Ο Νίκος Κούρκουλος για τον δικό του Παναθηναϊκό. Μία σπάνια συνέντευξη του αείμνηστου ηθοποιού

Μάνος Ανδρουλάκης 30 Ιαν, 2018

«Ωραίος, μάγκας και Παναθηναϊκός». Με αυτό το μήνυμα αποχαιρέτησαν οι υποστηρικτές του «τριφυλλιού» τον Νίκο Κούρκουλο, όταν «έφυγε» από τη ζωή στις 30 Ιανουαρίου 2007.

Ο αείμνηστος ηθοποιός δεν ήταν μόνο θερμός υποστηρικτής της ομάδας, αλλά και αθλητής του κατά τις δεκαετίες 1940 και 1950, προτού τον κερδίσει ο χώρος του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 11 ετών από τον θάνατό του, το Sport-Retro.gr εντόπισε μία σπάνια συνέντευξή του στην εξαίρετη συνάδελφο Έλενα Μπουζαλά για λογαριασμό του περιοδικού «Παναθηναϊκό Τριφύλλι» (τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 1999) και σας παραθέτει ένα μέρος της.

Μεταξύ άλλων, ο Νίκος Κούρκουλος είχε αναφερθεί σε μερικές στιγμές της αθλητικής του πορείας και είχε εκφράσει την πλήρη δυσαρέσκειά του για τη συνολική εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

*******

-Τι ήταν αυτό που σας έκανε Παναθηναϊκό;

«Παναθηναϊκός είμαι από τότε που γεννήθηκα».

-Δεν ήταν κάποιο πρόσωπο ή κάποιο γεγονός;

«Όχι βέβαια. Υπήρξα και αθλητής του Παναθηναϊκού. Ξεκίνησα από την κολύμβηση, μετά πέρασα στο μπάσκετ επί Κουκόπουλου, Όβεν… Τότε, το γήπεδο του Παναθηναϊκού ήταν στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Πού να το θυμάσαι…;»

-Αυτό ομολογώ ότι πρώτη φορά το ακούω…

«Κλωτσούσα μπάλα από μικρό παιδί. Τι μπάλα δηλαδή; Μισή κάλτσα της μάνας μας παραγεμισμένη με κουρέλια! Την κάναμε στρογγυλή και μπαίναμε στις αλάνες. Πήγα, λοιπόν, στα τσικό του Παναθηναϊκού. Με παρέλαβε ο περίφημος τότε προπονητής, ο Γιόζεφ Στραντ, που δημιούργησε τα πρώτα τσικό του Παναθηναϊκού. Έτσι έφτασα μέχρι και την πρώτη ομάδα. Ούτε αυτά τα ξέρεις (γέλια). Ναι, έφτασα και στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού με τον Γκέιμ έναν άλλο, επίσης περίφημο, Εγγλέζο προπονητή. Νεμπίδης, Σίμος, Κουρτζίδης, Πετρόπουλος… Ήταν όλοι εκεί».

-Πώς σταματήσατε;

«Σταμάτησα γιατί ‘άρπαξα’ το μικρόβιο του θεάτρου. Με ‘κράτησαν’ το διάβασμα, η μαγεία του θεάτρου, αλλά και η λάμψη του κινηματογράφου».

**1953: Ο Νίκος Κούρκουλος τρίτος από αριστερά στους όρθιους**

-Ποια πιστεύετε ότι είναι η διαφορά του Παναθηναϊκού και των οπαδών του από τις άλλες ομάδες;

«Θα ήθελα να λέω ακόμα ότι ο Παναθηναϊκός ξεχωρίζει σαν ποιότητα. Τώρα, όσο περνάει ο καιρός, βλέπω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Είναι ισοπεδωμένα από το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα, τον χουλιγκανισμό… Πάνε στο γήπεδο για να σπάσουν, να κάψουν, να δείρουν ο ένας τον άλλον. Όλη αυτή τη βία δεν μπορώ να την καταλάβω. Μπορώ να την εντάξω, βεβαίως, σε μια γενικότερη βία που υπάρχει στον κόσμο, αλλά και πάλι δεν δικαιολογείται. Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός, δεν υπάρχει πια ο φίλαθλος που ξέρουμε. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πια μια γιορτή. Κι ευτυχώς που υπάρχει η τηλεόραση και μπορούμε να βλέπουμε αλλού γιορτές ποδοσφαίρου. Εννοώ παιχνίδια επιπέδου».

