Ο «Κόκκινος Ρόγκερ» φιμώθηκε από τον Αλέφαντο και πέθανε στα 45. Ο σύντομος βίος του Ρόγκερ Άλμπερτσεν

Μάνος Ανδρουλάκης 2 Μαρ, 2018

Ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες δεν ήταν ο μοναδικός άσος του Ολυμπιακού στα 80s’ που πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία.

Δυόμιση χρόνια πριν από την άφιξη του «βούβαλου» στον Πειραιά, ένας άλλος ξένος, όχι από τη γνώριμη Λατινική Αμερική αλλά από τη Νορβηγία, είχε αποχωρήσει για άλλες πολιτείες.

Δυστυχώς, στις 2 Μαρτίου 2003, ο Ρόγκερ Άλμπερτσεν αποχώρησε ξανά για άλλες πολιτείες, σε εκείνες όμως που δεν έχουν επιστροφή…

«Ολλανδός» στα 17 ο «Κόκκινος Ρόγκερ»

Στις 15 Μαρτίου 1957, ο Όλαφ Άλμπερτ Άλμπερτσεν και η Γκούντβιγκ Τέρεζ Κόμπεργκ Χάνσεν κράτησαν στην αγκαλιά τους για πρώτη φορά τον Ρόγκερ, ενώ συνολικά είχαν τη χαρά να φέρουν στον κόσμο 3 παιδιά.

Το νέο μέλος της οικογενείας είδε το φως της ζωής στο Τίσενταλ, έναν οικισμό του δήμου Όντα στον νομό του Χόρνταλαντ της δυτικής Νορβηγίας.

Από την εφηβική ηλικία εντάχθηκε στις ακαδημίες της τοπικής (και άσημης) Όντα ΙL, η οποία από το 1992 ονομάζεται Όντα FK, προϊόν συγχώνευσης της IL με τη Φόνα.

O Ρόγκερ αγωνιζόταν στον χώρο της μεσαίας γραμμής, ήταν ιδιαίτερα δραστήριος και συνέβαλε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, όμως το σήμα κατατεθέν του ήταν τα πολλά τάκλιν.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του αντίκρισε πολλές φορές την κίτρινη, αλλά και την κόκκινη κάρτα, απόρροια της οποίας υπήρξε το παρατσούκλι «Røde Roger», δηλαδή «Κόκκινος Ρόγκερ».

Εκπροσώπησε τη χώρα του σε επίπεδο Νέων, ωστόσο χαρακτηρίστηκε έκπληξη το γεγονός ότι στα 17 του άφησε τη Νορβηγία για να ενταχθεί στο υψηλοτάτου επιπέδου ολλανδικό πρωτάθλημα μέσω της Ντεν Χάαχ.

Η αναφορά γίνεται στην εποχή που ο Άγιαξ είχε κατακτήσει τρία διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών (1971-1973) και οι «οράνιε» συμμετείχαν σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου (1974-1978).

Κυπελλούχος με τη Φέγενορντ

Η τετραετία 1975-1979 ήταν και το μεγαλύτερο διάστημα που ο Ρόγκερ Άλμπερτσεν παρέμεινε σε μία ομάδα, ενώ το ενδιαφέρον της Φέγενορντ φανέρωνε ότι η καριέρα του είχε πάρει για τα καλά την ανιούσα.

Ακούραστος, απλός και ουσιαστικός καθώς ήταν, ο νεαρός Νορβηγός κλήθηκε στην εθνική Ανδρών, προτού καν συμπληρώσει το 20ό έτος της ηλικίας του.

Συγκεκριμένα, στις 8 Σεπτεμβρίου 1976 αγωνίστηκε ως βασικός στην εντός έδρας νίκη της χώρας του επί της Ελβετίας (1-0 με σκόρερ τον Τομ Λουντ), στο δεύτερο ματς για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1978.

Το καλοκαίρι του 1979 η Φέγενορντ του Τσεχοσλοβάκου προπονητή Βάτσλαβ Γέζεκ και παικτών, όπως ο Πέτουρ Πέτουρσον, ο Γιάν Πέτερς και ο Χέραρντ φαν ντερ Λεμ, μετέπειτα βοηθός του Χενκ Τεν Κάτε στον Παναθηναϊκό, τον ενέταξε στο ρόστερ της.

Έπειτα από τις 117 συμμετοχές (16 γκολ) στο πρωτάθλημα με την Ντεν Χάαχ, ο Ρόγκερ Άλμπερτσεν προσέθεσε άλλες 28 (1 γκολ) με την ομάδα του Ρότερνταμ.

Η Φέγενορντ κατέλαβε την 4η θέση στην Eredivisie, όμως κατέκτησε το Κύπελλο Ολλανδίας με νίκη στον τελικό της 17ης Μαΐου 1980 επί του Άγιαξ (3-1).

Εντούτοις, ο Άλμπερτσεν δεν μακροημέρευσε στη δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα της χώρας, με συνέπεια να επιστρέψει στην Ντεν Χάαχ (18 συμμετοχές-6 γκολ) και κατόπιν να μετακινηθεί στη βελγική Βίντερσλαγκ (σ.σ. τωρινή Γκενκ).

Ντόκεν ο Παναθηναϊκός, Άλμπερτσεν ο Ολυμπιακός

Το καλοκαίρι του 1981 ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που απέκτησε Νορβηγό ποδοσφαιριστή, ωστόσο ο Ολυμπιακός δεν άργησε να τον… αντιγράψει.

Στις 18 Νοεμβρίου 1982, η ομάδα του Πειραιά ανακοίνωσε τη μεταγραφή του Ρόγκερ Άλμπερτσεν, ο οποίος πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στις 12 Δεκεμβρίου στο εντός έδρας 2-0 επί του Πανσερραϊκού.

Αμέσως καθιερώθηκε στο αρχικό σχήμα του Αλκέτα Παναγούλια, ενώ και ο μετέπειτα τεχνικός Κάζιμιρ Γκόρσκι τον διατήρησε στην «ερυθρόλευκη» ενδεκάδα μέχρι το τέλος της σεζόν.

Την πρώτη σεζόν δεν δικαιολόγησε το παρατσούκλι «Κόκκινος Ρόγκερ», διότι αποβλήθηκε μόλις μία φορά, στο 40ό λεπτό του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο «Απόστολος Νικολαΐδης» (χτύπησε τον Χουάν Ραμόν Ρότσα).

Εντούτοις, ο πολύ ανώτερος Ολυμπιακός της περιόδου 1982-83 κατάφερε να διατηρήσει το υπέρ του 1-0 και να φύγει νικητής από το «άνδρο» του «αιωνίου» αντιπάλου, ο οποίος τερμάτισε στην 6η θέση.

Ύστερα από το Κύπελλο του 1980 με τη φανέλα της Φέγενορντ, ο Άλμπερτσεν πανηγύρισε τον δεύτερο τίτλο της καριέρας του, δηλαδή τo πρωτάθλημα της ελληνικής Α’ Εθνικής.

Τον… φίμωσε ο Αλέφαντος

Το καλοκαίρι του 1983 ο Σταύρος Νταϊφάς έφερε στο «λιμάνι» τον Χάινς Χέερ, ο οποίος αποχώρησε μετά από μία ισοπαλία με τον ΟΦΗ στις 20 Νοεμβρίου και αντικαταστάθηκε από τον Νίκο Αλέφαντο.

Αμφότεροι οι προπονητές εμπιστεύονταν μία θέση της μεσαίας γραμμής στον Νορβηγό και εκείνος συνήθιζε να τους δικαιώνει, ενίοτε και να βρίσκει δίχτυα (με Ηρακλή εντός, με ΠΑΣ Γιάννινα εκτός).

Επιπλέον, ο Άλμπερτσεν δεν έχασε λεπτό στα τέσσερα ματς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ (πρόκριση στην παράταση) και την Μπενφίκα (αποκλεισμός με 3-0 παρά το 1-0 του ΟΑΚΑ).

Ένα από τα «ερυθρόλευκα» highlights της σεζόν 1983-84 και σίγουρα η πιο χαρακτηριστική στιγμή του Νορβηγού μέσου στην Ελλάδα ήταν η δεύτερη αποβολή του, κατά διαβολική σύμπτωση, και πάλι σε εκτός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό!

Στις 8 Ιανουαρίου 1984, ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε στο «Απόστολος Νικολαΐδης» με μοναδικό στόχο τη νίκη, προκειμένου να μειώσει τη διαφορά των 7 βαθμών από τους πρωτοπόρους «πράσινους».

Σε μερικές περιπτώσεις οι παίκτες υπέπεσαν σε σκληρά μαρκαρίσματα, ωστόσο ο Άλμπερτσεν προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, αφού στο 28ο λεπτό χτύπησε εκτός φάσης τον Κώστα Ταράση (προηγήθηκε αντιαθλητικό τάκλιν του Άνθιμου Καψή) και είδε την κόκκινη κάρτα του Κοσμά Λουκίδη.

Τη στιγμή της αποχώρησής του από τον αγωνιστικό χώρο ο Νορβηγός ήταν έξαλλος, γεγονός που οδήγησε τον Νίκο Αλέφαντο να του κλείσει το στόμα και να τον πιάσει από τον σβέρκο (!) για να αποφευχθούν τα χειρότερα, τη στιγμή που ο θρυλικός Θανάσης Μπέμπης προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Πρόωρο φινάλε στην καριέρα

Ο Ρόγκερ Άλμπερτσεν φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού και τη σεζόν 1984-85, προτού πάρει τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα του για λογαριασμό της Ρόσενμποργκ.

Συνολικά, ο Νορβηγός κατέγραψε 65 συμμετοχές (3 γκολ) στην Α’ Εθνική και άλλες 7 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με κορυφαία στιγμή φυσικά το πρωτάθλημα του 1983.

Το φινάλε, πάντως, ήταν πικρό, καθώς ο Ολυμπιακός τερμάτισε στην 4η θέση και έμεινε εκτός Ευρώπης, ενώ στο Κύπελλο αποκλείστηκε από τον Παναθηναϊκό με δύο ήττες στη φάση των «16».

Ήδη από το καλοκαίρι του 1985 διαφαινόταν η μετέπειτα κατηφορική πορεία των «ερυθρολεύκων», οι οποίοι αποδέσμευσαν σε διάστημα λίγων ημερών 8 παίκτες, συμπεριλαμβανομένου και του Άλμπερτσεν.

Μερικούς μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 12 Σεπτεμβρίου 1984, ο άσος του Ολυμπιακού είχε πραγματοποιήσει την 25η και τελευταία του εμφάνιση με την εθνική Νορβηγίας.

Με το εθνόσημο έβαλε 3 γκολ, όμως ενδεχομένως να μην έπρεπε να καρπωθεί το ένα εξ αυτών (στο αξέχαστο 2-1 επί της Αγγλίας στις 9 Σεπτεμβρίου 1981), διότι ίσως να μην βρήκε την μπάλα μετά το γέμισμα του Τομ Λουντ.

Ειρήσθω εν παρόδω, ο Άλμπερτσεν κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του με τη Ρόσενμποργκ το 1985, αγωνίστηκε μέχρι το 1987 (35 συμμετοχές – 5 γκολ συνολικά στην 1. divisjon) και στο φινάλε της σεζόν πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη δράση λόγω σοβαρού τραυματισμού, μόλις σε ηλικία 30 ετών.

Πρόωρο φινάλε και στη ζωή…

Αφού κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ο Νορβηγός εργάστηκε σε επιχείρηση με υπολογιστές, ενώ παράλληλα κοουτσάρισε άσημες ομάδες, όπως η Όρκανγκερ (1989-1992), η Σόκνα (1993-1996) και η Κόνγκσμπεργκ (1997-2001).

Τον Οκτώβριο του 2002 ο Άλμπερτσεν χτυπήθηκε από τον καρκίνο και μέσα σε διάστημα λίγων μηνών η υγεία του κλονίστηκε.

Μεταφέρθηκε σε κλινική στη Γερμανία, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να αποτραπεί το μοιραίο, όμως την Κυριακή 2 Μαρτίου 2003 ο πρώην άσος του Ολυμπιακού «έφυγε» από τη ζωή λίγες ημέρες πριν από τα 46α γενέθλιά του.

Την Τρίτη 11 Μαρτίου η σύζυγος και τα δυο τους παιδιά τον αποχαιρέτησαν στο Κόνγκμπεργκ, την πόλη δηλαδή όπου διέμεναν τα τελευταία χρόνια.

«Ήμασταν φίλοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Συνυπήρξαμε στην Ελλάδα, όπου ο Ρόγκερ ήταν παίκτης του Ολυμπιακού κι εγώ του Παναθηναϊκού. Ταξίδεψα στο Τρόντχαϊμ για τη Ρόσενμποργκ, ενώ εκείνος βρισκόταν ακόμη στην Ελλάδα.

Ήταν πάντα ένας καλός και στενός φίλος. Τον θυμάμαι σαν έναν φανταστικό χιουμορίστα. Είχαμε την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει. Είναι τόσο λυπηρό που τελικά δεν το έκανε», είπε τότε ο Ντόκεν.

Ο Άγκε Χαρέιντε, από την πλευρά του, πρώην συμπαίκτης του στην εθνική και τότε προπονητής της Ρόσενμποργκ, δήλωσε: «Τον θυμάμαι χαρούμενο, με θετική αύρα και σοβαρότητα στον αγωνιστικό χώρο».

**Κάντε like στο Facebook και follow στο Twitter για να μαθαίνετε άμεσα τις ιστορίες της πιο… ρετρό ιστοσελίδας της χώρας