Το πρώτο 9άρι έκανε προπονήσεις με… ποντίκια, έχασε έναν όρχι, έπαιζε στην Έβερτον και πέθανε σε ντέρμπι με τη Λίβερπουλ

Μάνος Ανδρουλάκης 1 Μαρ, 2018

«Ήταν ο κορυφαίος επιθετικός της Ιστορίας. Το ρεκόρ στο σκοράρισμα είναι το πιο εκπληκτικό γεγονός που έχει συμβεί στη γη. Ανήκει στο γκρουπ των πραγματικά σπουδαίων, όπως οι Μπετόβεν, Σέξπηρ, και Ρέμπραντ».

Το έχει πει ο Μπιλ Σάνκλι, μία εμβληματική φυσιογνωμία της Λίβερπουλ, αναφερόμενος στον Ντίξι Ντιν, μία εμβληματική φυσιογνωμία της Έβερτον.

Την 1η Μαρτίου 1980, το πρώτο 9άρι της Ιστορίας του ποδοσφαίρου «έφυγε» από τη ζωή και το Sport-Retro.gr ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής και της καριέρας του.

«Το μόνο μου μάθημα ήταν το ποδόσφαιρο»

Ο Γουίλιαμ Ραλφ Ντιν, όπως ήταν το κανονικό του όνομα, γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1907 στον αριθμό 313 της Λερντ Στριτ του Μπίρκενχεντ, μιας πόλης που βρίσκεται κατά μήκος της δυτικής όχθης του ποταμού Μέρσεϊ απέναντι από το Λίβερπουλ.

Ήταν εγγονός του Ραλφ Μπρετ, ενός οδηγού τρένων μεταξύ των οποίων, εκείνο της βασιλικής οικογένειας επί των ημερών του Γεωργίου Ε’, ενώ οι γονείς του κατάγονταν από το Τσέστερ.

Ο πατέρας του, επίσης ονόματι Γουίλιαμ και υπάλληλος του σιδηροδρομικού σταθμού από τα 11 του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συλλογική του προτίμηση, αφού συν τοις άλλοις όταν ήταν 8 ετών τον είχε πάρει μαζί του στο γήπεδο, προκειμένου να παρακολουθήσουν έναν αγώνα της Έβερτον.

**Ο Ντιν σε νεαρή ηλικία (με την μπάλα μπροστά στα πόδια του)**

Η μητέρα του, η Σάρα, είχε μετακομίσει στο Μπίρκενχεντ, προκειμένου να εργαστεί σε μία υπηρεσία και ο σύζυγος της είχε πάρει μετάθεση από την Great Western Railway στη Wirral Railway για να βρίσκεται πιο κοντά της.

Η παιδική ηλικία του Ντιν συνέπεσε με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου ξυπνούσε στις 04:30 για να παραδίδει αγελαδινό γάλα σε οικογένειες της περιοχής.

Τα μαθήματα του σχολείου τον άφηναν ασυγκίνητο, όπως είχε πει σε συνέντευξη που έδωσε στον περίφημο δημοσιογράφο Τζον Ρόμπερτς στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

«Το μόνο μου μάθημα ήταν το ποδόσφαιρο. Τίποτε άλλο. Τα απογεύματα της Παρασκευής έδινα τα στυλό, το μελάνι και τις κιμωλίες. Αυτή ήταν η μοναδική δουλειά που είχα στο σχολείο. Δεν διδάχθηκα μαθηματικά και γλώσσα», ήταν τα λόγια του Ντιν, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε μάθει γραφή.

Κλωτσούσε αρουραίους για προπόνηση

Όταν έγινε 11 ετών γράφτηκε σε ένα αναμορφωτήριο, το Albert Industry, επειδή διέθετε ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις και θα αγωνιζόταν με την ομάδα του.

Μάλιστα, είχε πει ένα ψέμα στους συμμαθητές του (ότι είχε συλληφθεί για κλοπή), καθώς επιθυμούσε να… κερδίσει τον θαυμασμό και την εύνοιά τους.

**Μπερτ Κουκ: ο προπονητής του στην Τρανμίρ**

Σε ηλικία 14 ετών, ο νεαρός Γουίλιαμ εγκατέλειψε το σχολείο για να εργαστεί στον σιδηροδρομικό σταθμό του Γουάιραλ, εκεί δηλαδή που έβγαζε το ψωμί του και ο πατέρας του.

Οι άλλοι δύο μαθητευόμενοι τεχνίτες δεν ήθελαν να έχουν νυχτερινή βάρδια, επειδή κυκλοφορούσαν αρουραίοι, μεγάλοι σαν γουίπετς (σ.σ. ράτσα σκύλου), όπως είχε πει ο Ντιν.

Κατά συνέπεια, ο νεαρός υποστηρικτής της Έβερτον τη μέρα έπαιζε ποδόσφαιρο και τη νύχτα έκανε… προπόνηση, καθώς κλωτσούσε τα μεγάλα ποντίκια που περνούσαν από μπροστά του, με σκοπό να τα περάσει πάνω από τον τοίχο της αυλής!

Οι δύο γιοι του διευθυντή του Ντιν, γιατροί στο επάγγελμα, ήταν επικεφαλής της Νιου Μπράιτον, μιας ομάδας που ιδρύθηκε τότε (1921) και διαλύθηκε το 1983.

Εκείνοι προσπάθησαν να τον εντάξουν στο ρόστερ του συλλόγου τους, όμως ο μελαψός νεαρός κατέληξε στην τοπική Πένσμπι Γιουνάιτεντ, με τη φανέλα της οποίας τον είδε αγωνιζόμενο ένας σκάουτ της Τρανμίρ και τον προσκάλεσε για ένα δοκιμαστικό ματς.

Έχασε 270 λίρες και… έναν όρχι

Τον Νοέμβριο του 1923, ο 16χρονος Ντιν εντάχθηκε στο δυναμικό μιας ομάδας που «κουμαντάριζε» σε όλους τους τομείς ο Μπερτ Κουκ.

Στους 16 μήνες θητείας του στην Τρανμίρ, ο ταλαντούχος επιθετικός έβαλε 27 γκολ σε 30 συμμετοχές, οι οποίες καταγράφηκαν κατά τη δεύτερη σεζόν του (1924-25).

Το ντεμπούτο του έγινε σε ένα ματς με τη Ρόδεραμ, όπου η ομάδα του ηττήθηκε με το βαρύ 5-1, ενώ το πρώτο του γκολ σημειώθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1924 σε αναμέτρηση του «Πρέντον Παρκ» με τη Σάουθπορτ και το πρώτο του χατ-τρικ τον Φεβρουάριο του 1925.

Οι αναμνήσεις του, πάντως, δεν ήταν ιδιαίτερα θετικές, καθώς σε ένα ματς της β’ ομάδας με την Όλτρινχαμ το 1925 δέχθηκε ένα σκληρό χτύπημα στην «ευαίσθητη περιοχή», με συνέπεια να λιποθυμήσει και να χάσει τον ένα του όρχι.

Όταν ο Ντιν άνοιξε το ένα του μάτι και διαπίστωσε ότι ο προπονητής του είχε αρχίσει να του κάνει μασάζ στο σημείο για να του καλμάρει τον πόνο, του φώναξε: «Άσε το τρίψιμο και μέτρα τους!»

Ο κορυφαίος επιθετικός του Μεσοπολέμου στην Αγγλία, ίσως και στον κόσμο, πίστευε ότι ο αντίπαλος που του είχε κάνει τη μεγάλη αυτή ζημιά ήταν ο Ντέιβι Παρκς.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα έστειλε στο νοσοκομείο έναν θαμώνα μιας παμπ του Λίβερπουλ, επειδή πίστευε ότι ήταν ο άσος της Όλτρινχαμ. Τα δημοσιεύματα ανέφεραν ότι ο κακομοίρης ο θαμώνας ονομαζόταν Μολινό.

Παρά το δυσάρεστο αυτό περιστατικό, ήταν προφανές ότι δεν θα έμενε για μεγάλο διάστημα στην Τρανμίρ, αφού η εκτελεστική του δεινότητα, ιδίως με το κεφάλι, δεν κρυβόταν.

Η Άρσεναλ και η Νιούκαστλ ήταν μερικές από τις ομάδες που «γλυκοκοίταζαν» τον 18χρονο επιθετικό (σ.σ. οι «καρακάξες» είχαν καταθέσει και πρόταση), η καρδιά του όμως ανήκε στην Έβερτον από την ηλικία των 8 ετών.

Ένα απόγευμα που γύρισε σπίτι, η μητέρα του τον ενημέρωσε ότι ο Τόμας Μακ Ίντος, γραμματέας των «ζαχαρωτών», τον περίμενε στο ξενοδοχείο Woodside. Ήταν τέτοια η χαρά του που έτρεξε 4 χιλιόμετρα από τη βόρεια πλευρά του Μπίρκενχεντ μέχρι τον ποταμό.

Η μεταγραφή κόστισε 3.000 λίρες στην Έβερτον και η Τρανμίρ δεσμεύθηκε ότι θα καταβάλει το 10% στην οικογένεια του παίκτη, όμως 15 ημέρες αργότερα το ποσό που έλαβε ο Ντιν δεν ήταν 300 λίρες αλλά 30!

«Έι, έχετε ξεχάσει ένα μηδενικό», είπε ο μικρός στον Μπερτ Κουκ κι εκείνος απάντησε: «Ωχ, όχι, λυπάμαι. Όμως αυτό είναι το ποσό που η διοργανώτρια αρχή σου επιτρέπει να λάβεις».

Ο Ντιν επισκέφθηκε τον Τζον Μακ Κένα, τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ο οποίος του είπε: «Φοβάμαι ότι έχετε υπογράψει και αυτό είναι όλο».

Να σημειωθεί ότι ο παίκτης έδωσε τις 30 λίρες στους γονείς του κι εκείνοι με τη σειρά τους τις δώρισαν στο Γενικό Νοσοκομείο του Μπίρκενχεντ.

Με το ποσό-ρεκόρ των 3.000 λιρών από τη μεταγραφή, η Τρανμίρ αποπλήρωσε μεγάλο μέρος των χρεών της. Ο Ντιν, πάντως, έκανε 46 ολόκληρα χρόνια για να ξαναπατήσει στο «Πρέντον Παρκ», όντας απογοητευμένος από τα λίγα χρήματα που έλαβε η οικογένειά του.

Το παρατσούκλι «Ντίξι»

Ο Γουίλιαμ Ραλφ Ντιν, έμεινε στην Ιστορία ως «Ντίξι» Ντιν, χωρίς ωστόσο να έχει ξεκαθαρίσει ο λόγος που βγήκε αυτό το παρατσούκλι.

Το επικρατέστερο σενάριο θέλει τον τρανό άσο του Μεσοπολέμου να το απέκτησε στα νιάτα του, εξαιτίας της σκούρας επιδερμίδας και των μαλλιών του. «Ντίξι» αποκαλούνται οι νότιες ΗΠΑ, οι κάτοικοι των οποίων έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

Η δεύτερη εκδοχή προήλθε από τον Τζέφρι Γκριν, τον δημοσιογράφο των «Times», ο οποίος υποστήριξε ότι το παρατσούκλι συνδέεται με ένα ομώνυμο τραγούδι που ήταν δημοφιλές όταν ο Ντιν ήταν παιδί.

Ένα λίγο πιο… σύνθετο σενάριο, το οποίο αποκαλύφθηκε από τον Γκίλμπερτ Άπτον θέλει τον ποδοσφαιριστή να φέρει τον χαρακτηρισμό «Digsy» από τα παιδικά του χρόνια, επειδή σε ένα παιχνίδι είχε χτυπήσει κάπως… άκομψα από πίσω ένα κορίτσι. Κατά τον ιστορικό της Τρανμίρ, το «Digsy» μετατράπηκε σε «Dixie».

Αρκετοί, πάντως, υποστήριζαν ότι τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του δεν συμπαθούσαν ιδιαίτερα αυτό το παρατσούκλι – τουναντίον προτιμούσαν το «Μπιλ» ή «Μπίλι».

Κεφαλιές και ρεκόρ με… μεταλλική πλάκα

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και αυτό ίσχυσε στην περίπτωση του Ντιν, ο οποίος σημείωσε 32 γκολ στην πρώτη του σεζόν με τη φανέλα της Έβερτον.

Δεν ήταν το… πρώτο μπόι, ωστόσο είχε τον τρόπο να βρίσκει δίχτυα με κεφαλιά, γεγονός ακόμα πιο περίεργο από τη στιγμή που είχε ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα το καλοκαίρι του 1926 στο Χόλιγουελ της Βόρειας Ουαλίας (σ.σ. η σύντροφός του κι εκείνος συγκρούστηκαν με ποδηλάτη).

Ο Ντιν υπέστη κάταγμα στο κρανίο και το σαγόνι, με συνέπεια οι γιατροί να θέσουν εν αμφιβόλω πρώτα τη ζωή του και, εν συνεχεία, την επιστροφή του στη δράση, όμως εκείνος σκόραρε με κεφαλιά στο επόμενο ματς!

Οι φίλαθλοι της Έβερτον, μάλιστα, έλεγαν τότε αστειευόμενοι ότι το προσωπικό του νοσοκομείου που τον φρόντισε του είχε τοποθετήσει μία μεταλλική πλάκα στο κεφάλι!

Το φινάλε της σεζόν 1926-27 βρήκε τον Τζορτζ Κάμσελ της Μίντλεσμπρο να σημειώνει αγγλικό ρεκόρ με 59 γκολ (στη δεύτερη κατηγορία) και εκείνο της περιόδου 1927-28 τον Ντίξι Ντιν να το καταρρίπτει με 60 (στην πρώτη κατηγορία), επίδοση που δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα.

Ο λόγος περνά στον θρυλικό άσο της Έβερτον, ο οποίος είχε πει στον Τζον Ρόμπερτς τα εξής για το ανεπανάληπτο κατόρθωμά του: «Είχαμε μια αρκετά καλή ομάδα που δούλευε σκληρά. Θα έλεγα ότι υπήρχαν περίπου 9 κωμικοί στην ομάδα, όλοι αστειεύονταν μεταξύ τους και αυτό το ομαδικό πνεύμα απέδιδε.

Χρειαζόμουν 9 γκολ σε 3 αγώνες για να φτάσω τα 60. Το Σάββατο έβαλα 2 επί της Άστον Βίλα στο «Γκούντισον Παρκ». Ύστερα χρειαζόμουν 7 σε 2 ματς. Έπειτα πήγαμε στο Μπέρνλι, όπου έβαλα 4 στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δεν έπαιξα στο δεύτερο λόγω ενός μυϊκού τραυματισμού.

Ο παλιός προπονητής μου, ο Χάρι Κουκ, από το βράδυ της Τετάρτης μέχρι την Παρασκευή βρισκόταν μαζί μου στο σπίτι μου στο Άλντερλεϊ Άβενιου. Μου έβαζε πηλό στον μυ μέχρι το βράδυ της Παρασκευής. Με θεράπευσε και, βέβαια, το Σάββατο ήμουν πανέτοιμος».

O Nτιν και ο Σαμ Κόουαν της Μάντσεστερ Σίτι κάνουν πρόποση σε τηλεοπτική εκπομπή έπειτα από τον τελικό Κυπέλλου του 1933

Αποσπάσματα της συνέντευξης:

Τ.Ρ.: Αν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν θα είχες αγωνιστεί;

«Δεν αποκλείεται, καθώς είχαμε ήδη κερδίσει το πρωτάθλημα. Οι θεατές, όμως, ήθελαν να δουν 3 γκολ. Από τη στιγμή που είχα βάλει 2 με την Άστον Βίλα και 4 στο Μπέρνλι, θα μπορούσα να βάλω ακόμα 3 εντός έδρας».

Τ.Ρ.: Τότε υπήρχαν 60.000 θεατές στο γήπεδο.

«Ναι, είχαν κλείσει τις θύρες».

Τ.Ρ.: Τότε η Έβερτον έπαιζε επιθετικά. Προφανώς, με έναν τερματοφύλακα, δύο μπακ…

«Τρία χαφ και πέντε επιθετικούς».

Τ.Ρ.: Τι οδηγίες έδιναν τότε στους επιθετικούς;

«Να δουλεύουμε σκληρά, να μην φοβόμαστε, να παίρνουμε ρίσκα, κάτι που έκανα… Κατέγραψα περισσότερες από 15 επεμβάσεις, όμως ανάρρωνα γρήγορα».

Τ.Ρ.: Είχατε αντιπάλους που σας προκαλούσαν, σας πίεζαν, σας έσπρωχναν…

«Είχε γίνει κάποτε ένα περιστατικό στο Μπλάκμπερν. Εκεί έπαιζε ο Μπιλ Ράνκλιν. Μετά από ένα κόρνερ, όταν πήδηξα για να πάρω την κεφαλιά, έβαλε δύο δάχτυλα στο σορτσάκι και με τράβηξε προς τα κάτω. Νόμιζε ότι με έχει εξουδετερώσει αλλά η μπάλα είχε πάει στα δίχτυα. “Σ’ ευχαριστώ πολύ”, του είπα. “Κοίτα που πήγε η μπάλα”.

Τ.Ρ. Δεν το είχε καταλάβει; Ήταν απασχολημένος μαζί σας;

«Ναι. Προσπαθούσε ταυτόχρονα να παρακολουθήσει την μπάλα και να με σπρώξει».

Τ.Ρ. Υπήρχε και κάποιο αστείο γκολ με την Άστον Βίλα.

«Ναι, νομίζω ο Φρεντ Μπίντλστοουν ήταν ο τερματοφύλακας. Είχε κάνει μια μπαλιά ο Xάντερ Χαρτ. Η μπάλα βρισκόταν 9-10 μέτρα εκτός περιοχής και ξαφνικά βλέπω μια σκιά. Κατάλαβα ότι ο τερματοφύλακας είχε βγει από την εστία του. Πήδηξα, πήρα την κεφαλιά με το πίσω μέρος και έστειλα την μπάλα στην κενή εστία. Μετά μου είπε “πώς στο διάολο βάζεις τέτοια γκολ;”. Του απάντησα “λοιπόν κοίταξε τη σκιά σου εκεί, μην τη φέρεις μαζί σου την επόμενη φορά”. Κι εκείνος είπε “Ω, Χριστέ μου”.

Ο Ντίξι Ντιν εκμεταλλεύθηκε ένα κόρνερ του Άλεκ Τρουπ στο 86^ο λεπτό του ματς της τελευταίας αγωνιστικής με την Άρσεναλ (σ.σ. 3-3 το τελικό σκορ), πήρε την κεφαλιά, έκανε χατ-τρικ και έσπασε το περίφημο ρεκόρ με 60 γκολ σε μία σεζόν. Πραγματικά απίστευτο!

Αμέσως μετά το τελευταίο γκολ, ο άσος της Έβερτον ήθελε να αποφύγει τις εκδηλώσεις λατρείας των φιλάθλων και γι’ αυτό είπε στον διαιτητή: «Κοιτάξτε, θα απομακρυνθώ. Αν δεν σας πειράζει, πείτε τους ότι θα πάω για κατούρημα ή κάτι τέτοιο».

Ο ρέφερι έδειξε τις εξέδρες και του απάντησε: «Ακούστε, αν ήμουν στη θέση σας θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί τώρα».

**Οι αριθμοί του στην Έβερτον (κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)**

Τα υπόλοιπα κατορθώματα του Ντίξι

Εκτός από το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός Άγγλος παίκτης που έχει βάλει 60 γκολ σε μία σεζόν στο πρωτάθλημα, ο Ντιν κατέχει το ρεκόρ καριέρας στα χατ-τρικ με 37 και, επιπλέον, καμάρωνε διότι σημείωσε 200 γκολ στα πρώτα 198 του ματς με την Έβερτον.

Μέχρι τότε, πρώτος σκόρερ ήταν ο Στιβ Μπλούμερ της Ντέρμπι Κάουντι και της Μίντλεσμπρο, ο οποίος είχε σκοράρει 352 γκολ σε 22 σεζόν. Ο άσος της Έβερτον χρειάστηκε μόλις 12 για να φτάσει τα 353!

Τη σεζόν 1927-28, εκείνη δηλαδή που κατέρριψε το ρεκόρ, είχε βρει δίχτυα στα πρώτα 9 ματς, ενώ στο 5-2 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε βάλει και τα 5 γκολ της ομάδας του.

Επιπλέον, τότε είχε σημειώσει χατ-τρικ σε ένα ντέρμπι με τη Λίβερπουλ που έληξε 3-3, ακολούθησαν 4 ματς «ξηρασίας», αλλά στους τελευταίους 9 αγώνες έβαλε 17 γκολ!

Να σημειωθεί ότι ο Τσάρλι Μπούτσαν, η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία της Άρσεναλ, ήταν ο μοναδικός από τους υπόλοιπους 21 παίκτες που δεν του έδωσε το χέρι του όταν κατέρριψε το ρεκόρ. Προφανώς, επειδή ήταν το τελευταίο του ματς και ο Ντίξι του έκλεψε τη δόξα…

Αναφορικά με τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μόνο ο Φέρεντς Ντεάκ της ουγγρικής Σεντλόριντς έχει βάλει περισσότερα γκολ σε μία σεζόν (66 τη σεζόν 1945-46 σε 34 ματς, ενώ ο άσος των «ζαχαρωτών» τα έβαλε σε 39).

H Έβερτον υποβιβάστηκε το 1930, όμως καμία άμυνα της δεύτερης κατηγορίας δεν ήταν ικανή να σταματήσει τον Ντιν, ο οποίος σημείωσε περισσότερα γκολ από τα ματς που έλαβε μέρος.

Η επάνοδος της μπλε ομάδας του Λίβερπουλ συνδυάστηκε με το τέταρτο πρωτάθλημα της Ιστορίας της και δεύτερο επί των ημερών του Ντίξι, ο οποίος σκόραρε 45 φορές σε 38 αναμετρήσεις.

Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 1933, ο Ντιν πανηγύρισε το μοναδικό Κύπελλο της καριέρας του, αφού στις 29 Απριλίου η Έβερτον επιβλήθηκε 3-0 της Μάντσεστερ Σίτι στο «Γουέμπλεϊ».

Σε εκείνον τον τελικό, οι δύο φιναλίστ χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά αριθμούς στις φανέλες και ο Ντίξι, σκόρερ του δεύτερου γκολ, έγινε ο πρώτος παίκτης των «ζαχαρωτών» που φόρεσε εκείνη με το Νο9.

Αγωνίστηκε στην Έβερτον από το 1925 μέχρι το 1937 και συνολικά κατέκτησε 2 πρωταθλήματα Α’ Κατηγορίας, 1 πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας, 1 Κύπελλο και 2 Charity Shield.

Ο τελικός του 1933 με bonus τον θεριακλή Ντιν στο 06:25

Η μετέπειτα καριέρα και τα διεθνή ματς

Το 1937 αφίχθη στο «Γκούντισον Παρκ» ο νεαρός Τόμι Λότον και η «παλιοσειρά» τον καλοδέχθηκε: «Μικρέ, ήρθες εδώ για να πάρεις τη θέση μου. Οτιδήποτε περνά από το χέρι μου για να σε βοηθήσω, θα το κάνω». Ο Λότον μετατράπηκε σε έναν από τους καλύτερους κεφαλοσφαιριστές της Ιστορίας.

Ύστερα από τη λύση της συνεργασίας του με τα «ζαχαρωτά» τον Δεκέμβριο, ο Ντιν αγωνίστηκε κατά σειρά για μία σεζόν σε Νοτς Κάουντι, Σλίγκο Ρόβερς και Χερστ, την τωρινή Άστον Γιουνάιτεντ.

Με τη φανέλα της παλιότερης επαγγελματικής ομάδας του κόσμου έβαλε 3 γκολ σε 9 ματς, με την ιρλανδική 10 σε 7 αγώνες και με την άσημη Χερστ σημείωσε 1 γκολ σε 2 αναμετρήσεις.

Όταν τον Ιανουάριο του 1939 ο Ντιν αφίχθη στον σιδηροδρομικό σταθμό του Σλίγκο, εκατοντάδες ντόπιοι βρέθηκαν στο σημείο για να τον υποδεχθούν.

Κατά την ολιγόμηνη παρουσία του στην Ιρλανδία, η «σημαία» της Έβερτον έβαλε 5 γκολ σε ένα 7-1 επί της Γουότερφορντ, επίδοση που παραμένει ρεκόρ μέχρι σήμερα για τους τοπικούς Ρόβερς.

Επίσης, ο Ντιν είχε σκοράρει στον πρώτο τελικό Κυπέλλου με τη Σέλμπουρν (1-1), αλλά στον επαναληπτικό η ομάδα του έχασε 1-0.

**Πρωταγωνιστής διαφήμισης για καπνοβιομηχανία**

Να σημειωθεί ότι το μετάλλιο του τρανού γκολτζή κλάπηκε λίγο αργότερα από το ξενοδοχείο, ωστόσο όταν επέστρεψε έπειτα από 39 ολόκληρα χρόνια για να παρακολουθήσει τον τελικό Κυπέλλου του 1978, βρήκε ένα πακέτο στο δωμάτιό του. Μέσα υπήρχε το μετάλλιο του 1939…

Αναφορικά με την πολύ σύντομη θητεία του στη Χερστ, το πιο αξιοσημείωτο γεγονός ήταν ότι στον αγώνα κόντρα στην Στάλιμπριτζ υπήρχαν 5.600 φίλαθλοι στις εξέδρες, με συνέπεια η ομάδα του να γίνει πλουσιότερη κατά 140 λίρες, ποσό εντυπωσιακό για την εποχή.

Τέλος, σχετικά με την εθνική Αγγλίας, ο Ντιν έβαλε 18 γκολ στις μόλις 16 συμμετοχές του. Η φημολογία που τον ήθελε να τάσσεται εναντίον της διοίκησης της ομοσπονδίας ήταν έντονη, αλλά έμεινε… φημολογία.

H πλειοψηφία των διεθνών αγώνων αφορούσε στο Βρετανικό Πρωτάθλημα με συμμετέχουσες τις τέσσερις χώρες του Νησιού (σ.σ. η Ιρλανδία και η Βόρειος Ιρλανδία δεν αγωνίστηκαν ποτέ χωριστά).

Οι μπελάδες με τους Γερμανούς

Δύο περιστατικά έχουν στιγματίσει τη σχέση του Ντίξι Ντιν με τις γερμανικές αρχές.

Έπειτα από έναν αγώνα στην Κολωνία, το «αστέρι» της Έβερτον συνεπλάκη με δύο Γερμανούς αστυνομικούς, έσπασε δύο δάχτυλά του και πέρασε μια νύχτα στο κρατητήριο.

Την επόμενη μέρα πλήρωσε το, τσουχτερό για την εποχή, πρόστιμο των 13,50 λιρών και αφέθηκε ελεύθερος.

Ωστόσο, δεν τον είχε πειράξει ότι έβαλε το χέρι στην τσέπη, αλλά ότι αυτό ήταν τραυματισμένο και, κατ’ επέκταση, δεν θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να παίξει χαρτιά!

Το άλλο περιστατικό έγινε το 1932 στο φινάλε μιας περιοδείας που είχε διεξαχθεί στη Γερμανία.

Όταν οι παίκτες της Έβερτον ενημερώθηκαν ότι πριν από τους έξι αγώνες θα πρέπει να χαιρετήσουν ναζιστικά, έγιναν έξαλλοι.

Με επικεφαλής τον Ντιν, για τον οποίον μάλιστα είχε δημιουργηθεί ένα υποτιμητικό και ρατσιστικό καρτούν από τους Γερμανούς, τα «ζαχαρωτά» δεν υπέκυψαν στις πολιτικές πιέσεις.

Οι Ναζί το έφεραν βαρέως, καθώς επιθυμούσαν σφόδρα να «προσκυνήσουν» οι παίκτες των πρωταθλητών Αγγλίας και μιας εκ των κορυφαίων ομάδων της εποχής.

Έζησε με τα ντέρμπι, «έφυγε» σε ντέρμπι

**Ντιν και Σκοτ βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο**

Ένας αστικός μύθος λέει ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ένα πρωινό πριν από ντέρμπι στο «Άνφιλντ», ο Ντίξι Ντιν συναντήθηκε τυχαία με τον Ελίσα Σκοτ, τον τερματοφύλακα της Λίβερπουλ.

Ο άσος της Έβερτον κούνησε το κεφάλι του για να χαιρετήσει και, τότε, ενστικτωδώς, ο γκολκίπερ των «κόκκινων» διαπέρασε μία γυάλινη βιτρίνα της «Βικτόρια Στριτ». Είχε βουτήξει για να… αποκρούσει!

«Από όλους τους τερματοφύλακες που έχω δει, ο Σκοτ ήταν ο καλύτερος στη διαίσθηση, την ικανότητα και την ευκινησία», έχει πει ο Ντιν για τον μεγάλο του αντίπαλο.

Όπως επίσης έχει πει και το εξής: «Ο αγαπημένος μου αντίπαλος ήταν, φυσικά, ο Ελίσα Σκοτ. Ήμασταν εχθροί στο γήπεδο, αλλά συνηθίζαμε να πίνουμε μπύρες. Το πρώτο πράγμα που μου έλεγε όταν βρισκόμασταν ήταν “πήρα τις ασπιρίνες, όλα καλά”. Τα βράδια πριν από τα ντέρμπι συνήθιζα να του στέλνω ασπιρίνες με ένα σημείωμα που έλεγε “κοιμήσου καλά γιατί αύριο θα είμαι εκεί και θα σου βάλω γκολ”. Γελάγαμε πολύ με αυτά τα αστεία».

“Το πιο περήφανο Κύπελλο της ζωής μου”. Έτσι χαρακτήρισε ο Ντιν το έπαθλο που κέρδισε η εγγονή του Μέλανι σε μουσικό διαγωνισμό του Μπρόμπορο εν έτει 1975. Μία από τις τελευταίες φωτογραφίες του

Τον Ιανουάριο του 1972, ο Ντιν νοσηλεύθηκε για έναν μήνα λόγω γρίπης, ενώ τον Νοέμβριο του 1976 τα μαντάτα ήταν ακόμη πιο δυσάρεστα, αφού το δεξί του πόδι ακρωτηριάστηκε λόγω ενός θρόμβου.

Το μεσημέρι της 1ης Μαρτίου 1980 γευμάτισε με τον Μπιλ Σάνκλι και αποφάσισε να μεταβεί έπειτα από αρκετά χρόνια στο «Γκούντισον Παρκ» για να παρακολουθήσει ένα ντέρμπι με τη Λίβερπουλ.

Στιγμές μετά το τελευταίο σφύριγμα κι ενώ οι «κόκκινοι» είχαν επικρατήσει 2-1, ο Ντιν υπέστη καρδιακή προσβολή και άρχισε το μεγάλο ταξίδι που είχε κάνει το 1974 η αγαπημένη του Ίθελ, έπειτα από 43 χρόνια έγγαμου βίου.

Η κηδεία του έγινε σε εκκλησία, η οποία βρίσκεται στον δρόμο που γεννήθηκε και εκτός των τεσσάρων παιδιών του, χιλιάδες Άγγλοι φίλαθλοι θρήνησαν για τον χαμό του.

Μία από τις κόρες του είπε κατά τη διάρκεια της τελετής: “Μόνο έναν πιο ευτυχισμένο θάνατο θα μπορούσε να φανταστεί ο πατέρας μου. Να πέθαινε μετά από νικητήριο γκολ επί της Λίβερπουλ!”

Η αγάπη που του είχαν οι συμπατριώτες του αποτυπώνεται σε μία ατάκα Ιταλού στρατιώτη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν απάχθηκε από Βρετανούς στην Αίγυπτο.

«Γ@μώ τον Γουίνστον Τσόρτσιλ σας και γ@μώ τον Ντίξι Ντιν σας», φώναξε ο αιχμάλωτος, ενώ ένας από τους παρευρισκόμενους στρατιώτες, ονόματι Πάτρικ Άντονι Κόνολι από το Λίβερπουλ, έγινε γνωστός ηθοποιός με το προσωνύμιο… Μπιλ Ντιν.

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτόν τον απίστευτο σκόρερ με τα 60 γκολ σε μία σεζόν στο πρωτάθλημα. Εξάλλου, όπως είχε πει ο ίδιος: «Ο κόσμος με ρωτάει αν το ρεκόρ των 60 γκολ θα σπάσει ποτέ. Πιστεύω ναι. Όμως μόνο ένας μπορεί να το κάνει. Ο τύπος που περπατάει στο νερό…».