-Όπως ο πρόσφατος τελικός του Champions League; (σ.σ. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν 2-1)

«Ακριβώς. Από τέτοια παιχνίδια διαπιστώνει κανείς, άλλη μια φορά, ότι το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Και μιλάω για τα ομαδικά. Δεν το νομίζω αυτό επειδή έζησα στο γήπεδο. Το πιστεύω. Το διαπιστώνω κάθε φορά. Όχι, όμως, παρακολουθώντας ποδόσφαιρο στην Ελλάδα».

-Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα; Αυτό εννοείτε;

«Ναι. Θέλουμε όλοι να βγαίνουμε με φανφάρες και να μιλάμε για ποδόσφαιρο. Δεν έχουμε, όμως, ποδόσφαιρο. Κι αυτό αποδεικνύεται στατιστικά. Οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα».

-Μιλάτε για τα εισιτήρια;

«Όχι. Για το πού υπάρχει η Ελλάδα στον διεθνή χώρο του ποδοσφαίρου μιλάω. Τι έχει καταφέρει η Ελλάδα στον χώρο του ποδοσφαίρου; Στο μπάσκετ έχει καταφέρει πολλά πράγματα. Είναι και πολύ νεότερο σπορ στην Ελλάδα απ’ ότι το ποδόσφαιρο, αλλά έχουμε καταφέρει πολλά. Στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Διεθνώς, είμαστε αμελητέα ποσότητα στο ποδόσφαιρο. Κι από τη στιγμή που το άθλημα πέρασε σε παράγοντες που το είδαν σαν επιχείρηση κι όχι σαν σπορ, εκεί το πράγμα πια άγγιξε το ναδίρ».

-Μιλήσατε για βία. Μήπως η βία απορρέει από τον φανατισμό;

«Σαφώς, αλλά για ποιον φανατισμό μιλάμε; Μιλάμε για το αν είσαι ‘πράσινος’ ή ‘κόκκινος’ ή ‘κίτρινος’, ή ΠΑΟΚ ή Άρης. Η μόνη άνοιξη που βλέπω εγώ είναι σε κάποιες επαρχιακές ομάδες. Αν τις άφηναν, θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα και πιθανότατα και πρωταθλήτριες. Πώς όμως; Δεν γίνεται όταν ένας αγώνας είναι προκαθορισμένος, όταν ξέρεις από ξεκινάει ένα πρωτάθλημα ποιος θα το πάρει.

Και δεν μιλάω για φέτος ή πέρυσι μόνο. Όλοι ξέρουν ότι θα το πάρει αυτός που έχει τον τρόπο να το πάρει. Που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη στο παρασκήνιο. Παρακολουθώ πάρα πολύ τον αθλητισμό και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι σ’ όλους μας είναι γνωστά αυτά. Όλοι μιλάνε γι’ αυτά και κανείς δεν κάνει τίποτα».

-Ίσως, έχουμε βολευτεί…

«Ναι και το ερώτημά μου είναι γιατί, ποιον βολεύει; Όταν βλέπεις ότι οι εξέδρες είναι άδειες… Μα ποιος φίλαθλος θα πάει; Δεν υπάρχουν πλέον φίλαθλοι. Υπάρχουν οπαδοί. Φίλαθλος είναι αυτός που αγαπάει, είναι φίλος του αθλήματος. Οπαδός είναι αυτός που είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον άλλο οπαδό.

Τελείως διαφορετικές έννοιες. Άνθρωποι οι οποίοι υποστηρίζονται από τις ίδιες τις ομάδες και δημιουργούν όλο αυτό το αποτέλεσμα. Ποιο είναι; Να μην πατάμε στο γήπεδο οι φίλαθλοι. Μας έχουν στερήσει το δικαίωμα του να μπορούμε να πάμε στο γήπεδο».

-Εσείς πηγαίνετε;

«Τώρα; Όχι, δεν πάω. Πήγαινα πάρα πολύ κάποτε. Αλλά τώρα να πάω στο γήπεδο γιατί; Στο γήπεδο πήγαινα για να περάσω 2 ευχάριστες ώρες. Για να ζήσω την άμιλλα, για να δω αυτό το ωραίο άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο. Όταν όλα αυτά δεν υπάρχουν, όμως…

Εγώ θυμάμαι έπαιρνα τα παιδιά μου. Ο Άλκις ήταν μικρός και η Μελίτα επίσης, τους έπαιρνα και τους δύο και πηγαίναμε στο γήπεδο, στη Λεωφόρο τότε. Σήμερα πώς να πάρω το παιδί μου, πώς να πάρω τη γυναίκα μου και να πάω; Το αποφεύγω. Στο γήπεδο δεν υπάρχει ομορφιά».

-Αν ξαναγινόταν μια «Λεωφόρος», θα ήταν όπως παλιά;

«Δεν ξέρω τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα».

-Έχει χάσει λίγο την αξιοπιστία του το όλο σκηνικό;

«Λίγο; Α, όχι. Νομίζω ότι την έχει χάσει ολότελα την αξιοπιστία του. Ποιος ειλικρινής φίλαθλος είναι ευχαριστημένος; Ο Ολυμπιακός φίλαθλος, δεν μιλάω για οπαδό, είναι σήμερα ευχαριστημένος με το πρωτάθλημα που πήρε; Δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι κανένας ευχαριστημένος. Ή είναι ευχαριστημένος ένας φίλαθλος του Παναθηναϊκού με την κατάντια της ομάδας τους;»

-Όλα αυτά είναι πολύ μαύρα. Φως στο τούνελ διακρίνετε;

«Εγώ δεν βλέπω κανένα φως. Από πού θα έρθει, όταν οι ίδιοι άνθρωποι είναι στα ίδια πόστα κι αν αλλάξουν, αλλάζουν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα κι όχι το συμφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου, τις έννοιες ποδόσφαιρο-αθλητισμός».

-Ποιον ποδοσφαιριστή θαυμάζετε από το παρελθόν κι από το πιο πρόσφατο παρελθόν του Παναθηναϊκού;

«Είναι πάρα πολλοί. Δεν μιλήσαμε πριν για τους ποδοσφαιριστές. Μιλάμε για το κλίμα στο ποδόσφαιρο, για να μην παρεξηγηθώ. Ποδοσφαιριστές υπάρχουν πολλοί και καλοί.

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ μεμονωμένα και δεν θα ήθελα να αναφερθώ μόνο σε ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, γιατί υπήρχαν ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας και στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ, σε όλες τις ομάδες υπήρξαν και τους έχουμε ξεχάσει.

Κάποτε, σε μας υπήρχε ένας Τάκης Λουκανίδης, ο οποίος είχε ξεκινήσει από τη Δόξα Δράμας και ήταν ένας ποδοσφαιριστής-μια ομάδα. Έπαιρνε έναν αγώνα μόνος του. Ποιον να πρωτοθυμηθώ;»

-Ξεχωρίζετε σήμερα κάποιον που να έχει τις προδιαγραφές του μεγάλου παίκτη;

«Τον Μαχλά, που μεσουρανεί σε ένα πολύ σημαντικό πρωτάθλημα έξω από την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή είναι σημαία της ξένης ομάδας. Μαθαίνουν όλοι τα ελληνικά τραγούδια και τα τραγουδάνε στο γήπεδο. Γιατί ένας Μαχλάς έχει πάρει στην πλάτη του την Ελλάδα! Δεν είναι κακό να λέμε κάποιες αλήθειες. Ποδοσφαιριστές, λοιπόν, έχουμε…».

-Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά και λύπη που σας έχει δώσει ο Παναθηναϊκός;

«Λύπη, θυμάμαι τη λύπη. Ήταν επί Γκέιμ, όταν με προόριζε ο προπονητής για βασικό σέντερ-μπακ στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού. Ως τότε έπαιζα ως αναπληρωματικός. Είχα παίξει και με τη Φενέρμπαχτσε, είχα παίξει με Πανιώνιο, με ΑΕΚ…

Την επόμενη χρονιά με ζήτησε κάποια άλλη ομάδα. Εκείνος μου είπε ‘όχι, μείνε, θα περάσεις πια βασικός σέντερ-μπακ του Παναθηναϊκού και ο Κώστας (σ.σ. Λινοξυλάκης) θα περάσει στα επιθετικά χαφ’. Έμεινα στον Παναθηναϊκό για να παίξω σέντερ-μπακ.

Έφυγε, όμως, ο Γκέιμ για κάποιους λόγους και ανέλαβε ο Μηγιάκης, που με ξανάβαλε στον πάγκο γιατί είχε δικούς του να προωθήσει. Αυτό ήταν λυπηρό, αλλά συγχρόνως κι ευτυχές γεγονός για μένα. Έβαλε, λοιπόν, σέντερ-μπακ τον Λάκη τον Πετρόπουλο, τον πήρε από την επίθεση και τον έβαλε στην άμυνα, γιατί δεν μπορούσε να παίξει ο Λινοξυλάκης που είχε πάθει μηνίσκο.

Κι έτσι εγώ ξαναγύρισα στον πάγκο… Εκείνη η μέρα ήταν καθοριστική. Άρχισα να αποχαιρετώ το ποδόσφαιρο. Και λέω ότι ήταν ίσως μια ευτυχής συγκυρία, γιατί στράφηκα στο θέατρο και ξεκίνησα μια άλλη πορεία στη ζωή μου».

-Χαρά;

«Χαρές πολλές έχει το ποδόσφαιρο. Η μεγαλύτερη χαρά ήταν, θυμάμαι, σε έναν αγώνα όπου έπαιζα σέντερ-μπακ. Είχα πάρει την μπάλα από τη μεγάλη περιοχή, τους πέρασα όλους, έφτασα στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή, έκανα ένα σουτ και, κατά διαβολική σύμπτωση, πήγε στο ‘γάμα’ και έβαλα γκολ (γέλια). Θυμάμαι αυτήν την κούρσα σαν να ήταν σήμερα».

-Τρένο…

«Ναι, τους πέρασα όλους και μπήκε. Δεν το ήθελα, αλλά μπήκε».

-Πιστεύετε ότι οι αθλητές πρέπει να είναι λίγο σταρ;

«Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι σταρ στον χώρο τους. Καθένας μας έχει δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και πρέπει να θέλει να είναι σταρ στον τομέα του. Γιατί να μην το θέλει κι ο ποδοσφαιριστής;

Είναι γνωστό, από την άλλη μεριά, ότι η επαγγελματική ζωή ενός ποδοσφαιριστή στον χώρο αυτό, κι αν όλα πάνε καλά, χωρίς τραυματισμούς, είναι περιορισμένης διάρκειας. Στα 30-35 περίπου σταματάνε. Άλλοι σταματάνε μικρότεροι.

Πιστεύω ότι από τη στιγμή που φοράς τη φανέλα και μπαίνεις μέσα στο γήπεδο, είσαι σταρ. Νιώθεις ότι εσένα κοιτάνε. Αυτό συμβαίνει και στη σκηνή του θεάτρου».

-Βρίσκετε ομοιότητες ανάμεσα στον προπονητή και στον σκηνοθέτη;

«Βεβαίως».

-Σε οργανωτικό επίπεδο; Σε ψυχολογικό;

«Σε όλα. Υπάρχει η απόλυτη ταύτιση σε αυτούς τους δύο… Πολύ ωραία η σκέψη σου».

-Πιστεύετε ότι η οικογένεια λείπει από τα γήπεδα;

«Μιλάς για τα ελληνικά γήπεδα. Στο εξωτερικό, παιδιά και γυναίκες, η οικογένεια δηλαδή, πάνε όλοι μαζί. Αυτό πρέπει να γίνει. Αλλά πώς να γίνει; Δεν τους διώχνουμε σε καθημερινή βάση; Κι έπειτα είναι και το άλλο: όταν ξέρεις από την αρχή την έκβαση του αγώνα, γιατί να πας;

Αφού ξέρεις το αποτέλεσμα. Δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον υπάρχει όταν υπάρχει σωστή διαιτησία, σωστοί άνθρωποι στον αγωνιστικό χώρο, οι οποίοι αγωνίζονται για το καλύτερο.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα ξένα κράτη πχ. στην Αγγλία, μια ομάδα γ’ κατηγορίας φτάνει και παίρνει το κύπελλο. Το έχουμε δει επανειλημμένα. Εκεί ο διαιτητής δεν θα σφυρίξει στο τελευταίο λεπτό πέναλτι υπέρ της ομάδας που είναι στην πρώτη κατηγορία ή είναι μεγάλη ή έχει τα μέσα να της σφυρίξουν πέναλτι για να πάρει τον αγώνα.

Βλέπουμε σε μεγάλες ομάδες να κλαδεύονται παίκτες μιας μικρότερης ομάδας και να μην σφυρίζεται ποτέ πέναλτι. Βλέπουμε ομάδα να έχει στο παθητικό της ένα ή κανένα πέναλτι. Κι αν έχει ένα είναι επειδή έχει βάλει 4 γκολ σε ένα ματς. Σου λέει ο διαιτητής ‘άσε, για τα προσχήματα, ας σφυρίξουμε κι ένα πέναλτι’. Λήγει ο αγώνας 4-1 και δεν έχει καμία σημασία. Έτσι είναι.

Υπάρχει ομάδα με μόνο ένα ή δύο πέναλτι στο πρωτάθλημα. Και ξέρεις για ποια ομάδα μιλάω. Την ομάδα του κ. Ανατολάκη. Έχει ένα πέναλτι σ’ όλο το πρωτάθλημα, ενώ έχει κάνει ο κ. Ανατολάκης 20 πέναλτι! Και είναι επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία.

Όμως, υπάρχει το απυρόβλητο. Δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν είδα ποτέ να πάρει τις κάρτες του και να είναι σε κάθε αγώνα έξω. Έτσι δεν είναι; Αυτά είναι γεγονότα. Τα ξέρουν όλοι. Δεν είναι πράγματα που δεν τα βλέπουν. Τέλος πάντων».

-Στο εξωτερικό ποια ομάδα υποστηρίζετε;

«Είναι τόσες πολλές…».

-Στον τελικό του Champions League, για παράδειγμα, με ποια ήσασταν;

«Ήμουν με τη Μάντσεστερ, αλλά έπρεπε να κερδίσει η Μπάγερν. Είμαι φίλαθλος. Όταν πάω σε αγώνα του Παναθηναϊκού και η ομάδα μου είναι ‘χώμα’, λέω για την αντίπαλη ομάδα ‘βάλτε μας τέσσερα’. Διότι πρέπει να πάρει τον αγώνα η αντίπαλη ομάδα. Αυτές είναι αλήθειες. Τι να καθόμαστε να λέμε τώρα; Επειδή είμαστε Παναθηναϊκοί και έχουμε… πράσινο αίμα δεν θα πω τα πράγματα όπως είναι; Θα τα πω. Αφού, άλλωστε, τα βλέπουμε όλοι. Τόσο δύσκολο πια είναι να πεις την αλήθεια;»

-Eθνική ομάδα ξένη;

«Εγώ είμαι Βραζιλία. Αυτό το ποδόσφαιρο το λατρεύω. Το ποδόσφαιρο της φαντασίας, το ποδόσφαιρο του αυτοσχεδιασμού, το ποδόσφαιρο… ποδόσφαιρο!»

-Εθνική Ελλάδας;

«Την υποστηρίζω μέσα από την καρδιά μου. Την ελληνική σημαία, φορά, άλλωστε. Αλλά μιλάμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η Εθνική ομάδα ποια είναι; Είναι το διασυλλογικό πρωτάθλημα. Αυτοί είναι οι ποδοσφαιριστές της».

-Έχετε ζήσει Πελέ, Κρόιφ, Μαραντόνα… Ποιον ξεχωρίζετε ως κορυφαίο;

«Όλους. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον έναν από τον άλλον. Άλλη μπάλα έπαιζε ο Πελέ, άλλη ο Κρόιφ, αλλά και οι δύο ήταν συγκλονιστικοί παίκτες».

*******

Περίπου 4 χρόνια αργότερα, στο τεύχος του Απριλίου του 2003, ήταν η σειρά του Άλκι Κούρκουλου για να παραχωρήσει συνέντευξη στην Έλενα Μπουζαλά και, κατ’ επέκταση, στο περιοδικό «Παναθηναϊκό Τριφύλλι».

Τότε, ο γιος του αξέχαστου ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου είχε ποζάρει μπροστά στον επίσης αείμνηστο φωτογράφο Σπύρο Πανταζάτο, φορώντας κασκόλ και Τ-shirt του «τριφυλλιού».

«Ευτυχώς μόνο έναν Ολυμπιακό έχουμε στην παράσταση», είχε πει αρχικά με χιούμορ, αναφερόμενος στην παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» στο θέατρο Βασιλάκου.

Ιδού τι ανέφερε ο Άλκις Κούρκουλος για τον πατέρα του και την αγαπημένη τους ομάδα: «Είμαι από τα γεννοφάσκια μου Παναθηναϊκός. Με έπαιρνε στο γήπεδο ο πατέρας μου όταν ήμουν πιτσιρίκι. Θυμάμαι τον Ντε Μέλο.

Θυμάμαι όλη την ενδεκάδα του «Γουέμπλεϊ». Ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν ο Κώστας Ελευθεράκης. Το γήπεδο το έκοψα πριν από 7 χρόνια. Αν πρόκειται να παρακολουθήσω ντέρμπι, αρρωσταίνω πολλές ώρες πριν.

Έχω άγχος, αγωνία και ταχυπαλμίες. Γι’ αυτό και δεν πάω στο γήπεδο. Κι όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και γιατί βαρέθηκα και σιχάθηκα. Τον παραγοντισμό. Το στημένο ποδόσφαιρο.

Έχω την ατυχία οι περισσότεροι φίλοι μου να είναι «γαύροι». Άμα έχουμε χάσει δεν μιλάω μαζί τους. Επτά χρόνια έχω φάει μεγάλο δούλεμα. Να σου πω όμως κάτι: δεν με ενδιαφέρει το ελληνικό πρωτάθλημα. Μου αρέσει πάρα πολύ που έχουμε καλή πορεία στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια. Τι κι αν πήραν περισσότερα πρωταθλήματα από εμάς;

Ε και; Ωραία. Μπράβο! Μου αρέσει που ξέρουν τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη και παλιότερα ήξεραν Panathinaikos και Saravakos. Από ελληνική ομάδα μόνο αυτό ήξεραν. Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχιστούν οι επενδύσεις στην ομάδα. Είμαστε τυχεροί. Μας έχουν βγει κάποιοι παίκτες. Ο Βαζέχα, ας πούμε.

Δεν αντέχω αυτούς που κάνουν τον προπονητή της εξέδρας. Τρελαίνομαι. Ο καθένας έχει τη δική του άποψη. Όταν πάει καλά η ομάδα ο προπονητής είναι «μεγάλος». Στη αντίθετη περίπτωση τον βρίζουν. Πήγαινα με τον αδερφό του πατέρα μου στο γήπεδο, ο οποίος είναι φανατικός Παναθηναϊκός. Ο θείος μου είναι ο καλύτερός μου φίλος στο γήπεδο. Είμαι ευχαριστημένος από την ομάδα, όπως είναι στημένη τώρα.

Άμα ήμουν ποδοσφαιριστής θα ήμουν ο Μπορέλι στη θέση του Μπορέλι. Ελεύθερος. Αν ήξερα και την μπάλα που έπαιζε ο Μπορέλι…

Με το ποδόσφαιρο έχω ασχοληθεί όσο έχουν ασχοληθεί όλα τα αγόρια. Έπαιζα στο σχολείο. Πολλοί φίλοι μου παίζουν στην ομάδα του σωματείου ηθοποιών.

Έχω πάει κι εγώ μερικές φορές. Δεν είμαι, όμως, από τους φανατικούς. Ασχολούμαι με τα μηχανοκίνητα σπορ. Τρελαίνομαι για τους αγώνες με αυτοκίνητα.

Έχω λάβει μέρος σε 3-4 αγώνες και τα πήγα καλά. Οδηγούσα Mitsubishi Evolution 6. Σε ένα ράλι χώματος που έτρεξα σε αγώνα κυπέλλου, ήρθα 3ος στην κατηγορία μου.

Η αδερφή μου η Μελίτα είναι φανατική. Εγώ σταμάτησα να φανατίζομαι. Ποτέ δεν χουλιγκάνισα. Το σιχαίνομαι. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που δεν εκτονώνονται αλλού, πηγαίνουν για να εκτονωθούν στο γήπεδο.

Εγώ πάω στο γήπεδο για να ευχαριστηθώ την ομάδα μου. Τον ήλιο. Δεν πάω για να βγάλω τον κακό μου εαυτό. Πάω για να περάσω καλά. Και το ‘περνάω καλά’, δεν σημαίνει απαραίτητα να έχω κερδίσει. Μακάρι αυτό να συνοδεύεται και από νίκη.

Θα προτιμούσα να είμαστε όπως οι φίλαθλοι του εξωτερικού. Εντάξει, είμαστε μεσογειακός λαός, αλλά βλέπεις ότι όταν η ομάδα παίζει καλά και χάνει, χειροκροτούν την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών. Εδώ αρχίζει η μουρμούρα. Φταίει ο διαιτητής, ο ένας, ο άλλος και πάει λέγοντας…

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού μου αρέσει, όμως. Διαφέρουμε από τους άλλους. Χαίρομαι που οι Παναθηναϊκοί δεν πηγαίνουν στο γήπεδο, όταν η ομάδα δεν παίζει μπάλα. Είναι σαν μια διαμαρτυρία που δεν είναι οργανωμένη, δεν παύει όμως να είναι διαμαρτυρία.

Πιστεύω ότι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού δεν είναι ζώα. Ξέρουν πιο πολύ από ποδόσφαιρο. Είναι πολύ μικρό το ποσοστό εκείνο που σε σχέση με άλλους οπαδούς θα πάει έξω από την Παιανία για να δημιουργήσει προβλήματα και ο νοών νοείτω».