Οι Μιχάληδες αυτού του τόπου είναι εκατοντάδες. Απανθρακώνονται στις μάχες με τις φλόγες. Προσπαθούν μάταια να ξεφύγουν από τις πυρκαγιές. Κάθονται αμέριμνοι στο πρώτο βαγόνι ενός τρένου, προτού εξαϋλωθούν. Μαχαιρώνονται μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια επεισοδίων. Ή επειδή απλά υποστηρίζουν έναν αθλητικό σύλλογο. Τα στραβά και τα τερατουργήματα της κοινωνίας δεν θα εκμηδενιστούν ποτέ. Αυτή η στάνη (και) τέτοιο τυρί βγάζει. Σίγουρα οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης βαραίνει τα ίδια πρόσωπα.
Για να πάμε στα τελευταία γεγονότα: Πάντα, κάποιος, κάπου, κάποια στιγμή θα επιχειρήσει να τραυματίσει κάποιον άλλον. Ενδεχομένως να μην έχει στο μυαλό του ότι στο τέλος θα μετατραπεί σε δολοφόνο. Είναι όμως δυνάμει δολοφόνος. Δεν ‘πα να προέρχεται από «καλή οικογένεια», δεν ‘πα να είναι σπουδαγμένος, δεν ‘πα να έχει παιδιά και να είναι έντιμος εργαζόμενος. Η Ιστορία έχει (απο)δείξει ότι ο φονιάς δεν έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Είτε έτρεχε με 200χλμ./ώρα και παρέσυρε κάποιον άλλο οδηγό, επιβάτη ή πεζό που δεν κατάλαβε από πού του ήρθε. Είτε ξέσπασε για πολλοστή, και τελευταία, φορά στη σύζυγό του επειδή ως μακρινός (;) απόγονος αυτών που κρατούσαν ρόπαλο την έβλεπε σαν αδύναμο θήραμα. Και άλλα πολλά.
Αυτή είναι η κοινωνία και τα στραβά της. Μια κοινωνία που προφανώς έχει τέρατα παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα. Μία νοσηρή κατάσταση που ωθεί συχνά εκατοντάδες χούλιγκανς να περνούν τα σύνορα της χώρας τους, όχι για να επισκεφθούν τα ιστορικά μνημεία ή τα όμορφα νησιά, αλλά για να προκαλέσουν επεισόδια. Ούτε καν με κλωτσιές και μπουνιές. Επεισόδια με μαχαίρια. Άρα και μόνο που έρχονται, θα πρέπει να λαμβάνουν την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας. Ομοίως και τα «γαλανόλευκα» φιντάνια που πάνε στο εξωτερικό για τον ίδιο λόγο.
Αυτή είναι η κοινωνία. Άρα τι πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση που επιλέγεται από την πλειοψηφία των συμμετεχόντων της εκλογικής διαδικασίας; Τα πάντα για να αποτρέπονται τέτοια περιστατικά. Δεν μιλάμε για μία τυχαία διένεξη μεταξύ 2-3 ανθρώπων που εξελίχθηκε σε καβγά και, εν τέλει, σε θανάσιμη επίθεση. Μιλάμε για ένα κονβόι δεκάδων αυτοκινήτων που διένυσε τη μισή Ελλάδα.
Από τη στιγμή που υπήρχε σχετική ενημέρωση περί καθόδου χούλιγκανς, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις στα σύνορα για να προστατεύσουν τους υπαλλήλους/να αποτρέψουν όσα συνέβησαν στη Νέα Φιλαδέλφεια; Δεν θα έπρεπε να παραξενευθούν από την… ξαφνική είσοδο τόσων ατόμων κροατικής καταγωγής την παραμονή ενός αγώνα που έδινε η Ντιναμό Ζάγκρεμπ στην Αθήνα; Ενός αγώνα που η UEFA είχε απαγορεύσει την παρουσία οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας.
Ακόμη κι αν δεν έχεις την παραμικρή επαφή με τον κόσμο των χούλιγκανς, το διαδίκτυο σε ενημερώνει για πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κοτζάμ πολιτεία και αστυνομία δεν είχαν γνώση; Δεν γίνεται να μην είχαν. Άρα μιλάμε για εγκληματική αδιαφορία. Τελεία και παύλα. Φταίει η κοινωνία με τα στραβά της, φταίνε ακόμα περισσότερο οι Αρχές για τα παραπάνω.
Τον Μάρτιο του 2007, εκατοντάδες δίκυκλα διέσχισαν τη μισή Αθήνα με προορισμό τη λεωφόρο Λαυρίου. Όλοι γνώριζαν ότι το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός για το βόλεϊ Γυναικών θα περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που ίσως δεν φαντάζονταν ήταν ότι τελικά κανείς δεν θα θυμόταν την ίδια την αναμέτρηση. Μιχάλης λεγόταν και τότε, Μιχάλης λέγεται και τώρα. «Πράσινος» ήταν τότε, «κιτρινόμαυρος» είναι τώρα. Και τι -τραγική- ειρωνεία. Να ενημερώνεσαι ότι στο πλευρό των Κροατών ήταν «πράσινοι». Κάποιοι από εκείνους δηλαδή που φωνάζουν «Μιχάλη σ’ αγαπάμε, ποτέ δεν σε ξεχνάμε», φέρουν ευθύνη για ένα ανάλογο σύνθημα (μπορεί και το ίδιο) που θα φωνάζουν από σήμερα και οι «κιτρινόμαυροι».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα