«Έφερες το πρώτο για πικ-νικ»: Το Ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού στο Παρίσι

Χωρίς καμία αμφιβολία, αποτελεί τον κορυφαίο καλαθοσφαιριστή που έχει έρθει να παίξει μπάσκετ στην Ελλάδα και την Ευρώπη (μαζί με τον Άλεν Άιβερσον).

Βλέποντας τις επενδύσεις τους να μην έχουν αντίκρισμα όσον αφορά στους τίτλους (εξαιρείται ένα Κύπελλο Ελλάδος), το καλοκαίρι του 1995 οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι έπαιξαν το τελευταίο τους χαρτί.

Συγκεκριμένα, έφεραν στην Ελλάδα έναν «θρύλο» του ΝΒΑ, τον Ντομινίκ Γουίλκινς! Ο μπασκετικός πλανήτης υποκλίθηκε στη μεταγραφή, όμως στην Ελλάδα υπήρξαν πολλοί αμφισβητίες, κυρίως λόγω ζήλιας.

Κάποιοι έβγαλαν και το γνωστό σύνθημα «ήρθες στην Ελλάδα για πικ-νικ, Ντομινίκ, Ντομινίκ» με σκοπό να πικάρουν τους εκστασιασμένους οπαδούς του «τριφυλλιού», υποστηρίζοντας ότι αφίχθη για τα τελευταία ένσημα.

«Ιεροσυλία» όταν πρόκειται για τον 13ο σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ με 26.668 πόντους και μετέπειτα μέλος του Ηall Of Fame.

Ωστόσο, η ιστορία θα έδινε όλες τις απαντήσεις και, μάλιστα, στο μέρος που γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1960 ο «Ηuman Ηighlight Film», στο Παρίσι!

Η επέτειος του πρώτου

Πριν από ακριβώς 21 χρόνια, την 11η Απριλίου 1996, καταγράφεται μια ημερομηνία σημείο αναφοράς για τον Παναθηναϊκό, τους εκατομμύρια φίλους του, αλλά και γενικότερα για το ελληνικό μπάσκετ.

Είναι η μέρα που το «τριφύλλι» βρέθηκε για πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης, διάκριση που δεν είχε πετύχει καμία ελληνική ομάδα ως τότε.

Η νίκη επί της Μπαρτσελόνα στο «Παλέ ντε Μπερσί» του Παρισιού οδήγησε στη στέψη του Παναθηναϊκού ως πρωταθλητή Ευρώπης και έβαλε τα θεμέλια για την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία του.

Συνολικά, οι «πράσινοι» έχουν «στολίσει» τη φανέλα τους με έξι αστέρια ως σήμερα και, βέβαια, ελπίζουν ότι τον άλλο μήνα θα χρειαστούν κι άλλες… κλωστές στην Κωνσταντινούπολη.

Η τάπα στον Ρέμπρατσα

Το πρώτο βήμα για την κατάκτηση του τίτλου έγινε στη Λιθουανία. Απέναντι στη Ζαλγκίρις Κάουνας, σε ένα κατάμεστο γήπεδο, ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη (56-59), ζευγάρωσε τις νίκες του στην Αθήνα (86-66) και πέρασε στον Β’ Όμιλο.

Οι «πράσινοι» αντιμετώπισαν την Μπαρτσελόνα (57-63, 74-95), τη Ρεάλ Μαδρίτης (54-52, 73-80), την Μπενφίκα (67-51, 87-96), την Μπάκλερ Μπολόνια (72-69, 72-69), την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ (79-61, 83-82), τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (67-62, 86-79) και την Πο Ορτέζ (87-79, 67-69).

Ο Παναθηναϊκός κατετάγη τρίτος στη βαθμολογία του ομίλου, γεγονός που τον οδήγησε στην Ιταλία, απέναντι στην Μπενετόν Τρεβίζο.

Εκεί χρειάστηκε για πρώτη φορά να μεσολαβήσει το χέρι του «θεού» που δεν ήταν του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Δείτε ΕΔΩ στο 1:07:20 του video

Στον τρίτο αγώνα ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη χάρη σε μία τάπα του Στόγιαν Βράνκοβιτς στον, μετέπειτα «πράσινο», Ζέλικο Ρέμπρατσα στο τελευταίο δευτερόλεπτο (70-67, 69-83, 65-64), σφραγίζοντας το εισιτήριο για το Final 4 του Παρισιού.

Η μοίρα ήθελε αργότερα τον Ρέμπρατσα να είναι βασικό μέλος στο δεύτερο ευρωπαϊκό του «τριφυλλιού», το 2000 στη Θεσσαλονίκη.

Πικ-νικ με «αρκούδα»

Οι «πράσινοι» δεν είχαν κανένα πρόβλημα στον ημιτελικό της Μεγάλης Τρίτης (καλή ώρα σαν σήμερα) απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη με 81-71 και έφτασε στον τελικό που θα αντιμετώπιζε την Μπαρτσελόνα, η οποία είχε αποκλείσει στον άλλο ημιτελικό τη Ρεάλ Μαδρίτης με 76-66.

Ο 36χρονος Ντομινίκ «κατάπιε» σχεδόν μόνος του τους Ρώσους πετυχαίνοντας 35 πόντους, με 8/14 δίποντα, 2/4 τρίποντα, 13/13 βολές, 8 ριμπάουντ και 2 ασίστ, αγωνιζόμενος και στα 40 λεπτά του ημιτελικού!

Άξιοι συμπαραστάτες του Γουίλκινς, ο νεαρός τότε, Φραγκίσκος Άλβέρτης με 13 πόντους, αλλά και ο Βράνκοβιτς με 8 πόντους και 12 ριμπάουντ.

Ημιτελικός 9/4/1996

Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας 81-71 (36-33)

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Μάλκοβιτς): Γουίλκινς 35, Αλβέρτης 13, Βράνκοβιτς 8, Οικονόμου 8, Κόρφας 8, Σταυρακόπουλος 7, Βουρτζούμης 2, Γιαννάκης, Πετσάρσκι, Μυριούνης

ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ (Ερέμιν): Καράσεφ 23, Νουόσου 12, Βέτρα 8, Πανόφ 7, Κουντέλιν 7, Κισούριν 7, Κορνέφ 4, Μοργκούνοφ 3, Βαντέεφ, Κουράσεφ.

«Κόβει εντυπωσιακά ο Βράνκοβιτς»

Στον μεγάλο τελικό με την Μπαρτσελόνα, οι σχεδόν 10.000 φίλοι του «τριφυλλιού» που βρίσκονταν στο «Παλέ ντε Μπερσί», έβλεπαν τον Παναθηναϊκό να διατηρεί τον έλεγχο του αγώνα.

Στα τελευταία λεπτά οι Καταλανοί, με την ανοχή των διαιτητών, μείωσαν τη διαφορά με εύστοχα μακρινά σουτ και έφτασαν σε απόσταση ενός πόντου.

Ένα κλέψιμο, καθαρό φάουλ στον Παναγιώτη Γιαννάκη που δεν σφυρίχτηκε ποτέ, στο κέντρο του γηπέδου βοήθησε τον Μοντέρο να φύγει στον αιφνιδιασμό.

Κανένας φίλος του Παναθηναϊκού, όμως, δεν θα ξεχάσει τι ακολούθησε στα τελευταία δευτερόλεπτα με το χρονόμετρο να έχει κολλήσει…

Κανείς δεν θα ξεχάσει το σπριντ του Στόγιαν Βράνκοβιτς, ενός ανθρώπου 2.18μ., να περνά πάνω από τον πεσμένο «δράκο» και να κόβει τον Ισπανό στην τελική του προσπάθεια.

Η μπάλα είχε χτυπήσει στο ταμπλό, αλλά το «τριφύλλι» πήρε πανάξια το τρόπαιο αφού είχε αδικηθεί καταφανέστατα σε όλες τις φάσεις των τελευταίων δραματικών λεπτών (κολλημένο χρονόμετρο, φάουλ που δεν σφυρίχτηκαν κ.τ.λ.).

Ο Κροάτης γίγαντας και δικαίως λατρεμένος της πράσινης εξέδρας σωριάστηκε στο παρκέ τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι «πράσινοι» πανηγύριζαν για την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από ελληνική ομάδα σε συλλογικό επίπεδο.

MVP του Final 4 αναδείχθηκε ο μεγάλος Ντομινίκ Γουίλκινς με 51 πόντους στους δύο αγώνες (σ.σ. έβαλε άλλους 16 στον τελικό, ενώ ο Αλβέρτης ήταν πρώτος σκόρερ με 17).

Τελικός 11/4/1996

Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα 67-66 (35-25)

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Μάλκοβιτς): Αλβέρτης 17, Γιαννάκης 9, Οικονόμου 10, Γουίλκινς 16, Βράνκοβιτς, Κόρφας 4, Σταυρακόπουλος 9, Βουρτζούμης 2.

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ (Ρενέσες): Γκαλιλέα 10, Φερνάντεθ 15, Καρνισόβας 23, Χιμένεθ 9, Γκόντφρεντ 9, Μοντέρο, Ντίεθ, Μπος, Μαρτίνεθ.

Ανάσταση!

Το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να είχε δομηθεί με το έπος της Εθνικής το 1987, όμως σε συλλογικό επίπεδο θεμελιώθηκε στην «Πόλη του Φωτός» το 1996, αφού το Κύπελλο Κυπελλούχων της ΑΕΚ το 1968 δεν είχε συνέχεια.

Ήταν το πρώτο «γαλανόλευκο» Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (νυν Ευρωλίγκα).

Δεν τα είχαν καταφέρει νωρίτερα ο μεγάλος Άρης του «Ηall of Famer», πλέον, Νίκου Γκάλη, αλλά και ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα δύο χρόνια (1994, 1995).

Η ανάσταση αυτή θα ερχόταν τρεις μέρες νωρίτερα από την πραγματική, καθώς ο τελικός πραγματοποιήθηκε Μεγάλη Πέμπτη.

Ο παντοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ Παναθηναϊκός έγραψε Ιστορία, η Ευρώπη υποκλίθηκε και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι ένιωσαν δικαιωμένοι για τις προσπάθειές τόσων χρόνων.

«Δεν νομίζω ότι κανείς από εμάς μπορεί να ξεχάσει το Παρίσι το 1996, τους πανηγυρισμούς, το άγχος πριν τον αγώνα, τον κόσμο που ακολούθησε την ομάδα.

Πολλά προηγήθηκαν, πολλά συνέβησαν και πολλά είχαμε βιώσει όλοι μας στον Παναθηναϊκό μέχρι να φτάσουμε στο Παρίσι να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όχι μόνο για την ομάδα μας, αλλά για την Ελλάδα, για το ελληνικό μπάσκετ», θα έλεγε μετά από χρόνια ο Παύλος Γιαννακόπουλος

Ο Θανάσης, από την πλευρά του, έχει ξεκαθαρίσει: «Για μένα οπωσδήποτε το πρώτο Ευρωπαϊκό στο Παρίσι το 1996 ήταν το πιο γλυκό».

«Κι ας χάσαμε τον Στόγιαν τον τρελό»

Είναι μέλος της καλύτερης πεντάδας στην Ιστορία της κορυφαίας ελληνικής ομάδας όλων των εποχών, του Παναθηναϊκού (μαζί με Δημήτρη Διαμαντίδη, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Φραγκίσκο Αλβέρτη και Αντώνη Φώτση).

Λατρεύτηκε όσο λίγοι από τους οπαδούς των «πρασίνων», οι οποίοι μετά τη διάλυση της ομάδας του Παρισιού το καλοκαίρι του 1996 από τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς είχαν βγάλει και το γνωστό σύνθημα «κι αν έφυγε ο Ντομινίκ Θεέ μου, κι αν χάσαμε τον Στόγιαν τον τρελό, δεν θα ξεχάσω τι μου χάρισαν ποτέ μου…».

Μετά από χρόνια ο Στόγιαν Βράνκοβιτς θα έκανε μία ακόμα κατάθεση ψυχής για το «τριφύλλι», μέσω Κροατίας. Απολαύστε τον…

«Το έχω πει πολλές φορές για τον Παναθηναϊκό και θα το πω μία ακόμη. Είμαι Κροάτης, αλλά η δεύτερη πατρίδα μου είναι εκεί. Η Ελλάδα, η Αθήνα και δεύτερη οικογένειά μου ο Παναθηναϊκός. Μια ομάδα που έχει καταφέρει τα πάντα, αλλά δεν θα είχε καταφέρει τίποτα χωρίς την επιμονή του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου, της οικογένειας Γιαννακόπουλου.

Χωρίς αυτούς τίποτα από όλη αυτή τη δόξα που έχει γνωρίσει η ομάδα δεν θα ήταν πραγματικότητα σήμερα. Τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Κάναμε πολλά καλά παιχνίδια, γνώρισα απίστευτους ανθρώπους, καλούς προπονητές και λυπάμαι που δεν κατακτήσαμε περισσότερους τίτλους τότε.

Ακόμη κι έτσι όμως θα το λέω ότι ήταν ίσως τα τέσσερα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Το Παρίσι ήταν από τις καλύτερες στιγμές. Το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό, για την Ελλάδα. Θυμάμαι τους πανηγυρισμούς, θυμάμαι ότι είχαμε μια ικανή διαφορά, αλλά κάποιες κινήσεις άλλαξαν το σκηνικό. Εννοείται ότι θυμάμαι το τέλος. Και εννοείται ότι πολλοί με ρωτάνε ακόμα γι’ αυτό. Για εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα…

Δεν σκέφτηκα τίποτα… Όταν παίζεις πραγματικά δεν σκέφτεσαι, ειδικά σε τέτοιες στιγμές. Ότι έγινε ήταν καθαρό ένστικτο. Είδα ότι χάσαμε την μπάλα, έτρεξα και προσπάθησα να κάνω ό,τι μπορούσα για την ομάδα, να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου. Πάντα έτσι σκεφτόμουν… Ήμουν εκεί για τους συμπαίκτες μου και αυτοί έκαναν το ίδιο για μένα. Μπορεί να θυμάσαι μια φάση, ένα καλάθι, ένα ριμπάουντ, μια τάπα, αλλά το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Δεν κερδίζει ένας παίκτης ποτέ. Κερδίζει πάντα η ομάδα!

Το 1996 ήταν η αρχή, αλλά από τότε ο Παναθηναϊκός κατάφερε πολλά και έφτασε τα έξι Ευρωπαϊκά. Ανήκει πλέον στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ανήκει στις κορυφαίες ομάδες. Και είναι κάτι που το κατέκτησε με τη συνέπεια και τη διάρκειά του. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ, σας έχω μέσα στην καρδιά μου, σας αγαπώ όλους».

Ύψους 2,18 ο Δαλματός «γίγαντας», αλλά με καρδιά μικρού παιδιού… Το ελληνικό μπάσκετ δεν θα τον ξεχάσει ποτέ και θα τον ευγνωμονεί αιωνίως.

KΩΣΤΑΣ ΜΠΕΣΚΟΣ

 

Διαβάστε ακόμη:

«Παγκόσμια» ΑΕΚ με σπάνιες φωτογραφίες! Ο Χρήστος Ζούπας στο Sport-Retro.gr για το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1968

Διαβάστε ακόμα
Σχόλια
Loading...
error: Content is protected !!