Τι σχέση μπορεί να υπήρχε ανάμεσα στον Πελέ, τη Ρίτα Χέιγουορθ και τον Ροδόλφο Βαλεντίνο; Μάλλον καμία…
Υπήρχε βέβαια ένας ποδοσφαιριστής, στο πρόσωπο του οποίου συγκεντρώνονταν κάποια από τα χαρακτηριστικά των καταξιωμένων αυτών ανθρώπων.
Ποιος ήταν αυτός; Ο Ελένο ντε Φρέιτας, όπως προδίδει και ο τίτλος.
Πρόκειται για τον Βραζιλιάνο που μεσουρανούσε στα γήπεδα προτού κάνει την εμφάνιση του ο Πελέ και που σίγουρα θα χαρακτηριζόταν εξίσου χαρισματικός με εκείνον.
Στην εξωτερική εμφάνιση και συγκεκριμένα στο πρόσωπο έμοιαζε αρκετά με τον Ροδόλφο Βαλεντίνο, σπουδαίο Αμερικανό ηθοποιό της δεκαετίας του 1920.
Η ομορφιά σε συνδυασμό με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του, παρέπεμπαν στον ρόλο που ερμήνευσε η Ρίτα Χέιγουορθ ως «Τζίλντα», στην ομώνυμη ταινία του 1946.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, κάπως έτσι μπορεί κάποιος να πει ότι συνδέονταν μεταξύ τους οι τρεις αυτές προσωπικότητες.
Στις 8 Νοεμβρίου του 1959 ο Ελένο «έσβησε» στο δωμάτιο ενός ψυχιατρείου της Μπαρμπασένα και το Sport-Retro.gr ταξιδεύει στον χρόνο, προκειμένου να εξυμνήσει όλα όσα πέτυχε στην περίπου δεκαπενταετή καριέρα του.
Ο άνθρωπος που του έδωσε την ευκαιρία να καταξιωθεί
Ο Ελένο ντε Φρέιτας γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1920 στην πολιτεία Μίνας Γκεράις της Βραζιλίας.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του Όσκαρ, η οικογένειά του μετακόμισε στο Ρίο, με σκοπό να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή.
Το πάθος του για το ποδόσφαιρο εκδηλώθηκε από πολύ νεαρή ηλικία, αφού στην παραλία της Κόπα Καμπάνα έκανε γκελάκια με πορτοκάλια. Κάπως έτσι τον ανακάλυψε ο Νέμεν Πράντσα, ο οποίος ήταν αρχισκάουτερ της Μποταφόγκο.
Στο πρόσωπό του διέκρινε κάτι το ιδιαίτερο και του πρότεινε να έρθει στην ομάδα για να αποτελέσει κάποια στιγμή τον διάδοχο του γερασμένου πια Καρβάλιο Λέιτε.
Το αστείρευτο ταλέντο του δεν άργησε να ξεχωρίσει και οι «ασπρόμαυροι» φίλαθλοι τον λάτρεψαν από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Καθιερώθηκε στη θέση του επιθετικού και είχε τη δυνατότητα να σκοράρει με πολλούς και εντυπωσιακούς τρόπους. Σε αυτό βοηθούσε αρκετά το ύψος του, που ήταν 1,82.
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το ασύλληπτο γκολ που σημείωσε σε ένα ματς εναντίον της Φλαμένγκο το 1947.
«Η μπάλα του ήρθε από ψηλά. Την κοντρόλαρε με το στήθος και γύρισε χωρίς να την αφήσει να πέσει. Στη συνέχεια δημιούργησε ένα τόξο με το σώμα του και άρχισε να διασχίζει τη μεγάλη περιοχή. Ανάμεσα σε αυτόν και στο τέρμα βρίσκονταν πολλοί αντίπαλοι.
Μόνο με φάουλ μπορούσε να του κλέψει κάποιος την μπάλα, κάτι που σήμαινε πως θα διδόταν πέναλτι. Όταν έφτασε στη γραμμή του τέρματος, ίσιωσε το κορμί του, άφησε την μπάλα να γλιστρήσει στα πόδια του και την έστειλε στα δίχτυα».
Παρά το γεγονός ότι τα χρήματα που λάμβανε αρκούσαν για να ζήσει πλουσιοπάροχα, θέλησε σπουδάζοντας να καλλιεργήσει περαιτέρω την προσωπικότητα του.
Φοίτησε στο κολέγιο του Σάο Μπέντο και πήρε πτυχίο Νομικής και Κοινωνικών Επιστημών από τη Νομική Σχολή του Ρίο ντε Τζανέιρο. Αποτελούσε μέλος της καλής κοινωνίας και τα πρόσωπα με τα οποία συναναστρεφόταν ήταν δικηγόροι, επιχειρηματίες και διπλωμάτες.
Τάσεις αυτοκαταστροφής
Οι ενέργειες του Ελένο εντός αγωνιστικού χώρου σαγήνευαν τους φιλάθλους που παρακολουθούσαν από τις κερκίδες. Από πολλούς μάλιστα θεωρείτο ο καλύτερος στράικερ της υφηλίου εκείνης της περιόδου.
Παρά την επιτυχημένη του πορεία ως ποδοσφαιριστής, λόγω του φαύλου χαρακτήρα του, δεν αποτέλεσε ποτέ ιδανικό πρότυπο ανθρώπου. Ίσως σε αυτό το γεγονός να οφειλόταν το προσωνύμιο του «καταραμένος πρίγκιπας».
Ο τζόγος είχε «ποτίσει» το αίμα του. Στις πράσινες τσόχες είχε χάσει πολλά χρήματα και σύμφωνα με το βιβλίο του Γκαλεάνο, όλη του η περιουσία εξανεμίστηκε ένα βράδυ στο καζίνο.
Τόσο το αλκοόλ όσο και οι γυναίκες αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της ζωής του. Θα έλεγε κανείς ότι στην προσωπικότητα έμοιαζε αρκετά με τον μεταγενέστερο συμπατριώτη του Γκαρίντσα και τον επίσης μεταγενέστερο Βορειοιρλανδό Τζορτζ Μπεστ.
Το πάθος του για το ωραίο φύλο του στοίχισε καθώς κόλλησε σύφιλη, ενώ αρνήθηκε να υποβληθεί στην κατάλληλη θεραπεία, φοβούμενος ότι θα καταστρεφόταν η καριέρα του.
Η σύζυγος του Ίλμα γνώρισε ότι ήταν γυναικάς, ωστόσο, τον αποδέχθηκε όπως ήταν. Μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Λουίς Εντουάρντο.
Βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τον καλύτερο του φίλο, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος από τον ίδιο τον Ελένο να την προσέχει για το χρονικό διάστημα που θα έλειπε στην Αργεντινή.
Μεταξύ των γνωστών σχέσεων του ήταν αυτή με την Εύα Περόν.
Καριέρα με… γλυκόπικρη γεύση
Για λογαριασμό της Μποταφόγκο σημείωσε σε 233 εμφανίσεις 204 γκολ και μέχρι σήμερα είναι ο τέταρτος σκόρερ στην Ιστορία του κλαμπ.
Παρ’ όλα αυτά, με το «μοναχικό άστρο» δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα Carioca, ενώ με τους συμπαίκτες του δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις και συχνά-πυκνά προκαλούσε τους αντιπάλους με τις απρεπείς ενέργειές του.
Σε μια αναμέτρηση κόντρα στη Φλουμινένσε, επειδή οι οπαδοί στις κερκίδες τον έβριζαν, κατέβασε το σορτς και τους έδειξε τα… γεννητικά του όργανα.
Λόγω της έντονης προσωπικότητάς του ο πρόεδρος του συλλόγου αποφάσισε το 1948 να τον στείλει στην Μπόκα Τζούνιορς. Στον σύλλογο του Μπουένος Άιρες δεν μπόρεσε να στεριώσει, οπότε έναν χρόνο μετά επέστρεψε στη Βραζιλία. Κανένας, όμως, στην πρώην ομάδα του δεν τον ήθελε πια…
Τελικά μεταγράφηκε στη Βάσκο Ντα Γκάμα, με την οποία κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα της καριέρας του. Εν τω μεταξύ, το πάθος του για το ποδόσφαιρο είχε χαθεί και λόγω της αδιαφορίας που έδειχνε, ο προπονητής Φλάβιο Κόστα συχνά τον επέπληττε.
Μια ανατριχιαστική ιστορία θέλει τον Ελένο εκνευρισμένο να σημαδεύει με ένα ρεβόλβερ το κεφάλι του Κόστα και τελικά να τραβάει τη σκανδάλη! Ευτυχώς, ο μύλος δεν περιείχε σφαίρες.
Αγωνίστηκε επίσης για την Ατλέτικο Τζούνιορ της Κολομβίας, τη Σάντος και την Αμέρικα. Με τη φανέλα της τελευταίας έδωσε ένα μόνο παιχνίδι στο Στάδιο Μαρακανά, από το οποίο και αποβλήθηκε στο 35ο λεπτό, εξαιτίας ενός σκληρού μαρκαρίσματος.
Κάποια στιγμή επιχείρησε να μεταγραφεί στη Φλαμένγκο, δοκιμάστηκε σε μια προπόνηση, δεν τα βρήκε με τους παίκτες και έτσι η μετακίνησή του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Για την εθνική ομάδα της Βραζιλίας πέτυχε 15 γκολ σε 18 εμφανίσεις. Μαζί της έφτασε στον τελικό του Κόπα Αμέρικα το 1945, αλλά έχασε τον τίτλο από την Αργεντινή. Αναδείχθηκε παρ’ όλα αυτά πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 6 τέρματα.
Το μεγαλύτερα όνειρό του ήταν να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο θεσμός δεν πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1940, οπότε δεν του δόθηκε η δυνατότητα αυτή.
Τεχνικός ηγέτης της «σελεσάο» για το Μουντιάλ του 1950 ήταν ο Κόστα που, όπως ήταν λογικό, αποφάσισε να μην τον συμπεριλάβει στην αποστολή. Τη θέση του κάλυψε ο, για πολλούς, λιγότερο ποιοτικός Αντεμίρ.
Aπόπειρα αυτοκτονίας λόγω Πελέ
Το καλοκαίρι του 1958 νοσηλευόταν σε ένα άσυλο της Μπαρμπασένα, από όπου και έμαθε ραδιοφωνικώς για τον θρίαμβο της Βραζιλίας στο Μουντιάλ της Σουηδίας.
Την ώρα που ο, μέχρι τότε, άγνωστος στο ευρύ κοινό Πελέ διαμόρφωνε το τελικό 5-2 επί της διοργανώτριας, ζήλεψε τη φήμη που αποκτούσε, και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.
Άναψε ταυτόχρονα πολλά τσιγάρα με σκοπό να προκαλέσει ασφυξία στον εαυτό του. Οι γιατροί επενέβησαν έγκαιρα και τον έσωσαν. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι δεν κατάφερε να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Γνώριζε πολύ καλά πως αν του δινόταν η ευκαιρία θα τα κατάφερνε.
Η νοσοκόμα είχε τοιχοκολλήσει στο δωμάτιο του πρωτοσέλιδα από εφημερίδες για να του θυμίζουν τις μέρες που γνώρισε την απόλυτη αποθέωση. Εκείνος, όμως, έπασχε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και τα έφαγε.
Έναν χρόνο μετά, ενώ εξακολουθούσε να νοσηλεύεται, «έφυγε» από τη ζωή.
Όλα όσα έζησε απεικονίζονται στο βιβλίο: «Δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος σαν το Ελένο», την υπογραφή του οποίου φέρει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μάρκους Έντουάρντο Νέβες.
Η ζωή του μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη, μέσω της ταινίας «Ελένο» του 2012. Τον ρόλο του θρυλικού ποδοσφαιριστή ενσάρκωσε ο Βραζιλιάνος ηθοποιός Ροδρίγκο Σαντόρο.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα