Η 25η Νοεμβρίου χαρακτηρίζεται πια ως η ημέρα που το παγκόσμιο ποδόσφαιρο αποχαιρέτησε δύο από τους θρύλους των θρύλων: Τον Τζορτζ Μπεστ το 2005, τον Ντιέγκο Μαραντόνα το 2020. Προσωπικότητες με πάρα πολλά κοινά στοιχεία. Θετικά και αρνητικά.
Ο Αργεντινός ντρίμπλαρε τους πάντες. Τα ναρκωτικά, τη μοναξιά… Μέχρι και τον θάνατο ουκ ολίγες φορές. Ώσπου ήρθε η ώρα πια να τον αρπάξει αυτός από το αριστερό χέρι που είχε απλώσει εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι στο «Αζτέκα» της Πόλης του Μεξικού και να… διαμορφώσει το αποτέλεσμα ενός ουτοπικού αγώνα.
Πλάι σε θρύλους, όπως ο Λεβ Γιασίν, ο Φέρεντς Πούσκας, ο Τζορτζ Μπεστ, ο Αλφρέδο ντι Στέφανο, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Ραϊμόν Κοπά, o Εουσέμπιο, ο Γκαρίντσα ή o Μπόμπι Μουρ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα γέρνει την πλάστιγγα υπέρ του… Ουρανού απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο.
Στη λαίλαπα που λέγεται «Covid-19», από τη στιγμή που ο Κόμπι Μπράιαντ «πέταξε» προτού ο ιός γίνει παγκόσμιος, το φαινόμενο «Ντιέγκο Μαραντόνα» αποδείχθηκε και πάλι ανίκητο. Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματικός λάτρης του ποδοσφαίρου που να μην ξέχασε για λίγο ή πολύ αυτή τη νόσο-τρόπο ζωής.
Βλέπεις τόσους ανθρώπους να κλαίνε, να πενθούν για την απώλειά του. Δε θρηνούν για τα κατορθώματά του στο χορτάρι, αλλά για το γεγονός ότι μαζί του «έφυγε» για μια άλλη υπόσταση και η χαμένη αθωότητα των παιδικών χρόνων.
Γιατί όταν είσαι παιδί, δεν υπάρχουν παρασκήνια, ναρκωτικά, στημένα ματς, αναβολικά και όλα αυτά που αργότερα σε προσγειώνουν στην κακή πραγματικότητα. Όταν είσαι παιδί, υπάρχεις εσύ, οι φίλοι/συμμαθητές κ.τ.λ. και η μπάλα. Πολλές φορές υπάρχεις μόνο εσύ και αυτή.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν και θα είναι το παιδί που παίζει με μία μπάλα… Είναι τόσο απλό. Αυτός ο άνθρωπος ήρθε στη Γη γι’ αυτόν τον λόγο. Όμως, τώρα κουράστηκε να παίζει, σκοτείνιασε κιόλας, η μαμά του τον φώναξε κοντά της, εκείνος πήρε την μπάλα κι «έφυγε».
ΥΓ: Ντιέγκο Μαραντόνα, μόλις βγούμε από τα σπίτια μας, η πρώτη κλωτσιά που θα δώσουμε σε μπάλα θα είναι αφιερωμένη σε σένα
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα