«Ο Πανιώνιος ήταν πάντα μια οικογένεια, μια παρέα…». Ο Χρήστος Εμβολιάδης στο Sport-Retro.gr
Στον μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου όλα λειτουργούν αρμονικά. Πάθος, ένταση, δίψα για διάκριση, μα πάνω απ’ όλα ανιδιοτελής αγάπη. Αγάπη για κάτι άψυχο που καταφέρνει να προσφέρει τα πιο ψυχωμένα συναισθήματα.
Το… γαλατικό χωριό της Νέας Σμύρνης, όπως με περηφάνια του αρέσει να αποκαλείται, έμαθε να λατρεύει μια ξεριζωμένη ιδέα, την οποία έχει μυήσει ως δεύτερη θρησκεία του και την έχει κάνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
Ο Πανιώνιος συμπληρώνει αισίως 20 χρόνια από τη δεύτερη κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος, όταν στις 29 Απριλίου 1998 έβαλε τη στολή του Δαβίδ στο Στάδιο Καραϊσκάκη και νίκησε τον Γολιάθ που λεγόταν Παναθηναϊκός, όπως είχε πετύχει το 1979 με ένα άλλο φαβορί, την ΑΕΚ.
Ο σύλλογος της Νέας Σμύρνης μπορεί να μην προσφέρει συχνά χαρές, αλλά όταν το κάνει είναι τόσο μεγάλες που μένουν χαραγμένες. Είναι οι στιγμές τις οποίες μαθαίνουν οι μικροί από τους μεγάλους που τις έζησαν, τις θυμούνται και όταν τις διηγούνται συχνά βουρκώνουν, ανατριχιάζουν και αναπολούν…
Υπάρχει κι ένας που έχει κατορθώσει να χαράξει το όνομά του με χρυσά γράμματα στις πιο λαμπρές σελίδες του “Ιστορικού”, αυτός που ενώνει τις δύο εποχές των κατακτήσεων, εκείνος που η φυσιογνωμία του είναι εναρμονισμένη με τους «κυανέρυθρους».
Ο Χρήστος Εμβολιάδης είναι ο μοναδικός που «ταυτίζει» το 1979 με το 1998, αφού πρώτα πανηγύρισε το Κύπελλο ως παίκτης κι εν συνεχεία ως προπονητής.
Ο 63χρονος σήμερα βετεράνος μέσος και τεχνικός μοιράστηκε στιγμές, άγνωστες πτυχές και συναισθήματα εκείνων των αξέχαστων ημερών στο Sport-Retro.gr.
«Τα δύο Κύπελλα είναι πολύ έντονα στη μνήμη μου. Το 1979, ανατριχιάζω που στο λέω, αλλά μόλις βάλαμε το δεύτερο γκολ, τσιμπιόμασταν μεταξύ μας, λέγαμε ‘είναι δυνατόν;’. Με τον Παναθηναϊκό μόλις πετύχαμε το γκολ αρχίσαμε να πιστεύουμε πως έχουμε περισσότερες πιθανότητες», αναφέρει αρχικά.
«Τρέχει» πίσω στον χρόνο, σε μοναδικά για εκείνον γεγονότα, τα δικά του μικρά βιωματικά περιστατικά. Η επιτυχία του 1979 ήταν το πρώτο «αγνό» ξέσπασμα για τον Πανιώνιο, ο οποίος χρειάστηκε να παίξει άλλους δύο «τελικούς», μέχρι εκείνον με την ΑΕΚ.
Αφού απέκλεισε τον Άρη με μεγάλη ανατροπή στα προημιτελικά (το 2-5 του πρώτου ματς έγινε 5-1 στη ρεβάνς!), επόμενος αντίπαλος ήταν ο Ολυμπιακός.
Ένα άστοχο πέναλτι του Πέτρου Καραβίτη στο 90ό λεπτό χάρισε την ιστορική πρόκριση του Πανιωνίου στον τελικό, καθώς την εντός έδρας νίκη με 2-1 ακολούθησε η “γλυκιά” ήττα στο Στάδιο Καραϊσκάκη με 3-2.
Η μοίρα, όμως, επεφύλασσε κι άλλες χαρές, πιο δυνατές και πιο σημαντικές, καθώς στην πρωταθλήτρια ΑΕΚ «έπαιζαν παίκτες με πολύ μεγάλη ικανότητα, όλοι διεθνείς, τους οποίους κοιτάζαμε με δέος», όπως τονίζει ο ίδιος, προκειμένου να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην επιτυχία του 1979 από εκείνη του 1998.
Ύστερα από 19 χρόνια το σκηνικό επαναλήφθηκε, με τη διαφορά ότι ο Χρήστος Εμβολιάδης δεν βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο, αλλά στον πάγκο.
«Προπονητής έγινα κατά τύχη, αφού λόγω χαρακτήρα δεν μπορώ να τιθασεύσω τους παίκτες», υποστηρίζει στο Sport-Retro.gr, αν και το 1998 κατόρθωσε να τους… εξημερώσει ιδανικά.
«Στο ξενοδοχείο ήμασταν χαλαροί, βλέπαμε τον τελικό σαν πανηγύρι. Εγώ μίλησα μόνο πέντε λεπτά στους παίκτες, γιατί τα παιδιά με είχαν παρακαλέσει να μην πω πολλά για να μην αγχωθούν. Τους είπα ‘είστε ισάξιοι, μπορούμε να το πάρουμε’.
Το πίστευαν και οι ίδιοι. Εμείς το 1979 δεν το πιστεύαμε, ενώ τα παιδιά του 1998 πίστευαν ότι μπορούν να κάνουν την υπέρβαση», αναφέρει.
Το γκολ του Δημήτρη Ναλιτζή στο 53′ της αναμέτρησης ήταν αρκετό για να γίνει η νύχτα μέρα στη Νέα Σμύρνη. Σαν μια μεθυσμένη πολιτεία, «πλημμυρισμένη» από κόσμο που έμεινε ξάγρυπνος για να πανηγυρίσει την κατάκτηση.
«Από τον κόσμο μπορείς να πάρεις τη δύναμη. Μια οικογένεια, μια ομάδα, μια παρέα, που σε συνδυασμό με την τύχη, την ικανότητα και το πάθος, σε οδηγεί τελικά στο καλό αποτέλεσμα», λέει ο ίδιος.
Ένα τελικό αποτέλεσμα, δύο στιγμές σαν ένα, που ανάγκασαν τον φίλαθλο κόσμο του Πανιωνίου να επαναφέρει στη μνήμη του για ποιον λόγο υποστηρίζει αυτήν την ομάδα και να «φουσκώσει» από υπερηφάνεια.
«Και τις δύο φορές μας έφεραν σηκωτούς. Ο κόσμος ανέβαινε στο πούλμαν. Οι φίλαθλοι μας αγκάλιαζαν, μας φιλούσαν, έβγαζαν φωτογραφίες… Μαζεύονταν στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και μετά στο γήπεδο, με τους πανηγυρισμούς να κρατούν για δύο-τρεις μέρες», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Είναι εκείνο το παραλήρημα της υπέρβασης, η δικαίωση που κάποια στιγμή έρχεται, τα δάκρυα χαράς, αυτές οι μοναδικές στιγμές που κρατούν αιώνια.
Οι ιστορίες που αποτελούν αφορμή για όμορφες κουβέντες, θύμηση, μέχρι και μάθημα, αφού όπως διηγείται και ο ίδιος με περηφάνια: «Με βλέπουν στο δρόμο, με αγκαλιάζουν, πολλοί κλαίνε κιόλας, γιατί θυμούνται. Οι παλιοί θυμούνται και με έχει κατασυγκινήσει αυτό».
Ο κόσμος του Πανιωνίου αναγνωρίζει, εκτιμά και δεν ξεχνά την προσφορά, την αγάπη και την ιδρωμένη φανέλα κανενός, όπως επισημαίνει με συγκίνηση ο Χρήστος Εμβολιάδης: «Είμαι ευλογημένος που βρίσκομαι σε αυτήν τη θέση, το εισπράττω καθημερινά από τον κόσμο.
Για μένα είναι χαρά να του πω δύο λόγια από αυτά που έκανα ως παίκτης και ως προπονητής. Το γεγονός ότι ήμουν και στα δύο Κύπελλα με κάνει τρομερά περήφανο και με χαροποιεί όταν μιλάω για τα περασμένα».
Νοσταλγώντας αυτές τις δύο καλύτερες στιγμές στην ιστορία του Πανιωνίου, ο Χρήστος Εμβολιάδης αισθάνεται υπερπλήρης για όσα έζησε και περιμένει με ανυπομονησία μια καινούργια επιτυχία για να τη γιορτάσει όπως τότε, αφού ο σύλλογος τον έχει… αναγκάσει να βιώσει όλα τα συναισθήματα.
«Μια θρησκεία χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως άλλωστε και για όλο τον φίλαθλο κόσμο, που έχει αποφασίσει να συμπορευθεί μαζί με αυτή την ομάδα, επιλέγοντας το δύσκολο, το πιο δύσβατο μονοπάτι για να περπατήσει». Αυτή είναι η απάντηση που έδωσε όταν κλήθηκε να σχολιάσει τι εστί Πανιώνιος.
Μικρά περιστατικά που για το “κυανέρυθρο” κοινό είναι «πολλές ιστορίες που θα γεμίζαμε βιβλίο», όπως λέει και ο ίδιος χαμογελώντας. Η σημερινή μέρα γιορτάζεται κάθε χρόνο ως ένας άτυπος φόρος τιμής για την επιτυχία του 1998.
Σε όποιο σημείο της Νέας Σμύρνης και να βρεθεί κανείς θα ακούσει μια τέτοια αναπόληση των ημερών, εκείνων των συναισθημάτων, τους πανηγυρισμούς, την αγωνία, μέχρι τον ακούραστο ποδαρόδρομο της επιστροφής από το Στάδιο Καραϊσκάκης.
Όσοι έζησαν αυτά τα περιστατικά προσπαθούν να στα μεταφέρουν με πάθος και νοσταλγία. Όπως ο Εμβολιάδης, το μοναδικό «παράπονο» του οποίου είναι ένα: «Μακάρι να μπορούσα να δώσω λίγο από αυτά που έχω ζήσει με τον Πανιώνιο», προτού καταλήξει με σιγουριά πως τελικά «όχι, χωρίς Πανιώνιο δεν γίνεται».
Έλενα Χαριτάκη
Τελειόφοιτη Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα