Το 2014 έφτασε στον τελικό του Europa League. Το πήρε.
Το 2015 έφτασε στον τελικό του Europa League. Το πήρε.
Το 2016 έφτασε στον τελικό του Europa League. Το πήρε.
Τρεις προτάσεις ολόιδιες με μία μικρή διαφοροποίηση στους αριθμούς.
Ο Ουνάι Έμερι κατέκτησε τρεις διαδοχικές σεζόν το Europa League στον πάγκο της Σεβίλλης και τώρα το διεκδικεί ξανά ως προπονητής της Άρσεναλ!
Μεσολάβησε μια διετία με 7 τίτλους στην Παρί Σεν Ζερμέν, προτού απαντήσει καταφατικά στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του: τη διαδοχή του Αρσέν Βενγκέρ στην τεχνική ηγεσία των «κανονιέρηδων».
Το Sport-Retro.gr ανατρέχει στο παρελθόν του Βάσκου προπονητή και σας παραθέτει μερικές όχι τόσο προβεβλημένες ιστορίες από τη ζωή του.
«Μικρό πουλί»
«Pajarito» στα βασκικά σημαίνει «μικρό πουλί» και ως ποδοσφαιρικός χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται για γκολκίπερ που κάνουν εντυπωσιακές εκτινάξεις.
Αυτό ήταν το παρατσούκλι του παππού του, ονόματι Αντόνιο Έμερι Αροθένα, ενός εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων της χώρας κατά τις δεκαετίες 1920 και 1930.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα worldfootball.net, είχε γεννηθεί στις 26 Ιουλίου 1905 και είχε καταγράψει 66 συμμετοχές σε επίπεδο α’ κατηγορίας.
Βασικός με τη Ρεάλ Ουνιόν το 1924 και το 1927, όταν η ομάδα κατέκτησε τα δύο από τα τέσσερα Copa del Rey της 103χρονης ιστορίας της.
Πατέρας του ήταν ο Χουάν Μαρία Έμερι Άλθα, ο οποίος από το 1951 μέχρι το 1967 αγωνίστηκε μόνο στη Segunda Division, συγκεκριμένα σε Ντεπορτίβο Αλαβές, Μπούργκος, Λογκρονιές, Ρεάλ Ουνιόν, Λα Κορούνια, Χιχόν, Ουέλβα, Γρανάδα και Χαέν.
Ο βραχύσωμος (μόλις 1.73μ.) τερματοφύλακας δεν πρόλαβε για 17 ημέρες να δει τον γιο του να φτάνει σε back to back κατακτήσεις Europa League, καθώς «έφυγε» στις 10 Μαΐου 2015 σε ηλικία 82 ετών.
Την ίδια εποχή ο αδερφός του Χουάν και θείος του Ουνάι, ονόματι Ρομάν, αγωνιζόταν μεταξύ άλλων στη Λογκρονιές και τη Μάλαγα, με τη διαφορά ότι εκείνος ήταν μέσος.
«Γκουαρδιόλα και Έμερι»
Το 2010 ο Χουάν Έμερι είχε παραχωρήσει συνέντευξη, όπου αναφέρθηκε στον αείμνηστο πατέρα του, την καριέρα του, καθώς και τον νεαρό ακόμη προπονητή Ουνάι.
«Κληρονόμησα αρκετά από τα προσόντα του πατέρα μου κάτω από τα δοκάρια. Δεν ήμουν, όμως, εξίσου καλός στις εξόδους με γροθιές. Εγώ είχα πάρει τη γενναία απόφαση να βγαίνω, να ακουμπώ την μπάλα με τα ακροδάχτυλα και εν συνεχεία να μπλοκάρω την μπάλα. Μου άρεσε να κυριαρχώ κατ’ αυτόν τον τρόπο στη μικρή μου περιοχή» είχε πει.
Αναφερόμενος στον γιο του, τότε τεχνικό της Βαλένθια, σχολίασε: «Έχει καλή αντίληψη του αγώνα, όπως εγώ, και κυρίως μεταφέρει θετική ψυχολογία για να δώσουν το 100%.
Για μένα ο Γκουαρδιόλα και ο Ουνάι είναι εκείνοι με την καλύτερη φιλοσοφία και γνωρίζουν πώς να τονώσουν το ηθικό πεσμένων ή νεαρών παικτών».
Ο Χουάν Έμερι είχε εκφράσει τη χαρά του στο ενδεχόμενο ο γιος του να κοουτσάρει τη Σπόρτινγκ Χιχόν (σ.σ. τον γλυκοκοίταζε πριν από τουλάχιστον μια δεκαετία), όμως εκείνος αποδείχθηκε ότι ήταν για πολύ πιο ψηλά.
Απαρνήθηκε την Primera
Ο ίδιος πέρασε δύο ωραία χρόνια στη Χιχόν από το 1962 έως το 1964. Τα απογεύματα σε θέατρα, σε συναυλίες, σε διαλέξεις, μάθαινε αγγλικά και, γενικώς, είχε αποκτήσει πολλούς φίλους εκτός ποδοσφαίρου.
Είχε αποφασίσει να φύγει από τη Λα Κορούνια το 1962 παρά το γεγονός ότι το συμβόλαιο «έτρεχε» μέχρι το 1963 και, παράλληλα, υπήρχε η προοπτική της παρθενικής συμμετοχής στην Primera Division.
Ο λόγος ήταν ότι η ομάδα της Γαλικίας απέκτησε τους τερματοφύλακες Μπετανκούρ και Παδρόν, γεγονός που σήμαινε ότι ο ίδιος θα έπαιζε από λίγο έως καθόλου.
Το 1962-63 δεν έπαιξε στην Primera με την προβιβασμένη Λα Κορούνια, επειδή όπως προαναφέρθηκε, ο Χουάν ήθελε να φύγει, όμως είχε ακόμη μία ευκαιρία.
Το 1964 ο Βάσκος τερματοφύλακας πήγε στην Ουέλβα, η οποία σκάρωνε μια ομάδα ικανή να προβιβαστεί στην Primera Division.
Εξάλλου την περασμένη σεζόν είχε σπάσει ένα δάχτυλο στην προσπάθειά του να αποκρούσει ένα χαμηλό σουτ και, κατά συνέπεια, είχε χάσει τη θέση του στο αρχικό σχήμα.
Δεν του ήταν γραφτό
Στα 31 του ο Χουάν Έμερι άφησε πίσω του τη δεύτερη άτυχη σεζόν με τη Χιχόν και εδραιώθηκε κάτω από τα γκολπόστ της Ουέλβα.
Τελικά, η αρχαιότερη ισπανική ομάδα αρκέστηκε στην 9η θέση του Νοτίου ομίλου της Segunda Division και το όνειρο της Primera δεν έγινε πράξη.
Παράλληλα, σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου του Χουάν, χάθηκε και η ευκαιρία για την απόκτηση ενός αυτοκινήτου που τους είχε τάξει η διοίκηση, ως πριμ για την άνοδο.
To 1965-66 ανήκε στη Γρανάδα, η οποία κατάφερε να προβιβαστεί στην Primera Division, όμως πάλι εκείνος δεν έζησε τη χαρά της συμμετοχής σε εκείνη, αφού έφυγε για τη Χαέν.
Με την ομάδα της Ανδαλουσίας πανηγύρισε για την άνοδο στη Segunda Division και μετά αποφάσισε να γίνει προπονητής που ήταν το μεγάλο του πάθος.
Δεν έγινε προπονητής
Θεωρούσε πως «έκοβε» το μάτι του, όπως μαρτυρά το γεγονός ότι το διάστημα που βρισκόταν στη Λα Κορούνια ένας προπονητής (σ.σ. πιθανώς ο Χουάν Ιλάριο Μαρέρο ή ο Χεσούς Μπάριο) τον είχε ρωτήσει για τους Αμάνθιο και Χοσέ Λουίς Βελόσο.
Ο Χουάν Έμερι μίλησε με εγκωμιαστικά σχόλια για τους νεαρούς και, πράγματι, λίγα χρόνια αργότερα η Ρεάλ Μαδρίτης τους ενέταξε στο δυναμικό της.
Επίσης, όταν βρισκόταν στη Γρανάδα, ο προπονητής Χένιο Καλμάρ του ζήτησε να κοουτσάρει εκείνος την ομάδα σε ένα τουρνουά στη Βαλένθια επειδή ήταν άρρωστος.
«Με το σύστημα που εφάρμοσα στη Βαλένθια, η Γρανάδα νίκησε μετά τη Μάλαγα στα πλέι οφ της ανόδου» υποστήριξε ο Έμερι.
Το 1967, στα 34 πια, ο πατέρας του Ουνάι αποφάσισε να κρεμάσει τα γάντια του και να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Ουνιόν, της ομάδας δηλαδή που δοξάστηκε ο δικός του πατέρας.
Τελικά, δεν έμελλε να γίνει προπονητής, αφού την ίδια εποχή του προσφέρθηκε διευθυντική θέση σε μεγάλη εταιρεία μεταφορών και αποφάσισε να την καπαρώσει.
Το ξεκίνημα και η εμπειρία της Primera
Στις 3 Νοεμβρίου 1971 η Χονταρίμπια της Χώρας των Βάσκων (σ.σ. στα ισπανικά προφέρεται Φουεντεραμπία) υποδέχθηκε ένα νέο τέκνο.
O Χουάν Έμερι και η Αμέλια Ετσεγόγιεν έφεραν στον κόσμο ένα από τα πέντε παιδιά τους (Κόλντο, Άντονι, Ίγκορ και Ρία τα ονόματα των υπολοίπων).
Η περιοχή είχε παράδοση στο ψάρεμα, όμως εκείνος δεν είχε σκοπό να ασχοληθεί ούτε με τη θάλασσα ούτε με κάποια αγροτική δραστηριότητα.
Λίγο πριν κλείσει τα 15 εντάχθηκε στις ακαδημίες της Ρεάλ Σοσιεδάδ και το 1990 ανέβηκε στη β’ ομάδα, με την οποία άρχισε να βιώνει εμπειρίες ως αριστερός χαφ (μπορούσε να παίξει και πιο κοντά στον άξονα).
Τη σεζόν 1995-96 αγωνίστηκε σε 5 ματς της Primera Division, πάντα ως αλλαγή, και σκόραρε το ένα από τα οκτώ γκολ της ομάδας του στο 8-1 επί της Αλμπαθέτε.
Για την ιστορία το ντεμπούτο του στο κορυφαίο πρωτάθλημα της χώρας έγινε στο «Σαν Σεμπαστιάν» στις 15 Οκτωβρίου 1995 κόντρα στη Μέριδα.
Μερικοί σοβαροί τραυματισμοί, ένας εκ των οποίων στο γόνατο, είχαν ως αποτέλεσμα ο Έμερι να αφήσει τη Σοσιεδάδ έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια.
«Αισθάνομαι txuri-urdin»
Την επόμενη τετραετία ο Ουνάι ήταν βασικό στέλεχος στην Τολέδο, καθώς κατέγραψε 126 συμμετοχές στη Segunda Division και σημείωσε 2 γκολ.
Όταν ο σύλλογος υποβιβάστηκε στη γ’ κατηγορία, εκείνος μεταπήδησε στη Φερόλ, η οποία μόλις είχε ανέβει στη β’, ενώ το 2002-03 αγωνίστηκε στη Λεγανές και το 2003-04 στη Λόρκα.
Ο παππούς του κατέκτησε δύο Κύπελλα Ισπανίας, ο πατέρας του δεν κατάφερε να παίξει στην Primera Division, ενώ εκείνος είχε μία πορεία επιπέδου Segunda Division.
Επομένως μέχρι να εξελιχθεί ως προπονητής, ο πιο επιτυχημένος της… ποδοσφαιροφαμίλιας ήταν ο Αντόνιο.
Ο Ουνάι τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο στο ξεκίνημα της σεζόν 2004-05 και ο πρόεδρος του προσέφερε ρόλο υπηρεσιακού προπονητή.
Η Λόρκα ανέβηκε στη Segunda Division για πρώτη φορά στην ιστορία της και, παράλληλα, απέκλεισε τη Μάλαγα στη φάση των «32» του Copa del Rey, προτού αποκλειστεί από την Ατλέτικο Μαδρίτης.
Το 2005-06 η ομάδα κατέλαβε την 5η θέση στη β’ κατηγορία, μετά ο ίδιος μεταπήδησε στην Αλμερία, την οποία ανέβασε αμέσως στην Primera για πρώτη φορά και την επόμενη σεζόν (2007-08) την έφερε μέχρι την 8η θέση. Η συνέχεια είναι γνωστή…
Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι αισθάνεται πάντα txuri-urdin (σ.σ. χαρακτηρισμός των ανθρώπων που συνδέονται με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ), όμως τα τελευταία χρόνια η φήμη του έχει ξεπεράσει τα στενά όρια της Χονταρίμπια και του «Σαν Σεμπαστιάν».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα