Πριν από 120-130 χρόνια, ο ελληνικός αθλητισμός άρχισε να αναβιώνει με αποκορύφωμα τη διεξαγωγή των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα.
Τα αγωνίσματα του στίβου, η πάλη, η άρση βαρών ήταν μερικά από τα αθλήματα που αναγεννήθηκαν ύστερα από πολλούς αιώνες, ενώ λίγο αργότερα, στην εξίσωση προστέθηκαν και ξενόφερτα-ομαδικά σπορ.
Το φούτμπωλ, το μπάσκετμπωλ, το βόλεϊμπωλ και το χάντμπωλ, όπως αναφέρονταν τότε, είχαν αρχίσει να γίνονται δημοφιλή στις τάξεις των Ελλήνων φιλάθλων.
Μην νομίζετε, όμως, ότι οι αθλητές «ειδικεύονταν» σε ένα σπορ. Αντιθέτως. Ένας ποδοσφαιριστής θα μπορούσε να είναι παράλληλα και δρομέας ή ένας καλαθοσφαιριστής δεν είχε τη δυνατότητα να καρφώσει μόνο σε μία μπασκέτα αλλά και στο αντίπαλο… τερέν.
Ο Γιάννης Λάμπρου υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες υπεραθλητές και με αφορμή τη συμπλήρωση 96 ετών από την ημερομηνία γέννησης, το Sport-Retro.gr αποτίει φόρο τιμής.
Γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1921 στην Κάρυστο της Εύβοιας και από τα πρώτα χρόνια της ζωής του έδειχνε ότι διαθέτει τα απαιτούμενα προσόντα για να διακριθεί παντού.
Ο εξαίρετος δημοσιογράφος Γιώργος Δόγας είχε την ευγενή καλοσύνη να μας παραχωρήσει τη συνέντευξη που του είχε πάρει πριν από πολλά χρόνια και στην οποία, μεταξύ άλλων, ο Λάμπρου αναφερόταν στο ξεκίνημά του.
«Και το μπάσκετ και το βόλεϊ τα έμαθα στο σχολείο, με τον αείμνηστο καθηγητή της σωματικής αγωγής Τάκη Λάλα. Μας έμαθε σωστό μπάσκετ. Το 8ο Γυμνάσιο είχε τότε πανίσχυρες ομάδες βόλεϊ και μπάσκετ. Θυμάμαι, είχαμε κερδίσει την πανεπιστημιακή ομάδα που είχε μεγάλη ομάδα.
Όλα αυτά τα οφείλουμε στον αείμνηστο Τάκη Λάλα που ο θάνατός του με συνέτριψε. Θαυμάσιος άνθρωπος. Θυμάμαι όταν είχαμε προπόνηση πήγαινε μόνος του στο γήπεδο, έστηνε τους φιλέδες και μας περίμενε», έλεγε ο σπουδαίος υπεραθλητής.
Με συμπαίκτες όπως οι αδερφοί Τζακ & Γιώργος Νικολαΐδης, Μιχάλης Πανταζόπουλος, Στέλιος Αρβανίτης, Θύμιος Καραδήμος, ο Λάμπρου είχε σημαντικό μερίδιο στη δημιουργία της πρώτης μεγάλης ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού.
Πρώτος και καλύτερος στο «μπάσιμο»
Ο Ευβοιώτης σούτινγκ γκαρντ αγωνιζόταν στο τμήμα βόλεϊ του «τριφυλλιού» και ήταν αθλητής του άλματος εις ύψος, ωστόσο αρχικά, θα γίνει μνεία στο… πορτοκαλί σπορ.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχει να τονιστεί πώς δημιουργήθηκε η σπουδαία μεταπολεμική ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, που σάρωσε τους τίτλους.
Στην ίδια συνέντευξη, ο Γιάννης Λάμπρου είχε αποκαλύψει: «Βρισκόμαστε στην περίοδο 1944-45. Ο Παναθηναϊκός ήταν τελευταίος. Η δεύτερη ομάδα, όμως, στην οποία παίζαμε όλοι εμείς κέρδισε το πρωτάθλημα αναπληρωματικών.
Εμείς τότε δεν είχαμε και μεγάλη ιδέα από συστήματα και κομπίνες. Παίρναμε φόρα και όποιον πάρει ο Χάρος!
Τότε, λοιπόν, πήγαμε στον τότε έφορο μπάσκετ Άγγελο Φιλίππου και του είπαμε: “Τι θα πει πρώτη και δεύτερη ομάδα; Θα φτιάξουμε μια ομάδα δυνατή”.
Και προτείναμε να κάνουν οι δύο ομάδες τρία ματς και όποια κερδίσει τα δύο, να γίνει πρώτη ομάδα. “Αν χάσουμε”, του είπαμε, “δεν θα έχουμε κανένα λόγο να πούμε τίποτα. Δεν θα σας πείσουμε με τα λόγια”, είπαμε. “Όποιος νικήσει, μέσα στο γήπεδο”.
Παίξαμε δύο μόνο ματς. Τα κερδίσαμε και τα δύο και ο Παναθηναϊκός δυνάμωσε. Παίζαμε γκαρντ ο Τζακ ο Νικολαΐδης κι εγώ. Έτσι άρχισε η ομάδα του Παναθηναϊκού που προχώρησε με θριάμβους».
Με πρώτο και καλύτερο τον Γιάννη Λάμπρου, οι «πράσινοι» άρχισαν να εφαρμόζουν το άγνωστο μέχρι εκείνη την εποχή «μπάσιμο».
Το μπάσκετ της εποχής δεν στηριζόταν τόσο στις τεχνικές κομπίνες ή τα μακρινά σουτ, αλλά στην αγωνιστικότητα και την καλή φυσική κατάσταση των αθλητών.
Μαζί με τον Πανελλήνιο, τον Σπόρτιγκ και τον Τρίτωνα, ο Παναθηναϊκός συνέβαλε πολλά στην προώθηση του μπάσκετ στην Ελλάδα, ενώ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα κατοχικά τουρνουά της περιόδου 1941-1944.
Με ορμητήριο του το γηπεδάκι στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, κοντά στην πλατεία Μαβίλη, επί των ημερών του Λάμπρου (1945-52) το «τριφύλλι» κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Ελλάδας (1946, 1947, 1950, 1951), δύο πρωταθλήματα Κέντρου (1946, 1950) και δύο πρωταθλήματα Αθήνας (1947, 1948).
Ένα από τα πιο ιστορικά ματς εκείνης της εποχής ήταν το μπαράζ του 1947 με τον Σπόρτιγκ, όπου θα κρινόταν ο τίτλος του πρωταθλητή Ελλάδας.
Υπό το βλέμμα περίπου 3.000 θεατών στο γήπεδο του Τρίτωνα, οι «πράσινοι» επικράτησαν 37-30 με πρώτο σκόρερ τον Λάμπρου, ο οποίος σημείωσε 13 πόντους.
Επιπλέον, τα χρόνια που έπαιξε στον Παναθηναϊκό, ο περίφημος σούτινγκ γκαρντ κατέγραψε 23 συμμετοχές και 107 πόντους με την Εθνική Ανδρών
Αναλυτικά τα στατιστικά του μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της ΕΟΚ:
Η κορυφαία εμφάνισή του με τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών πραγματοποιήθηκε στις 17 Μαΐου 1949, όταν σημείωσε 16 πόντους κόντρα στην Τουρκία και άνοιξε τον δρόμο για το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αιγύπτου.
Πράγματι, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα κατέκτησε το χάλκινο στην πρώτη του συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση, ενώ συνολικά, ο Λάμπρου έβαλε 29 πόντους.
Κορυφαίος των «φιλέ»
Ο Γιάννης Λάμπρου έμεινε περισσότερο γνωστός ως καλαθοσφαιριστής στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, ωστόσο ήταν ο κορυφαίος άσος του «πράσινου» τμήματος βόλεϊ.
Με συμπαίκτες όπως οι Βαλλίδης, Τζουμάνης, Μομφεράτος, Προσελέντης, Λυκούρης, Κακριδής, Αραβοσιτάς, Αρβανίτης, Πανταζόπουλος, Δημητρακόπουλος, Ευταξίας, Φωκάς, Τρύπος, Τζώρτζης και Τ. Νικολαΐδης, ο πολυσύνθετος αθλητής κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Κέντρου (1945, 1946, 1947, 1950).
Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι εκτός από τον Λάμπρου υπήρχαν και άλλοι καλαθοσφαιριστές της εποχής που αγωνίζονταν στο τμήμα βόλεϊ.
Όπως είπε κι ο ίδιος στην προαναφερθείσα συνέντευξη: «Αγαπούσαμε τότε με πάθος τον αθλητισμό. Το μόνο που κερδίζαμε ήτανε τα ταξιδάκια. Πότε με το μπάσκετ, πότε με το βόλεϊ, πότε με τον στίβο όλο και κανένα ταξιδάκι. Και γνωρίζαμε τον έξω κόσμο».
Παράλληλα, ο Λάμπρου υπήρξε μέλος της πρώτης ομάδας που συγκρότησε η Εθνική Ανδρών εν έτει 1952 για να αντιμετωπίσει τη Γαλλία, σε διεθνής φιλική αναμέτρηση που έγινε στο Παρίσι.
Εκτός από άσος του μπάσκετ και του βόλεϊ, ο πρωταγωνιστής του αφιερώματος διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, με αποκορύφωμα τις έξι νίκες σε πανελλήνιο επίπεδο (1940, 1946, 1947, 1948, 1949, 1951).
Επιπλέον, ο Λάμπρου έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 (Λονδίνο) και του 1952 (Ελσίνκι), χωρίς να πλασαριστεί στις υψηλότερες θέσεις, ενώ κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Βαλκανικούς Αγώνες του 1940 στην Κωνσταντινούπολη (σ.σ. πρώτος ο Νίκος Λεκατσάς).
Τα χρόνια στις ΗΠΑ
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, και αφού προηγήθηκε συμμετοχή του σε τουρνουά μπάσκετ-βόλεϊ αφιερωμένο στον παράγοντα Αθανάσιο Μαντέλλο, ο Γιάννης Λάμπρου αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Σικάγο των ΗΠΑ.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, o σπουδαίος αθλητής δεν παρέλειψε να τιμήσει την πορτοκαλί μπάλα με παρουσία σε μερικές αμερικανικές ομάδες.
Επιπλέον, όπως είχε πει στη συνέντευξή του στον Γιώργο Δόγα, ο Λάμπρου αποσύρθηκε από το βόλεϊ όταν πια είχε πατήσει τα 40.
«Στη Φιλαδέλφεια μετά από έναν αγώνα που είχα διακριθεί, με ρώτησαν Αμερικανοί φίλαθλοι: “Καλά, πώς τα καταφέρνετε και παίζετε τόσο καλά σε τέτοια ηλικία;”. Τους απάντησα: “Δεν πίνω, δεν ξενυχτάω”. Και σημειώστε ότι την προηγούμενη βραδιά δεν είχαμε κλείσει μάτι και πίναμε μέχρι το πρωί…».
Αυτός ήταν ο περίφημος, ο πολυδιάστατος Γιάννης Λάμπρου, ο οποίος αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1998 εγκατέλειψε τα εγκόσμια για να γιγαντώσει τα σπορ σε μία διαφορετική υπόσταση. Ο αγνός ερασιτεχνικός αθλητισμός της χώρας του οφείλει πολλά…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα