Έτσι έχτισε τον Παναθηναϊκό της Ευρώπης. Μία συνέντευξη του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα

Μάνος Ανδρουλάκης 1 Απρ, 2018

Η Πρωταπριλιά του 2004 επεφύλασσε ένα περιστατικό που έμοιαζε σαν ψέμα ή έστω ένα κακόγουστο αστείο, αλλά δεν ήταν τίποτα από τα δύο.

Ήταν η μέρα που ο Γιάννης Κυράστας, ένας από τους λίγους Έλληνες που σημάδεψαν την ποδοσφαιρική ζωή του τόπου τόσο ως παίκτες όσο και ως προπονητές, ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων.

Σε ηλικία 51 ετών, ο άλλοτε αρχηγός του Ολυμπιακού και μετέπειτα του Παναθηναϊκού αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτή τη διάσταση για να κοουτσάρει κάποια ομάδα του Παραδείσου.

«Αυτή η κούπα να φτάσει στ’ άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα», τραγουδούσαν οι υποστηρικτές του «τριφυλλιού» κατά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος λίγες εβδομάδες μετά το μοιραίο. Δεν ήταν τυχαίο. Αναγνώρισαν τη συμβολή του, ασχέτως αν είχε ολοκληρωθεί πριν από 2,5 χρόνια και η δεύτερη θητεία του στον “πράσινο” πάγκο.

Το Sport-Retro.gr ανατρέχει στον Σεπτέμβριο του 1999, όταν ο αείμνηστος «ποδοσφαιράνθρωπος» έβαζε τις βάσεις για τον εκπληκτικό Παναθηναϊκό που κοιτούσε στα μάτια, ενίοτε έκαμπτε κιόλας, όλα τα μεγαθήρια της Ευρώπης.

«Πάνω απ’ όλα η ομάδα»

Αυτός ήταν ο τίτλος της συνέντευξης του Γιάννη Κυράστα στους Θεολόγο Αλεξανδράτο και Τάκη Μπίβη για λογαριασμό του περιοδικού «Παναθηναϊκό Τριφύλλι».

Στην εισαγωγή του θέματος οι δημοσιογράφοι τον χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο ντόμπρο που δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του και δεν του αρέσουν τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα…

Έπειτα από τις χρήσιμες συστάσεις, οι οποίες αφορούσαν στο πείσμα του για να πετύχει ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και εν συνεχεία να αποδειχθεί ακόμη καλύτερος ως παίκτης του Παναθηναϊκού, ακολούθησε μία συνέντευξη που μαρτυρούσε ότι ο Κυράστας «έβλεπε» στο μέλλον και όχι μόνο στο παρόν.

«Έχει γίνει ήδη μία προς συζήτηση με τον Παύλο Βαρδινογιάννη για την πορεία των παιδιών που είναι τώρα στην ακαδημία. Θεωρώ ιδανικό το ολλανδικό μοντέλο ποδοσφαίρου και ειδικά στις μικρές ηλικίες, όπου όλες οι ομάδες της ακαδημίας παίζουν το σύστημα της πρώτης ομάδας.

Το μαθαίνουν τέλεια και όταν έρθει η ώρα να φορέσουν τη φανέλα των μεγάλων είναι πανέτοιμοι, δεν χρειάζονται χρόνο προσαρμογής.

Θέλουμε, λοιπόν, να παρακολουθούμε από κοντά την πορεία των πιτσιρικάδων και να εφαρμόσουμε το ίδιο σύστημα, αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο. Είναι πολύ σπουδαίο για μία ομάδα να έχει από την πιο μικρή ηλικία μέχρι και την πρώτη ομάδα ενιαία φιλοσοφία.

Στην Ολλανδία όταν προσλαμβάνουν έναν προπονητή του λένε ‘έχουμε αυτό το σύστημα και αυτήν τη φιλοσοφία’ και εναρμονίζεται εκείνος με τη φιλοσοφία της ομάδας, όχι η ομάδα με τη δική του», ήταν τα λόγια του.

«Αν το άλογο ψαρέψει τον αναβάτη…»

Κληθείς να σχολιάσει αν οι μεγάλοι παίκτες γίνονται και μεγάλοι προπονητές, ο Κυράστας είχε απαντήσει: «Η άποψη που κυριαρχεί είναι πως οι μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται μεγάλοι προπονητές. Εμείς έχουμε δει και τις δύο περιπτώσεις: Άλλους μεγάλους παίκτες να γίνονται μεγάλοι προπονητές και άλλους να αποτυγχάνουν παταγωδώς.

Γενικώς στην προπονητική, όπως και σε κάθε δουλειά, παίζει ρόλο το ταλέντο, αλλά και στο εξωτερικό πολλοί καλοί παίκτες πέτυχαν και αφού πέρασαν στην άλλη πλευρά. Είναι πάντως πολύ σημαντικό να έχεις τη δική σου φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο».

-Στην καριέρα σας ως ποδοσφαιριστής κριτικάρατε τους εκάστοτε προπονητές σας;

«Οι παίκτες, πρέπει να ξέρετε, είναι οι μεγαλύτεροι κριτές των προπονητών. Ειδικά οι καινούργιες γενιές δεν σταματούν να κριτικάρουν τους προπονητές τους. Άλλωστε υπάρχουν παίκτες με έντονη προσωπικότητα και είναι φυσικό να εκφέρουν κάποιες στιγμές τη γνώμη τους».

-Τώρα που είστε στην πλευρά του κόουτς, καταλαβαίνετε τη θέση των τότε προπονητών σας;

«Κοιτάξτε να δείτε, ένας ανοργάνωτος και μέτριος προπονητής περνάει απαρατήρητος από τους παίκτες και δεν τους εμπνέει κανέναν σεβασμό, άρα δεν μπορεί και να τους επιβληθεί. Οι παίκτες σήμερα ενημερώνονται και δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις.

Στην ιππασία έχουν μία έκφραση που λέει ‘αν το άλογο ψαρέψει τον αναβάτη, τότε αυτός δεν θα του επιβληθεί ποτέ’. Έτσι συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Αν οι παίκτες ψαρέψουν τον προπονητή…».

-Ως παίκτης είχατε ποτέ έντονη διαμάχη με κάποιον προπονητή σας;

«Ιδιαίτερη κόντρα δεν είχα ποτέ, όχι».

-Ως προπονητής με παίκτη;

«Αν ορισμένοι παίκτες δεν συμβαδίζουν με τη φιλοσοφία μου, τότε για το καλό του συνόλου έρχομαι σε κόντρα μαζί τους και αυτή η κόντρα μπορεί να φτάσει μέχρι και την ανοιχτή ρήξη».

Η εποποιία του 1984-85 και η πειθαρχία

Σε εκείνο το σημείο οι δημοσιογράφοι γύρισαν τον χρόνο πίσω για να τον ρωτήσουν ποια ήταν η κορυφαία στιγμή που βίωσε ως ποδοσφαιριστής.

«Θεωρώ ως κορυφαία στιγμή και την έχω ανεξίτηλη στη μνήμη μου την πορεία μας το 1984-85 στους «4» της Ευρώπης. Κανείς δεν μας υπολόγιζε και εμείς φτάσαμε να κοιτάμε τη μεγάλη Λίβερπουλ στα μάτια, μία ανάσα μόλις από τον τελικό.

Πώς να ξεχάσω τη στιγμή που μπήκα στο «Άνφιλντ» ως αρχηγός του Παναθηναϊκού; Αυτό το ματς δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Με άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να είχαμε πάει εμείς στον τελικό. Μας ακυρώθηκε κανονικό γκολ του Ρότσα στο 0-0, δεν δόθηκε πεντακάθαρο πέναλτι υπέρ του Σαραβάκου στο 2-0…

Δεν ξεχνώ, βέβαια, τους τίτλους που κέρδισα ως παίκτης στην Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη είναι άλλο πράγμα».

-Συμφωνείτε με την άποψη που λέει ότι για να γίνεις καλός προπονητής, πρέπει να «σκοτώσεις» τον παίκτη μέσα σου; Έχετε κάποιες φορές τώρα την επιθυμία να μπείτε μέσα και να κλωτσήσετε την μπάλα, να ξαναπαίξετε λίγο;

«Νομίζω ότι είναι λάθος να «σκοτώνεις» τον παίκτη μέσα σου. Στο ποδόσφαιρο ένας από τους βασικούς παράγοντες είναι η ψυχολογία και είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις πως είναι η ψυχολογία του κάθε παίκτη σε διάφορες καταστάσεις.

Όποιος, λοιπόν, έχει παίξει μπάλα μπορεί ανά πάσα στιγμή να μπει στη θέση του ποδοσφαιριστή και να κατανοήσει καλύτερα μία κατάσταση, να δώσει μία πιο ενδεδειγμένη λύση σε ένα πιθανό πρόβλημα.

Οι σωστές ανθρώπινες σχέσεις είναι ο βασικότερος παράγοντας, ώστε να διατηρηθεί η ψυχολογία σε καλά επίπεδα.

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα, δεν έπαψα να τονίζω ότι πρέπει να γίνουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Και η ομάδα φαίνεται από το να προσέλθουν όλοι την καθορισμένη ώρα για φαγητό, μέχρι να μάθουν να είναι σαν μία γροθιά μέσα στο γήπεδο.

Από τους παίκτες δεν λείπει το ταλέντο, κάθε άλλο. Μάλιστα, από ταλέντο έχουμε μπόλικο. Αυτό που μας λείπει είναι η σωστή αγωνιστική φιλοσοφία, η πειθαρχία. Ζούμε σε μία χώρα όπου δυστυχώς δεν υπάρχουν αρχές σε πολλά άλλα ζητήματα, πόσο μάλλον στην αγωνιστική, αλλά και στην εξωαγωνιστική φιλοσοφία μιας ομάδας.

Ναι, είμαι υπέρμαχος της πειθαρχίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι περιορίζω ή απαγορεύω την ελεύθερη σκέψη των παικτών μέσα στο γήπεδο. Αρκεί, όμως, να μην βλάπτει το σύνολο, την ομάδα.

Θέλω όλοι μαζί να επιτίθενται, όλοι μαζί να αμύνονται. Έτσι είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όλοι μαζί βάζουμε γκολ, όλοι μαζί δεχόμαστε. Όλοι μαζί κερδίζουμε, όλοι μαζί χάνουμε. Ίδια πειθαρχία πρέπει να υπάρχει και εκτός αγωνιστικών χώρων. Είμαστε ομάδα. Μέσα εδώ δεν υπάρχουν στεγανά.

Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτονται και που ζουν το ποδόσφαιρο οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί. Δεν σας κρύβω ότι αυτό το μοντέλο θα ακολουθήσουμε και στον Παναθηναϊκό. Αυτό το μοντέλο παιχνιδιού βασίζεται πάρα πολύ στην ταχύτητα.

Η ταχύτητα είναι ίσως το σπουδαιότερο κομμάτι του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Με γρηγοράδα και έντονη ανάπτυξη από τα άκρα, μπορείς να αμύνεσαι και να επιτίθεσαι ως ομάδα πολύ καλύτερα. Προσέξτε όμως. Γρήγορα, όχι βιαστικά. Πρέπει να περιορίσουμε τα λάθη γιατί πληρώνονται ακριβά και κυρίως να παίζουμε ως ομάδα. Ένας για όλους και όλοι για έναν.

Δεν θα δείτε γερμανική ή ολλανδική ομάδα που να μην αμύνονται όλοι μαζί και να επιτίθενται όλοι μαζί. Αλλά για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να υπάρχει απαραίτητα η ταχύτητα και η ταχύτητα δεν είναι κάτι που μαθαίνεται ή αποκτάται με τον καιρό. Ή έχεις ταχύτητα ή δεν έχεις.

Ο προπονητής και ο γυμναστής το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βελτιώσουν λίγο τους παίκτες σε αυτόν τον τομέα. Δεν μπορούν, όμως, να τους δώσουν ταχύτητα αν οι παίκτες δεν την έχουν».

«Δεν διαθέτω μαγικό ραβδί»

-Καλή, άγια και απαραίτητη η πειθαρχία, αλλά κάποιες φορές δεν χρειάζεται ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο;

«Αν κάνω κάποιο λάθος σε σχέση με κάποιον παίκτη, θα βγω πρώτος και θα το πω. Αν κάνει ο παίκτης λάθος, την πρώτη φορά θα δεχτώ τη συγγνώμη του, τη δεύτερη όμως όχι. Το δις εξαμαρτείν… Είναι μεγάλη υπόθεση για έναν προπονητή να κερδίσει τον σεβασμό και όχι τον φόβο των παικτών του. Η έλλειψη σεβασμού οδηγεί σε κακή ψυχολογία και σε προστριβές».

-Δεν θα μπορούσατε δηλαδή ποτέ να κάνετε τους παίκτες σας να σας δουν ως φίλο…

«Στην προπόνηση σαφώς και όχι. Εκεί υπάρχει σαφής διαχωρισμός του προπονητή με τους παίκτες. Μετά την προπόνηση όμως, έξω από το γήπεδο, το πράγμα αλλάζει. Εκεί είμαστε και φίλοι και είμαι ανοικτός να ακούσω οποιοδήποτε πρόβλημα μπορεί να έχει κάποιος παίκτης και, σας λέω αλήθεια, κάνω ό,τι μπορώ για να τον βοηθήσω. Ο προπονητής σήμερα, όμως, πρέπει να έχει δύο πρόσωπα: ένα αγωνιστικό και ένα εξωαγωνιστικό».

-Η πειθαρχία που διέπει κάθε επαγγελματική σας κίνηση, συμβαδίζει με τη φιλοσοφία που έχετε για τη ζωή γενικότερα;

«Δεν μπορεί να είναι κανείς πειθαρχημένος μόνο στη δουλειά του, πρέπει να είναι και στην υπόλοιπη ζωή του. Μην λησμονούμε πως όλα είναι συνήθεια στη ζωή. Σε όσες ομάδες πήγα και δούλεψα, από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη, είχα πάντα στόχο το καλύτερο, την άνοδο. Σε κάθε ομάδα, αν θέλεις, πήρα κάποιο ρίσκο. Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια. Θεωρώ, πάντως, ότι είναι καλύτερο να πηγαίνεις σκαλοπάτι-σκαλοπάτι».

-Όταν αναλάβατε τον Παναθηναϊκό είπατε πως «πρώτος στόχος είναι να γίνουμε ομάδα». Ο δεύτερος ποιος είναι;

«Ας γίνουμε πρώτα ομάδα και θα σας πω μετά τον δεύτερο. Θέλω να υπάρχει πειθαρχία, να παίζουμε καλή μπάλα μέσα και έξω από την έδρα μας. Αν έχουμε αυτά τα στοιχεία, τότε θα μπορέσουμε να βάλουμε υψηλούς στόχους».

-Να… πολιτικοποιήσουμε λίγο την ποδοσφαιρική ζωή. Άλλος στη θέση σας θα μπορούσε να επικαλεσθεί ότι παρέλαβε χάος. Θα το ισχυριζόσασταν ποτέ;

«Όχι ποτέ. Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο, όπως δεν είπα ότι διαθέτω μαγικό ραβδί. Ο προπονητής πληρώνεται για να δουλεύει και να φτιάχνει ομάδες, όχι για να κάνει δηλώσεις. Πρέπει να σας πω ότι δεν διαβάζω εφημερίδες, ώστε να ξέρω τι γράφεται κατά καιρούς. Σέβομαι όλες τις απόψεις, αλλά δεν τις ενστερνίζομαι».

-Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια που μένει χωρίς τίτλο είναι και ψυχολογικό;

«Σαφώς είναι και ψυχολογικό και πρώτο μου μέλημα είναι να πετύχουμε την ανάταση της ψυχολογίας των παικτών. Όταν ανέλαβα έβλεπα παντού γύρω μου σκυμμένα κεφάλια. Με κατ’ ιδίαν συζητήσεις και πολλή δουλειά θα φτιάξουν τα πράγματα».

Μεταγραφές και σύστημα

-Για μεταγραφές μιλήσατε όταν αναλάβατε, για μεταγραφές μιλήσατε στην πρεμιέρα, για μεταγραφές μιλήσατε ακόμη και στην Αμερική. Τελικά μείνατε ευχαριστημένος από τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού στο παζάρι;

«Μπορώ να πω πως ναι, καλύψαμε τα κενά που ήταν οφθαλμοφανή στην ομάδα. Τα παιδιά, ειδικά όσα ήταν από την αρχή στην προετοιμασία, δούλεψαν πολύ, αλλά είμαι βέβαιος ότι και ο Ολιβάρες που τον ξέρουμε πολύ καλά θα δυναμώσει τα άκρα και ο Χένρικσεν θα δώσει λύσεις στην άμυνα και σαφώς αντίστοιχες λύσεις ο Σίγκουρντσον στην επίθεση».

-Τι σκοπεύετε να αλλάξετε στον τρόπο παιχνιδιού του Παναθηναϊκού;

«Πέρυσι υπήρχε αμυντικό πρόβλημα και η ομάδα δέχτηκε πολλά γκολ. Δεν λέω ότι έφταιγαν οι αμυντικοί, γιατί όλη η ομάδα αμύνεται και όλη επιτίθεται. Να ξέρετε ότι όλο το παιχνίδι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ξεκινάει από πίσω.

Εγώ θέλω να παίζουμε ζώνη με τέσσερις παίκτες, αλλά αν χρειαστεί θα είμαστε έτοιμοι να παίξουμε και «μαν του μαν» με τρεις παίκτες στην άμυνα. Ειδικά σε παιχνίδια μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, θα πρέπει να παίζουμε με τρεις αμυντικούς, ώστε να κερδίζουμε έναν επιπλέον παίκτη στη μεσαία γραμμή και την επίθεση.

Για να παίξεις σωστά τη ζώνη χρειάζεσαι και τους κατάλληλους παίκτες. Κυρίως αμυντικούς γρήγορους, με στοιχεία αλληλοκάλυψης, αλλά και ατομικές ικανότητες».

-Αναφέρατε προηγουμένως το παιχνίδι με τη Λίβερπουλ στο «Άνφιλντ». Στο συγκεκριμένο ματς ο Γκμοχ είχε πάρει ένα μεγάλο ρίσκο, βάζοντας τον μέχρι τότε σέντερ φορ Μαυρίδη σε ρόλο στόπερ πάνω στον Ρας. Θα κάνατε το ίδιο;

«Αυτό που λέτε το θυμάμαι. Μπορεί να χάσαμε εκείνο το ματς, αλλά ο Παναθηναϊκός κέρδισε για χρόνια έναν παίκτη στην άμυνα. Ο προπονητής μπορεί να έχει μία έμπνευση, να του βγει και να δικαιωθεί ή να μην του βγει. Πέρυσι, στο παιχνίδι του Πανηλειακού με τον Ιωνικό στη Νεάπολη, λόγω απουσιών έβαλα τον Παπανδρέου πάνω στον Μπρούστερ. Τα πήγε πολύ καλά, αλλά κάθε τέτοια απόφαση εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο».

-Πιστεύετε ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι σε θέση να κοντράρει τον Ολυμπιακό και να διεκδικήσει τον τίτλο;

«Ο Ολυμπιακός έχει καλές βάσεις αυτήν τη στιγμή. Εδώ και τρία χρόνια ο κορμός της ομάδας είναι ο ίδιος, έχει παίκτες καλούς και σε αξία και σε ηλικία.

Σαφώς, λοιπόν, ήταν πιο εύκολο από τη στιγμή που υπάρχει έτοιμο το σύνολο, να κάνει τις κατάλληλες προσθήκες. Για μας είναι πιο δύσκολο, αφού πρώτα πρέπει να γίνουμε ομάδα.

Το πρωτάθλημα, όμως, κρίνεται στα ντέρμπι και εκεί, πιστέψτε με, μικρή σημασία έχουν τα ονόματα των παικτών. Εκεί μετράει το πάθος, η επιθυμία, η θέληση για νίκη, η προσωπικότητα του κάθε παίκτη.

Ο παράγων της ψυχολογίας είναι πολύ σημαντικός, να μην αντιμετωπίζεις τον αντίπαλο με ηττοπάθεια, αλλά με αέρα νικητή και καλύτερου».

-Κανείς δεν αντιλέγει ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να γίνει ομάδα, αλλά δεν πρέπει να πάρει και κάποιον τίτλο;

«Η νοοτροπία του τίτλου κυριαρχεί στους οπαδούς όλων των μεγάλων ομάδων. Και στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ. Ο κόσμος, να ξέρετε, έχει κριτήριο και βλέπει αν έχει αλλάξει κάτι στην ομάδα ή όχι. Αν δηλαδή έπαιζε μπάλα για 5 και τώρα παίζει για 7 ή 8, τότε η διαφορά είναι εμφανής. Για να πάρεις τον τίτλο, πάντως, χρειάζονται κι άλλα πράγματα και κυρίως να έχει η ομάδα βάσεις».

-Μια καλή πορεία στην Ευρώπη είναι άμεσος στόχος;

«Ας το δούμε ρεαλιστικά. Το Champions League απέχει παρασάγγας από το UEFA σε αίγλη, προβολή, χρηματική απόδοση. Σαφώς, όμως, και μας ενδιαφέρει να κάνουμε μία καλή πορεία στο UEFA και θα μας άρεσε ιδιαίτερα να παίζαμε και στον τελικό».

-Με ποιες προϋποθέσεις θα πείτε «πέτυχα» και με ποιες «απέτυχα» στο τέλος της χρονιάς;

«Θα πω «πέτυχα» αν ο Παναθηναϊκός πιάσει τους στόχους που έχουμε βάλει και «απέτυχα» αν δεν τους πιάσει και δεν γίνει ομάδα».

-Ποιο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα παρακολουθείτε φανατικά;

«Το Campionato. Είναι μακράν το καλύτερο».

-Ποια ευρωπαϊκή ομάδα υποστηρίζετε;

«Τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο».

-Ταβερνάκι ή μέγαρο;

«Προτιμώ να κάθομαι στο σπίτι μου και να παίζω με τη μικρή μου κόρη».

-Αγαπημένη μουσική;

«Ακούω όλα τα είδη».

-Αγαπημένη ταινία;

«Προτιμώ τις περιπέτειες. Όπως το «Απόδραση από το Αλκατράζ».

*******

Ο Παναθηναϊκός δεν αγωνίστηκε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όμως για τα επόμενα χρόνια δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από καμία ευρωπαϊκή ομάδα.

Έπειτα από τη δωδεκαετία 1984-1996 που το «τριφύλλι» κατέγραφε συνεχώς εκπληκτικές πορείες και κατακτούσε τίτλους, η πενταετία 2000-2005 περιελάμβανε ανάλογες διακρίσεις εκτός των συνόρων και, μάλιστα, υπό πιο δύσκολες συνθήκες.

Πράγματι, ο Γιάννης Κυράστας έκανε ομάδα τον Παναθηναϊκό. Για την ακρίβεια τον μετέτρεψε στην καλύτερη ελληνική της προαναφερθείσας πενταετίας, ασχέτως αν πήρε μόλις ένα νταμπλ.

Εκτός από εξαίρετος χαρακτήρας, ο Γιάννης Κυράστας ήταν (μαζί με τον Λάκη Πετρόπουλο) ο κορυφαίος προπονητής ποδοσφαίρου που γέννησε αυτή η χώρα. Η χώρα που το καλοκαίρι του 2004 πανηγύρισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με πολλά στοιχεία και υλικό από την Παιανία…