«Το έκανα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Θέλω να είμαι χαρούμενος στη ζωή μου και δεν θέλω να πεθάνω σκεπτόμενος αυτό το γεγονός. Δεν θέλω να μετανιώνω. Όσο μεγαλώνεις, θα σου έρχονται στο μυαλό τέτοιες σκέψεις. Είμαι στην ιατρική.
Βλέπω πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν και διαπιστώνω πως όταν αμελούν καταστάσεις, το φέρουν βαρέως, νιώθουν πικρία πριν από τον θάνατο. Πρέπει να έχεις γαλήνη στην ψυχή σου. Προσωπικά, αυτό είναι που θέλω πραγματικά».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Φιλ Σίνικ, έναν αξιόλογο Αμερικανό άλτη του μήκους και του ύψος, ο οποίος μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του έγινε βελονιστής και ερευνητής. Τι ήταν, όμως, αυτό που έκανε για να αποκτήσει γαλήνη η ψυχή του;
Το Sport-Retro.gr αναδεικνύει μία ενδιαφέρουσα ιστορία ενός ανθρώπου που πάλεψε για τη δικαίωσή του, αλλά και για την Παγκόσμια Ειρήνη, ανήμερα των 75ων γενεθλίων του.
Στις 25 Μαΐου 1963, συμμετέχοντας σε αγώνες στο Μοντέστο, ο 20χρονος τότε αθλητής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον έκανε άλμα στα 8,35μ., επίδοση που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ του Ιγκόρ Τερ-Οβανεσιάν από τη Σοβιετική Ένωση.
Εντούτοις, οι διοργανωτές έκριναν ότι η προσπάθειά του ήταν άκυρη λόγω του «υπερβολικά ευνοϊκού ανέμου», με συνέπεια το ρεκόρ να μην αλλάξει χέρια. Ήταν μια κατάφωρη αδικία, εξαιτίας ίσως της ανωνυμίας του νεαρού.
Ο Σίνικ δήλωσε για το συμβάν: «Δεν γνώριζαν ποιος είμαι. Ο Ραλφ Μπόστον (σ.σ. μεγάλος αντίπαλός του και «επίσημος» διάδοχος του Τερ-Οβανεσιάν στο παγκόσμιο ρεκόρ) μου είπε αργότερα ‘Όταν είδα αυτό το άλμα, έπαθα σοκ’. Ο κόσμος το θεώρησε απίστευτο, εξωπραγματικό…
Πώς θα μπορούσε ένας τύπος μόλις 20 ετών, που είχε λάβει μέρος σε 4-5 αγώνες στο κολέγιο, να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ;»
Μέλη της διοργανώτριας Αρχής συναντήθηκαν την επόμενη ημέρα για να ψηφίσουν αν θα δεχθούν την επίδοση, εν τέλει όμως αποφάσισαν να μην υποβάλλουν ποτέ σχετικό αίτημα προς εξέταση στην IAAF.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο δημοσιογράφος Άρθουρ Ρόμπινσον υπερασπίστηκε τον 20χρονο σε άρθρο του στην εφημερίδα «Sacramento Bee», αλλά τίποτα δεν άλλαξε.
Πέρασαν 29 ολόκληρα χρόνια από την αδικία του Μοντέστο. Εν έτει 1992, ο Σίνικ προσκλήθηκε σε μία εκδήλωση με αφορμή την επιλογή του στο Hall of Fame του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.
«Ήμουν εκεί για να τιμηθώ, όμως ο πατέρας μου με κοίταξε και μου είπε ‘Γιατί είσαι τόσο κατηφής; Σχεδόν 80.000 άνθρωποι σε τιμούν’. Του απάντησα ότι δεν είχα διάθεση διότι το άλμα μου δεν αναγνωρίστηκε ποτέ. Τότε, διαπίστωσα ότι ήταν ένα γεγονός που με ενοχλούσε βαθιά μέσα μου, υποσυνείδητα…», είπε.
Έντεκα χρόνια μετά την εκδήλωση και 40 ολόκληρα από το τρομερό άλμα, δηλαδή το 2003, ο 60χρονος πλέον Αμερικανός δικαιώθηκε έπειτα από σκληρούς αγώνες.
Σπουδαίοι αθλητές του παρελθόντος όπως ο Λι Έβανς, ο Τόμι Σμιθ, ο Χάρολντ Κόνολι, ο Μπομπ Μπίμον, αλλά και ο μεγάλος αντίπαλος Ραλφ Μπόστον ήταν αρωγοί της τιτάνιας προσπάθειάς του.
Πολλοί είπαν ότι η αμερικανική ομοσπονδία στίβου δικαίωσε τον Σίνικ εξαιτίας της έντονης ακτιβιστικής του δράσης, κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980.
Όταν ακόμα «βασίλευε» ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης, με τη διάδοση των πυρηνικών όπλων, οργάνωνε αντιπροσωπείες αθλητών που ταξίδευαν για να μεταφέρουν το μήνυμα της ειρήνης.
Το 1982, μάλιστα, ο Αμερικανός πρώην αθλητής επισκέφθηκε την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως της Ε.Ε.Δ.Υ.Ε. (Ελληνική Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη) για το δεκαήμερο ειρήνης που ήταν αφιερωμένο στον Μαραθωνοδρόμο της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη.
Mαζί του αφίχθη ο Σοβιετικός «εχθρός» Βίκτορ Σανέγεφ, κορυφαίος τριπλουνίστας της εποχής με τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και ένα ασημένιο.
Ο Σίνικ έδωσε μεγάλες μάχες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, με σημαντικότερη όλων την ίδρυση της Ένωσης Αθλητών για την Ειρήνη (Athletes United for Peace), το 1983, ορμώμενος από το μποϊκοτάζ των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας.
Σπουδαίοι αθλητές, κάτοχοι χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων, όπως ο σπρίντερ των 400μ. Λι Έβανς ή η κολυμβήτρια Ντόνα ντε Βαρόνα «αγκάλιασαν» το εγχείρημα του πολυπράγμονος συμπατριώτη τους. Εκείνου που πάλεψε για τον πυρηνικό αφοπλισμό, που φαντάζει πάντα επίκαιρος.
Προσωπικότητες όπως ο Σίνικ δείχνουν πάντα τον δρόμο, αρκεί να υπάρχει ένα όραμα, ένας σκοπός… «Ήξερα από την αρχή ότι έσπασα το ρεκόρ. Δεν είχα ποτέ την παραμικρή αμφιβολία. Στο μυαλό μου είχα κάνει την υπέρβαση. Στο μυαλό μου ήταν άδικο που δεν αναγνωρίστηκε. Και αυτό αποτέλεσε την κινητήρια μου δύναμη…».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα