Σαν σήμερα (19 Νοεμβρίου) το 1999, ένας θρύλος του Παναθηναϊκού και του μεσοπολεμικού, κατά βάση, ποδοσφαίρου απεβίωσε στα 88 του χρόνια.
Ο λόγος για τον Αντώνη Μηγιάκη, ο οποίος αγωνιζόταν κατά βάση στο δεξί «φτερό» της επίθεσης, προτού υπηρετήσει τον σύλλογο (και την Εθνική ομάδα) από διάφορα πόστα, με σημαντικότερο αυτό του προπονητή.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από τον χαμό του θρυλικού άσου των ελληνικών γηπέδων, το Sport-Retro.gr παραθέτει μία μαρτυρία του.
Κοντινά ταξίδια
Την Τετάρτη 24 Μαΐου 1978, η Εθνική ομάδα διασταύρωνε τα ξίφη της με την αντίστοιχη της Φινλανδίας στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1980.
Το ταξίδι για το Ελσίνκι έγινε αεροπορικώς, εν αντιθέσει με το διάστημα του Μεσοπολέμου, όταν πολλές φορές οι διεθνείς υποβάλλονταν σε μεγάλη ταλαιπωρία.
Ο Αντώνης Μηγιάκης είχε κληθεί να συγκρίνει στην εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ» τη δική του εποχή με εκείνη των τελών της δεκαετίας του 1970, επομένως και μόνο στο άκουσμα της αφήγησης οι νεότεροι αισθάνονται… κούραση.
«Όλα ήταν διαφορετικά. Καταρχήν, βέβαια, δεν έδινε τότε η Εθνική παιχνίδια σε μακρινές χώρες. Βασικά, δίναμε αγώνες με τις βαλκανικές χώρες. Το πολύ να πηγαίναμε και μέχρι την Ιταλία ή την Αίγυπτο.
Α ναι, μια φορά θυμάμαι ότι πήγαμε και στο Ισραήλ και παίξαμε για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Νικήσαμε 3-1 στο Τελ Αβίβ και 1-0 στην Αθήνα, αλλά μετά αποκλειστήκαμε από την Ουγγαρία. Πάντως, βασικά, η Εθνική έπαιζε εκείνα τα χρόνια με τις βαλκανικές χώρες», ήταν τα πρώτα λόγια του.
«Τρεις μέρες… γύριζε το Βουκουρέστι»
Στη συνέχεια, ο Αντώνης Μηγιάκης μπήκε στο… ζουμί: «Φυσικά, τότε δεν ήταν τα ταξίδια τόσο άνετα όπως σήμερα. Ήταν ταξίδια με αρκετή ταλαιπωρία. Να φανταστείς ότι για να πάμε στην Αίγυπτο, κάναμε 30 ώρες με το πλοίο. Και φυσικά μας πείραζε η θάλασσα.
Οι σημερινοί παίκτες είναι βασιλιάδες και όσον αφορά αυτό το θέμα. Άντε να ταλαιπωρηθείς τόσο πολύ στο ταξίδι και μετά να αποδώσεις και καλή μπάλα. Μην το συζητάς.
Όλα τα ταξίδια τότε γίνονταν με το πλοίο και τον σιδηρόδρομο. Κι ο σιδηρόδρομος πήγαινε πιο αργά τότε και κάναμε ώρες και ώρες. Γύρω στο ’36, αν θυμάμαι καλά, πήγαμε με πλοίο στη Ρουμανία και κάναμε κάπου 30 ώρες ταξίδι.
Είχε και θάλασσα που εμένα με πείραξε και πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να συνέλθω. Τρεις μέρες… γύριζε το Βουκουρέστι γύρω από το κεφάλι μου. Είχαν πολύ ταλαιπωρία τότε τα ταξίδια, αλλά δεν το βάζαμε κάτω και κάναμε ό,τι μπορούσαμε».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα