Δριμεία ήταν η κριτική προς τον ΛεΜπρόν Τζέιμς τις τελευταίες ημέρες, λόγω της πρόθεσής του να ανταλλάξει τη… μισή του ομάδα για τον Άντονι Ντέιβις.
Πιθανόν, όμως, ούτε ο ίδιος ο «βασιλιάς» γνωρίζει πως πριν από 41 χρόνια, δύο άνδρες έκαναν αυτή τους την επιθυμία πράξη στον υπέρτατο βαθμό.
Μια μέρα σαν σήμερα το 1978 άρχισε έστω και ανεπίσημα η ενασχόληση του Τζον Μπράουν με τον διοικητικό γαλαξία του μπάσκετ. Έναν γαλαξία που θα ερχόταν να συγκρουστεί με τα συμφέροντα του, όταν ο ίδιος προέβαινε στο πιο… ιδιόρρυθμο trade της σύγχρονης ιστορίας.
Τότε ο χάρτης του, όχι και τόσο, μαγικού κόσμου του NBA περιείχε φαρδιά πλατιά την υπογραφή μιας ομάδας: Οι Μπόστον Σέλτικς του Τομ Χάινσον μετρούσαν ήδη 13 δαχτυλίδια σε 14 παρουσίες τους στους τελικούς, με πιο πρόσφατο θύμα τους Φοίνιξ Σανς του Γκαρ Χερντ στην αλησμόνητη σειρά του 1976.
Το παρόν, βέβαια, έβρισκε τους «Κέλτες» σε μια παράξενη διοικητική και αγωνιστική καμπή. Η ομάδα του Ρεντ Άουερμπαχ, ύστερα από την κάκιστη πορεία της τη σεζόν 1977-78, πήρε το ρίσκο και επέλεξε στο Νο6 του draft εκείνης της χρονιάς έναν ξανθό σκόρερ από το Indiana State, ονόματι Λάρι Μπερντ.
Εντούτοις, ο μετέπειτα θρύλος της Βοστώνης θα επέλεγε να μείνει άλλη μια χρονιά στο κολέγιο, καθυστερώντας τόσο το ντεμπούτο του όσο και την αγωνιστική ανάπτυξη των Σέλτικς που είχαν χάσει τον κυρίαρχο ρόλο των προηγούμενων ετών.
Στην αξιοσημείωτη αγωνιστική ανομβρία είχε έρθει να προστεθεί και η εντονότατη διοικητική αστάθεια, καθώς ο ιδιοκτήτης Τζον Μπράουν δεν παρουσιαζόταν ιδιαιτέρως ευχαριστημένος από την επένδυσή του, παρά το γεγονός πως χαρακτηριζόταν από πολλούς ως ο πιο τυχερός businessman στον χώρο του αθλητισμού.
Η φιλοδοξία του για οικονομική εγκαθίδρυση στη δυτική ακτή των ΗΠΑ προϋπέθετε τη μετακίνηση των Σέλτικς στην πολιτεία της Καλιφόρνια, κίνηση που η Λίγκα απέτρεπε κατηγορηματικά, αναγνωρίζοντας πως δεν ήταν δυνατόν το σπουδαιότερο brand name του πρωταθλήματος να γίνεται έρμαιο στα χέρια ενός δισεκατομμυριούχου.
Μέσα στην απελπισία του, ο Μπράουν βρήκε το σημείο κλειδί στο πρόσωπο ενός άλλου, πολύ πιο άσημου παράγοντα, του Ιρβ Λέβιν, ο οποίος δεν απολάμβανε τις ίδιες επιχειρηματικές επιτυχίες.
Ήταν η κεφαλή των Μπάφαλο Μπρέιβς, μιας νεοσύστατης ομάδας, προϊόν του expansion του 1970, και πολλές φορές βρισκόταν στο κέντρο της κριτικής για τη μετριότητα του οργανισμού.
Η αδυναμία πλαισίωσης του ρόστερ με ταλέντο ικανό να οδηγήσει την ομάδα της Νέας Υόρκης σε κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία αποδεικνυόταν σε φορτίο δυσβάστακτο για την επαγγελματική του σταδιοδρομία.
Η ανάγκη που τον είχε περικλείσει να προσδώσει ένα θετικό παράσημο στις επιχειρηματικές επιλογές, θα τον οδηγούσε σύντομα σε μια αλλοπρόσαλλη συνεργασία.
Λίγους μήνες μετά την επίσημη τοποθέτηση του Μπράουν περί πώλησης του franchise, οι δύο άνδρες προχώρησαν στο πιο αξιοπερίεργο trade όλων των εποχών, καθώς αντάλλαξαν τις μετοχές τους στις δύο ομάδες!
Η επιθυμία του Λέβιν περί διαχείρισης μιας πιο κερδοφόρας επιχείρησης έγινε πράξη στον υπέρτατο βαθμό, ενώ στον αντίποδα, ο Μπράουν βρήκε τη διέξοδο που τόσο ένθερμα έψαχνε.
Η μετονομασία και μεταφορά των Μπρέιβς δεν καθυστέρησαν πάρα μόνο από μερικές γραφειοκρατικές εκκρεμότητες και η γέννηση των Σαν Ντιέγκο Κλίπερς (σ.σ. μετέπειτα Λος Άντζελες Κλίπερς) ήταν πλέον γεγονός.
Το εξόχως σημαντικό της όλης υπόθεσης βρισκόταν στο γεγονός πως η κατάληξη των δύο εγχειρημάτων εμφάνισαν τραγελαφικές ομοιότητες.
Ο Μπράουν ήρθε αντιμέτωπος με μια δύναμη που δεν μπορούσε να συρρικνωθεί και η ανέλιξη των Σαν Ντιέγκο Τσάρτζερς ώθησε την πλειονότητα των φιλάθλων προς το αμερικανικό ποδόσφαιρο.
Οι αρχικές εκτιμήσεις περί έντονης θελκτικότητας στον τομέα του μπάσκετ, ύστερα από τη μετακόμιση των Σέιλς στο Χιούστον λίγα χρόνια αργότερα, έπεσαν πανηγυρικά στο κενό.
Οι αποτυχίες των Κλίπερς απομάκρυναν τον κόσμο από το σπορ, καθώς με εξαίρεση τη σεζόν 1978-79 όταν έφτασαν δύο νίκες μακριά από τα play-offs, δεν παρουσίασαν αξιόλογες πορείες πάρα την παρουσία ονομάτων, όπως οι Γουόρλντ Μπ. Φρι και Μπιλ Γουόλτον.
Ο μήνας του μέλιτος τελείωσε πρόωρα και ο αποδεκατισμός του project έμοιαζε ως η πιο υποφερτή λύση, με τον Ντόναλντ Στέρλινγκ να αγοράζει τους Κλίπερς έναντι 12.500.000 δολαρίων το 1982, προτού αποφασίσει να τους εγκαθιδρύσει στο Λος Άντζελες δύο χρόνια αργότερα.
Ο έτερος ήρωας της ιστορίας δεν πρόλαβε να βιώσει ούτε τον… μήνα του μέλιτος. Η επιλογή του Μπράουν να φέρει στη Βοστώνη τον Μπομπ ΜάκΑντου εξόργισε τον general manager και πρόσωπο κατατεθέν της ομάδας Ρεντ Άουερμπαχ, καθώς για χάρη του ο Μπράουν έδωσε στους Κλίπερς τρία picks α’ γύρου στα οποία ήθελε να στηριχτεί ο Αουερμπαχ για να ανοικοδομήσει το μέλλον των Σέλτικς.
Όπως είναι λογικό, σε μια τέτοια μετωπική σύγκρουση μόνο ένας θα μπορούσε να επιβιώσει. Ο Μπράουν αναγνώρισε το μέγεθος που είχε απέναντί του, πέταξε λευκή πετσέτα και αποχώρησε κακήν κακώς από το σπουδαιότερο λιμάνι της ανατολικής όχθης, παραδίδοντας την προεδρία στον Χάρι Μανγκούριαν.
Κάπως έτσι έπεσε η αυλαία της πλέον ανάρμοστης ανταλλαγής στην ιστορία του αθλήματος. Χτυπημένοι από τη μοίρα ή όχι, οι δύο άνδρες απέτυχαν να υλοποιήσουν ένα σχέδιο αρκετό για να τους χαρίσει μια θέση στο πάνθεον.
Εντούτοις, δίχως αμφιβολία κατάφεραν έστω και στιγμιαία να επιδείξουν κάτι άκρως ανησυχητικό: πως το χρήμα αποτελεί το μέσον απόλυτης υπεροχής για όποιον εμφανίζεται έτοιμος να το χειριστεί καλύτερα και από τους πλέι μέικερ της εποχής… Ή έστω καλύτερα απ’ ότι χειρίστηκαν οι Λέβιν και Μπράουν τις προσδοκίες που είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα