H νύχτα που δάκρυσε ο Φαν Μπάστεν

Aν η τελειότητα δεν είναι απλά μία ουτοπική προσέγγιση, τότε ο τέλειος σέντερ φορ υπήρξε και είχε ονοματεπώνυμο: Μάρκο φαν Μπάστεν. Ο «κύκνος της Ουτρέχτης» μάς πρόσφερε απλόχερα όλες τις πτυχές του ταλέντου του, ωστόσο τη στιγμή που μεσουρανούσε κάποιες κακές μοίρες επέλεξαν να μπουν στον δρόμο του ανυπέρβλητα εμπόδια.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1992, στη 13η αγωνιστική του ιταλικού πρωταθλήματος, η Μίλαν παίζει κόντρα στην Ανκόνα και λίγο πριν από το ημίχρονο ένα σκληρό μαρκάρισμα από πίσω στον ταλαιπωρημένο δεξιό αστράγαλό του, θα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους.

Στα αποδυτήρια δακρύζει και όσο περνά η ώρα, επειδή οι πόνοι είναι αφόρητοι, τον πιάνει ένα γοερό κλάμα που ο Φάμπιο Καπέλο θυμάται μέχρι και σήμερα.

Τον αντικαθιστά ο Ντανιέλε Μασάρο με φόντο το μουντό σκηνικό στη Λομβαρδία την ώρα που πέφτει το σκοτάδι, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται πως το πιστοποιητικό του ποδοσφαιρικού θανάτου του Μάρκο Φαν Μπάστεν είχε μόλις εκδοθεί.

Την επόμενη ημέρα, λες και οι θεοί του ποδοσφαίρου θέλουν να ξεγελάσουν τον πόνο του, την ίδια στιγμή που θα μπαίνει στο πρώτο από τα πολλά απαραίτητα χειρουργεία, θα ανακοινωνόταν στο Παρίσι η επικράτησή του (για τρίτη φορά) στη «Χρυσή Μπάλα».

Ισοφάριζε έτσι τον μέντορά του Γιόχαν Κρόιφ και τον Μισέλ Πλατινί. Υπό κανονικές συνθήκες, στα 28 του χρόνια κανονικά έπρεπε να έχει όλον τον κόσμο στα πόδια του. Εκείνη η βράβευση θα ήταν ωστόσο το ρέκβιεμ της καριέρας του.

Το τελευταίο γκολ της καριέρας του στο 1:30

 

Οι επόμενοι μήνες θα τον έβρισκαν να παλεύει να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Αγνοώντας τις συμβουλές των γιατρών, θα βιαστεί να επιστρέψει. Στον τελικό της Μίλαν με τη Μαρσέιγ, τον Μάιο του 1993, για τελευταία φορά θα προσπαθήσει να βρει τα πατήματά του.

Σκιά του καλού εαυτού του, δεν μπορεί να καθορίσει πια τα πράγματα. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, δέχεται τρία πολύ σκληρά χτυπήματα χωρίς την παραμικρή προστασία από τον Ελβετό διαιτητή Ρετλισμπέργκερ. Θα φύγει με σκυμμένο το κεφάλι λίγα λεπτά πριν από το τέλος, δίνοντας τη θέση του στον Εράνιο.

Χωρίς να το ξέρει κανείς εκείνη τη στιγμή, από τα εκατομμύρια που παρακολουθούσαν το ματς, αυτά θα ήταν τα τελευταία του βήματα σε ένα επίσημο ματς. Με κάθε αργό βήμα που έκανε αποχωρώντας από το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, έπεφταν οι τίτλοι τέλους στην καριέρα του τελειότερου σέντερ φορ που απόλαυσε ο κόσμος.

Στον ίδιο χώρο όπου πέντε χρόνια πριν είχε ξεπεράσει κάθε φαντασία με το εκπληκτικό βολέ κατά του Ρινάτ Ντασάεφ, εκεί στο ίδιο χορτάρι έμελλε να περπατήσει για στερνή φορά σε ένα επίσημο ματς.

Μια μικρή ματιά σε οποιοδήποτε video κυκλοφορεί με τα γκολ του στο διαδίκτυο δίνει την απάντηση σε όποιον αναρωτιέται γιατί θεωρείται ο κορυφαίος.

Με μία τεράστια γκάμα στα τέρματά του, τα οποία έβαζε από μακριά και από κοντά, με πλασέ ή βολέ, με δεξί, αριστερό αλλά και με το κεφάλι, βάζοντας φάλτσα ή σουτάροντας με δύναμη, κάνοντας προσποιήσεις ή τελειώνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη, με ντρίμπλα ή με μία ανάλαφρη χορευτική κίνηση που του έδινε, παρά το ύψος του, την ικανότητα ελιγμού!

Παίζοντας με πλάτη ή κατά μέτωπο, με άλλον κυνηγό ή μόνος στην κορυφή, ενώ είχε την ικανότητα να δημιουργεί γκολ εκτός από το να σκοράρει. Ο ποδοσφαιριστής που καταργούσε τα κλισέ και διευκόλυνε όλη την ομάδα κάνοντας το πιο δύσκολο πράγμα να μοιάζει απλό. Ο φορ του σήμερα και του αύριο. Με τη διαφορά ότι έπαιζε ένα τέταρτο του αιώνα πριν…

Κλείνοντας τα 50 του χρόνια, η υγεία του συνέχισε το 2014 να τον ταλαιπωρεί, αφού τα προβλήματα με την καρδιά του ήρθαν να προστεθούν σε έναν ταλαιπωρημένο οργανισμό.

Οι ποδοσφαιρικές εικόνες, όμως, που θα τον φέρνουν στις κουβέντες μας θα είναι πάντα λόγια θαυμασμού όσων θέλουν να περιγράψουν τον απόλυτο σέντερ φορ.

Δώδεκα τίτλοι σε μία δεκαετή καριέρα με τον Άγιαξ και τη Μίλαν και ένας, αλλά πολύ σημαντικός, με την εθνική Ολλανδίας, αφού παραμένει ο μοναδικός των «οράνιε» στην ιστορία τους, το Euro του 1988, αποτελούν το παλμαρέ του.

Οι προσωπικές διακρίσεις πολλές, με τη «Χρυσή Μπάλα» του ’88 του ’89 και του ’92, μαζί με τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς από τη FIFA το 1992, να ξεχωρίζουν.

Με 128 γκολ σε 133 ματς με τον Άγιαξ και με 90 σε 147 ματς με τη Μίλαν, η στατιστική του είναι εντυπωσιακή, ενώ με την εθνική πέτυχε 24 τέρματα σε 58 συμμετοχές.

Ουσιαστικά ο τραυματισμός του ανάγκασε τη FIFA να αλλάξει τον κανονισμό για τα μαρκαρίσματα από πίσω, ανεξαρτήτως αν ο αμυντικός βρίσκει ή όχι μπάλα την!

Μικρή παρηγοριά για τον ίδιο… Αλλά μία θυσία στον βωμό του να προστατεύεται εδώ και δυόμιση δεκαετίες, ο κάθε καλός παίκτης. Για τον ίδιο δεν έχει πιθανόν πια σημασία, αλλά για όλους όσους αγαπάμε το ποδόσφαιρο ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οφείλουμε να ευγνωμονούμε τον «Κύκνο της Ουτρέχτης».

Διαβάστε ακόμα
Σχόλια
Loading...
error: Content is protected !!