«Μυρίζει… Παναθηναϊκός». Αυτή ήταν η πρώτη η σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, όταν πέρασα την είσοδο του καφέ «Αχίλλειο», κάτω από την Ιπποκράτους.
Απέναντι από ένα παρκάκι, σε ένα ζεστό γωνιακό μαγαζί, κλείστηκε το ραντεβού με την «πράσινη φρουρά» των δεκαετιών 1950 και 1960.
Με σειρά… παλαιότητας, οι Φίλιππος Ασημακόπουλος, Δημήτρης Θεοφάνης, Μιχάλης Βουτσαράς, Νίκος Τζουνάκος, Γιώργος Ροκίδης και Κώστας Μπάκης, υποδέχθηκαν θερμά την ομάδα του Sport-Retro.gr.
Οι σπουδαίοι αυτοί άσοι του παρελθόντος είχαν φορέσει την πράσινη φανέλα με το λευκό τριφύλλι σε εποχές δύσκολες, όπως η… «ερυθρόλευκη» δεκαετία του 1950, αλλά και επιτυχημένες όπως αυτή του 1960 (σ.σ. εξαίρεση αποτελεί ο νεότερος Κώστας Μπάκης).
Ένα από τα πολλά κοινά της όμορφης αυτής παρέας έχει ονοματεπώνυμο: Βαγγέλης Πανάκης. Τον αγαπούν και τον περιμένουν να περάσει την πόρτα, έστω και αργοπορημένος, όπως συνήθιζε.
Αρχηγός μεταξύ ίσων, άνθρωπος που ακτινοβολούσε, βαθιά ανθρώπινος, ποδοσφαιρικός VIP της εποχής του. Αυτά είναι μερικά από τα μπόλικα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποίησαν οι συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό.
Ο Κώστας Μπάκης, από την πλευρά του, ένα «παιδί» του Βαγγέλη Πανάκη ενημέρωσε για την ύπαρξη πολύτιμου φωτογραφικού αρχείου, ένα μέρος του οποίου θα πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας.
Ποια είναι τα συμπεράσματα του Sport-Retro.gr; Ο Βαγγέλης Πανάκης δεν υπήρξε απλά ένας «αιώνιος στρατιώτης» του Παναθηναϊκού, αλλά και ένας άξιος οικογενειάρχης, ένας πραγματικός φίλος, μία προσωπικότητα που αγαπήθηκε και από υποστηρικτές άλλων ομάδων.
Ιδού η συνέντευξη με τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, τις άγνωστες ιστορίες και τα ευτράπελα περιστατικά:
«Δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει»
Μιχάλης Βουτσαράς: «Ο Βαγγέλης Πανάκης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Ήταν πάντα με το χαμόγελο, πάντα κοντά μας, πάντα καλοπροαίρετος… Δεν είχε κακία μέσα του. Ήταν φοβερό παιδί. Τόσο ως παίκτης όσο και ως άνθρωπος ήταν εκπληκτικός. Δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει, καταλαβαίνεις; Ήταν μία περίπτωση ποδοσφαιρική που σπάνια βλέπεις στα γήπεδα.
Δεν τον αγαπούσαμε μόνο εμείς, αλλά και οι αντίπαλοι. Δεν είχε δημιουργήσει ποτέ επεισόδιο. Μια φορά κάτι έγινε, αλλά ήταν τελείως περαστικό. Εύχομαι ο Θεός να τον έχει καλά γιατί το αξίζει. Εμείς και όλα τα παιδιά εδώ κάναμε πολύ παρέα. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή».
«Ήταν ένας κύριος»
Δημήτρης Θεοφάνης: «Τον γνώρισα πριν από 61 χρόνια. Με τον Μιχάλη (σ.σ. Βουτσαρά) στην ίδια εποχή. Δεν ξέρω πως ταιριάξαμε, αλλά από τότε μέχρι τώρα -καλό είναι να μιλάμε στον ενεστώτα γιατί ο Βαγγέλης δεν έφυγε, περιμένουμε να έρθει, κάθε φορά έτσι αργούσε- ζήσαμε τόσο ωραίες στιγμές που αυτήν την εποχή μπορώ να τη χαρακτηρίσω «η πριν του Πανάκη». Αλλά η εποχή αυτή δεν πέρασε, παραμένει και θα παραμένει όσο τον σκεφτόμαστε. Και θα τον σκεφτόμαστε πάντα.
Ο Βαγγέλης ήταν ένας άνθρωπος τελείως ξεχωριστός. Είχε όλα τα θετικά που μπορεί να έχει ένας νέος με τόση φήμη που είχε την εποχή του. Ήταν ένας άνδρας πραγματικά ωραίος σε όλη του την εμφάνιση. Και μέσα στο γήπεδο ήταν κύριος. Αυτό ήταν που χαρακτήριζε την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια.
Έτυχε από την πρώτη στιγμή που ήρθα στον Παναθηναϊκό να μπω κι εγώ στην ίδια πεντάδα που ήταν μπροστά. Ξεκινώντας από τον έξω δεξιά τον Φωτεινό, ο Πετρόπουλος το 8, το 9 ο Σοφιανός, το 10 ο Παπαντωνίου και το 11 ο Πανάκης. Έτσι παίζαμε εκείνη την εποχή. Δυστυχώς γρήγορα «έφυγε» ο Φωτεινός και όταν ήρθα εγώ μπροστά στη θέση 7. Μαζί με τον Βαγγέλη αλλάζαμε όλες τις θέσεις και όταν πήγα εγώ 11, ήρθε 9 ή 7 ο Βαγγέλης, πάντα ήμασταν στην ενδεκάδα και την πεντάδα μπροστά.
Δυστυχώς, απ’ αυτούς που ανέφερα έχουν φύγει όλοι και βρίσκομαι εγώ αυτή τη στιγμή να μιλάω γι’ αυτούς που δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω, ήταν φοβεροί άνθρωποι. Ήταν άλλοι χαρακτήρες εκείνη την εποχή. Δεν μπορείς να φανταστείς με τι χαρά μας είχαν υποδεχθεί τους καινούργιους, πόσο μας βοήθησαν, όπως ο Μιχάλης (σ.σ. Βουτσαράς). Είναι στιγμές που μένουν για πάντα.
Ο άνθρωπος που έζησε όλα αυτά τα βήματα ήταν ο Βαγγέλης ο Πανάκης. Κρατήσαμε τόσα χρόνια φιλίες, όπου πηγαίναμε ήμασταν πάντα μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Στο τέλος καταλήξαμε να είμαστε και κουμπάροι, η κόρη του βάφτισε τον δεύτερο εγγονό μου. Έτσι έχουμε και μία συγγένεια.
Προσπαθώ να βρω έναν άνθρωπο να μου πει μία άσχημη κουβέντα και δεν βρίσκω πουθενά. Απόδειξη ήταν η πρωτοφανής παρουσία στο τελευταίο του -δεν υπάρχει ταξίδι, προχθές εκεί που πήγαμε τέλος πάντων- των αντιπάλων. Πόσο πολύ τον εκτιμούσαν. Εκεί είναι το βασικό».
-Υπήρξαν άνθρωποι από τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ…;
Δημήτρης Θεοφάνης: «Απ’ όλο τον κόσμο. Και τηλέφωνα…»
Γιώργος Ροκίδης: «Είκοσι σωματεία».
Δημήτρης Θεοφάνης: «Το βασικό είναι να μην σε αναγνωρίζουν οι φίλοι, αλλά οι «εχθροί». Οι εχθροί μέσα σε εισαγωγικά, βέβαια, γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε εχθροί, εμείς οι παλιοί τουλάχιστον, με τους παίκτες των αντιπάλων ομάδων. Μπορείς να μιλάς ατελείωτες ώρες για τον Βαγγέλη τον Πανάκη και ποτέ να μην μπορέσεις να πείσεις τον άλλον πόσο μεγάλος ήταν. Εμείς τον περιμένουμε και θα ερχόμαστε πάλι εδώ. Σιγά-σιγά μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που βρίσκεται».
«Άσε τον άνθρωπο να παίξει ποδόσφαιρο!»
Νίκος Τζουνάκος: «Είμαι λίγο νεότερος από τα δύο παιδιά που μίλησαν πιο μπροστά. Να πω ότι πήγα στον Παναθηναϊκό το 1959 κι εκεί τους βρήκα όλους. Βρήκα και τον Βαγγέλη τον Πανάκη. Για μένα αν υπάρχει μία επιλογή των καλύτερων επιθετικών του ελληνικού ποδοσφαίρου, νομίζω ότι τον Βαγγέλη θα πρέπει να τον τοποθετήσουμε κάπου στην πρώτη πεντάδα.
Ο Βαγγέλης εκτός ότι υπήρξε ένας πάρα πολύ σπουδαίος ποδοσφαιριστής ήταν και ένας άνθρωπος που τον διέκρινε το ήθος και, όπως είπαν τα προηγούμενα παιδιά, ο σεβασμός προς τον αντίπαλο.
Γι’ αυτό είχε δημιουργήσει φιλίες με πολύ παλιούς παίκτες, οι οποίοι ήταν αντίπαλοι και εξακολουθούν να τον αγαπούν και να τον σέβονται. Ο Βαγγέλης υπήρξε μία ιδιαίτερη προσωπικότητα γύρω στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Επίσης, έχω να πω ένα περιστατικό. Όταν σε κάποιο παιχνίδι, δεν θυμάμαι ποιο, ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Νεμπίδης ήταν «κριτής» μας μέσα στο γήπεδο, του είπε ο Βαγγέλης και το επανέλαβε μετά σε κάποιο άλλο παιχνίδι ο Κώστας ο Λινοξυλάκης: «Άσε τον άνθρωπο να παίξει ποδόσφαιρο, μην του μιλάς έτσι». Ήταν κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά προτερήματα του Βαγγέλη προς τους νεότερους συναθλητές του.
Ο Βαγγέλης, όπως και όλα τα παιδιά, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου των Παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού. Υπήρξε επί 23-24 χρόνια μόνιμος, σχεδόν, πρόεδρος και μπορώ να σας πω ότι σε όλες τις Γενικές Συνελεύσεις που γίνονταν, τέτοια ήταν η αγάπη από τους, έστω και νεότερους, ποδοσφαιριστές του συλλόγου, που ο Βαγγέλης έπαιρνε πάντα την πρώτη θέση».
-Το πιο ιστορικό γκολ του Βαγγέλη Πανάκη ήταν εκείνο με τον Ολυμπιακό, την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1963-64 στο Στάδιο Καραϊσκάκη, διότι ο Παναθηναϊκός νίκησε 1-0 και κατέκτησε το περίφημο αήττητο πρωτάθλημα.
Νίκος Τζουνάκος: «Αυτό το παιχνίδι ήταν χαρακτηριστικό γιατί ήταν το τελευταίο παιχνίδι και μέσα στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Και ο καθένας ξέρει τι σημαίνει Καραϊσκάκη. Ήταν ένα γήπεδο, το οποίο σχεδόν «έβραζε» από τον κόσμο. Ήρθε το γκολ του Βαγγέλη που έφερε μία ησυχία στο Καραϊσκάκη.
Οι Ολυμπιακοί ήταν, πως να το πω, ηρέμησαν από τις παροτρύνσεις προς τους παίκτες τους και καταλαβαίνετε τι μπορεί να γίνει σε ένα τέτοιο παιχνίδι, διότι ήταν και το μοναδικό που υπολόγιζαν ότι δεν θα τα καταφέρουμε για να πάρουμε το αήττητο. Είναι ένα ρεκόρ, το οποίο μέχρι τώρα πολλοί έχουν προσπαθήσει να το καταρρίψουν, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει ούτε πιστεύω ότι αυτό το ρεκόρ θα καταρριφθεί ποτέ.
Αυτές σε γενικές γραμμές είναι οι εντυπώσεις μου γύρω από τον Βαγγέλη, τον οποίο τοποθετώ ως μία ιδιαίτερη προσωπικότητα στον χώρο του ποδοσφαίρου».
«Πήρε τη σκυτάλη από τον Μεσσάρη, τον Παπαντωνίου…»
Γιώργος Ροκίδης: «Ο Βαγγέλης Πανάκης σφυρηλάτησε τη δική του εποχή ως ποδοσφαιριστής επί 15 χρόνια και μετά για 60 χρόνια ήταν στον Παναθηναϊκό. Εγώ καυχιέμαι γιατί ήμουν προνομιούχος, ήμουν ο πιο μικρός απ’ όλους εδώ τους ποδοσφαιριστές.
Τους έζησα. Ήμουν ο μικρός. Με έστελναν για κόκα κόλα ή για κάποια πράγματα που ήθελαν προκειμένου να παίξουν χαρτιά. Τους γνώρισα, λοιπόν, σε αυτό το αήττητο πρωτάθλημα. Και τον Βαγγέλη τον Πανάκη. Θα κάνω παρακάμψεις στην κουβέντα μου. Σήμερα τιμούμε το καφέ «Αχίλλειο» γιατί εδώ… παναθηναϊκοκρατείται. Ο Φελούκας με τα Παναθήναια κ.τ.λ.
Ο Βαγγέλης ερχόταν τα τελευταία 5 χρόνια. Πριν 20-30 μέρες ήταν μαζί μας εδώ και δεν μπορείς να καταλάβεις την επιθυμία του να έρθει να πιει καφέ εδώ με τους συμπαίκτες του: τον Βουτσαρά, τον Θεοφάνη, τον Τζουνάκο, τον Καμάρα που περνάει πολλές φορές από δω, τον Κώστα Μπάκη που είναι ένα από τα παιδιά του και, βέβαια, τον Φίλιππα τον Ασημακόπουλο (σ.σ. κάθεται λίγο παραπέρα), ο οποίος είναι ένας άνθρωπος που έπαιζε με τον Πανάκη το ’50.
Σφυρηλάτησε, όπως είπαμε, μία εποχή στον Παναθηναϊκό, πήρε τη σκυτάλη από τον Άγγελο Μεσσάρη, με τον Παπαντωνίου και όλους αυτούς. Ο Πανάκης ήταν εξέχουσα φυσιογνωμία. Όπως άκουσες απ’ τα παιδιά, όποιος καινούργιος ερχόταν, αγκαλιαζόταν από τον Πανάκη. Ήταν ο αρχηγός που αποδεχόντουσαν όλοι. Με μία ματιά του, καταλάβαινες ποια πράγματα του αρέσουν και ποια όχι.
Ήταν ξεχωριστός. Θα μείνει στην Ιστορία του Παναθηναϊκού ως μία από τις μεγάλες φυσιογνωμίες. Όπως είπε και ο Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου των Παλαιμάχων ποδοσφαιριστών, ο Νίκος Τζουνάκος, κατατάσσεται στους πέντε καλύτερους παίκτες».
«Από ΑΕΚτσήδες έγιναν Παναθηναϊκοί»
Κώστας Μπάκης: «Είναι τόσα πολλά που μπορείς να πει κανείς για τον Βαγγέλη. Νομίζω ότι οι φίλοι του οι προηγούμενοι τα έχουν καλύψει σχεδόν όλα. Εγώ θέλω να μιλήσω πολύ γρήγορα κι επιγραμματικά. Ο Βαγγέλης ήταν ένας ποδοσφαιρικός VIP της εποχής του, πολύ βαθιά ανθρώπινος. Ο υπότιτλος λέει ότι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που δεν είχε εχθρούς από καμία ομάδα, παρά μόνο φίλους.
Είδα μία εκπομπή στην ΕΡΤ1 που ρώτησαν κάποιους αν θα μπορούσαν ποτέ να αλλάξουν ομάδα και όλοι το αρνήθηκαν. Ο Βαγγέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλογρέζα και ήταν ΑΕΚτσής -δεν πιστεύω να το αμφισβητεί κανείς- ήρθε στον Παναθηναϊκό και είναι ο μοναδικός παίκτης που πήρε μαζί του ΑΕΚτσήδες, οι οποίοι έρχονταν και τον παρακολουθούσαν στον Παναθηναϊκό και από ΑΕΚ έγιναν Παναθηναϊκοί.
Θα σου πω ότι υπάρχει μια στρατιά παικτών που μεγάλωσαν με τον Βαγγέλη, όπως και με τον κ. Βουτσαρά και με τον κ. Τζουνάκο, και ήμασταν τυχεροί γιατί γνωρίσαμε βαθιά έναν Άνθρωπο. Ο Βαγγέλης είχε έναν εσωτερικό πλούτο που όσο τον σκάβεις, μπορείς να βρίσκεις διαμάντια. Δυστυχώς ήμουν, μάλλον, ο τελευταίος άνθρωπος που μίλησε μαζί του λίγο πριν αποβιώσει.
Ο Βαγγέλης διαθέτει ένα καταπληκτικό αρχείο φωτογραφιών, το οποίος δυστυχώς δεν προλάβαμε να το αποτυπώσουμε με τον Γιώργο τον Ροκίδη. Υπάρχουν φωτογραφίες που είναι πραγματικά κειμήλια. Παρακαλώ τη σύζυγό του κ. Ουρανία να μπορέσει να μας το δώσει για να γράψουμε όσα ξέρουμε, οι μεγαλύτεροι περισσότερο από μένα. Είναι, πραγματικά, ένας θησαυρός, ο οποίος πρέπει να αξιοποιηθεί και για το ποδόσφαιρο και για τον Παναθηναϊκό.
Αισθάνομαι τυχερός που ήμασταν φίλοι για πάρα πολλά χρόνια, χαίρομαι που η γυναίκα του και η κόρη του με θεωρούν μέλος της οικογένειάς τους. Κι εγώ το ίδιο. Με έπαιρνε τηλέφωνο για να έρθουμε εδώ και, πραγματικά, αποζητούσε να δει τους φίλους του. Ήταν η διέξοδός του».
Δημήτρης Θεοφάνης: «Άλλαξε την εικόνα του κόσμου για το ποδόσφαιρο. Τούτη την εποχή ο ποδοσφαιριστής ή ο μπουζουξής ήταν επαγγέλματα απαξιωμένα. Η παρουσία του Βαγγέλη Πανάκη ήταν αυτή ακριβώς που άλλαξε όλη την εικόνα. Έκανε τον κόσμο να μας σέβεται. Μέχρι τότε το ποδόσφαιρο ήταν κάτι υποτιμητικό. Ο Βαγγέλης ήταν η πυραμίδα που άλλαξε την εικόνα όλων αυτών των πραγμάτων. Ήταν μοναδικός».
-Το παρατσούκλι του ήταν «μπουλντόζας». Πώς βγήκε;
Μιχάλης Βουτσαράς: «Ήταν ένας φίλαθλος του Παναθηναϊκού, ο κ. Αντωνάκος, ο οποίος είχε πάθος με τον Βαγγέλη. Τον αγαπούσε πάρα πολύ. Έμπαινε στο γήπεδο με δύο μαντίλια. Όταν έβαζε γκολ ο Πανάκης στη θύρα 3, σήκωνε τα χέρια με τα δύο μαντίλια και πανηγύριζε. Αυτός τον είχε βγάλει «μπουλντόζα». Ένας άλλος φίλος τα είπε όλα με μία φράση. Χαρακτήριζε τον Βαγγέλη «ο αγαθός γίγαντας».
Και στα μπουζούκια και στην εκκλησία
-Πώς ήταν ως άνθρωπος; Διασκέδαζε; Πήγαινε στο γήπεδο;
Νίκος Τζουνάκος: «Ερχόταν στο γήπεδο, αλλά τελευταία και λόγω του προβλήματος είχε μειώσει λίγο την παρουσία του. Δεν έπαυε, όμως, να ενημερώνεται για τα παναθηναϊκά δρώμενα.
Πέραν όσων έχουμε πει, ο Πανάκης ήταν ένας περιχαρής τύπος, ομιλητικός, δεν ήταν κάποιος άνθρωπος κλειστός στον εαυτό του, μίλαγε, έκανε τα καλαμπούρια του. Επίσης, του άρεσε και λίγο η νυχτερινή ζωή, έβγαινε με τους πιο παλιούς στην ομάδα, με τους οποίος αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση ήταν και πιο «κολλητοί». Μετά τα παιχνίδια πηγαίνανε στα κέντρα διασκεδάσεως. Εκτός από καλός ποδοσφαιριστής, ήταν και κοσμικός».
Δημήτρης Θεοφάνης: «Τα πρώτα χρόνια στον Παναθηναϊκό μπορώ να πω ότι με έμαθε και τη νυχτερινή ζωή. Μαζί με τον Πετρόπουλο με έπαιρναν και πηγαίναμε συνέχεια στα μπουζούκια, στην «Τριάνα του Χειλά» στην Πατησίων. Συνήθως βγαίναμε όταν γυρνάγαμε από εκτός έδρας παιχνίδια. Κατά σύμπτωση κερδίζαμε κιόλας τις περισσότερες φορές, οπότε καταλήγαμε στα μπουζούκια και τη διασκέδαση.
Πηγαίναμε, όμως, και στην εκκλησία. Είναι περίεργο αυτό. Κάθε πρωί της Κυριακής που είχαμε τα παιχνίδια πηγαίναμε και ανάβαμε ένα κερί. Ήταν σε όλα μέσα ο Βαγγέλης Πανάκης. Ήταν πολυπράγμων».
Γιώργος Ροκίδης: «Όταν φεύγει κάποιος από τον μάταιο τούτο κόσμο είθισται να βγάζουμε όλα τα καλά στοιχεία. Εδώ είναι η πραγματικότητα. Δηλαδή ότι έχει ειπωθεί σήμερα και ότι είδες στην κηδεία είναι πραγματικότητα, ανταποκρίνεται στον Βαγγέλη τον Πανάκη, ο οποίος ήταν άνθρωπος που εκπέμπει σεβασμό και εκτίμηση. Όχι μόνο στους φίλους. Στους αντιπάλους, στους διαιτητές, στους φιλάθλους…
Ο Κώστας ο Μπάκης είπε ότι έφυγε από την ΑΕΚ και είναι πραγματικότητα αυτό. Πέρασε πολύ δύσκολα ο Κλεάνθης ο Μαρόπουλος γιατί από την Καλογρέζα δεν πήγε στην ΑΕΚ, αλλά ήρθε στον Παναθηναϊκό και άφησε ανεξίτηλη τη στάμπα του. Και, βέβαια, εδώ στο καφέ το «Αχίλλειο», υπάρχει πολύς κόσμος που δεν μπορεί να τον πάρει η κάμερα. Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν προτίμηση σε μία άλλη ομάδα, αλλά ήρθαν στην κηδεία του Βαγγέλη και τον εκτιμούν αφάνταστα».
«Μήπως υπάρχει κανας παιδίατρος;»
-Θα μας πείτε κάποιο ευτράπελο περιστατικό;
Κώστας Μπάκης: «Καταρχάς, θέλω να πω ότι ο Βαγγέλης είχε το δικό του ξεχωριστό χιούμορ, όπως και όλοι οι κύριοι εδώ. Έχουμε πάει ένα βράδυ σε ένα μαγαζί και ο τραγουδιστής είναι αρκετά βραχνός. Γυρνάει, μου λέει «ρε Κώστα, μήπως υπάρχει κανας παιδίατρος εδώ;». Του λέω «γιατί ρε Βαγγέλη;». Και μου απαντά «μάλλον έχει κοκκύτη ο τραγουδιστής».
Υπάρχει ένα μαγαζί στην Άνω Κυψέλη, το οποίο σχεδόν σε όλη την πλευρά του τοίχου έχει μία φωτογραφία του Βαγγέλη. Είχαμε πάει τρεις φορές μαζί και μία απ’ αυτές ήμασταν 20-23 άτομα. Με έβριζε ο κ. Βουτσαράς εκείνο το βράδυ για δικούς του λόγους, φιλικά βέβαια. Έχει αυτή τη φωτογραφία με 3-4 φίλους του από την Καλογρέζα. Και πρέπει να πάμε προς τιμήν του Βαγγέλη.
Στη φωτογραφία είναι με ένα καφέ σακάκι κοτλέ και μου έχει εξηγήσει ότι ήταν μετά από ένα παιχνίδι με την εθνική Ισπανίας και πως τότε ήταν 21 ετών. Πρέπει να πάμε μια αντιπροσωπεία 20-30 άτομα γιατί του Βαγγέλη του άρεσε. Τώρα είναι η ευκαιρία να πάμε γιατί ο Βαγγέλης δεν θέλει κλάματα».
«Δεν τον βλέπω, είναι μακριά!»
Νίκος Τζουνάκος: «Ο Βαγγέλης έκανε κάτι όταν ήταν προπονητής. Δεν θα πω σε ποια ομάδα. Άλλαζε συνέχεια τον έξω αριστερά. Μου γεννήθηκε η εντύπωση και τον ρωτάω «ρε Βαγγέλη, γιατί αλλάζεις τον έξω αριστερά;». Και γυρίζει και μου λέει «έλα μωρέ, δεν τον βλέπω είναι μακριά».
Γιώργος Ροκίδης: «Δεν ήθελε να ξεχωρίζει από τους άλλους. Ήταν ένας αρχηγός δημοκράτης, ο οποίος ήθελε να είναι μεταξύ ίσων ο πρώτος. Κάποιον έπρεπε να έχουμε πρώτο. Κι εμείς του δίνουμε τη θέση του «βασιλιά». Ο άνθρωπος που ακτινοβολούσε!
Όταν έγινε η μεταγραφή του Γιάννη Κομιανίδη στον Παναθηναϊκό από τη Ζαμάλεκ, είχε κανονιστεί ένα φιλικό στην Αλεξάνδρεια. Το καλοκαίρι του 1964 με την ομάδα του αήττητου πρωταθλήματος. Αρχηγός πάντα ο Βαγγέλης τότε. Μάλιστα, ήμουν προνομιούχος γιατί ήμουν ο μοναδικός πιτσιρίκος. Μόλις είχα μεταγραφεί κι εγώ.
Μας είχαν πάει και στα παλάτια του Φαρούκ. Ο Βαγγέλης είχε τρέλα με το εκλεκτό φαγητό, θυμάμαι είχε τακτοποιήσει δεόντως κάτι καραβίδες, κάτι γαρίδες κ.τ.λ. Τον περασμένο μήνα είχαμε πάει στη Στοά των Αθανάτων όλη η παρέα και του είχαμε θυμίσει την ιστορία. Τις είχε βρει εξαίσιες τις γαρίδες από τον Νείλο».
«Από γαμπρός… μπατίρης»
Δημήτρης Θεοφάνης: «Το μόνο κακό που κάναμε όταν πηγαίναμε έξω ήταν ότι είχαμε μια τράπουλα, την είχαμε «χτυπήσει» οι δυο μας και τους παίρναμε τα λεφτά. Ένας σκόπευε να παντρευτεί. Του πήραμε τα λεφτά. Το μόνο καλό που κάναμε ήταν ότι παντρεύτηκε την επόμενη χρονιά. Δεν είχε λεφτά να ψωνίσει στο εξωτερικό, του τα πήραμε όλα. Και ο Μιχάλης (σ.σ. Βουτσαράς) στο κόλπο ήταν. Ήταν καλός στο κουμ-καν».
Κάπου εκεί, η συνέντευξη έλαβε τέλος και οι ροδέλες της κασέτας σταμάτησαν να γυρίζουν, αλλά η συζήτηση συνεχίστηκε κανονικά, μέχρι που ο Γιώργος Ροκίδης μου μήνυσε να πάω σε ένα γωνιακό τραπέζι, όπου καθόταν αμίλητος ο πρεσβύτερος όλων, προκειμένου να προσπαθήσω να αποσπάσω κάποια δήλωση για τον Πανάκη.
Ο Φίλιππος Ασημακόπουλος, ετών 87, υπήρξε μέλος του Παναθηναϊκού στις αρχές της δεκαετίας του 1950, σπουδαίος γκολτζής και συμπαίκτης με τον Πανάκη.
Αρχικά, ο κ. Φίλιππας, όπως τον αποκαλούν οι έτεροι θαμώνες του καφέ, ήταν επιφυλακτικός, γρήγορα όμως, θυμήθηκε πολλές ιστορίες αθλητικού και κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, οι οποίες αποτελούν μια καλή ευκαιρία για να επισκεφθούμε ξανά το καφέ «Αχίλλειο».
Για τον Βαγγέλη Πανάκη είπε: «Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Εκείνο που έχει σημασία είναι οι λεπτομέρειες. Παίξαμε μαζί 5-6 χρόνια. Ξεχώριζε για την καλοσύνη του. Σαν άνθρωπος ο Βαγγέλης πλησίαζε το τέλειο».
Λίγο αργότερα, ο κ. Φίλιππας με ενημέρωσε ότι ο αδερφός του, γρανάζι της αυτοκρατορίας του Φιλοποίμενα Φίνου, απεβίωσε πρόσφατα, όπως ο παλιός συμπαίκτης του. Τα βουρκωμένα του μάτια, η τρεμάμενη φωνή και το δυνατό σφίξιμο του χεριού του ήταν μία από τις τελευταίες εικόνες από το καφέ στα Παναθήναια, κάτω από την Ιπποκράτους.
Καθισμένος στη θέση του συνοδηγού, πλάι σε έναν άνθρωπο που με ωθεί κάθε μέρα της ζωής μου προς τη θετική διάθεση, μου γεννήθηκε η απορία αν η πλειοψηφία των νεότερων φιλάθλων του Παναθηναϊκού έχει αντιληφθεί το μέγεθος της απώλειας του Βαγγέλη Πανάκη. Ή αν γνωρίζει ότι κάποτε οι φανέλες γίνονταν… προέκταση του σώματος για αρκετούς παίκτες. Δεκατέσσερα χρόνια παίκτης και συνολικά πάνω από 60 χρόνια στα «πράσινα» δρώμενα. Μία προσωπικότητα αγαπητή σε όλους τους φιλάθλους. Αυτός ήταν ο Βαγγέλης Πανάκης.