Ο τελικός που έγινε στο “Ερνστ Χάπελ” της Βιέννης στις 24 Μαΐου 1995 σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, παρά το γεγονός ότι συναγωνίστηκαν δύο από τις πιο ποιοτικές ομάδες του θεσμού.
Άγιαξ και Μίλαν μονομάχησαν για το 40ό τρόπαιο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, παρατάσσοντας η καθεμία ομάδα τη δική της φιλοσοφία στον αγωνιστικό χώρο.
Το Sport-Retro.gr σας παρουσιάζει τη σύγκρουση των διαφορετικών αυτών κόσμων που έγινε σαν σήμερα πριν από ακριβώς 23 χρόνια.
14 Σεπτεμβρίου, όπως… 24 Μαΐου
Η πορεία των δύο ομάδων προς τον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του πλανήτη άρχισε όπως ακριβώς τελείωσε: με μεταξύ τους αγώνα!
Η κλήρωση για τη φάση των ομίλων τις είχε φέρει αντιμέτωπες στον 4ο όμιλο μαζί με την ΑΕΚ και τη Ζάλτσμπουργκ.
Στην 1η αγωνιστική ο Άγιαξ φιλοξένησε τους “ροσονέρι” στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ και επικράτησε 2-0 (51′ Ρ. Ντε Μπουρ, 65′ Λίτμανεν).
Οι Ολλανδοί προκρίθηκαν εύκολα ως πρώτοι με 10 βαθμούς, δεδομένου ότι νίκησαν και στο Σαν Σίρο με το ίδιο σκορ (2′ Λίτμανεν, 66′ αυτ. Μπαρέζι).
Οι Ιταλοί δυσκολεύτηκαν περισσότερο μιας και τους αφαιρέθηκαν δύο πόντοι λόγω επεισοδίων που δημιούργησαν οι οπαδοί τους στο εντός έδρας ματς με τη Ζάλτσμπουργκ, όμως στην ισοβαθμία υπερτερούσαν (δύο νίκες η Μίλαν).
Στον προημιτελικό ο Άγιαξ πέρασε άνετα το εμπόδιο της Χάιντουκ (0-0 εκτός, 3-0 εντός) και στον ημιτελικό της Μπάγερν Μονάχου (0-0 εκτός, 5-2 εντός).
Η Μίλαν, από την πλευρά της, δεν συνάντησε καμία δυσκολία απέναντι στην Μπενφίκα (2-0 εντός, 0-0 εκτός) και ακολούθως με την Παρί Σαν Ζερμέν (0-1 εκτός, 2-0 εντός).
Μίλαν, η υπερδύναμη της εποχής
Ο μεγιστάνας Σίλβιο Μπερλουσκόνι ανέλαβε τη Μίλαν το 1986 και είχε ένα μόνο όνειρο: να τη μετατρέψει στην καλύτερη ομάδα του κόσμου!
Προκειμένου να το πετύχει αυτό ο νέος ιδιοκτήτης έφερε στο Μιλάνο κάποιους από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της εποχής, ξοδεύοντας τεράστια χρηματικά ποσά.
Την επταετία 1988-1995 στον σύλλογο αγωνίστηκαν, μεταξύ άλλων, οι Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρντ, ο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, ο Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και ο Μαρσέλ Ντεσαϊγί.
Φυσικά όλοι αυτοί οι πολυεθνικοί αστέρες ήταν πλαισιωμένοι από μερικούς εκ των κορυφαίων Ιταλών άσων της εποχής.
H τρομερή αμυντική γραμμή των Μαλντίνι, Κοστακούρτα, Μπαρέζι, Τασότι ήταν ακρογωνιαίος λίθος, ενώ ο Αντσελότι και ο Ντοναντόνι με τους Σιμόνε, Μασάρο και Αλμπερτίνι, έδιναν την απαραίτητη ποιότητα στο κέντρο και την επίθεση.
Με όλα αυτά τα κορυφαία ονόματα στο δυναμικό και προπονητές τους Αρίγκο Σάκι-Φάμπιο Καπέλο, η Μίλαν ήταν εκπληκτική.
Στο προαναφερθέν χρονικό διάστημα σήκωσε την πιο βαριά ευρωπαϊκή κούπα τρεις φορές (1989, 1990, 1994), ενώ ήταν φιναλίστ άλλες δύο χρονιές (1993, 1995).
Το σύστημα της ομάδας ήταν σχεδόν πάντα το κλασσικό 4-4-2 και το θέαμα που πρόσφερε ήταν παραπάνω από απολαυστικό.
Η τακτική που ακολουθούσε είχε δύο σκέλη: ασταμάτητη πίεση από το κέντρο που οδηγούσε στην απροσπέλαστη άμυνα, ενώ στην επίθεση το στυλ ήταν ελεύθερο και με πολλή φαντασία.
Επτά στους έντεκα από την Ακαδημία
Ο Άγιαξ, από την άλλη, είχε ένα τελείως διαφορετικό πλάνο, καθώς οι 11 παίκτες που παρέταξε τη βραδιά του μεγάλου τελικού μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν ως ομάδα Νέων!
Με εξαίρεση τον αμυντικό Ντάνι Μπλιντ που ήταν 33 χρονών και τον Φρανκ Ράικαρντ (σ.σ. είχε επιστρέψει από τη Μίλαν), ο οποίος ήταν έναν χρόνο μικρότερος, κανείς άλλος από αυτούς που άρχισαν βασικοί δεν ήταν πάνω από 25!
Σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές του “Αίαντα” ήταν “προιόντα” της Ακαδημίας που είχε σχεδιάσει και εκπονήσει ο τεράστιος Γιόχαν Κρόιφ.
Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η συγκεκριμένη φουρνιά παικτών αγωνίστηκε στα κορυφαία πρωταθλήματα και στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Ιδιαίτερη αξία έχει και το γεγονός πως η ίδια ομάδα, πλαισιωμένη με κάποιους ακόμα της Ακαδημίας έφτασε στον τελικό του Champions League, αφού απέκλεισε στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό, και την επόμενη χρονιά (1996), όπου ηττήθηκε από τη Γιουβέντους στα πέναλτι.
Ενδεικτικά, κάποιοι από αυτούς ήταν ο Ντάβιντς, ο Ζέιντορφ, ο Λίτμανεν, ο Κανού, ο Ράιζιγκερ, τα δίδυμα αδέρφια Ντε Μπουρ, ο Όφερμαρς και ο 18χρονος Κλάιφερτ που πέτυχε και το μοναδικό γκολ του τελικού.
Το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα του Λουίς φαν Χάαλ ήταν ο ορισμός του ολλανδικού 4-3-3, με ασταμάτητη κυκλοφορία της μπάλας και συνεχόμενες εναλλαγές θέσεων.
Γρήγορες πάσες, κίνηση στο χώρο και κάλυψη του κενού από τον κοντινότερο συμπαίκτη ήταν η απλουστευμένη και απλοϊκή ανάλυση του ποδοσφαιρικού πλάνου.
Όπως είχε δηλώσει και ο Χόρχε Βαλντάνο, προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, “ο Άγιαξ δεν είναι απλά η ομάδα των 90s’, αλλά αγγίζει την ποδοσφαιρική ουτοπία”.
Όλα τα… λεφτά οι νέοι
Ο τελικός της 24ης Μαΐου είχε λιγοστές φάσεις, καθώς η Μίλαν επεδίωξε να μπλοκάρει την ανάπτυξη του Άγιαξ και στράφηκε στην τακτική των αντεπιθέσεων, ενώ οι Ολλανδοί είχαν την κατοχή αλλά δεν μπορούσαν να διασπάσουν την άμυνα των Ιταλών.
Όσο ο χρόνος κυλούσε, γινόταν ολοένα και πιο ξεκάθαρο πως μόνο ένα λάθος θα άλλαζε τις ισορροπίες της αναμέτρησης του “Ερνστ Χάπελ”.
Αυτό συνέβη στο 85ο λεπτό, όταν η αμυντική γραμμή της Μίλαν απέτυχε να στήσει μία ακόμα παγίδα τεχνητού οφσάιντ και ο Πάτρικ Κλάιφερτ βρέθηκε αφύλακτος σε θέση βολής, ύστερα από γρήγορη εναλλαγή της μπάλας.
Αυτό το γκολ ήταν αρκετό για να στέψει πρωταθλητές Ευρώπης τους πιτσιρικάδες του Φαν Χάαλ και να αποτελέσει μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις, όπου η λιγότερο πλούσια και έμπειρη ομάδα, κατέκτησε το σημαντικότερο τρόπαιο στο συλλογικό ποδόσφαιρο.
Διαιτητής: Ίον Κρατσιουνέσκου (Ρουμανία)
Θεατές: 49.730
ΑΓΙΑΞ (Λουίς φαν Χάαλ): Φαν ντερ Σαρ, Ράιζιγκερ, Μπλιντ, Ζέιντορφ (53′ Κανού), Φρανκ ντε Μπουρ, Ρόναλντ ντε Μπουρ, Ράικαρντ, Φίνιντι, Ντάβιντς, Λίτμανεν (68′ Κλάιφερτ), Όφερμαρς.
ΜΙΛΑΝ (Φάμπιο Καπέλο): Ρόσι, Πανούτσι, Μαλντίνι, Αλμπερτίνι, Κοστακούρτα, Μπαρέζι, Ντοναντόνι, Ντεσαϊγί, Σιμόνε, Μπόμπαν (85′ Λεντίνι), Μασάρο (89′ Εράνιο).
Νίκος Κεραμύδας
Τελειόφοιτος Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