν Ντελάτσα, δήλωσε κι εκείνος επανειλημμένα ότι απουσίασε τόσο η βίδα όσο και το κλειδί.

Γύρω από τον θάνατο του Εστέφανο διαδόθηκε ένας λαϊκός μύθος περί σαμποταρίσματος, με σκοπό να ευνοηθεί ο συνήθης ανταγωνιστής του Έκτορ Λουίς Γκραντάσι, χωρίς όμως το συγκεκριμένο σενάριο να έχει μέχρι σήμερα επιβεβαιωθεί.

Παρά το μοιραίο ατύχημα του, το μέγιστο πλεονέκτημα πόντων που είχε συλλέξει ως εκείνη τη στιγμή, σε αντίθεση με τους Οκτάβιο Σουάρες και Έκτορ Λουίς Γκραντάσι, του επέτρεψε να στεφθεί ο πρώτος μετά θάνατον πρωταθλητής στην Ιστορία του Tourism Road.

Δεν ξεχάστηκε ποτέ

Ο θάνατος του «χαλίφη» σε ηλικία 40 ετών σκόρπισε θλίψη σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο.

«Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Βρισκόμασταν μαζί την τελευταία ημέρα πριν από το τραγικό συμβάν και δειπνούσαμε στο σπίτι του. Κανείς από εμάς δεν μπορούσε να διανοηθεί τι ακριβώς είχε συμβεί.

Πήγα στη κηδεία του με τεράστιο πόνο στην ψυχή μου, γιατί πάνω απ’ όλα έχασα έναν πολύ σημαντικό φίλο», είχε δηλώσει ο Μιγκέλ Άνχελ Ντεβότο, πρώην πρόεδρος της Sports Cars Commission της Αργεντινής.

Προς τιμήν του έγιναν πολλά αφιερώματα στην πόλη του την Κονσεψιόν, δόθηκε το όνομά του σε ένα τοπικό σχολείο, καθώς και στο πρωτάθλημα του Τουκουμάν, ενώ δημιουργήθηκε μουσείο με τον τίτλο «Museum of the Automobile of Nasif Estefano».

Στον συγκεκριμένο, μάλιστα, χώρο βρίσκονται όλα τα τρόπαιά του, φωτογραφίες τόσο από τις κούρσες όσο και από την προσωπική του ζωή.

Οι πιο σπουδαίες τιμές του αποδόθηκαν το 1973. Ο λόγος για το ανώτατο βραβείο «Silver Olympia de Plata» για όσα προσέφερε στον αθλητισμό, καθώς και τον τίτλο «Πιλότος της Χρονιάς».

Ο Νασίφ Εστέφανο έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, έτρεξε με ταχύτητα… φωτός στις αγαπημένες του πίστες και γέμισε υπερηφάνεια ένα ολόκληρο έθνος.

Συνολικά κατέγραψε 39 νίκες, κατέκτησε πρωταθλήματα και διακρίσεις, όμως πάνω απ’ όλα ήταν ένας αληθινά σπουδαίος χαρακτήρας.

Το πολυσυζητημένο αυτό ατύχημα μπορεί να του στοίχισε πρόωρα τη ζωή, ωστόσο η κληρονομιά που άφησε είναι αρκετή για να τον θυμούνται όλοι ως έναν από τους καλύτερους Αργεντινούς οδηγούς όλων των εποχών.

Εις το επανιδείν, Amigo.