Στους κορυφαίους των κορυφαίων του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου ανήκει ο Μίμης Φωτόπουλος, ο οποίος ξεχώριζε για τη βαριά γουστόζικη ομιλία, το μπριόζο παίξιμο και το γλυκό χαμόγελο.
Τύχαινε να είναι ποδοσφαιρόφιλος και υποστηρικτής του Παναθηναϊκού, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού, όταν η αγαπημένη τους ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1966.
Αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που συνδέθηκε με τους «ερυθρόλευκους», αφού ο ίδιος έχει περιγράψει με μεγάλη παραστατικότητα ένα σπαρταριστό γεγονός που έλαβε χώρα σε ένα τρένο.
Το Sport-Retro.gr γυρίζει τον χρόνο στις 27 Μαΐου 1954, όταν η εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ» δημοσίευσε συνέντευξη του μοναδικού Μίμη Φωτόπουλου, ο οποίος μάλιστα εκείνη την εποχή υποδύθηκε, μεταξύ άλλων, έναν παράγοντα ερασιτεχνικής ομάδας στην ταινία «Γκολ στον έρωτα».
Κάααθισε για συνέντευξη
Ο Γεώργιος Μπέρτσος (σ.σ. δεν αποκλείεται να πρόκειται για τον ίδιο δημοσιογράφο που διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη, διότι στα νιάτα του εργάστηκε σε αθλητικά Μέσα) συνάντησε τον εμβληματικό ηθοποιό σε ένα καφενεδάκι απέναντι από το θέατρο «Σαμαρτζή».
Εκείνη την ώρα έπαιζε τάβλι με τον ηθοποιό Ερρίκο Κονταρίνη, ένα επίλεκτο στέλεχος του θιάσου που είχε δημιουργήσει ο Μίμης Φωτόπουλος με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και, συν τοις άλλοις, ένθερμο υποστηρικτή του Ολυμπιακού.
Αρχικά, το πρόσωπο της συνέντευξης έχανε, όμως σύντομα ανέκαμψε και ξεκίνησε τα πειράγματα με ατάκες όπως: «Έξι. Άσος. Γκέλες. Έκλεισα και τώρα θα κάααθεσαι».
Χρησιμοποίησε δηλαδή τη φράση-σήμα κατατεθέν του από τη θεατρική παράσταση «Άνθρωποι, άνθρωποι» του 1948, που έμελλε να τον συνοδεύσει σε όλη τη μετέπειτα πορεία του.
Όταν πήρε και τη δεύτερη παρτίδα που σήμαινε… κερασμένος καφές, ο Φωτόπουλος χαμογέλασε στον σύζυγο της κορυφαίας θεατρίνας Μαρίκας Νέζερ και του είπε: «Για να μάθεις άλλη φορά να μην παίζεις με τον θιασάρχη σου. Εγώ στα δίνω, εγώ θα στα παίρνω».
Το τάβλι είχε μόλις ολοκληρωθεί, ο δημοσιογράφος κάθισε αντίκρυ στον μεγάλο Έλληνα ηθοποιό και όλα πια ήταν έτοιμα για τη συνέντευξη.
Αντώνης Μηγιάκης και Λεωφόρος
Όταν ήταν πιτσιρικάς, ο Μίμης Φωτόπουλος κλωτσούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ στη γειτονιά του ένα πάνινο τόπι παρέα με τον Αντώνη Μηγιάκη, ο οποίος έμελλε να μετατραπεί σε θρύλο του Παναθηναϊκού και, κατ’ επέκταση, του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Μάλιστα, ο κορυφαίος κωμικός είχε προλάβει το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με τις λαμαρίνες και τα ξύλα γύρω-γύρω, αποκαλύπτοντας: «Τότε δίναμε μια πεντάρα και βλέπαμε… λαθραία από τα Προσφυγικά. Μέχρι τον πόλεμο δεν έχανα ούτε αγώνα.
Αργότερα, όμως, με τράβηξε το θέατρο και σιγά-σιγά άρχισα να αραιώνω από τα ματς. Τώρα πηγαίνω σπανίως. Μη νομίσετε, όμως, ότι δε με ενδιαφέρουν και ότι έπαψε να με συγκινεί ο αθλητισμός. Είμαι πάντοτε ενημερωμένος για ό,τι αφορά στην εξέλιξη και την πρόοδο του αθλητισμού μας από την εφημερίδα σας».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μηγιάκης έγινε άτυπα… συνάδελφος του Φωτόπουλου, καθώς συμμετείχε στην ταινία «Οι Άσσοι του Γηπέδου» του 1956, μαζί με άλλες θρυλικές μορφές όπως ο Ανδρέας Μουράτης, ο Λάκης Πετρόπουλος, ο Στάθης Μανταλόζης, ο Κώστας Λινοξυλάκης κ.ά.
Δεν αποκλείεται η μεταξύ τους συνύπαρξη να επηρέασε τη συλλογική προτίμηση του ηθοποιού, ο οποίος δήλωνε υποστηρικτής του Παναθηναϊκού, όπως προαναφέρθηκε.
Λίγο αργότερα, ο δημοσιογράφος ζήτησε από τον Φωτόπουλο να αποκαλύψει κάποια ανέκδοτη ιστορία από τη θεατρική του ζωή, όμως εκείνος τη συνέδεσε με πραγματικό γεγονός!
Ο Μουράτης έλειπε, οπότε…
Ο Φωτόπουλος επέλεξε να ξετυλίξει το κουβάρι ενός σπαρταριστού περιστατικού που έγινε στο περιθώριο του αγώνα της Εθνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ταξίδεψε σιδηροδρομικώς εν όψει της αναμέτρησης που είχε οριστεί για τις 9 Μαΐου 1953 και στο ίδιο τρένο βρισκόταν ο αξέχαστος ηθοποιός.
Ο Φωτόπουλος, αφού υποστήριξε ότι σε εκείνο το ματς «χάσαμε άδικα με ένα γκολ οφσάιντ», θύμισε ότι ο Ανδρέας Μουράτης είχε παρεξηγηθεί με την ΕΠΟ, εξ ου και η απόφασή του να μη μεταβεί στη Γιουγκοσλαβία.
Ο λόγος σε εκείνον: «Η θέση του συμπληρώθηκε την τελευταία στιγμή και σε λίγο η ταχεία ξεκίνησε. Πήγαινα στη Θεσσαλονίκη, όπου θα εμφανιζόμουν στο θέατρο της Κατερίνας που έπαιζε τότε εκεί.
Στη διαδρομή γνωριστήκαμε με τα παιδιά και κάναμε μαζί παρέα. Σε έναν σταθμό, λοιπόν, μόλις τους είδε ο κόσμος, άρχισε να τους επευφημεί και να καλεί τον Μουράτη φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του και ζητώντας επίμονα να βγει στο παράθυρο.
Όλοι βρέθηκαν τότε σε αμηχανία και για να μη δυσαρεστηθούν οι αγνοί εκείνοι φίλαθλοι που δε γνώριζαν ότι ο Μουράτης δεν είχε αναχωρήσει μαζί με τους άλλους από την Αθήνα, εμφάνισαν στο παράθυρο του τρένου εμένα ως Μουράτη!
Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Οι φίλαθλοι που δεν είχαν καταλάβει τη φάρσα, άρχισαν να με χειροκροτούν, να με φωνάζουν, να μου πετούν λουλούδια κι εγώ απολάμβανα όλες εκείνες τις τιμές που προορίζονταν για εκείνον, ο οποίος δόξασε τόσες φορές το ελληνικό φουτμπώλ και που τώρα 2-3 άνθρωποι τον καταδίκασαν σε ποδοσφαιρικό «θάνατο». Τα γέλια που κάναμε όλοι ύστερα, δε λέγονται. Εγώ ιδίως γελούσα μέχρι τη Θεσσαλονίκη».
Και μια μικρή λεπτομέρεια: Προπονητής της Εθνικής ομάδας εκείνη την εποχή ήταν ο Αντώνης Μηγιάκης!
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα