Χαρακτηριστική φιγούρα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των 90s’, από τους κορυφαίους γκολτζήδες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, παίκτης 12 διαφορετικών ομάδων, απόλυτος και ευθύς.

Τη Δευτέρα (15/10) ο Άντι Κόουλ έγινε 47 ετών και το Sport-Retro.gr θυμάται στιγμές των δύσκολων παιδικών χρόνων, της επιτυχημένης καριέρας του, καθώς και των προβλημάτων με τη δικαιοσύνη.

***

Από μικρός στα βάσανα

Ο Άντριου Αλεξάντερ Κόουλ, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1971 στο Νότιγχαμ, όπου ο πατέρας του Λίνκολν είχε μεταναστεύσει μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό του από την Τζαμάικα το 1957.

Ο Λίνκολν ήταν ένας φτωχός εργάτης στα ορυχεία λιγνίτη της περιοχής και τόσο ο ίδιος όσο και τα μέλη της οικογενείας του βίωναν συχνά τον ρατσισμό στο πετσί τους.

«Δεν πήγαινα ποτέ στα ματς της Νότιγχαμ. Μόνο και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να έλεγαν ‘να ο αράπης’ και ‘τι θες εσύ εδώ μαυρούλη;’ με αποθάρρυνε, ενώ υπήρχε και ενδεχόμενο να μπλέξω σε καυγά», εξιστόρησε αργότερα ο Άντι Κόουλ.

Επιπλέον ο μετέπειτα άσος της Γιουνάιτεντ έχει πει για τα παιδικά του χρόνια: «Στην οικογένεια άρεσε ο αθλητισμός (σ.σ. χει ακόμα δύο αδερφές και έναν αδερφό). Εγώ προσωπικά αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, θα ήθελα να παίζω κρίκετ. Εκείνη την εποχή πάντως προτιμούσα να παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου στο πάρκο, παρά να πηγαίνω στα ματς της Φόρεστ.

Θυμάμαι, βέβαια, το λεωφορείο με το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1980 να κάνει τον γύρο της πόλης κι εμένα να το ακολουθώ υπνωτισμένος, κοιτώντας τον Τρέβορ Φράνσις να χαμογελάει στον κόσμο, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην βρίσκω τον δρόμο για το σπίτι. Τότε δεν μου περνούσε καν η ιδέα πως κάποια μέρα θα ήμουν κι εγώ σε ένα τέτοιο λεωφορείο με αυτό το τρόπαιο στα χέρια μου».

Η ημέρα που η Νότιγχαμ ξεπέρασε το ένα πρωτάθλημα με… δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών

Στα 14 του μόλις χρόνια, ο Άντι Κόουλ εντοπίζεται από την Άρσεναλ και παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει το σχολείο, να ενταχθεί στις ακαδημίες της και να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

«Ήταν μία μεγάλη απόφαση. Αν σκεφτεί κανείς επίσης ότι έφευγα μακριά από το σπίτι μου σε τόσο μικρή ηλικία, θα καταλάβει πόσο γρήγορα χρειάστηκε να ωριμάσω και πόσες ευθύνες βρέθηκα να έχω. Πιστεύω όμως ότι ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν, καθώς σίγουρα κάπου άσχημα θα έμπλεκα αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο στη ζωή μου», δήλωσε αργότερα ο Κόουλ.

Στην Άρσεναλ άρχισε από νωρίς να ξεχωρίζει στις μικρές ομάδες, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να συμπεριλαμβάνεται και στις προπονήσεις των μεγάλων, στις τάξεις των οποίων ήταν μάλιστα ιδιαίτερα συμπαθής.

«Ο Πολ Μέρσον, ο Πολ Ντέιβις, ο Μάικλ Τόμας και ο αείμνηστος Ντέιβιντ Ρόκαστλ με πρόσεχαν από την πρώτη στιγμή. Με συμβούλευαν και μου έλεγαν ότι έχω ταλέντο και μπορώ να φτάσω ψηλά. Η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη και προσπαθούσα να κάνω το ίδιο με τους νεότερους όταν πια έγινα κι εγώ επαγγελματίας», όπως είπε ο ίδιος αργότερα.

«Δεν θα γίνεις ποτέ ποδοσφαιριστής»

Φυσικά, ένα τέτοιο ξεκίνημα θα ήταν ιδανικό για όλους όσοι εμπλέκονταν στην ομάδα της Άρσεναλ, όμως, ο προπονητής Τζορτζ Γκρέιαμ φοβόταν μην πάρουν αέρα τα μυαλά του νεαρού άσου, ώσπου μία μέρα τον κάλεσε στο γραφείο του και του είπε: «Νομίζεις ότι είσαι κάτι το ιδιαίτερο, έτσι δεν είναι μικρέ;»

Ο Κόουλ, ο οποίος ήταν 16 ετών και μόλις είχε υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα, του απάντησε με πλήρη άγνοια κινδύνου: «Όχι, αλλά δεν θα κάτσω να μου πεις εσύ τι είμαι και τι όχι». Ο Γκρέιαμ φώναξε απλά «βγες έξω!» και η συνομιλία τελείωσε εκεί.

O Τόνι Άνταμς ήταν καθηγητής της άμυνας και μαχητής της ζωής

Ο Άντι Κόουλ έγινε μέλος της πρώτης ομάδας το 1989 και μέχρι το 1992 που αποχώρησε για λογαριασμό της Μπρίστολ πραγματοποίησε μόλις μία εμφάνιση στο πρωτάθλημα, στη νίκη με 4-1 κόντρα στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ στις 29 Δεκεμβρίου 1990.

Άλλη μία κατέγραψε και στο Charity Shield του 1991 κόντρα στην Τότεναμ, οπότε με μόλις δύο συμμετοχές, εύκολα μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο αυταρχικός Γκρέιαμ δεν ξέχασε ποτέ την αυθάδεια του νεαρού.

Το καλοκαίρι του 1991 η Άρσεναλ αποφάσισε να παραχωρήσει τον, τότε, 19χρονο επιθετικό στη γειτονική Φούλαμ με τη μορφή δανεισμού και το κλίμα κάθε άλλο παρά ευχάριστο ήταν.

Λίγο πριν αποχωρήσει είχε μία σύντομη κουβέντα με τον πρόεδρο των «κανονιέρηδων» Τζίμι Χιλ, ο οποίος του είπε: «Νομίζεις ότι είσαι πολύ καλός, όπως φαίνεται. Κατά την άποψή μου δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις κανονικός ποδοσφαιριστής».

«Κατά την άποψή σου που δεν με ενδιαφέρει καθόλου», απάντησε ο Άντι Κόουλ, ο οποίος αργότερα τον συνάντησε ξανά: «Αρκετά χρόνια μετά, όταν ήμουν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έτυχε να συναντηθούμε και μου είπε ‘μάλλον έκανα λάθος, ε;’ Δεν είπα τίποτα και απλά έφυγα».

Συνεπώς, η Άρσεναλ έγινε η δεύτερη ομάδα που έχανε έναν μετέπειτα φοβερό γκολτζή μέσα από τα χέρια της, γεγονός που ώθησε τον Πολ Μέρσον στην εξής δήλωση: «Αυτό ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανε στην καριέρα του ο Γκρέιαμ».

«Ο πιτσιρικάς που μας ξέφυγε»

Ο πρώτος που έκανε το ίδιο λάθος ήταν φυσικά ο αείμνηστος Μπράιαν Κλαφ, ο οποίος είχε τον νεαρό μέσα στα χέρια του και τον είχε χάσει από την Άρσεναλ, λίγα χρόνια νωρίτερα.

Όπως, μάλιστα, αργότερα ο Κόουλ είπε: «Όταν ήμουν 15 χρονών, σε ένα ματς της Άρσεναλ κόντρα στη Νότιγχαμ, είχα πάει μαζί με την αποστολή και μετά το ματς καθάριζα τα αποδυτήριά μας, όπως έκανε τότε κάθε βενιαμίν που έπαιρναν μαζί. Τότε με είδε ο Μπράιαν Κλαφ και αφού με πλησίασε, μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι και είπε ‘να και ο πιτσιρικάς που μας ξέφυγε’».

Στην τρίτη κατηγορία σημείωσε 4 γκολ σε 15 εμφανίσεις με τη Φούλαμ και αποχώρησε μεσούσης της σεζόν για την Μπρίστολ Σίτι, η οποία αγωνιζόταν μία κατηγορία ψηλότερα (στη 2η και εν συνεχεία στην 1η).

Σημείωσε 8 γκολ σε 12 εμφανίσεις και ανάγκασε την ομάδα να κινηθεί για την απόκτησή του, καταβάλλοντας το ποσό των 500.000 λιρών στην Άρσεναλ τον Μάρτιο του 1992.

Στο ξεκίνημα της σεζόν 1992-93 ο Κόουλ σημείωσε 12 τέρματα σε 29 συμμετοχές, ενώ χρίστηκε και διεθνής με την Κ21.

Το όνομά του «έπαιξε» για πολλές ομάδες της Premier League, αλλά τελικά κατέληξε στη Νιούκαστλ και, μάλιστα, από τον Φεβρουάριο του 1993.

Οι «καρακάξες» προπορεύονταν στη βαθμολογία της Championship και ήθελαν να εξασφαλίσουν τη διαφορά δυναμικότητας από τους υπόλοιπους, με συνέπεια να καταβάλλουν το ποσό των 1.750.000 λιρών για τον παίκτη και να καταρρίψουν το ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής της ιστορίας τους.

 

«Με λένε Άντριου και όχι Άντριαν, κύριε Κίγκαν»

«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, οπότε πριν από μία προπόνηση, ο Ράσελ Όσμαν, συμπαίκτης μου στην Μπρίστολ Σίτι, εμφανίστηκε στα αποδυτήρια με ένα σημείωμα που είχε βρει στους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου μου και έγραφε ‘Κόουλι, πάρε με τηλέφωνο’. Ο Κέβιν Κίγκαν θέλει να του τηλεφωνήσεις μου είπε», αποκάλυψε αργότερα ο Άντι Κόουλ.

Η συνέχεια της ιστορίας: «Μόλις πήγα σπίτι, με πήρε ο Κίγκαν τηλέφωνο και μου είπε ‘γεια σου Άντριαν’. Του απάντησα ‘νομίζω ότι καλέσατε λάθος άνθρωπο κύριε Κίγκαν. Το όνομά μου είναι Άντριου’. Ζήτησε συγγνώμη αδιάφορα και αφού με ενημέρωσε ότι ενδιαφέρονται για εμένα, με ρώτησε αν μπορώ να πάω την επόμενη μέρα στο Νιούκαστλ.

Του είπα πως έχω να συγυρίσω το σπίτι και να βάλω πλυντήριο, οπότε δεν θα μπορούσα την αυριανή, αλλά τη μεθαυριανή μέρα. Κατάλαβα πως θύμωσε λίγο, ωστόσο εγώ έκανα ότι είπα. Τις δουλειές του σπιτιού δηλαδή και πήγα μία μέρα μετά για να υπογράψω».

Η καριέρα του στη Νιούκαστλ ξεκίνησε ιδανικά, καθώς στις 21 Αυγούστου 1993 σημείωσε το πρώτο γκολ της καριέρας του, αλλά και της ομάδας του στη νεοσύστατη Premier League.

Κατά έναν ποιητικό τρόπο, αντίπαλος ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το ματς διεξαγόταν στο «Ολντ Τράφορντ», ενώ τρεις μήνες αργότερα, στις 21 Νοεμβρίου 1993, ήρθε και το πρώτο χατ-τρικ στη νίκη με 3-0 κόντρα στη Λίβερπουλ.

https://www.youtube.com/watch?v=GcXAnYe8TMU

O Κόουλ βγήκε πρώτος σκόρερ της Premier League με 34 γκολ εκείνη τη σεζόν (σ.σ. τρία περισσότερα από τον Άλαν Σίρερ που αγωνιζόταν στην Μπλάκμπερν) και βραβεύθηκε ως ο καλύτερος νέος παίκτης της χρονιάς στη χώρα.

Αποτέλεσε κομμάτι του πρώτου επιθετικού διδύμου των 90s’ που μιλούσε ολόκληρη η Αγγλία, αφού μαζί με τον Πίτερ Μπίρντσλεϊ ήταν ασταμάτητοι, ενώ παράλληλα η Νιούκαστλ τερμάτισε στην 3η θέση και προκρίθηκε στο Κύπελλο UEFA για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1970.

Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με κεκτημένη ταχύτητα, καθώς ο Κόουλ σημείωνε το ένα γκολ μετά το άλλο, συμπεριλαμβανομένου κι ενός χατ-τρικ κόντρα στη βελγική Αντβέρπ για το Κύπελλο UEFA.

Η Νιούκαστλ φαινόταν έτοιμη να κοιτάξει ακόμα ψηλότερα, αλλά ο Άλεξ Φέργκιουσον είχε δει πως ο νεαρός ήταν ένας από αυτούς που χρειαζόταν, αν ήθελε να προσθέσει το «Σερ» μπροστά από το όνομά του.

Στις 10 Ιανουαρίου 1995 η είδηση έσκασε σαν βόμβα: Ο Άντι Κόουλ είχε συμφωνήσει να συνεχίσει την καριέρα του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε μία μεταγραφή που κόστισε 6.000.000 λίρες, συν τον Κιθ Γκιλέσπι.

Την ώρα που οι αντιδράσεις των οπαδών της Νιούκαστλ ήταν τεράστιες, ο Κέβιν Κίγκαν δήλωνε: «Πρέπει να με αφήσετε να διοικήσω την ομάδα όπως πρέπει. Ήταν μία πρόταση εξαιρετικά καλή και δεν γινόταν να την αρνηθούμε».

Δάκρυσε και ο Μπέκαμ στο «αντίο» του Κίγκαν

Ο Άντι Κόουλ, από την πλευρά του, δήλωνε πως μόνο για μία ομάδα σαν τη Γιουνάιτεντ, η οποία διέθετε τόσο σπουδαίους παίκτες, θα αποχωρούσε από τη Νιούκαστλ, ενώ παράλληλα γινόταν η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου.

 

«Έρωτας» με τον Γιορκ, «μίσος» για τον Σέριγχαμ 

Ο Άντι Κόουλ κατέκτησε τα πάντα: 5 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 1 Charity Shield και, φυσικά, το Champions League του 1999, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτασε σε ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ, το πρώτο που πετύχαινε ποτέ αγγλική ομάδα.

«Δύο φορές βρέθηκα στην πόρτα της εξόδου. Τη μία ήθελαν να με ανταλλάξουν για να έρθει ο Άλαν Σίρερ και την άλλη για να έρθει ο Πάτρικ Κλάιφερτ. Τελικά έμεινα, ενώ ήρθε κι ο Ντουάιτ Γιορκ και πήραμε το τρεμπλ.

Όταν έπαιζα μαζί του ήταν σαν να έχω δεσμό με μία γυναίκα που ήμουν ερωτευμένος. Συνεννοούμασταν χωρίς να μιλάμε ή με ένα απλό ‘οk’ και ένα νεύμα», έχει σχολιάσει ο ίδιος για τη συνεργασία του με τον Γιορκ.

Αναφορικά με το ματς που του έχει μείνει χαραγμένο από εκείνη τη μαγική πορεία ως την κατάκτηση του τροπαίου, ο Κόουλ έχει πει: «Ξεχωρίζω τη ρεβάνς με τη Γιουβέντους στα ημιτελικά του Champions League. Ανατροπή από το 2-0 εκτός έδρας (σ.σ. 1-1 το πρώτο ματς).

Είχα σκοράρει το τρίτο γκολ και ένιωθα απίστευτα ευτυχής που μπορούσα να κάνω χαρούμενο τον προπονητή μου, τους οπαδούς και τον Ρόι Κιν με τον Πολ Σκόουλς συγκεκριμένα, καθώς θα έχαναν τον τελικό λόγω καρτών».

https://www.youtube.com/watch?v=Hw-i_scnpwA

Σε όλο αυτό το διάστημα, πάντως, ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για τον ίδιο, ασχέτως αν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατακτούσε τον έναν τίτλο μετά τον άλλον.

Το 1996, σε ματς μεταξύ των β’ ομάδων της Λίβερπουλ και της δικής του στο «Άνφιλντ», ο Νιλ Ράντοκ, γνωστός με το παρατσούκλι «ξυράφι», προέβη σε ένα τάκλιν που άφησε τον Άντι Κόουλ με δύο σπασμένα πόδια.

Ο Κόουλ πίστευε ότι ο αντίπαλος δεν είχε πρόθεση, αλλά το 2010 ο Ράντοκ είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Δεν συμπαθούσα ούτε τον Κόουλ, ούτε τον Σέριγχαμ. Ο Κόουλ ήταν και χαζός και μικροσκοπικός. Τότε τον είχα διαλύσει, αλλά δεν ήθελα να του σπάσω και τα δύο πόδια, παρά μόνο το ένα».

Αμφότεροι, πάντως, είχαν ένα κοινό: Αντιπαθούσαν σφόδρα τον Σέριγχαμ και μετά από ενάμιση χρόνο που ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τον τραυματισμό, ο Κόουλ μόνο χαρούμενος δεν ήταν που τον είχε συμπαίκτη στη Γιουνάιτεντ.

Τέντι Σέριγχαμ: Ο «killer» της Μίλγουολ

Στις 29 Μαρτίου 1995 ο άσος των «κόκκινων διαβόλων» είχε πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Αγγλίας σε φιλικό ματς κόντρα στην Ουρουγουάη (σ.σ. 0-0 το αποτέλεσμα).

Στο 72ο λεπτό πέρασε ως αλλαγή στη θέση του Σέριγχαμ και, σύμφωνα με τον Άντι Κόουλ, ο μετέπειτα συμπαίκτης του αρνήθηκε να του δώσει το χέρι του.

«Θα προτιμούσα να πάω για καφέ με τον Ράντοκ, παρά με τον Σέρινγχαμ. Ο Γκάρι Πάλιστερ προσπαθούσε να μας συμφιλιώσει, όμως δεν υπήρχε τρόπος. Δεν ήθελα να τον βλέπω. Μέσα στο γήπεδο συνεργαζόμασταν άψογα αλλά ως εκεί», δήλωσε μετά το τέλος της καριέρας του.

https://www.youtube.com/watch?v=Eh00NRKbM2I

 

«Αν φύγεις, θα το μετανιώσεις…»

Ο Κόουλ πραγματοποίησε με τα «τρία λιοντάρια» μόλις 15 εμφανίσεις, ενώ δεν έπαιξε ποτέ μαζί τους σε κάποια διοργάνωση, δεδομένου ότι το 1998 ο Γκλεν Χοντλ δεν τον κάλεσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας, καθώς έκρινε ότι χρειαζόταν 6-7 ευκαιρίες για να βάλει ένα γκολ, όπως είχε πει χαρακτηριστικά.

Το 2000 (σ.σ. Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμού, ενώ το 2002 και το 2004 ο Σβεν Γκόραν Έρικσον δεν τον είχε συμπεριλάβει στις αποστολές για Παγκόσμιο Κύπελλο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα αντίστοιχα.

Το 2001 αποχώρησε από τη Γιουνάιτεντ, αφού με την έλευση του Ρουντ φαν Νίστελροϊ, ο ανταγωνισμός στην επίθεση της ομάδας ήταν πια πολύ μεγάλος και ο Κόουλ ήθελε να έχει συμμετοχές, προκειμένου να κληθεί στο προσεχές Παγκόσμιο Κύπελλο.

«Δεν ήθελα απλά να κάθομαι, να πληρώνομαι και να ελπίζω ότι κάτι μαγικό θα συμβεί. Ο Ρόι Κιν μου είπε τότε ότι αν φύγω θα το μετανιώνω για μία ζωή και μάλλον είχε δίκιο, καθώς ακόμα το σκέφτομαι, αλλά τότε έβλεπα την Μπλάκμπερν ως την καλύτερη επιλογή», είπε αργότερα ο Άγγλος επιθετικός.

Την πρώτη του σεζόν στη Μπλάκμπερν σημείωσε το νικητήριο γκολ στον τελικό του League Cup (σ.σ. 2-1 το σκορ) κόντρα στην Τότεναμ, όμως αυτή ήταν και η μοναδική επιτυχία του με την ομάδα.

Σε τρία χρόνια σημείωσε 27 γκολ σε 83 εμφανίσεις, το 2004 αποχώρησε και έγινε γυρολόγος σε διάφορες ομάδες, μεταξύ των οποίων η Μάντσεστερ Σίτι τη σεζόν 2005-06.

Τελικά τα προβλήματα τραυματισμού τον οδήγησαν στην απόσυρση από τη δράση το 2008, ενώ είχε υπογράψει συμβόλαιο ενός έτους με την ομάδα της γενέτειράς του, τη Νότιγχαμ.

Μετά από 11 εμφανίσεις χωρίς γκολ (σ.σ. οι 10 στην Championship, η 1 στο League Cup) οι δύο πλευρές έλυσαν από κοινού τη συνεργασία τους και ο Κόουλ κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στα 37.

Τα «Panama Papers» και τα κύπελλα στα… σκουπίδια

Λίγο πριν η καριέρα του λάβει τέλος, ο Άντι Κόουλ είχε προβλήματα με τη δικαιοσύνη, καθώς συνελήφθη με την κατηγορία ότι βιαιοπραγούσε κατά της συζύγου του από το 2002 και φιλενάδας του από πολύ νωρίτερα Σίρλεϊ Ντιούαρ.

Ο διεθνής άσος αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και έξι μήνες αργότερα κατέθεσε μήνυση (την κέρδισε) για συκοφαντική δυσφήμηση κατά της εφημερίδας «Daily Star», η οποία δημοσίευε λίβελους εναντίον του, χωρίς να υπάρχουν επίσημες κατηγορίες.

Αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που απασχόλησε την επικαιρότητα για μη ποδοσφαιρικούς λόγους, καθώς το 2018 αποκαλύφθηκε πιθανή εμπλοκή του ονόματός του στα περίφημα «Panama Papers», απόρροια αγοράς κατοικίας στο Νότιγχαμ αξίας 84.000 λιρών, μέσω off-shore εταιρείας με το όνομα Crewzen Finance Limited.

Ο ίδιος δεν προέβη σε κάποιο σχόλιο, ούτως ή άλλως όμως, όλοι προτιμούν να τον θυμούνται για τις επιδόσεις του στο γήπεδο ή το ίδρυμα που δημιούργησε το 2000 για παιδιά-θύματα του AIDS.

Όταν ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να το ανοίξει στη Ζιμπάμπουε, ο Κόουλ απάντησε: «Διάλεξα απλά να βοηθήσω ανθρώπους που υποφέρουν. O τόπος μου ήταν αδιάφορος. Είναι απάνθρωπο να μην βοηθάς κάποιον που έχει ανάγκη αν έχεις τέτοια οικονομική δυνατότητα».

Επίσης, όλοι τον θυμούνται για το θάρρος και την ειλικρίνεια που αντιμετώπισε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του, το οποίο τον ανάγκασε να προβεί σε μεταμόσχευση νεφρού το 2017, με δότη μάλιστα τον ανιψιό του Αλεξάντερ.

«Ήξερα ότι έχω πρόβλημα και το αρνούμουν. Υπόσχομαι στην οικογένειά μου ότι από εδώ και πέρα θα προσέχω για εμένα και γι’ αυτούς», έχει ξεκαθαρίσει ο ίδιος.

Αναφορικά με τη συμπαράσταση που δέχτηκε από παλιούς συμπαίκτες, αλλά και φιλάθλους των 12 ομάδων που αγωνίστηκε, ο Κόουλ είπε: «Είμαι ευγνώμων. Αυτό αξίζει όσο όλα τα μετάλλια και τα κύπελλα που έχω κατακτήσει μαζί, τα οποία ευχαρίστως θα πετούσα στα σκουπίδια, προκειμένου να είμαι υγιής».