Ο πιο ταλαντούχος Άγγλος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, Στάνλεϊ Μάθιους, τον θαύμαζε. Ο πιο μεγάλος σκόρερ του αγγλικού πρωταθλήματος, Τζίμι Γκριβς, έγραφε στο “Football’s Great Heroes and Entertainers”: “Ήταν ο πιο προικισμένος παίκτης της γενιάς του, ικανός να κάνει την μπάλα σχεδόν να σταθεί όρθια και να μιλάει”.
Ο Λεν Σάκλτον ήταν όλα αυτά κι ακόμα παραπάνω, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί παίκτης να δίνει πάσα στον εαυτό του βάζοντας τόσα φάλτσα στην μπάλα, να παίζει το 1-2 με το σημαιάκι του κόρνερ, να κάθεται πάνω στην μπάλα και να παριστάνει τον βαριεστημένο κοιτάζοντας το ρολόι του, να διώχνει τα μαλλιά του από το μέτωπο πριν σκοράρει, να παίζει τερματοφύλακας στην προπόνηση και να διώχνει με την πλάτη, τον ώμο ή το τακούνι, ποτέ με τα χέρια όμως.
Και σίγουρα, δεν υπάρχει άλλος παίκτης που έδωσε το προσωνύμιο “κλόουν” στον εαυτό του. Το έκανε ο Σάκλτον μέσω της πρώτης αυτοβιογραφίας που εξέδωσε, όσο ήταν ακόμα παίκτης, και ουδείς θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερο τίτλο στον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό διασκεδαστή που έχει βγάλει το Νησί, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα το 2000, σε ηλικία 78 ετών.
Η κόντρα με τον προπονητή της Άρσεναλ
Γεννήθηκε στις 3 Μαΐου του 1922 στο Μπράντφορντ και από μικρός έδειξε την έφεσή του στο ποδόσφαιρο, αφού έγινε ο πρώτος μαθητής από την περιοχή που αγωνίστηκε σε παιχνίδι της μαθητικής ομάδας της εθνικής Αγγλίας, σημειώνοντας δύο τέρματα στη νίκη 6-2 επί της αντίστοιχης ουαλικής ομάδας.
Παρότι η οικογένειά του ήταν φίλαθλοι της Μπράντφορντ Σίτι, εκείνος υπέγραψε ως ερασιτέχνης στην Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου, η οποία του επέτρεψε να αγωνιστεί στην Κίπαξ Γιουνάιτεντ. Ο γραμματέας – προπονητής της Άρσεναλ εκείνη την εποχή, Τζορτζ Άλισον, άκουσε για έναν ταλαντούχο εκκολαπτόμενο ποδοσφαιριστή και ταξίδεψε ο ίδιος στο δυτικό Γιόρκσιρ για να τον δει από κοντά και να τον υπογράψει.
Ο Σάκλτον μεταπήδησε στην Άρσεναλ, η οποία του επέτρεψε να αγωνιστεί με την Ένφιλντ για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Με τις ρεζέρβες των “κανονιέρηδων” είχε μόλις δύο συμμετοχές και αυτό οφείλεται -μεταξύ άλλων- και στη μηδενική ανοχή που είχε απέναντι στην εξουσία και ως εκ τούτου στον Άλισον. Οι σχέσεις των δύο δεν ήταν καλές και σχεδόν διαλύθηκαν όταν ο προπονητής της Άρσεναλ άπλωσε το πόδι του σε μία σιδεριά και ζήτησε από τον Σάκλτον να του δέσει τα κορδόνια.
Τον Μάιο του 1939, ο αμούστακος Άγγλος, ο οποίος αγωνιζόταν κυρίως ως έσω αριστερά επιθετικός, πήγε στο γραφείο του Άλισον για να μιλήσει για συμβόλαιο με την πρώτη ομάδα. “Και ακόμα ένα πράγμα. Εάν υπογράψω για εσάς, τότε θα πρέπει να μου αγοράσετε μερικά ποδοσφαιρικά παπούτσια”, ήταν ένας από τους όρους που απαιτούσε από τον προπονητή μιας κορυφαίας ομάδας της Αγγλίας. Ο Άλισον είχε πάρει την απόφασή του ήδη, αφού τον είχε καλέσει για να τον ενημερώσει ότι θα τον αφήσει να φύγει, μιας και τον θεωρούσε “εύθραυστο”, όπως δήλωσε αργότερα σε match programme πριν από ένα παιχνίδι της ομάδας του. “Ποτέ δεν θα γίνεις ποδοσφαιριστής”, του είπε. Παράλληλα, βέβαια, βρήκε την ευκαιρία να κομπάσει μπροστά σε ένα 17χρονο παιδί για την τηλεόραση που είχε στο γραφείο του, πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή.
Σκόραρε την ίδια μέρα με δύο ομάδες
Η συμπεριφορά του Άλισον χαράχθηκε βαθιά στη νεαρή ψυχή του Σάκλτον, ο οποίος ορκίστηκε να διαψεύσει τον προπονητή και όποτε έβρισκε την Άρσεναλ απέναντί του, να την κάνει να “πληρώσει” γι’ αυτήν τη συμπεριφορά. Αρχικά, πάντως, εισάκουσε τη συμβουλή του Άλισον να αλλάξει επάγγελμα, αφού έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο χάρτου και παράλληλα αγωνιζόταν στην ομάδα της επιχείρησης, την Λόντον Πέιπερ Μιλς.
Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, γύρισε πίσω στη γενέτειρά του και άρχισε να εργάζεται στη συναρμολόγηση ασυρμάτων για αεροσκάφη. Στον ελεύθερο χρόνο του, φορούσε ξανά τη φανέλα της Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου και τα Χριστούγεννα του 1939 υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με τον σύλλογο.
“Συνέβη κατά τη διάρκεια του Πολέμου και ήταν παράνομο να υπογράφεις συμβόλαιο τα Χριστούγεννα, αλλά δεν με ένοιαζε, ούτε τον σύλλογο ένοιαζε. Ήταν αυτό που ήθελα να κάνω”, δήλωσε αργότερα ο Σάκλτον, ο οποίος για την υπογραφή του έλαβε αμοιβή 10 λιρών, ένα ποσό που το πήρε σε δόσεις λόγω των οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου. Την ημέρα που υπέγραψε το συμβόλαιο, αγωνίστηκε το πρωί με την Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου και το απόγευμα έκανε γκεστ εμφάνιση με τη φανέλα της Χάντερσφιλντ, σκοράροντας και στα δύο παιχνίδια, σε μία τελείως διαφορετική εποχή από τη σημερινή…
Μπήκε στα ορυχεία για να αποφύγει τον πόλεμο
Η ιδιοσυγκρασία του Σάκλτον δεν ταίριαζε με τη φρίκη του πολέμου και έτσι προσπάθησε να γλιτώσει την επιστράτευση με κάθε τρόπο. Μία εναλλακτική που είχαν οι νεαροί της χώρας εκείνη την περίοδο ήταν να καταταγούν εθελοντικά στα ορυχεία της χώρας, ως “Bevin Boys”. Το έκανε το 1945, αφού δεν ήθελε να απουσιάσει από τους αγώνες της Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου στη 2η τη τάξει κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
“Έκανα πραγματική γκάφα, όταν δήλωσα εθελοντής για τα ορυχεία. Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, δεν έκανα και… υπερωρίες”, έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Όταν άρχισε να αποφεύγει βάρδιες, κλήθηκε στη βασιλική αεροπορία, όπου υπηρέτησε το υπόλοιπο της θητείας του.
Τον αποδοκίμασαν επειδή ήταν ατομιστής
Η επανέναρξη των πρωταθλημάτων τη σεζόν 1946-1947 τον βρήκε να έχει σκοράρει ήδη 160 φορές στο πρωτάθλημα και άλλες 11 στο κύπελλο σε συνολικά 209 αγώνες με την Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου την περίοδο του πολέμου. Είχε προλάβει να γίνει διεθνής, αφού τον Απρίλιο του 1946 κλήθηκε για την ανεπίσημη αναμέτρηση της Αγγλίας με τη Σκοτία στο “Χάμπντεν Παρκ”, όπου το φάουλ στο οποίο υπέπεσε (κι ενώ είχε κακή απόδοση στον αγώνα) οδήγησε στο μοναδικό τέρμα του αγώνα, υπέρ των Σκοτσέζων.
Στην εκκίνηση της Second Division σημείωσε τέσσερα γκολ σε επτά αγώνες, με συνέπεια να φτάσει η στιγμή που η διοίκηση του συλλόγου να επιχειρήσει να εξαργυρώσει το ταλέντο που είχε στις τάξεις της. Εξάλλου, αυτή η σχέση είχε φτάσει στο τέλος της, αφού ο ατομισμός του Σάκλτον και τα συχνά ανούσια τρικ του είχαν κουράσει το κοινό, που είχε αρχίσει ακόμα και να τον αποδοκιμάζει.
Η αναζήτηση αγοραστή είχε περισσή επιτυχία, αφού δύο ομάδες της ίδιας κατηγορίας, η Νιούκαστλ και τη Σέφιλντ Γουέντσντεϊ, και μία της First Division, η Σάντερλαντ, ενδιαφέρθηκαν για την απόκτηση του 24χρονου διεθνή Άγγλου.
Η Νιούκαστλ είχε πουλήσει τον Άλμπερτ Στάμπινς στη Λίβερπουλ για 13.000 λίρες και αυτό ήταν το ποσό που αξίωνε κι η Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου. Η Σάντερλαντ αρνήθηκε να δώσει τα λεφτά, οι “καρακάξες” το έκαναν και τον Οκτώβριο του 1946 ο Σάκλτον πήρε μεταγραφή κατά μόλις 1.500 λίρες πιο φτηνή από το ρεκόρ της εποχής.
Ντεμπούτο με έξι γκολ
Τρεις ημέρες μετά από τη μετακίνησή του, στις 5 Οκτωβρίου 1946, η Νιούκαστλ υποδεχόταν τη Νιούπορτ Κάουντι, μετά από τέσσερις αγώνες δίχως νίκη. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από πειστικό, αφού οι “καρακάξες” επικράτησαν με 13-0, ένα σκορ που παραμένει μέχρι και σήμερα το μεγαλύτερο στην ιστορία του αγγλικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ο Σάκλτον, δε, σημείωσε τα έξι από τα δεκατρία τέρματα, τρία εκ των οποίων μέσα σε 155 δευτερόλεπτα, ενώ ένα χτύπησε στην πλάτη αντιπάλου, αλλά η γραμματεία του το πίστωσε.
“Η Νιούπορτ ήταν τυχερή που σημείωσε μηδέν γκολ”, αστειεύτηκε μετά από τον αγώνα, θεωρώντας ότι είχε βρει μία ομάδα που θα τον δεχόταν όπως ήταν κι έχοντας αρχίσει ήδη τα κόλπα με το σημαιάκι του κόρνερ για να διασκεδάσει το κοινό. “Ταίριαξα στο πλάνο. Όταν ζητούσα την μπάλα, μου την έδιναν. Τα χειροκροτήματα που πήρα, με αποζημίωσαν για τις αποδοκιμασίες στο Μπράντφορντ”.
Τρεις αγώνες μετά, η μοίρα τον έφερε στην έδρα της πρώην ομάδας του, να μην καταφέρνει να σκοράρει με πέναλτι (το έπιασε ο πρώην συμπαίκτης του, Τσικ Φαρ) και να χάνει με 1-2.
Τα οικονομικά έφεραν ρήξη
Παρότι η σεζόν 1946-1947 ολοκληρώθηκε με 95 γκολ στο πρωτάθλημα, εξαιτίας της καταιγιστικής γραμμής κρούσης με Τζάκι Μίλμπερν, Ρόι Μπέντλεϊ, Τσάρλι Γουέιμαν και Τόμι Πίρσον μαζί με τον Σάκλτον, τα 62 γκολ παθητικό και οι 13 ήττες περιόρισαν τον σύλλογο στην 5η θέση. Προχώρησε, πάντως, μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου συνετρίβη από την Τσάρλτον με 0-4.
Αμέσως μετά από αυτόν τον αγώνα, ο αρχηγός της ομάδας, Τζο Χάρβεϊ, και ο Σάκλτον άρχισαν απεργία λόγω προβλημάτων με τη στέγασή τους, με τη διοίκηση να υποκύπτει και να τους προσφέρει τα σπίτια που τους είχε υποσχεθεί αρχικά, παρότι στον Τύπο έβγαλε ότι οι παίκτες παραδέχθηκαν το λάθος τους και απολογήθηκαν.
Τον Απρίλιο του 1947, ο Γουέιμαν ζήτησε μεταγραφή, με τις φήμες που έκαναν τον γύρο του Τύπου να κάνουν λόγο για συμπλοκή με τον Σάκλτον στην προπόνηση, ο Γουέιμαν το αρνήθηκε, αλλά δήλωσε στην “Daily Mirror”: “Ο Σακ είναι πολύ δύσκολος παρτενέρ, επειδή είναι τόσο ταλαντούχος και δεν είναι πάντοτε εύκολο να καταλάβεις τι ζητάει”.
Τα προβλήματα στη Νιούκαστλ άρχισαν να διογκώνονται την επόμενη σεζόν. Ο σύλλογος δεν του είχε δώσει ακόμα τις 500 λίρες πριμ υπογραφής και ο ίδιος διατηρούσε τις αμφιβολίες του για κακοδιαχείριση από πλευράς διοίκησης. “Ένα Σάββατο πρωί, ο Ντούγκι Ράιτ, ο κεντρικός αμυντικός, κι εγώ, περπατούσαμε στο ‘Σεντ Τζέιμς Παρκ’ στις 10 το πρωί και ο κόσμος έκανε ουρές για να μπει μέσα. Είπα στον Νταγκ αρκετές φορές ‘δεν είναι σωστό αυτό. Γιατί, διάολε, υπάρχουν 56.000 στις εξέδρες κι εμάς μας πληρώνουν δέκα λίρες την εβδομάδα;'”
Μεταγραφή βρετανικό ρεκόρ για 50 λίρες
Τα Χριστούγεννα του 1947, ο Σάκλτον και ο τερματοφύλακας Τζακ Φέρμπραδερ αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αποστολή σκάουτ της Τσάρλτον, με την οποία έπαιζαν στον 3ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας. Είχε έρθει η ώρα να ζητήσει κι ο ίδιος μεταγραφή. “Μου αρέσει να ζω στο Νιούκαστλ, αλλά δεν είμαι χαρούμενος στην ομάδα. Θέλω μια αλλαγή”, υποστήριζε ο 26χρονος Σάκλτον μετά από 26 γκολ σε 57 αγώνες με τη Νιούκαστλ.
Μία από τις ομάδες που ανταποκρίθηκαν στο… προσκλητήριο ενδιαφερομένων ήταν η Άρσεναλ, στην οποία δεν δέσποζε πλέον η μορφή του Άλισον. Παρ’ όλα αυτά, οι Λονδρέζοι δεν γινόταν να ανταγωνιστούν τη Σάντερλαντ, που μεταπολεμικά είχε πραγματοποιήσει συνολικές μεταγραφές άνω των 250.000 λιρών και είχε αποκτήσει το παρατσούκλι “Τράπεζα της Αγγλίας”.
Για να πάρει τον παίκτη από την μισητή συμπολίτισσά της στο Τάιν και Γουέρ έπρεπε να ισοφαρίσει το βρετανικό ρεκόρ μεταγραφής που ήταν 20.000 λίρες και να προσθέσει ακόμα 50 λίρες για να το καταρρίψει. Ο ίδιος ο Σάκλτον, μάλιστα, πήρε μία μικρή, παράνομη προμήθεια για τη διεκπεραίωση αυτής της μεταγραφής τον Φεβρουάριο του 1948.
Δεν έδινε πάσα στον συμπαίκτη του
Παρότι δεν πήρε ποτέ πάνω από 15 λίρες την εβδομάδα στη Σάντερλαντ, δεν μετάνιωσε γι’ αυτήν την επιλογή. “Το να πάω στη Σάντερλαντ ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανα ποτέ”, δήλωνε χρόνια αργότερα.
Στις “μαύρες γάτες” πήγε αργά στη σεζόν 1947-1948, με το ρόστερ να έχει διαμορφωθεί ήδη. Στο ντεμπούτο του, γνώρισε βαριά ήττα με 1-5 από την Ντέρμπι, αλλά στο τέλος, η Σάντερλαντ κατάφερε να διατηρηθεί στα “μεγάλα σαλόνια” για τέσσερις βαθμούς και να συνεχίζει να αγνοεί τον υποβιβασμό.
Τον Ιανουάριο του 1949, η Σάντερλαντ αγόρασε τον Άιβορ Μπρόαντις έναντι 18.000 λιρών από την Κάρλαϊλ και τον Οκτώβριο του 1950 τον Τρέβορ Φορντ για 30.000 λίρες από την Άστον Βίλα. Ο Φορντ αποκάλυπτε πως ο λόγος που αποδέχθηκε την πρόταση ήταν για να παίξει στην επίθεση μαζί με τους Μπρόαντις και Σάκλτον, ωστόσο γρήγορα θα άλλαζε άποψη.
Ο Σάκλτον συνήθιζε να του βγάζει πάσες με πίσω φάλτσα όταν ο Φορντ ήταν μπροστά στην αντίπαλη εστία, με συνέπεια να μην μπορεί να αξιοποιήσει μία φαινομενικά καλή ασίστ. Όταν ο Φορντ τον ρώτησε μετά από έναν αγώνα γιατί δεν του πασάρει την μπάλα, ο Σάκλτον ήταν τουλάχιστον εκνευριστικός. “Τον κοίταξα με αθώο βλέμμα και του είπα: ‘Τρέβορ, θα σου πάσαρα φίλε, αλλά κάθε φορά που στη δίνω, σου έρχεται πάντα στο λάθος πόδι'”, είχε πει σε τηλεοπτική εκπομπή της εποχής.
Σε ένα φιλικό προετοιμασίας το καλοκαίρι του 1952 στην Ολλανδία, η ένταση μεταξύ των δύο συμπαικτών έφτασε στο αποκορύφωμα. Ο Σάκλτον πέρασε ολόκληρη την άμυνα και τον τερματοφύλακα και βρέθηκε σε κενή εστία. Τότε, έδωσε πάσα στον Φορντ στη γωνία της περιοχής και του είπε: “Ορίστε, για να μην λες ότι ποτέ δεν σου δίνω πάσα”.
Ο Φορντ απείλησε να μην αγωνιστεί ξανά εάν βρισκόταν στην ίδια ενδεκάδα με τον Σάκλτον, μέχρι να μεταπειστεί από τον προπονητή Μπιλ Μάρεϊ. Άντεξε μέχρι τον Νοέμβριο του 1953, όταν έγινε μεταγραφή στην Κάρντιφ.
Φυσικά, ο Σάκλτον δεν κρατούσε τα κόλπα μόνο για να πειράζει τους συμπαίκτες του. Τον Δεκέμβριο του 1951, σε μία νίκη 4-1 επί της Άρσεναλ, ο έξω δεξιά της Σάντερλαντ, Μπίλι Μπίνγκαμ, πέρασε την μπάλα από τον τερματοφύλακα των Λονδρέζων, Τζορτζ Σουίντιν, και ο Σάκλτον είχε πια πολύ εύκολο έργο. Καθώς πλησίαζε τη γραμμή του τέρματος, έβαλε το πόδι του πάνω στην μπάλα και είπε “έλα Τζορτζ, δεν είναι μέσα ακόμη”. Ο Σουίντιν σύρθηκε στις λάσπες του αγωνιστικού χώρου, έκανε μία απέλπιδα προσπάθεια να πιάσει την μπάλα, αλλά ο Σάκλτον την κύλησε μακριά και έδωσε την ευκαιρία στον Μπίνγκαμ να σκοράρει. Σε μία άλλη περίπτωση, επίσης απέναντι στην Άρσεναλ, το σκορ ήταν 2-1 υπέρ της Σάντερλαντ και το παιχνίδι ήθελε ακόμα πέντε λεπτά για να ολοκληρωθεί, όταν ντρίμπλαρε στην περιοχή, κοντοστάθηκε πάνω στην μπάλα και έκανε ότι χτενίζεται, όσο κοιτούσε το ρολόι του. Πλέον, είχε δώσει ένα καλό μάθημα στην Άρσεναλ για το τι έχασε λόγω του Άλισον.
Δεν μπορούσε να κατακτήσει τρόπαιο
Εκείνη η σεζόν, το 1951-1952, ήταν η καλύτερη στην καριέρα του Σάκλτον, αφού σημείωσε 22 γκολ σε 41 εμφανίσεις, αν και η Σάντερλαντ συμβιβάστηκε με τη 12η θέση. Ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει σε κατάκτηση τροπαίων. Πλησίασε περισσότερο με την 3η θέση στο πρωτάθλημα του 1949-1950, όταν η Σάντερλαντ τερμάτισε έναν πόντο πίσω από την πρωταθλήτρια Πόρτσμουθ, “πληρώνοντας” μία εκτός προγράμματος εντός έδρας ήττα από τη Μάντσεστερ Σίτι με 1-2 στις 15 Απριλίου. Μάλιστα, η αποτυχία του συμπαίκτη του, Τζακ Στέλινγκ, να σκοράρει με πέναλτι παρά τις δύο εκτελέσεις που επιχείρησε, έβαλαν ψύλλους στα αυτιά του Σάκλτον.
Οι αλλαγές ήταν επιβεβλημένες και τον Οκτώβριο του 1953, μετά από τη φυγή του Φορντ, ο Μάρεϊ έβγαλε από την ενδεκάδα τον Σάκλτον και τον ανάγκασε να αγωνιστεί με τις ρεζέρβες. Ο ιδιόρρυθμος βιρτουόζος δεν έχασε τη διάθεσή του και συχνά πυκνά επέστρεφε στην ενδεκάδα της πρώτης ομάδας με νέα τρικ και δη ήταν αντιμετώπιζε την Άρσεναλ.
Τη σεζόν 1954-1955, η Σάντερλαντ έχασε τα λιγότερα παιχνίδια από κάθε άλλη ομάδα, αλλά έμεινε τέσσερις βαθμούς μακριά από την πρωταθλήτρια Τσέλσι. Στο κύπελλο, πλην της μιας σεζόν με τη Νιούκαστλ, στα ημιτελικά έφτασε και με τη Σάντερλαντ και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις, το 1955 και το 1956. Στην πρώτη, ηττήθηκε 0-1 από τη Μάντσεστερ Σίτι στο “Βίλα Παρκ” και στη δεύτερη με 0-3 από την Μπέρμιγχαμ στο “Χίλσμπορο”.
Η ομοσπονδία δεν τον καλούσε λόγω χαρακτήρα
Παράλληλα με τις υποχρεώσεις του στη Σάντερλαντ, ο Σάκλτον είχε και διεθνείς υποχρεώσεις. Μετά από εκείνη τη συμμετοχή του σε μία ανεπίσημη εθνική Αγγλίας, στις 26 Σεπτεμβρίου 1948 πραγματοποίησε το κανονικό ντεμπούτο του με το εθνόσημο στο στήθος στην Κοπεγχάγη, στο 0-0 με τη Δανία. Έμεινε εκτός ομάδας στο επόμενο παιχνίδι κι επέστρεψε στην ενδεκάδα στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, στη νίκη 1-0 στο “Βίλα Παρκ” επί της Ουαλίας, στο πλαίσιο του British Home Championship, του ετήσιου ποδοσφαιρικού τουρνουά μεταξύ Αγγλίας, Σκοτίας, Ουαλίας και Ιρλανδίας (αργότερα Βόρειας Ιρλανδίας). Ακολούθησε ακόμα μία εμφάνιση στο ίδιο τουρνουά απέναντι στην Ουαλία τον επόμενο χρόνο και η επόμενη διεθνής συμμετοχή του ήρθε το 1954, στην ίδια διοργάνωση, ξανά κόντρα στους Ουαλούς.
Τα καλύτερα χρόνια της ποδοσφαιρικής καριέρας του τα πέρασε εκτός εθνικής Αγγλίας και μία εξήγηση δίδεται από μέλος της “επιτροπής επιλογής” των διεθνών από την ομοσπονδία, που αρνείτο να τον καλέσει διότι “παίζουμε στο ‘Γουέμπλεϊ’ και όχι στο ‘London Palladium’ (σ.σ. διάσημος χώρος εκδηλώσεων)”.
Ο πρώτος ομοσπονδιακός προπονητής της χώρας, ο Γουόλτερ Γουίντερμποτομ, ο οποίος είχε την ευθύνη της σύνθεσης ενδεκάδας αλλά όχι αποστολής, αρμοδιότητα που ανήκε στην “επιτροπή επιλογής”, δεν είχε πολύ διαφορετικές απόψεις. “Εάν ο Λεν έκανε τον μισό δρόμο για να συμβιβαστεί με τις ανάγκες της ομάδας, δεν θα υπήρχαν πολλοί να τον αγγίξουν”, δήλωνε το 1954.
Το “καλύτερο γκολ στην ιστορία” που δεν μπήκε
Ήταν η χρονιά στην οποία πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνιση με την εθνική Αγγλίας, τη χρονιά που υπέταξε την παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία. Την 1η Δεκεμβρίου 1954, οι Άγγλοι υποδέχθηκαν τους Γερμανούς, που είχαν κατακτήσει το Μουντιάλ της Ελβετίας, κάνοντας την έκπληξη απέναντι στην Ουγγαρία του Φέρεντς Πούσκας.
Αν και η ομάδα των Γερμανών ήταν αποδεκατισμένη λόγω ίκτερου πολλών παικτών, οι Άγγλοι τους αντιμετώπιζαν με φόβο, μετά από τις δύο συντριβές από την “Αρανιτσαπάτ” τον Νοέμβριο του 1953 και τον Μάιο του 1954. Με τον Μάθιους και τον Σάκλτον στην ενδεκάδα να κάνουν καταπληκτικά πράγματα, όμως, η Αγγλία έφτασε σε μία σπουδαία νίκη με 3-1.
Οι 100.000 θεατές που βρέθηκαν στις κερκίδες του “Γουέμπλεϊ” είδαν τον Σάκλτον να νικάει δύο αντιπάλους και να περνάει την μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα για να σημειώσει το μοναδικό τέρμα του με την εθνική ομάδα. Θα μπορούσε να είχε ακόμα ένα, εάν σε μία προηγούμενη φάση όπου πέρασε τη μισή γερμανική άμυνα και τον τερματοφύλακα, η μπάλα δεν του έφευγε άουτ. “Εάν το σημείωνε, θα ήταν το καλύτερο γκολ όλων των εποχών”, δήλωσε αργότερα ο Μάθιους.
“Αισθάνθηκα αγνή ικανοποίηση, όχι μόνο επειδή το τέρμα διασφάλισε τη νίκη επί της Γερμανίας, αλλά επειδή είχα αποφασίσει ακριβώς πώς θα πάω να σκοράρω, πολύ πριν παρουσιαστεί η ευκαιρία. Διορατικότητα και εκπλήρωση”, υποστήριξε ο Σάκλτον.
Οι εκλέκτορες της FA, πάντως, από εκείνο το φιλικό παιχνίδι θυμούνται μόνο ότι είχε το… θράσος να ζητήσει εισιτήρια πρώτης θέσης για το τρένο από το Σάντερλαντ στο Λονδίνο, αντί για αυτά της τρίτης θέσης που προμήθευε η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αγγλίας.
Ο αστράγαλος τον γλίτωσε από υποβιβασμό
Σε ηλικία 32 ετών, είχε απολέσει όλες τις ευκαιρίες συμμετοχής σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και γι’ αυτό δεν αγωνίστηκε ξανά με την Αγγλία. “Υπάρχουν τόσα στραβά με την εθνική ομάδα και τόσα λίγα σωστά πράγματα, που ειλικρινά μπορώ να δηλώσω ότι δεν έχω επιθυμία να κληθώ ξανά”, σχολίασε σχετικά.
Αποκήρυξη της εθνικής Αγγλίας, μιας… ιερής ομάδας εκείνη την εποχή, ισοδυναμούσε με βλασφημία και αρκετοί φοβήθηκαν ακόμα και για πρόωρο τέλος της καριέρας του. Παρότι η σημασία του στη Σάντερλαντ είχε φθαρεί, ο Μάρεϊ τον ήθελε ακόμα και παρέμεινε στην ομάδα.
Η φθίνουσα πορεία, όμως, ήταν αναντίρρητη και τον Δεκέμβριο του 1956 βίωσε για πρώτη φορά στο “Ρόκερ Παρκ” σφυρίγματα αποδοκιμασίας από τους φιλάθλους της ίδιας της ομάδας του, όταν αρνήθηκε να δώσει το 100% σε ένα παιχνίδι με τη Λούτον, σημαντικό για την αποφυγή του υποβιβασμού.
Τον Ιανουάριο του 1957, η FA ενημερώθηκε ότι υπήρξαν παράνομες πληρωμές στη Σάντερλαντ και αρκετοί παίκτες αποκλείστηκαν, ενώ ο Μάρεϊ, ο οποίος δέχθηκε πρόστιμο για τη συμμετοχή του σε αυτό το σύστημα πληρωμών, παραιτήθηκε το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Ο διάδοχός του, Άλαν Μπράουν, ήταν ξακουστός για την πειθαρχία του και γι’ αυτό υπήρξαν αρκετά σενάρια για τη σχέση του με τον Σάκλτον. Αυτά δεν πρόλαβαν να επιβεβαιωθούν, αφού ο 34χρονος επιθετικός έπαιξε μόνο στην πρεμιέρα εκείνης της σεζόν, την ήττα 0-1 από την Άρσεναλ, μιας και υπέστη υποτροπή σε έναν παλαιότερο τραυματισμό στον αστράγαλο.
Δεν κατάφερε να επιστρέψει και στο τέλος της σεζόν, μαζί με τον υποβιβασμό της Σάντερλαντ, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη δράση. Έβγαλε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια ως ο πρώτος παίκτης της Σάντερλαντ μεταπολεμικά που έφτασε σε τριψήφιο αριθμό τερμάτων, όντας από τους πρώτους σκόρερ της ομάδας μέχρι και σήμερα, με 101 τέρματα σε 348 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις.
Απείλησε για να του κάνουν αποχαιρετιστήριο ματς
Ακόμα και στο “αντίο” του, πάντως, φρόντισε να έρθει σε αντιπαράθεση με τους ανθρώπους του συλλόγου. Το 1959, δύο χρόνια μετά από την αποχώρησή του, έπεισε τους ανθρώπους της Σάντερλαντ να διοργανώσουν ένα αποχαιρετιστήριο παιχνίδι προς τιμήν του, απειλώντας με αποκαλύψεις σχετικά με τις παράνομες πληρωμές, όπως τα χρήματα που έλαβε κατά τη μετακίνησή του από τη Νιούκαστλ.
Ο αγώνας γέμισε την τσέπη του Σάκλτον με 3.000 λίρες, ωστόσο όφειλε να πληρώσει ο ίδιος την αστυνομική περιφρούρηση και τις αμοιβές των καλεσμένων ποδοσφαιριστών, με συνέπεια τα κέρδη του να συρρικνωθούν κατά πολύ. Επιχείρησε, δε, να πείσει την Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλισης ότι ο “λαβωμένος” αστράγαλός του ήταν εργατικό ατύχημα ώστε να εισπράξει αποζημίωση, όμως δεν τα κατάφερε.
Τρόλαρε ακόμα και με αυτοβιογραφία
Όσο ήταν στο ζενίθ της καριέρας του, συνήθιζε να ενοχλεί με κόλπα που έκανε με την μπάλα. Όσο τα χρόνια περνούσαν και το σώμα του τον εγκατέλειπε, άλλαξε μεθοδολογία και εξόργιζε κόσμο με όσα έλεγε ή έγραφε.
Το 1956 κι ενώ ήταν ακόμα ποδοσφαιριστής, εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον ευφάνταστο τίτλο “The Clown Prince of Soccer”. Το ένατο κεφάλαιο του βιβλίου είχε τον τίτλο “The Average Director’s Knowledge of Football” (=”Η μέση γνώση ποδοσφαίρου ενός Παράγοντα”). Η έκτασή του ήταν μία σελίδα. Ολόλευκη σελίδα. “Αυτό το κεφάλαιο έμεινε εσκεμμένα κενό, σύμφωνα με τις επιθυμίες του συγγραφέα”, πρόσθεσε στις υποσημειώσεις ο εκδοτικός οίκος.
Το βιβλίο έγινε ανάρπαστο και μέσα σε τρεις μήνες είχε φτάσει στην 5η έκδοση. Ακολούθως, έγινε συλλεκτικό, με συνέπεια κάθε κόπια του να πωλείται ακόμα και για 200 λίρες.
Το ταλέντο του στη γραφή ήταν τέτοιο, που ο Σάκλτον, μετά από ένα σύντομο διάστημα ενασχόλησης με το κρίκετ, έγινε δημοσιογράφος, αρχικά για την “Daily Express” και μετά για την “Sunday People”.
Το 2000 ολοκλήρωσε τη δεύτερη αυτοβιογραφία του με τη βοήθεια ενός από τους τρεις γιους που έκανε με τη σύζυγό του Μάρτζορι, τον Ρότζερ. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν “The Return Of The Clown Prince”. Σε συνέντευξή του στην “Independent” τον Ιούλιο του 2000, είχε προαναγγείλει ότι “σκοπεύω να βάλω ακόμα ένα λευκό κεφάλαιο στο βιβλίο και θα λέγεται ‘Τι γνωρίζει για το παιχνίδι ο μέσος ποδοσφαιρικός συντάκτης'”.
Λίγους μήνες μετά, στις 27 Νοεμβρίου του 2000, υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε σε ηλικία 78 ετών. Ο “κλόουν” του ποδοσφαίρου είχε πάει να διασκεδάσει άλλους κόσμους…
Διαβάστε ακόμη:
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Το Sport-Retro.gr σας… «Ταξιδεύει στ’ Αστέρια» του Χρήστου Σωτηρακόπουλου!
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα