Η συμπλήρωση 20 ετών από την ημέρα που ο Παναθηναϊκός «γκρέμιζε» το απόρθητο κάστρο του ΣΕΦ λειτουργεί ως υπενθύμιση της ανατροπής των συνθηκών στο εγχώριο μπάσκετ.

Ακριβώς πριν αναλάβει το «τριφύλλι» ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, οι «πράσινοι» πετύχαιναν κάτι που δεν είχαν καταφέρει ως τότε: να κατακτήσουν τον τίτλο με ντεσαβαντάζ έδρας στον πέμπτο τελικό.

Όσα ειπώθηκαν μετά είχαν εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον μ’ εκείνα που είχαν διαδραματιστεί στο παρκέ. Το Sport-Retro.gr κάνει το ταξίδι στο χρόνο.

***

Αν μια ημερομηνία ορίζεται ως το σημείο μετάβασης από την κυριαρχία του Ολυμπιακού στην παντοδυναμία του Παναθηναϊκού, αυτή είναι η 20η Μαΐου του 1999.

Το τέλος του ενός και η αρχή του άλλου. Το «πράσινοι» είχαν ήδη αναδειχθεί πρωταθλητές την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, παρόλα αυτά μονάχα η επανάληψη της ίδιας επιτυχίας θα τους εδραίωνε στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ, πολλώ δε μάλλον μια νίκη στον πέμπτο τελικό του εχθρικού ΣΕΦ, μια και θ’ αφαιρούσε από τους «ερυθρόλευκους» την παράλληλα δυνατότητα ν’ ανακτήσουν τα πρωτεία που είχαν χάσει.

 

Τι είχε προηγηθεί

Η σεζόν είχε κυλήσει περίεργα για τους δύο φιναλίστ του πρωταθλήματος και σε περίπτωση απώλειας του τίτλου, το καλοκαίρι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο.

Ο Παναθηναϊκός του Λευτέρη Σούμποτιτς, που είχε αποκλειστεί στα προημιτελικά του Κυπέλλου, προερχόταν από την παταγώδη αποτυχία στην Ευρώπη.

Παρά το 15-1 στις πρώτες δύο φάσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και την πρωτιά που κατέκτησε, έχασε δύο φορές στον πρώτο νοκ άουτ γύρο από τη Φορτιτούντο Μπολόνια των Μάιερς, Καρνισόβας και Φούτσκα, με συνέπεια ν’ αποκλειστεί πολύ νωρίς και βρεθεί υπόλογος.

Ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς, που επίσης είχε μείνει πρόωρα εκτός κυπέλλου με ήττα από τον (μετέπειτα τροπαιούχο) ΠΑΟΚ, είχε καταφέρει να φτάσει ως το Final 4 του Μονάχου, αποκλείοντας κατά σειρά Βαρέζε (2-0) και Βιλερμπάν (2-0).

Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στον Ολυμπιακό

Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στον Παναθηναϊκό

Ωστόσο η παράδοση άνευ όρων στην υπερηχητική Ζαλγκίρις του Γιόνας Καζλάουσκας και των Έντνι – Μπούι είχε προκαλέσει τριγμούς. Οι οποίοι ενισχύθηκαν δεδομένου ότι ως τους τελικούς της Α1 οι Πειραιώτες κλήθηκαν να παίξουν τρία παιχνίδια τόσο με το Μαρούσι όσο και με τον Άρη, νιώθοντας έντονη την απειλή της κατραπακιάς.

Ακόμη κι έτσι οι δύο ισχυροί πόλοι της εγχώριας λίγκας έφτασαν στο φινάλε της διαδρομής. Διεκδικώντας επί ίσοις όροις το βαθύ τρόπαιο. Οι πρώτες τέσσερις μάχες τους δεν είχαν ανατροπές.

Εύκολα ή λιγότερο εύκολα, καθένας προφύλαξε την έδρα του και το 2-2 τούς έφερε αντιμέτωπους σ’ ένα συναπάντημα χωρίς δυνατότητα για… όπισθεν. Μόνο μπροστά όφειλαν να κατευθυνθούν.

Ο αγώνας

Το απόγευμα εκείνης της Πέμπτης είναι γνωστό τι ακριβώς συνέβη. Αρκεί μια μικρή υπενθύμιση. Αν και ο Ολυμπιακός άρχισε μ’ ένα 13-2 στο 5′, ξέφυγε με 24-12 στο 13′ και έφτασε στο 29-18 του 16′, ο Παναθηναϊκός αντέδρασε δυναμικά.

Βρίσκοντας ρυθμό, έκλεισε το πρώτο μισό στο 29-29 (με εκπρόθεσμο τρίποντο του Ράτζα, για το οποίο κατατέθηκε ένσταση) και ολοκληρώνοντας ένα 20-0 προηγήθηκε 38-29 τέσσερα λεπτά μετά την επανέναρξη του αγώνα, καταλήγοντας ακόμη και στο +12 (43-31 του 27′).

Το γεγονός πως οι «ερυθρόλευκοι» επέστρεψαν προσπερνώντας 51-50, δεν έκαμψε τους «πράσινους», οι οποίοι με πρωτεργάτη τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και καθοριστικούς τους Μπερκ – Τζεντίλε – Οικονόμου κατέκτησαν το μεγαλειώδες 62-53 και κατ’ επέκταση το πρωτάθλημα μέσα στο «άντρο» του μεγάλου αντιπάλου.

Στ’ αποδυτήρια

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει τι συνέβη αμέσως μετά τη λήξη του ιστορικού αγώνα.

Στ’ αποδυτήρια των θριαμβευτών οργανώθηκε ένα μεγάλο πάρτι. Με πούρα, σαμπάνιες και το «ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, πρωτάθλημα στον Πειραιά» να διαπερνά τους τείχους και να φτάνει ως τον περιβάλλοντα χώρο.

Με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε να επανέλθει στην κορυφή μετά από ένα διάλειμμα 15 ετών (1997-2012), αντιλαμβάνεται κανείς πως το… ξόρκι των «πρασίνων» είχε πιάσει για τα καλά.

Ο Νίκος Οικονόμου, ο παίκτης που είχε πετύχει το κομβικό τρίποντο κόβοντας κάθε ελπίδα των Πειραιωτών, αποκάλυπτε στους δημοσιογράφους πως «πριν από τρεις ημέρες ο πατέρας μου εισήχθη στο νοσοκομείο και ‘γω του είπα ότι θα του πάω το πρωτάθλημα».

Τήρησε την υπόσχεσή του, αλλά αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο παιχνίδι του με το «τριφύλλι» κόντρα στο «η επιθυμία του για το που θα πάω είναι μέσα στην καρδιά μου», μια και το επόμενο διάστημα έκλεισε στη Βίρτους Μπολόνια. Προτού το καλοκαίρι του 2000 γυρίσει για τον Ολυμπιακό, τον οποίο είχε «σκοτώσει».

Την ίδια στιγμή ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα αφιέρωνε το πρώτο πρωτάθλημά του με τον Παναθηναϊκό «στην πατρίδα μου». Η οποία εξακολουθούσε να ταλανίζεται από τις εμφυλιακές διαμάχες, στο μέτωπο που είχε ανοίξει με το Κόσοβο. Είχε μάλιστα βομβαρδιστεί πολλάκις από της ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις που επενέβησαν με αφορμή τα αιματηρά γεγονότα στο Ράτσακ. Που για τους Σέρβους ήταν μια καλοστημένη προβοκάτσια.

«Είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής μου», φώναζε ο Κώστας Παταβούκας με την ιδιότητα του αρχηγού κάνοντας λόγο για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του συλλόγου, όταν ο εμβληματικός Τάσος Στεφάνου (που δεν βρίσκεται πια στη ζωή) έλεγε προς πάσα κατεύθυνση πως ότι ο τίτλος αυτός «δεν συγκρίνεται ούτε με το Ευρωπαϊκό».

Ο Νίκος Μπουντούρης, που υποχρέωσε με την άμυνά του τον Άριαν Κόμαζετς να τελειώσει το παιχνίδι με 3/12 σουτ (1/5τρ.), ομολογούσε πως «πονούσα πολύ, αλλά ήθελα να βοηθήσω και πίεσα το πόδι μου. Φοβήθηκα γιατί όταν κάνει πολλή ζέστη έχω έλλειψη υγρών στον οργανισμό μου και παθαίνω κράμπες». Άντεξε όμως. Παίζοντας τον μισό αγώνα (20 λεπτά).

Οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν εκτός Ελλάδας κι έμαθαν τα νέα στο Λονδίνο, όπου βρίσκονταν για επαγγελματικούς λόγους. Προφανώς πανηγύρισαν με την ψυχή τους, στέλνοντας συγχαρητήρια.

Όπως φυσικά ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο οποίος μέσες-άκρες γνώριζε πως θ’ αποτελέσει παρελθόν. Μολαταύτα δεν άφησε τίποτα στην τύχη φροντίζοντας «αν φύγω, να φύγω ως πρωταθλητής». Για να πάει στα μπουζούκια. Ήταν, άλλωστε, ο μοναδικός ως τότε που κατάφερνε να κατακτήσει τίτλο με μειονέκτημα έδρας στο ΣΕΦ.

Ο Ντίνο Ράτζα ήταν μακράν του δεύτερου ο πιο αθυρόστομος απ’ όλους, έχοντας μάθει πως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αποκάλεσε τον ίδιο και τους συμπαίκτες του «αδελφές». «Αυτό που έχω να πω είναι πως τον… μέσα στο σπίτι του». Πού να φανταζόταν πως θα επέστρεφε για να παίξει στο ΣΕΦ.

Διαβάσαμε επίσης στο φύλλο της «Αθλητικής Ηχούς» ότι μετά το τέλος του αγώνα και την ανάδειξη του Παναθηναϊκού σε πρωταθλητή Ελλάδας φωταγωγήθηκε όλη η Αθήνα. Δήμαρχος της πρωτεύουσας τότε ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.

Αναπόφευκτα στο στρατόπεδο του Ολυμπιακού η κατάσταση ήταν αντιστρόφως ανάλογη. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, που αποδοκιμάστηκε και από τον Πέτρο Κόκκαλη, παραδεχόταν κυνικά πως «η χρονιά είναι σίγουρα αποτυχημένη και το μεγαλύτερο μερίδιο στα λάθη ανήκει σίγουρα σε μένα».

Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στην Α1 Ανδρών

Εξέφραζε πάντως τα παράπονά του για τρία σφυρίγματα του διαιτητή Μουζάκη (ο άλλος ο Συμεωνίδης της… τωρινής ΚΕΔ) και κυρίως το γεγονός πως «ένας βασικός μου παίκτης δεν ήταν στην τελευταία προπόνηση πριν από το παιχνίδι, αλλά είχε κληθεί στον αθλητικό δικαστή».

Πολύ κακό βέβαια για το τίποτα, αφού μόνο έγγραφη επίπληξη του επιβλήθηκε από τον αθλητικό δικαστή, γιατί «ίσως και να μην την έκανε» τη χειρονομία που είχε γραφεί στην έκθεση του παρατηρητή μετά τον τέταρτο τελικό.

Ο Τόμιτς αγωνίστηκε κανονικά, 33 λεπτά μάλιστα, αλλά οι 10 πόντοι του δεν ωφέλησαν ιδιαίτερα σε μια αναμέτρηση που πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού ήταν ο Άντονι Γκολντγουάιρ των 11!

Το σχέδιο του Παναθηναϊκού είχε εκτελεστεί στην εντέλεια. Λίγες εβδομάδες πριν αρχίσει η εποχή Ομπράντοβιτς στο «τριφύλλι».