Δεν είναι μια οποιαδήποτε μάχη, είναι η μάχη. Παρόλο που η σεζόν δεν βρίσκεται καν στα μισά της, αφού έχει συμπληρωθεί μόλις το 1/6, κάθε νέο Παναθηναϊκός–Ολυμπιακός είναι ένα αυτόνομο γεγονός, περιβάλλεται από μια μοναδική αύρα και διαθέτει τη δική του ξεχωριστή σημασία για τη συνέχεια. Το παρόν και το μέλλον αμφότερων.

Μέχρι βέβαια το αποτέλεσμα να ορίσει τον νικητή, καταπιανόμαστε με το έντονα κοινό παρελθόν τους εκτός συνόρων. Όχι με τ’ αποτελέσματα αυτά καθεαυτά. Κυρίως με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τις επιλογές της στιγμής, τα πρόσωπα που έγραψαν την ιστορία μέχρι το 2002. Το Sport-Retro.gr είδε, έψαξε και έμαθε.

***

Τελ Αβίβ-α, Ρόι

Το πρώτο και ιστορικό ευρω-συναπάντημα των δύο κλείστηκε στο Τελ Αβίβ. Τότε οι ομάδες από την ίδια χώρα έπρεπε να παίζουν μαζί στον ημιτελικό του Final-4, με συνέπεια Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός να αλληλοεξοντωθούν πριν από τη μάχη της κούπας. Κόντρα, δηλαδή, στη λογική που τους ήθελε σε θέση ισχύος έναντι των Μπανταλόνα – Μπαρτσελόνα αντίστοιχα και φαβορί να μονομαχήσουν για το τρόπαιο.

Η ιστορία έγραψε ότι οι «ερυθρόλευκοι» επικράτησαν 77-72, γιατί ο Γιώργος Σιγάλας ήταν Ράμπο όνομα και… εικόνα. Με κορδέλα, ρούχα κομάντο και μαχαίρι στα δόντια, καταφέρνοντας την εξουδετέρωση του Νίκου Γκάλη (στην τελευταία απόπειρά του για ευρωπαϊκό τρόπαιο) και ανοίγοντας το δρόμο για την επέλαση των υπολοίπων. Του Πάσπαλι σαφώς, των 22 πόντων, αλλά κυρίως του Ρόι Τάρπλεϊ. Των 21 πόντων και των 12 ριμπάουντ.

Τον… πληρωμένο Ρόι, ο οποίος είχε απειλήσει να λείψει από τον ημιτελικό, αν δεν του καταβάλλονταν κάποια πριμ που του οφείλονταν. Ο Σωκράτης Κόκκαλης παρενέβη τότε, φρόντισε το ζήτημα προσωπικά και ο Αμερικάνος πάουερ φόργουορντ συνετίστηκε. Για 37 λεπτά. Όσα έπαιξε στον αγώνα με τους «πράσινους». Διότι η συνέχεια ήταν αρκετά επεισοδιακή.

Όπως ομολόγησε χρόνια αργότερα ο Γιάννης Ιωαννίδης, η κατάσταση μετά την επιστροφή της ομάδας στο ξενοδοχείο ήταν μη διαχειρίσιμη. Είχε ξεφύγει από τον έλεγχο του τεχνικού τιμ, καθώς ουδείς ήταν ικανός να τον «μανιπουλάρει», να κοντρολάρει τις εμμονές του, με αποτέλεσμα ο Τάρπλέι να εμφανιστεί επηρεασμένος στο 59-57 από την Μπανταλόνα του Κορνίλιους Τόμπσον στον τελικό. Να σκοράρει μονάχα 12 πόντους, αλλά με 5/19 σουτ!

Ήταν επί της ουσίας η αρχή του τέλους της καριέρας του, καθώς μετά άρχισε η σταδιακή πτώση του. Εξοστρακίστηκε οριστικά από το ΝΒΑ, έπαιξε στον Ηρακλή και… τέλος! Μέχρι που στις 9 Ιανουαρίου του 2015 έφυγε από τη ζωή, νικημένος επί της ουσίας από τα πάθη του.

 

Το κλάμα του Ιωαννίδη και ο πιστολέρο

Σαν να είχε κανονιστεί reunion «κόκκινων» και «πράσινων», το κοινό ραντεβού τους επαναλήφθηκε ένα χρόνο μετά. Διέφερε ο τόπος, από το Τελ Αβίβ ταξιδέψαμε στη Σαραγόσα, διέφεραν τα ρόστερ, διέφεραν και τα προγνωστικά.

Η κατάληξη βέβαια ήταν η ίδια, καθώς ο Ολυμπιακός ανέτρεψε το 45-37 και επιβλήθηκε 58-52 του Παναθηναϊκού, χάρη στα 4/4 τρίποντα του Έντι Τζόνσον στο β’ μισό του ημιτελικού και τη χαριστική βολή από τον Μίλαν Τόμιτς.

Γνωστά και τετριμμένα μάλλον. Εκείνο που έχουν ξεχάσει πολλοί ήταν πως στην Ισπανία ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας… διαφορετικός Ιωαννίδης.

Άφησε πίσω στον Πειραιά κάθε ιδεοληψία, επέτρεψε στην αποστολή να μείνει στο κέντρο της πόλης και όχι σε κάποιο απομονωμένο προάστιο για να αποτοξινωθούν, είχε χαλαρούς τους παίκτες του και όχι στην… τσίτα όπως ένα χρόνο πριν.

Μάλιστα ο ίδιος επέλεξε μία ημέρα πριν από τον ημιτελικό να πάει σινεμά για να χαλαρώσει, ενώ σε μια από τις ομαδικές κουβέντες με τους παίκτες του έβαλε τα κλάματα, σ’ ένα διαφορετικό από τα συνήθη ξεσπάσματα.

Άλλοι είπαν πως λύγισε υπό το βάρος της πίεσης, οι έτεροι πως ήταν απόρροια της διαταραγμένης, σχεδόν κομματιασμένης σχέσης του με τον Σωκράτη Κόκκαλη, κάτι που είχε ομολογήσει ο ίδιος σε δηλώσεις του λέγοντας παραμονές του ημιτελικού ότι «δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα με διώξει. Δεν έχω ανάγκη από δηλώσεις στήριξης ή συμβόλαια».

Βέβαια οι πιο… υποψιασμένοι δεν πείστηκαν και συμπέραναν πως επρόκειτο για μια τεχνητή κρίση που που συσπείρωσε την ομάδα πριν από τη μεγάλη μάχη με τον Παναθηναϊκό. Όπως και να ‘χε, το αποτέλεσμα δικαίωσε τον «Ξανθό» και ο Σωκράτης Κόκκαλης τον αποθέωσε προτού αποφασίσουν να συνεχίσουν την κοινή πορεία τους για άλλον ένα (και τελευταίο) χρόνο.

 

Η… uncomfort zone του Μπόζα

Η πρώτη φορά που οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι συναντήθηκαν πριν από Final Four ήταν στα πλέι οφ της σεζόν 1996-97.

Ο Παναθηναϊκός ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης και το φαβορί του ζευγαρώματος προκειμένου να φτάσει στη Ρώμη, καθώς είχε αποκλείσει ήδη τη Λιμόζ με 2-0 νίκες και πήγαινε στον ελληνικό «εμφύλιο» με πλεονέκτημα της έδρας.

Ο Ολυμπιακός αντιθέτως είχε δεινοπαθήσει από την Παρτιζάν, την οποία χρειάστηκε να νικήσει δύο φορές στο Βελιγράδι για να συνεχίσει στη διοργάνωση.

Εκ του αποτελέσματος, ωστόσο, αποδείχθηκε πιο φορμαρισμένος αγωνιστικά και πολύ πιο έτοιμος πνευματικά για τις μάχες, καταφέρνοντας δύο γερά χτυπήματα στο σώμα των «πρασίνων». Ιδίως το 69-49 στον πρώτο αγώνα του ΟΑΚΑ, πριν από το πανηγυρικό 65-57 στο ΣΕΦ, αποτελεί μνημείο «ερυθρόλευκης» περηφάνιας.

Λογικό και δικαιολογημένο, χωρίς ν’ αναιρείται από το κακό κοουτσάρισμα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Ο προπονητής του «τριφυλλιού» υπήρξε εμμονικός με την άμυνα ζώνης στον πρώτο αγώνα, απόφαση που τον οδήγησε να πέσει στην παγίδα που ο ίδιος σκαρφίστηκε.

Μαζί και όλη η ομάδα του. Διότι οι Πειραιώτες σούταραν με 38.5% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου, την ίδια στιγμή που ο Ρίβερς τρυπούσε κάθετα την όποια προσπάθεια για αναχαίτιση από τον Παναθηναϊκό.

Όταν στο δεύτερο παιχνίδι πήρε την απόφαση ν’ αλλάξει το πλάνο του, ήταν ήδη αργά. Ο Ολυμπιακός είχε την αυτοπεποίθηση, είχε τον Μίλαν Τόμιτς σε οργιώδη κατάσταση και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς τρομερά ψύχραιμο και ήρεμο στον πάγκο, με αποτέλεσμα το 28-18 στο δεύτερο μισό και το 2-0 στη σειρά.

 

Απεργιακή… μετάδοση

Με την μπασκετική Ευρώπη ενωμένη ξανά το 2001-02 μετά το σχίσμα της προηγούμενης σεζόν, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός διασταυρώθηκαν  για παρθενική φορά σε φάση ομίλων.

Μαζί τους είναι και η ΑΕΚ σ’ ένα ισόπλευρο τρίγωνο που είχε φέρει τις τρεις εκπροσώπους του ελληνικού πρωταθλήματος στην Ευρωλίγκα να διεκδικούν τη μία και μοναδική θέση για το Final Four στην Μπολόνια, με ρυθμιστή την Ολίμπια Λουμπλιάνας.

Την τελευταία ημέρα του Φλεβάρη, η πρεμιέρα των δύο «αιωνίων» στο ΣΕΦ, για το Top-16, ήταν ένας διαρκής «ερυθρόλευκους» μονόλογος, ο οποίος απέφερε ένα +32, προτού η απόσταση κλείσει σχεδόν στα μισά, καταλήγοντας στους 17 πόντους (92-75).

Η ρεβάνς στο  ΟΑΚΑ διεξήχθη ένα μήνα μετά. Ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε την ανατροπή της εις βάρος του διαφορά, αφού οι δυο τους συμβάδιζαν ως τότε, και την είχε ανάγκη σε περίπτωση ισοβαθμίας.

Η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατάφερε σ’ ένα σημείο του αγώνα να πιάσει το στόχο της, αλλά δεν άντεξε και το 88-78 ήταν σαν… νίκη για τους Πειραιώτες, ασχέτως αν στη συνέχεια ξόδεψαν την ευκαιρία χάνοντας εντός όχι από την Ολίμπια, αλλά τον… Μπένο Ούντριχ των 29 πόντων και των 8 ριμπάουντ.

Ο «Ζοτς», πηγαίνοντας κόντρα στο «η πρόκριση είναι στα δικά μας χέρια» του Θοδωρή Παπαλουκά, είχε προειδοποιήσει πως «όλα είναι ακόμα ανοικτά». Έτσι αποδείχθηκε.

Ήταν μια δήλωση που μεταφέρθηκε, διότι οι δημοσιογράφοι απεργούσαν εκείνη την ημέρα και η τηλεοπτικής μετάδοσης από το… πειραιώτικο Magic που είχε (πληρώσει για) τα δικαιώματα προβολής έγινε από… ερασιτέχνη, όπως έλεγε η πρόταση που περνούσε κάτω από την οθόνη. Για να είναι άπαντες καλυμμένοι και η δουλειά να γίνει κανονικά. Ερασιτέχνες είμαστε…