Τα 79 του κλείνει ο αρχιτέκτονας των πιο ξεχωριστών στιγμών του ελληνικού ποδοσφαίρου: ο μοναδικός και αξεπέραστος Ότο Ρεχάγκελ.
Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 και γνώρισε σπουδαιότατες διακρίσεις, όπως η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008.
Με αφορμή τα γενέθλια του Γερμανού τεχνικού, το Sport-Retro.gr επικεντρώνεται στα παιδικά του χρόνια και το διάστημα που υπήρξε ποδοσφαιριστής.
Μερικές σπάνιες φωτογραφίες συνοδεύουν το αφιέρωμα για τον πιο ξεχωριστό προπονητή που εργάστηκε στην Ελλάδα.
Έχασε νέος τον πατέρα του
Ο Ότο Ρεχάγκελ γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1938 στη συνοικία Αλτενέσεν του Έσεν και ήταν το δεύτερο νεότερο παιδί της οικογενείας.
Ο πατέρας του ήταν ανθρακωρύχος και εργαζόταν στον αριθμό 113 της οδού Ραμστράσε (σ.σ. Zeche Vereinigte Helene & Amalie το όνομα που είχε δοθεί στο ανθρακωρυχείο).
Τα παιδικά χρόνια του Ότο σημαδεύθηκαν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την πείνα και τους συχνούς βομβαρδισμούς, όταν πια η πλάστιγγα είχε γείρει υπέρ των συμμαχικών δυνάμεων κατά του Άξονα.
Ο Φεβρουάριος του 1950 γράφτηκε με μαύρα γράμματα για την οικογένεια Ρεχάγκελ, καθώς ο στυλοβάτης της «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία μόλις 39 ετών.
Πλέον, η μητέρα των 4 παιδιών προσπαθούσε να σηκώσει όλο το βάρος με μόλις μία σύνταξη, έως ότου αυτά μεγαλώσουν και πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Ο νεαρός Ότο ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και διακόσμησης.
Μερικοί πόροι εξασφαλίζονταν μετά κόπων και βασάνων στο ανθρακωρυχείο που είχε εργαστεί και ο πατέρας του, παράλληλα όμως, έπαιζε ποδόσφαιρο.
Τα πρώτα βήματα στο ποδόσφαιρο
Ο μικρός από το Έσεν εντάχθηκε σε ηλικία μόλις 10 ετών στην τοπική ομάδα Χελένε Αλτενέσεν, η οποία πλέον ονομάζεται Χελένε Έσεν.
Εννέα χρόνια αργότερα, όταν πια ήταν στα 19 του, αναρριχήθηκε στους Άνδρες όχι ως μέσος, όπως αγωνιζόταν στις ακαδημίες, αλλά ως αμυντικός.
Τότε, o σύλλογος συμμετείχε στην 4η κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου, ωστόσο αρκετοί φίλαθλοι έδιναν το «παρών», με αποκορύφωμα ένα τοπικό ντέρμπι με την BV Αλτερέσεν (σ.σ. η ομάδα του Ρεχάγκελ ονομαζόταν TuS Αλτερέσεν), όπου 8.000 θεατές βρέθηκαν στις εξέδρες.
Η πρώτη διάκριση του νεαρού από το Έσεν ήρθε τον Φεβρουάριο του 1959, όταν ο Γκέοργκ Γκάβλιτσεκ θαμπώθηκε από την απόδοσή του σε ένα ματς Κυπέλλου με τη Μαϊντερίχερ.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός της ερασιτεχνικής ομάδας συμπεριέλαβε τον Ότο στην αποστολή για τον εκτός έδρας αγώνα της προκριματικής φάσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 κόντρα στην Πολωνία.
Παρά την ήττα με 3-1 ο Γκάβλιτσεκ έμεινε ικανοποιημένος από το ντεμπούτο του, με συνέπεια να τον συμπεριλάβει σε ένα φιλικό ματς με αντιπάλους μερικούς επιλέκτους του γερμανικού Νότου.
Επιπλέον, κλήθηκε και σε μία ακόμη αναμέτρηση προκριματικής φάσης Ολυμπιακών Αγώνων, εν προκειμένω εναντίον της Φινλανδίας, ωστόσο η ήττα δεν αποφεύχθηκε και ο «Όθωνας» δεν ξαναφόρεσε ποτέ τη φανέλα με το εθνόσημο σε κανένα κλιμάκιο.
Στην πρωταθλήτρια του 1955
Οι εμφανίσεις του νεαρού διεθνή δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον διοικητικό ηγέτη της Ροτ Βάις Έσεν, τον Γκέοργκ Μέλχες, ο οποίος το καλοκαίρι του 1960 τον ενέταξε στο δυναμικό της.
Η οικογένεια Ρεχάγκελ ανάσανε οικονομικά τόσο από τα 150 γερμανικά μάρκα που λάμβανε ανά μήνα από την ομάδα ο Ότο όσο και από τον καλό μισθό του στο εργοστάσιο της Coca Cola του Έσεν.
Εκτός από τα παραπάνω, ο Μέλχες έκανε δώρο στον νεαρό αμυντικό και ένα αυτοκίνητο «Volkswagen Käfer» για τις μετακινήσεις του.
Ο Ρεχάγκελ μεταπήδησε στη Ρότ Βάις Έσεν πέντε χρόνια μετά το μοναδικό πρωτάθλημα της Ιστορίας της, όταν πια ο Χέλμουτ Ραν είχε αποχωρήσει και παίκτες όπως οι Φριτς Χέρκενρατ, Χάιντς Βέβερς, Φραντς Ισλάκερ είχαν μεγαλώσει ποδοσφαιρικά.
Ο προπονητής Βίλι Μούλταουπ δεν κατάφερε να σώσει τη σπουδαία ομάδα της δεκαετίας του 1950, με συνέπεια ο Ότο να περάσει μία τριετία στη 2η κατηγορία της Γερμανίας.
Ο σκληροτράχηλος αμυντικός αγωνίστηκε στα 30 ματς της σεζόν 1960-61, ενώ και τις 2 επόμενες περιόδους είχε πάρει… σπίτι του τη φανέλα του βασικού.
Ήταν προφανές ότι ο Ότο Ρεχάγκελ δεν θα καθόταν για πολύ σε μία ομάδα που δεν συμμετέχει στην Bundesliga, όπως μαρτυρά και η τότε δήλωσή του.
«Για μένα υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο. Και αν αυτό είναι η Bundesliga, τότε θα είμαι εκεί», είχε ξεκαθαρίσει ο 25χρονος αμυντικός.
«Κ. Ρεχάγκελ, ανυπομονούμε για την άφιξή σας»
Η Χέρτα Βερολίνου ήταν ο επόμενος σταθμός της ποδοσφαιρικής καριέρας του Ότο Ρεχάγκελ, μία μεταγραφή που έκανε πλουσιότερη κατά 10.000 γερμανικά φράγκα τη Ροτ Βάις Έσεν.
Ο «Όθωνας» έχει πει για τη μετακίνησή του: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τηλεφώνημα από το Βερολίνο την άνοιξη του 1963, όταν οι άνθρωποι της Χέρτα μου είπαν ‘κ. Ρεχάγκελ, ανυπομονούμε για την άφιξή σας’. Μέχρι τότε ζούσα με τη μητέρα μου σε μικρά διαμερίσματα στο Έσεν. Τώρα πια είχα βγει στον κόσμο.
Ακόμα με θυμάμαι στο VW μου στο Theodor-Heuss-Platz να κοιτάζει προς τη Στήλη της Νίκης και την Πύλη του Βρανδεμβούργου και να λέω στον εαυτό μου ‘Πάμε Ότο!’ Αυτό ήταν το ξεκίνημά μου προς τη νέα ζωή. Και έτρεξα. Με μεγάλα μάτια, πίστη και γεμάτος ενθουσιασμό».
Πλέον, ο Ρεχάγκελ κέρδιζε 500 γερμανικά μάρκα συν μπόνους, τα οποία έφταναν μέχρι και 1.200 τον μήνα, ποσό που του επέτρεπε να ζει άνετα.
Το ντεμπούτο του (σε θέση δεξιού μπακ) πραγματοποιήθηκε στις 24 Αυγούστου 1963 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, όπου 60.000 θεατές παρακολούθησαν τη Χέρτα να μοιράζεται βαθμούς με τη Νυρεμβέργη (1-1 το σκορ).
«Καλός στα τάκλιν, προσεκτικός στις αντιδράσεις του», ήταν το σχόλιο του «Kicker», το οποίο συμπεριέλαβε τον Ρεχάγκελ στους διακριθέντες της μετριότατης συνολικά ομάδας του Βερολίνου.
Την πρώτη σεζόν κατέγραψε 23 συμμετοχές, ενώ τη δεύτερη εκείνος και ο έτερος αμυντικός Χανς Έντερ έπαιξαν και στις 30 αναμετρήσεις του πρωταθλήματος, χωρίς ωστόσο να αποφύγουν την πίκρα του υποβιβασμού.
Το φινάλε της αγωνιστικής περιόδου 1965-66 βρήκε τη Χέρτα να λαμβάνει μέρος στα μπαράζ ανόδου με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ και την Πίρμασενς, όμως από τη στιγμή που ο στόχος δεν επιτεύχθηκε, ο Ρεχάγκελ αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του σε ομάδα της Bundesliga.
Ο «Όθωνας» ολοκλήρωσε τη θητεία του στον σύλλογο της πρωτεύουσας με 25 συμμετοχές στο πρωτάθλημα (3 γκολ) και άλλες 4 στα μπαράζ.
Φινάλε στην Καϊζερσλάουτερν
Ο Τζιούλα Λόραντ, ο σπουδαίος Ούγγρος παίκτης και προπονητής που πέθανε στον πάγκο του ΠΑΟΚ τον Μάιο του 1981, άναψε το «πράσινο φως» για την απόκτηση του Ότο Ρεχάγκελ από την Καϊζερσλάουτερν.
Οι «κόκκινοι διάβολοι» παρατάχθηκαν πολύ πιο ανταγωνιστικοί εν συγκρίσει με τα προηγούμενα χρόνια, ενώ ο Ρεχάγκελ δεν είχε τον συνηθισμένο ρόλο του αμυντικού, αλλά εκείνον του παίκτη που έτρεχε για να καλύψει τρύπες στο κέντρο.
Η σεζόν 1968-69 ήταν η πιο άτυχη της καριέρας του, αφού έπειτα από μόλις 9 αγώνες τραυματίστηκε σοβαρά σε ένα ματς με τη Βέρντερ Βρέμης και έμεινε εκτός δράσης για πάνω από 6 μήνες.
Ουσιαστικά από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκλήρωση της καριέρας του και, πράγματι, στις 25 Σεπτεμβρίου 1971 κατέγραψε την 148η και τελευταία του συμμετοχή στην Bundesliga (σ.σ. συνοδεύθηκαν από 16 γκολ) κόντρα στην Ντούισμπουργκ.
Με την ολοκλήρωση της σεζόν 1971-72, προτού καν κλείσει τα 34, ο Ότο Ρεχάγκελ εγκατέλειψε τους αγωνιστικούς χώρους για να καθίσει στους πάγκους.
Ήδη από τον Οκτώβριο του 1969 μέχρι τον Μάρτιο του 1970 είχε φοιτήσει σε σχολή προπονητικής, με δάσκαλο τον Χένες Βαϊσβάιλερ και συμμαθητές, μεταξύ άλλων, τους Ζίγκφριντ Χέλντ, Χανς Τιλκόφσκι, Ούβε Κλιμασέφσκι (σ.σ. συμπαίκτης του στη Χέρτα).
Προτού γίνει η παράθεση μερικών σπάνιων φωτογραφιών, αξίζει να μεταφερθεί η δήλωση του τελευταίου προπονητή του Ντίτριχ Βάιζε, ο οποίος κάθισε για 6 χρόνια στον πάγκο της Καϊζερσλάουτερν.
«Όντας αφοσιωμένος 100% στην απόδοσή του, ο Ότο θα ζήσει σίγουρα πολλά ευχάριστα γεγονότα στο μέλλον».
Σε ευχαριστούμε για την πρόβλεψη Ντίτριχ Βάιζε – Σε ευχαριστούμε για όλα Ότο Ρεχάγκελ.
***
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα