Στις 11 Φεβρουαρίου 2003 ο Ντιντιέ Ντρογκμπά «σφράγιζε» τη δεύτερη συμμετοχή του στην εθνική ομάδα με το πρώτο τέρμα του. Σημείωσε το δεύτερο γκολ της Ακτής Ελεφαντοστού στη νίκη 3-0 επί του Καμερούν, σε φιλικό που διεξήχθη στο Σατορού της Γαλλίας.
Περίπου 12 χρόνια αργότερα, όταν θα ολοκλήρωνε την καριέρα του στους «Ελέφαντες», θα είχε συμπληρώσει 105 διεθνείς συμμετοχές (3ος στην ιστορία) και θα είχε πετύχει ακόμα 64 τέρματα, με συνέπεια να εξελιχθεί στον αρχισκόρερ της πατρίδας του.
Η πιο σημαντική συνεισφορά του, όμως, δεν ήταν ούτε τα γκολ του ούτε οι διακρίσεις του στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
Ο Ντρογκμπά πέτυχε κάτι πολύ μεγαλύτερο, αφού είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που μπορεί να ισχυριστεί ότι σταμάτησε έναν εμφύλιο πόλεμο.
Κάθε καλοκαίρι και εντυπωσιακή μεταγραφή
Η σχέση του Ντρογκμπά με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του αρχίζει τον Σεπτέμβριο του 2002, όταν αγωνίζεται για πρώτη φορά με το εθνόσημο στο στήθος.
Παίκτης της Γκινγκάμπ ων, και μάλιστα μετά από ένα όχι και τόσο καλό τέλος στη σεζόν 2001-2002, ο 24χρονος επιθετικός ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων ακόμα.
Η εκπληκτική νέα σεζόν του, με 17 γκολ σε 34 αγώνες, άρχισε να εκτοξεύει τις μετοχές του και όταν η Μαρσέιγ «χτύπησε» την πόρτα της Γκινγκάμπ για τον Ντρογκμπά το καλοκαίρι του 2003, ήρθε η ώρα της καταξίωσης.
Στη Μασσαλία έμεινε μόλις για μία χρονιά, όμως πρόλαβε να κερδίσει τις καρδιές των φιλάθλων της ομάδας, χάρη στα 32 γκολ του σε 55 αγώνες. Αποκορύφωμα η πρόκριση μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου UEFA 2003-2004, όπου «λύγισε» από τη Βαλένθια.
Ο Ζοζέ Μουρίνιο δεν χρειαζόταν να γνωρίζει πολλά περισσότερα για να του εμπιστευτεί μία θέση στην Τσέλσι που «έχτιζε» το καλοκαίρι του 2004. Ήταν κι αυτός μια από τις μεταγραφές της αναγέννησης των «μπλε» και με 10 γκολ σε 26 αγώνες έβαλε το «λιθαράκι» του για το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας μετά από 5 δεκαετίες.
Το… ελληνικό Καμερούν έσβησε το «όνειρο»
Ο Ντρογκμπά ήταν ο ηγέτης της επίθεσης των Λονδρέζων, αλλά πλέον και της Ακτής Ελεφαντοστού. Οι «Ελέφαντες» βρίσκονταν στον 3ο όμιλο των προκριματικών της αφρικανικής ζώνης για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2006 και με τον Ντρογκμπά πρώτο σκόρερ τους με 7 γκολ, έβλεπαν το «όνειρο» της «παρθενικής» συμμετοχής στη διοργάνωση να μην είναι τόσο μακρινό.
Τον Απρίλιο του 2005 υποδέχθηκαν στο Αμπιτζάν τον μεγάλο αντίπαλο για την πρόκριση, Καμερούν. Ήταν η πρώτη μεγάλη μονομαχία του Ντρογκμπά με τον Σαμουέλ Ετό, η οποία βρήκε νικητή τον… Πιερ Ουεμπό.
Ο επιθετικός της Οσασούνα σημείωσε χατ τρικ μέσα στην πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού και τα δύο γκολ του Ντρογκμπά δεν είχαν καμία σημασία στο τελικό 2-3.
Τα «αδάμαστα λιοντάρια» με τους Ραϊμόν Καλά (που είχε παίξει ήδη στην Παναχαϊκή), Ριγκομπέρτ Σονγκ, Πιερ Ουομέ, Γκέρεμι (με πέρασμα και από Λάρισα), Ζαν Μακούν (μετέπειτα του Ολυμπιακού), Σαλομόν Ολεμπέ (επίσης Λάρισα), Ρουντόλφ Ντουαλά (Αστέρας Τρίπολης), Ερίκ Τζεμπά Τζεμπά και Τιμοτέ Ατουμπά, με 5 συμμετοχές σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, ετοιμάζονταν για μία νέα πρόκριση.
Το μόνο που έμενε ήταν να τη «σφραγίσουν» την τελευταία αγωνιστική των ομίλων, εντός έδρας με την Αίγυπτο, την ώρα που η Ακτή Ελεφαντοστού, που βρισκόταν έναν βαθμό πίσω (20 έναντι 19), θα έπαιζε εκτός έδρας με το Σουδάν.
Ο αιματηρός εμφύλιος νότου και βορρά στην Ακτή
Μετά από τη δεύτερη ήττα από το Καμερούν, η Ακτή Ελεφαντοστού δεν είχε ρεαλιστικές ελπίδες για την κατάληψη της 1ης θέσης του ομίλου, που προσέφερε «εισιτήριο» για τα γήπεδα της Γερμανίας.
Η χώρα, που βρισκόταν σε εμφυλιακή κατάσταση από τον Σεπτέμβριο του 2002, όταν λίγες ημέρες μετά από το ντεμπούτο του Ντρογκμπά, πραγματοποιήθηκε απόπειρα πραξικοπήματος, έχανε και τον τελευταίο συνδετικό κρίκο της κοινωνίας: το ποδόσφαιρο.
Ο χριστιανικός νότος βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τον μουσουλμανικό βορρά, μετά από την άρνηση του προέδρου Λοράν Εγκμπαγκμπό να διεξαγάγει τις προγραμματισμένες εθνικές εκλογές, επικαλούμενος την έκρυθμη κατάσταση στα βόρεια της χώρας και την κατάληψη περιοχών από τον αντάρτη Γκιγιόμ Σορό.
Ο Σορό, αν και επικεφαλής της αντίστασης, διετέλεσε ακόμα και υπουργός της κυβέρνησης το 2004, σε μία περίοδο ανακωχής των δύο πλευρών, ωστόσο αποχώρησε μαζί με άλλους υπουργούς μετά από διαφωνίες, με συνέπεια οι δύο πλευρές να επιστρέψουν στα όπλα και μέχρι τα τέλη του 2005 τα θύματα να έχουν αγγίξει τα 4.000 και οι πρόσφυγες να έχουν φτάσει σε εκατομμύρια.
Ο Σορό ήλεγχε το 40% της χώρας, ένα 20% ελεγχόταν από συνεργαζόμενες δυνάμεις, ωστόσο ο νότος και η πρωτεύουσα στήριζε τον Εγκμπαγκμπό, με συνέπεια για περίπου 5 χρόνια ένα κράτος 20.500.000 πολιτών να μαστίζεται από αιματηρές διαμάχες.
Οι μοναδικές στιγμές που έπαυαν οι εχθροπραξίες ήταν όταν οι κάτοικοι της χώρας μαζεύονταν μπροστά από τους τηλεοπτικούς δέκτες για να δουν τις μη αιματηρές μάχες, αυτές των παικτών της χώρας, για πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η ήττα από το Καμερούν θα στερούσε τέτοιες ευκαιρίες.
Από την κόλαση στον παράδεισο στις καθυστερήσεις
Οι δύο αγώνες του Καμερούν και της Ακτής ήταν προγραμματισμένοι με μία ώρα διαφορά. Ούτε οι διοργανωτές μπήκαν στον κόπο να επιτρέψουν κάποια αγωνία.
Το Καμερούν, που έπαιζε νωρίτερα, προηγήθηκε στο 20ό λεπτό με τον Ντουαλά και στις κερκίδες του «Αχμαντού Αχιτζό» στη Γιαουντέ στήθηκε ένα μεγαλοπρεπές πάρτι.
Στο Ομντουρμάν, οι παίκτες του Ανρί Μισέλ διεκδίκησαν και τις απειροελάχιστες ελπίδες πρόκρισης, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν είχε κάποιο αγωνιστικό όφελος. Στο 22′ ο Κανγκά Ακαλέ έβαλε μπροστά στο σκορ τους φιλοξενουμένους και όταν στο 51′ ο Αρούνα Ντιντάν έκανε το 2-0, τότε όλοι οι κάτοικοι της Ακτής γύρισαν τα ραδιοφωνάκια στις μεταδόσεις του αγώνα του Καμερούν, περιμένοντας το θαύμα. Και έγινε…
Στο 79ο λεπτό, ο Μοχάμεντ Σαουκί ισοφάρισε για την Αίγυπτο, η οποία επίσης ήταν αδιάφορη αγωνιστικά για το αποτέλεσμα. Το Καμερούν δεν τα έχασε και άρχισε να πιέζει για την ανάκτηση του προβαδίσματος, γνωρίζοντας πλέον πως η Ακτή νικούσε εύκολα στο Σουδάν.
Στις καθυστερήσεις του αγώνα, οι Καμερουνέζοι κέρδισαν πέναλτι. Αν και στο γήπεδο υπήρχε ο Ετό, ο Ουομέ, ακόμα και ο Γκι Φοτσίν (ή αλλιώς Αρμάντο Φουτσίνι, όπως τον μάθαμε στον ΠΑΣ Γιάννινα, στον ΠΑΟΚ, στον Διαγόρα και στην Καλλιθέα), την εκτέλεση ανέλαβε ο Ουομέ. Ο ακραίος μπακ του Καμερούν είδε τον Εσάμ ελ Χάνταρι να αποκρούει την εκτέλεσή του και να κρατάει το 1-1 μέχρι τέλους.
Το ισόπαλο σκορ προκάλεσε θλίψη στη Γιαουντέ, την ίδια ώρα που στο Σουδάν η Ακτή έβαζε και τρίτο γκολ με τον Ντιντάν. Παρά τη μείωση των γηπεδούχων, η νίκη 3-1 ήταν αρκετή για την ανατροπή στην 1η θέση του ομίλου και την πρόκριση της Ακτής σε Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά.
Το σπαραχτικό μήνυμα ειρήνης του Ντρογκμπά
Ο Ντρογκμπά, ηγέτης αυτής της προσπάθειας με 9 γκολ στα προκριματικά (πίσω μόνο από τον Εμανουέλ Αντεμπαγιόρ με 11 στην Αφρική), θεώρησε ότι αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να περάσει ένα μήνυμα.
Μετά από τους πρώτους πανηγυρισμούς στον αγωνιστικό χώρο, συγκέντρωσε τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων στο γήπεδο του Σουδάν και φώναξε τον εικονολήπτη του «Radio Télévision Ivoirienne» να τον τραβήξει σε ζωντανή σύνδεση.
Αντί για τις τυπικές δηλώσεις χαράς και ενθουσιασμού, είχε κάτι πολύ πιο σημαντικό να μεταφέρει στους συμπατριώτες του.
«Κάτοικοι της Ακτής, άντρες και γυναίκες, από το βορρά και τον νότο, το κέντρο και τη δύση, το είδατε αυτό. Σας αποδείξαμε ότι ο κόσμος της Ακτής Ελεφαντοστού μπορεί να ζήσει ο ένας δίπλα στον άλλον, να παίζει μαζί για τον ίδιο στόχο, την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο», υπογράμμισε αρχικά, περιστοιχισμένος από συμπαίκτες του και σημειολογικά, με το χέρι του Κόλο Τουρέ, ενός Μουσουλμάνου γεννημένου στον βορρά, περασμένο στους ώμους του, ενός Χριστιανού γεννημένου στον νότο.
«Σας υποσχεθήκαμε ότι αυτή η γιορτή θα φέρει κοντά τον κόσμο. Τώρα σας ζητάμε να το κάνετε πραγματικότητα. Σας παρακαλώ, ας γονατίσουμε όλοι», συνέχισε και αυτός μαζί με τους συμπαίκτες του γονάτισαν σε ζωντανή σύνδεση, αρχίζοντας να φωνάζουν: «Συγχωρήστε, συγχωρήστε».
«Η μοναδική χώρα στην Αφρική με τέτοιον πλούτο δεν μπορεί να βυθίζεται σε έναν τέτοιο πόλεμο. Σας παρακαλώ, αφήστε κάτω τα όπλα, οργανώστε τις εκλογές και όλα θα γίνουν καλύτερα», κατέληξε.
Ο λόγος του μεταδιδόταν για μήνες
Από την επόμενη μέρα κιόλας, η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική στη χώρα. Ο λόγος του Ντρογκμπά, ο οποίος μεταδιδόταν διαρκώς από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο τους επόμενους μήνες, έσπειρε το… ζιζάνιο της ειρήνης στο πίσω μέρος του μυαλού ακόμα και των πιο φανατισμένων της κάθε πλευράς.
Οι εχθροπραξίες δεν σταμάτησαν αμέσως, ωστόσο άρχισαν να μειώνονται σταδιακά, με την ομάδα να προετοιμάζεται για το Παγκόσμιο Κύπελλο και τους παίκτες να επιστρέφουν στην πατρίδα τους για την προετοιμασία και για να μεταδίδουν και από κοντά το μήνυμα της ειρήνης.
Λίγους μήνες μετά από τον εμβληματικό λόγο του, ο Ντρογκμπά αναπόφευκτα φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, στην πορεία της Ακτής μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Αυτήν τη φορά η Αίγυπτος του Χοσάμ Χασάν δεν ήταν σύμμαχος, αλλά αντίπαλος, και σε έναν συγκλονιστικό τελικό, ο Ελ Χάνταρι έπιασε το πέναλτι του Ντρογκμπά και έδωσε το τρόπαιο στη χώρα του, σε μία συγκλονιστική νίκη με 12-11.
Η Ακτή, πάντως, είχε μπροστά της την πρόκληση του Παγκοσμίου Κυπέλλου να προσφέρει ευκαιρίες ομόνοιας και ομοψυχίας στους συμπατριώτες του. Ακόμα κι όταν η χώρα αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων (με αντιπάλους Σερβία και Μαυροβούνιο, Ολλανδία και Αργεντινή), το κλίμα στη χώρα ήταν σαφώς βελτιωμένο.
Ζήτησε να παίξουν στο άντρο των ανταρτών
Όταν τον Ιανουάριο του 2007 παρέλαβε το βραβείο για τον Καλύτερο Παίκτη της Αφρικής για το 2006, έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής από την Ακτή Ελεφαντοστού με αυτήν τη διάκριση (τα προηγούμενα 3 χρόνια ερχόταν δεύτερος, πίσω από τον Ετό).
Όπως ήταν φυσικό, ο Εγκμπαγκμπό τον υποδέχθηκε στο προεδρικό μέγαρο για να τον τιμήσει από κοντά και τότε ο Ντρογκμπά… τόλμησε να εκστομίσει μία επιθυμία, που υπό άλλες συνθήκες θα αντιμετωπιζόταν ως αστείο.
Ο αρχηγός της Ακτής Ελεφαντοστού ήθελε ο επόμενος εντός έδρας προκριματικός αγώνας του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2008, που θα διεξαγόταν στις αρχές Μαΐου με αντίπαλο τη Μαδαγασκάρη, να πραγματοποιηθεί στο Μπουακέ, το επίκεντρο των ανταρτών του βορρά.
Προς έκπληξη όλων, ο Εγκμπαγκμπό έκανε δεκτή την επιθυμία του Ντρογκμπά, επιβεβαιώνοντας ότι η κατάσταση στη χώρα γινόταν ολοένα και καλύτερη και η ειρήνη ήταν θέμα χρόνου.
Μάλιστα, τον αγώνα τον πρόλαβαν οι εξελίξεις, αφού τον Μάρτιο του 2007 υπεγράφη νέα συνθηκολόγηση μεταξύ των δύο πλευρών και ο Σορό ορκίστηκε πρωθυπουργός της χώρας, υπό την προεδρία του Εγκμπαγκμπό.
Πλέον, και τυπικά, το Μπουακέ δεν ήταν θύλακας ανταρτών, αλλά μία πολύ σημαντική πόλη για την Ακτή Ελεφαντοστού και η έδρα του επόμενου αγώνα της εθνικής ομάδας.
Οι στρατιώτες τραγουδούσαν δίπλα δίπλα
Το τοπικό γήπεδο γέμισε από 25.000 φιλάθλους όταν στις 3 Μαΐου 2007 η Ακτή υποδέχθηκε τη Μαδαγασκάρη. Το εορταστικό κλίμα ήταν τέτοιο που οι φιλοξενούμενοι δεν μπορούσαν να το χαλάσουν και με τον Ντρογκμπά να σημειώνει το 5-0, ο τίτλος μιας εφημερίδας την επόμενη μέρα ήταν συμβολικός: «Πέντε γκολ σβήνουν πέντε χρόνια πολέμου».
Ο Ντρογκμπά ακόμα θυμάται τη στιγμή που ετοιμαζόταν να ψάλλει τον εθνικό ύμνο, μαζί με χιλιάδες φιλάθλους που πριν από μερικές εβδομάδες θεωρούνταν εχθροί του κράτους. «Αυτό που είδα εκεί ήταν συμπατριώτες μου. Όχι άνθρωποι από τον βορρά. Συμπατριώτες. Πιστέψτε με, το ποδόσφαιρο μετράει».
Στις εξέδρες δεν υπήρχαν μόνο κάτοικοι του βόρειου τμήματος της χώρας. Υπήρχαν και πολίτες που είχαν αυτομολήσει για να σώσουν τη ζωή τους και με την άφιξη της εθνικής ομάδας στην πόλη, σιγουρεύτηκαν ότι πλέον ο εμφύλιος είχε σταματήσει για τα καλά και ήταν ασφαλές να επιστρέψουν.
Στις κερκίδες υπήρχαν ακόμα και 200 μέλη του κυβερνητικού στρατού, που επί 5 χρόνια πάσχιζαν να εισβάλλουν στην πρωτεύουσα των ανταρτών, όμως όταν το κατάφεραν, ήταν για έναν αγώνα ποδοσφαίρου, όπου τραγουδούσαν δίπλα δίπλα μαζί με τους αντάρτες στρατιώτες την «Αμπιτζανέζ», τον εθνικό ύμνο της χώρας.
Ο εμφύλιος πόλεμος είχε ολοκληρωθεί. Το ποδόσφαιρο είχε κερδίσει αυτήν τη μάχη.
https://www.youtube.com/watch?v=edBAQmLybfw
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα