Αντρές Εσκομπάρ, Έλσον Μπεσέρα, Εντ Φάιεντ, Τόμι Μπολ, Τζόνι Περόσο και Μπεν Γουίλσον. Όλοι τους είχαν δύο κοινά: ήταν αθλητές και δολοφονήθηκαν.
Η περίπτωση, βέβαια, του Γουίλσον ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Αφενός γιατί ήταν μπασκετμπολίστας και όχι ποδοσφαιριστής, αφετέρου διότι του αφαιρέθηκε η ζωή, ενώ ήταν μόλις 17 ετών…
Στις 20 Νοεμβρίου 1984 δέχθηκε δύο σφαίρες από έναν έφηβο σε έναν δρόμο της πόλης Σίμεον του Σικάγου χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος και την επομένη (21/11) εξέπνευσε.
Ο χώρος του NBA δεν γνώρισε ποτέ έναν φοβερό παίκτη που αν δεν αποχαιρετούσε τον κόσμο τόσο σύντομα, οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα έκανε καριέρα αντίστοιχη με αυτή του Μάικλ Τζόρνταν και του Μάτζικ Τζόνσον.
Το Sport-Retro.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω, με σκοπό να εξυμνήσει τα κατορθώματά του με την ομάδα του γυμνασίου του Simeon.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Μπέντζαμιν Γουίλσον Τζούνιορ ή απλά Μπεν Γουίλσον ήρθε στον κόσμο τη 18η Μαρτίου του 1967 και ήταν το τρίτο παιδί που απέκτησε ο συνονόματος πατέρας του με τη Μέρι, η οποία είχε δύο γιους από τον προηγούμενο γάμο της.
Ο μικρός Μπεν μεγάλωσε στην πόλη Τσάταμ του Σικάγου και από νεαρή ηλικία άρχισε να ασχολείται με το μπάσκετ.
Τα μαθητικά του χρόνια τα πέρασε αρχικά στο δημοτικό St Dorothy, ενώ στη συνέχεια μεταγράφηκε στο Ruggles, από το οποίο και αποφοίτησε το 1981.
Στο αθλητικό κέντρο Cole Park του Τσάταμ περνούσε καθημερινά ατέλειωτες ώρες, οπότε οι εμφανίσεις που πραγματοποιούσε στα διάφορα καλοκαιρινά τουρνουά που λάμβανε μέρος, ήταν εξαιρετικές.
Η οικογένειά του τον παρότρυνε να αφιερώνει αρκετό χρόνο στην προπόνηση, προκειμένου να εξελιχθεί μεγαλώνοντας σε έναν από τους σπουδαιότερους μπασκετμπολίστες του κόσμου.
Η επιμονή των γονιών του να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό οφειλόταν στο γεγονός ότι επιθυμούσαν να αποτραπεί, όσο γινόταν, η οποιαδήποτε επαφή του με τα ναρκωτικά.
Άλλωστε, λογική ήταν αυτή τους η ανησυχία, αφού ο θετός αδελφός του, ονόμαρι Κέρτις Γκλεν, ήταν εθισμένος στην κοκαΐνη.
Γενικώς, τη δεκαετία του 1970 η βία και η εγκληματικότητα βρίσκονταν σε έξαρση στο νότιο τμήμα του Σικάγου, συνεπώς, ένα νεαρό παιδί μπορούσε εύκολα να διαφθαρεί.
Το φθινόπωρο του 1981 φοίτησε στο γυμνάσιο του Simeon, όπου το ταλέντο του στην καλαθοσφαίριση δεν άργησε να ξεχωρίσει, οπότε αν και δευτεροετής, την αγωνιστική περίοδο 1983-84, εντάχθηκε στη σχολική ομάδα.
Η θέση στην οποία καθιερώθηκε ήταν αυτή του σούτινγκ γκαρντ. Το ύψος του (2,03) του επέτρεπε να αγωνίζεται κάποιες φορές και ως σμολ φόργουορντ, αλλά το μόνο σίγουρο ήταν πως είτε ως 2άρι είτε ως 3άρι μεγαλουργούσε εντός αγωνιστικού χώρου.
Με τη βοήθειά του η άσημη ομάδα του Simeon κατέκτησε το πρωτάθλημα του Ιλινόις το 1984, αποκλείοντας στα ημιτελικά την ομάδα του West Aurora.
Στον τελικό επικράτησε της πανίσχυρης ομάδας του Evanston Township, που ήταν και το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου.
Την ίδια χρονιά το δημοφιλές εφηβικό περιοδικό «ESPN HS» ανέδειξε τον Γουίλσον ως τον πολυτιμότερο νεαρό παίκτη της πόλης, εκθειάζοντας ταυτόχρονα τους συμπαίκτες του Ρ. Κέλι και Νικ Άντερσον.
«Πρέπει να θέσεις μόνος σου τα στάνταρ…»
Τον Ιούλιο του 1984 του δόθηκε η δυνατότητα να λάβει μέρος στο τουρνουά «Athletes For Better Education» του Νιου Τζέρσεϊ, το οποίο ειδικευόταν στην εκπαίδευση νεαρών και χαρισματικών αθλητών.
Κατά τη διάρκειά του, οι προπονητές και οι σκάουτερ πραγματοποίησαν ψηφοφορία για την ανάδειξη του καλύτερου παίκτη, στην οποία αναδείχθηκε πρώτος.
Το γεγονός αυτό σήμαινε ότι οι πόρτες για τα φημισμένα πανεπιστήμια του Ιλινόις, του Ντεπόλ και της Ιντιάνα θα του ανοίγονταν διάπλατα!
Μάλιστα, από τον ειδικό Μπομπ Γκίμπσονς θεωρήθηκε ο καλύτερος παίκτης γυμνασίου στη χώρα για εκείνη τη χρονιά, κι ενώ κατά το παρελθόν κανένας, γεννηθείς στο Σικάγο, άσος δεν είχε λάβει τη συγκεκριμένη διάκριση.
Αργότερα, βέβαια, τιμήθηκαν οι Κέβιν Ντουράντ, Ντέρικ Ρόουζ, Άντονι Ντέιβις και Τζαμπάρι Πάρκερ.
Συχνά αποκαλείτο «Μάτζικ Τζόνσον με τζαμπ σουτ», παρά το γεγονός ότι στον ίδιο δεν άρεσαν τέτοιου τύπου χαρακτηρισμοί.
Επιθυμούσε να έχει το δικό του μοναδικό στιλ που να μη θυμίζει σε τίποτα αυτό των μεγάλων σταρ της εποχής, εξ ου και η επιλογή του αριθμού «25».
Δεν ήθελε το «23», το «32» ή το «33», διότι συνδέονταν αντίστοιχα με τους Μάικλ Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ.
Το μότο του νεαρού πλην φιλόδοξου Μπεν Γουίλσον ήταν: «Για να ακολουθήσεις κάποιον άλλο, πρέπει να θέσεις μόνος σου τα στάνταρ».
Ο προπονητής του Μπομπ Χάμπρικ τον θαύμαζε τόσο για το ταλέντο του όσο και για τη συνέπεια που έδειχνε στις προπονήσεις.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του τότε συμπαίκτη του Νικ Άντερσον, κατά τη διάρκεια του ύπνου φορούσε τα ακουστικά του walkman και άκουγε κασέτες με τη φωνή του ηχογραφημένη να λέει: «Θα γίνεις ο καλύτερος, πρέπει να συνεχίσεις να δουλεύεις πιο σκληρά από οποιονδήποτε άλλο»!
Το μοιραίο απόγευμα
Στις 20 Νοεμβρίου του 1984 ο «Μπέντζι» αποφάσισε να συναντηθεί με τη σύντροφό του Τζέταν Ρας, η οποία είχε ανακαλύψει μερικές μέρες πριν ότι ήταν έγκυος.
Ταυτόχρονα, ένας μαθητής του γυμνασίου Camulet ονόματι Μπίλι Μουρ, κρατούσε ένα πιστόλι έξω από το γυμνάσιο του Simeon, με σκοπό να εκδικηθεί κάποιον μαθητή που είχε κλέψει από τον ξάδερφό του 10 δολάρια.
Όταν ανακάλυψε πως η παρεξήγηση είχε λυθεί, αποφάσισε με τον κολλητό του Όμαρ Ντίξον να συναντήσουν μια φίλη του, η οποία τύχαινε εκείνη τη στιγμή να βρίσκεται σε εστιατόριο της περιοχής.
Την ώρα που έφταναν, ο Γουίλσον κυνηγούσε απεγνωσμένα τη σύντροφό του και λόγω της αναστάτωσής του δεν τους πρόσεξε, με συνέπεια να πέσει πάνω τους.
«Πρόσεχε που πας», του είπαν με ύφος. Εκείνος, όντας ήδη εκνευρισμένος, άρχισε να τους φωνάζει και την ίδια στιγμή τον απείλησαν με το περίστροφο.
Όπως δήλωσε αργότερα ο Μουρ, ο Γουίλσον τον έσπρωξε και τον προκάλεσε να τον πυροβολήσει. Λόγω της σωματικής διάπλασης του μπασκετμπολίστα, ένιωσε ότι απειλείτο η ζωή του και ταραγμένος τράβηξε δύο φορές τη σκανδάλη.
Η πρώτη σφαίρα βρήκε τον Μπεν στη βουβωνική χώρα και η δεύτερη στην κοιλιά, γεγονός που του προκάλεσε εσωτερική αιμορραγία. Τα δύο νεαρά αγόρια τράπηκαν σε φυγή, εγκαταλείποντάς τον αιμόφυρτο στον δρόμο.
Οι καθηγητές του Simeon έφτασαν μετά από λίγο στον τόπο του εγκλήματος και ο Χάμπρικ τον μετέφερε με το αυτοκίνητό του εσπευσμένα στο νοσοκομείο St. Bernard.
Οι εξετάσεις έδειξαν ότι η αορτή του υπέστη βλάβη, με αποτέλεσμα το αίμα να μην φτάνει στα κάτω άκρα του. Στα νιάτα της η μητέρα του ήταν νοσοκόμα και γνώριζε πολύ καλά ότι ακόμη και αν οι γιατροί τον έσωζαν, εκείνος θα έμενε «φυτό» για πάντα.
Το επόμενο πρωί ζήτησε να του αφαιρεθεί η μηχανική υποστήριξη και το αίτημά της αυτό έγινε αποδεκτό. Ο «Μπέντζι» δεν υπήρχε πια. Μαζί με τον ίδιο «έσβησε» και ένα μεγάλο όνειρο προτού καλά-καλά αρχίσει…
O πέλεκυς της δικαιοσύνης
Η αστυνομία θεώρησε ότι ο Ντίξον προσπάθησε να ληστέψει τον Γουίλσον και στη συνέχεια παρότρυνε τον Μουρ να τον πυροβολήσει.
Οι δύο τους αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν ότι έτσι εκτυλίχθηκε η τραγωδία και υπέγραψαν την κατάθεση.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ανήλικοι, ο νομαρχιακός εισαγγελέας αποφάσισε να τους καταδικάσει ως ενηλίκους.
Στη δίκη ως βασικός μάρτυρας παρουσιάστηκε η Ρας, με τους δύο νέους να καταδικάζονται τελικά για δολοφονία και απόπειρα ένοπλης ληστείας.
Η ποινή του Μουρ ορίστηκε στα 40 χρόνια φυλάκισης, ενώ του Ντίξον στα 30, όμως οι δικηγόροι των κατηγορουμένων έκριναν ότι το δικαστήριο δεν ήταν αμερόληπτο λόγω της φήμης του Γουίλσον.
Το παιδί που γέννησε η Τζέταν ονομάστηκε Μπράντον και μεγαλώνοντας ασχολήθηκε με το μπάσκετ.
Κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε το υποκατάστατο του πολυαγαπημένου Μπεν και, φυσικά, το νούμερο της φανέλας του δεν ήταν άλλο από το «25».
Ο Άντερσον καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του φορούσε επίσης τη φανέλα με το νούμερο «25», θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στον αγαπημένο του φίλο.
Κάποτε δήλωσε πως δεν υπήρξε έστω και ένας αγώνας που να τη φόρεσε και να μην τον έφερε στη μνήμη του.
Ο Ντέρικ Ρόουζ στην ομάδα του Simeon και στους Νιου Γιόρκ Νικς αγωνιζόταν με το «25» για τον ίδιο λόγο.
Ο Τζαμπάρι Πάρκερ, όταν ήταν νεότερος, είχε επιλέξει έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο για να τον τιμήσει, ράβοντας μια στάμπα με τον εν λόγω αριθμό στα μπασκετικά του παπούτσια.
Το αμερικανικό κανάλι ESPN δημιούργησε το 2012 το ντοκιμαντέρ «Μπέντζι», στο οποίο προβάλλονται όλα όσα έζησε ο αδικοχαμένος και πολλά υποσχόμενος αθλητής.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα