Πολλές φορές μία διαιτητική απόφαση που έκρινε κάποιο ματς έχει γίνει λόγος χρόνιων διαφωνιών, ενώ άλλες τόσες έχουν αφεθεί υπονοούμενα για δόλο. Τι γίνεται, όμως, όταν οι παρεμβάσεις σε έναν αγώνα έρχονται από “άνωθεν” ή όταν οι ίδιες οι ομάδες αποφασίζουν να κινηθούν με γνώμονα το κοινό τους συμφέρον που τυχαίνει να είναι κοινό;

Με αφορμή τη “λευκή” ισοπαλία μεταξύ Δανίας και Γαλλίας, που εξασφάλιζε ότι αμφότερες θα προκριθούν στην επόμενη φάση ό,τι κι αν συνέβαινε στο άλλο ματς του 3oυ ομίλου, το Sport-Retro.gr θυμάται τα πέντε πιο ύποπτα ματς στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

***

30/7/1930: Ουρουγουάη – Αργεντινή 4-2

Ο τελικός του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής στο “Σεντενάριο” του Μοντεβιδέο διεξήχθη σε καθεστώς απίστευτης έντασης.

Οι δύο ομάδες είχαν αναπτύξει ιδιαίτερη αντιπαλότητα μετά τον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά ποδοσφαίρου το 1928 στο Άμστερνταμ, όπου η “σελέστε” επιβλήθηκε και με δύο σερί χρυσά μετάλλια θεωρείτο η καλύτερη ομάδα στον κόσμο.

Το μενού πριν από το ματς περιελάμβανε συλλήψεις οπαδών, κατάσχεση όπλων, τον Βέλγο διαιτητή Τζον Λάνγκενους να κάνει ασφάλεια ζωής και να ζητά εχέγγυα για την ασφαλή μεταφορά του μετά τον αγώνα.

Αν προστεθεί ότι οι δύο ομάδες δεν τα έβρισκαν ούτε στην μπάλα που θα χρησιμοποιούσαν (σ.σ. στο α’ ημίχρονο έπαιξαν με της Αργεντινής, στο β’ με της διοργανώτριας), τότε γίνεται κατανοητό τι είδους κλίμα είχε δημιουργηθεί.

Πριν από τον αγώνα, μάλιστα, σημειώθηκε ένα πολύ περίεργο περιστατικό, όταν ο Πελεγκρίνο Ανσέλμο, σκόρερ δύο γκολ για την Ουρουγουάη στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, ζήτησε από τον αρχηγό Χοσέ Νασάτσι να μην βρίσκεται στην ενδεκάδα.

Ο αστικός μύθος λέει πως όταν ρωτήθηκε για τους λόγους της αποχής από το αρχικό σχήμα, ο Ανσέλμο δεν απάντησε, απλά έστρεψε τα μάτια του στο έδαφος.

Τη θέση του στην ενδεκάδα πήρε ο Έκτορ Κάστρο, που έμελλε να πετύχει το τέταρτο γκολ και να σφραγίσει τον θρίαμβο της ομάδας του, η οποία ανέτρεψε το κατά της 2-1 από το ημίχρονο και στέφθηκε πρωταθλήτρια Κόσμου.

Την επομένη του τελικού όλες οι εφημερίδες της Αργεντινής «έβραζαν» λόγω της διαιτησίας του τελικού και της συμπεριφοράς των οπαδών της Ουρουγουάης.

Ο αρχηγός της «αλμπισελέστε» Λουίς Μόντι, ο οποίος έπαιξε αν και πριν από το ματς φημολογείτο πως ήταν τραυματίας, κατήγγειλε ανοιχτά ότι δεχόταν απειλές για τη ζωή της οικογενείας του και της δικής του, τόσο την παραμονή της σέντρας όσο και στο ημίχρονο.

Όταν η ομάδα του βρισκόταν μπροστά στο σκορ, ο αναπληρωματικός συμπαίκτης του Aντόλφο Σουμελσού έσπευσε να καταγγείλει αντίστοιχο περιστατικό που αφορούσε στον ίδιο.

Στον αντίποδα, η ουρουγουανική πλευρά ισχυριζόταν ότι ο Πελεγκρίνο Ανσέλμο δεχόταν επί αρκετές ημέρες απειλές για τη ζωή του και αυτό τον απέτρεψε από τη συμμετοχή στον τελικό.

Η κατάσταση που ακολούθησε ήταν εκρηκτική και οδήγησε σε ρήξη στις σχέσεις των δύο ομοσπονδιών, η οποία κράτησε για αρκετούς μήνες. Την αλήθεια πάντως δεν την έμαθε ποτέ κανείς…

Oι συνθέσεις του αγώνα

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ (Αλμπέρτο Σουπίτσι): Μπαγεστρέρο, Νασάτσι, Μαστσερόνι, Αντράδε, Χεστίδο, Φερνάντες, Ντοράδο, Σκαρόνε, Κάστρο, Σέα, Ιριάρτε.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (Φρανσίσκο Ολασάρ-Χουάν Χοσέ Τραμουτόλα): Μποτάσο, Ντε Λα Τόρε, Πατερνόστερ, Χ. Εβαρίστο, Μόντι, Σουάρες, Πεουσέγε, Βαράγιο, Στάμπιλε, Φερέιρα, Μ. Εβαρίστο.

Οι σκόρερ: 12’ Ντοράντο, 57’ Τσέα, 68’ Ιριάρτε, 89’ Κάστρο – 20’ Πεουτσέλε, 37’ Στάμπιλε

 

 

 

16/6/1938: Ιταλία – Βραζιλία 2-1

Ιταλία και Βραζιλία βρέθηκαν αντιμέτωπες στον ημιτελικό της τρίτης χρονικά διοργάνωσης που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία το 1938.

Η κάτοχος του τίτλου, με τον θρυλικό Τζιουζέπε Μεάτσα και τον Σίλβιο Πιόλα να ηγείται της επίθεσης, είχε φτάσει μέχρι εκείνη τη φάση, αφού απέκλεισε τη Νορβηγία με 2-1 στην παράταση και τη διοργανώτρια Γαλλία με 3-1.

Η Βραζιλία, από την άλλη πλευρά, είχε λυγίσει αρχικά την Πολωνία, σε ένα φοβερό ματς που χρειάστηκε και η παράταση για να γραφτεί το τελικό 6-5, προτού χρειαστεί δύο ματς για να κάμψει την αντίσταση της Τσεχοσλοβακίας με 2-1.

Ο ημιτελικός είχε μεγάλο φαβορί τη «σελεσάο», με ηγέτη τον Λεόνιντας, ο οποίος είχε σημειώσει ήδη 7 γκολ και αναδείχτηκε τελικά πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Η αυτοπεποίθηση των Βραζιλιάνων ήταν τέτοια, που ο προπονητής Αντεμάρ Πιμέντα δήλωνε πριν από το ματς: «Για να νικήσουμε την Ιταλία δεν χρειαζόμαστε ούτε τον Λεόνιντας ούτε τον Τιμ ούτε τον Μπραντάο. Το πετυχαίνουμε και με τους χειρότερους παίκτες».

Τελικά στον ημιτελικό που διεξήχθη στο «Βελοντρόμ» της Μασσαλίας, η Ιταλία υπέταξε τη Βραζιλία με 2-1, εξέλιξη μάλλον φυσιολογική, αφού ο Πιμέντα παρέταξε την ομάδα του με επτά αναπληρωματικούς!

Οι φήμες που κυκλοφόρησαν αναφορικά με τις ακατανόητες επιλογές του Βραζιλιάνου τεχνικού έκαναν λόγο για δωροδοκία από πλευράς Ιταλών.

Πιο συγκεκριμένα ο μύθος λέει ότι ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι δωροδόκησε τον Λεόνιντας, προκειμένου να προσποιηθεί ότι είναι τραυματίας.

Ακόμα λεγόταν πως στα πρωτοκλασάτα ονόματα της «σελεσάο» είχε ήδη γίνει πρόταση να αγωνιστούν στο ιταλικό πρωτάθλημα από την ερχόμενη σεζόν, με πλουσιοπάροχα μάλιστα συμβόλαια, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώθηκε, καθώς ουδείς δεν μετακόμισε εν τέλει στην Ευρώπη.

Είκοσι χρόνια αργότερα ο Νιζίνιο, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Λεόνιντας σε εκείνο τον ημιτελικό, επιβεβαίωσε αυτή τη φήμη δημόσια με αποτέλεσμα η υπόθεση να πάρει τον δρόμο των δικαστηρίων.

Ελλείψει στοιχείων ο θρυλικός Βραζιλιάνος άσος κέρδισε την υπόθεση, ο τότε συμπαίκτης του αναγκάστηκε να απολογηθεί και το θέμα έκλεισε με τον νικητή να δηλώνει «ακόμα κι αν χιόνιζε, ακόμα κι αν είχα ξύλινο πόδι θα έπαιζα σε αυτό το ματς», προσθέτοντας ότι δεν έμαθε ποτέ τον λόγο που δεν αγωνίστηκε σε εκείνο τον ημιτελικό…

Οι συνθέσεις του αγώνα

ΙΤΑΛΙΑ (Βιτόριο Πότσο): Ολιβιέρι, Πιόλα, Αντρεόλο, Μπιαβάτι, Κολαούσι, Φεράρι, Λοκατέλι, Μεάτσα, Ράβα, Σεραντόνι, Φόνι.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ (Αντεμάρ Πιμέντα): Γκούλαρτ, Ντα Γκουία, Ματσάντο, Αφονσίνιο, Ζεζέ Προκόπιο, Λουιζίνιο, Ρομέου, Λόπες, Περάκιο, Πατέσκο, Μαρτίμ.

Σκόρερ: 51’ Κολαούσι, 60’ Μεάτσα – 87′ Ρομέου

 

 

 

21/6/1978: Αργεντινή – Περού 6-0

Οι «σκιές» που βαραίνουν την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1978 από την Αργεντινή αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο.

Το καθεστώς που είχε επιβάλει ο δικτάτορας Χόρχε Βιδέλα από το 1976 δεν εμπόδισε, πάντως, τη FIFA να δώσει στη συγκεκριμένη χώρα το χρίσμα για την 11η διοργάνωση, παρά τις αντιδράσεις οπαδών και διεθνών θεσμών.

Ο τρόπος διεξαγωγής της β’ φάσης προέβλεπε δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων, όπου οι πρώτοι θα έπαιρναν το εισιτήριο για τον τελικό και οι δεύτεροι θα έπαιζαν στον μικρό τελικό.

Η Αργεντινή ήταν ισόβαθμη με τη Βραζιλία στην κορυφή του ομίλου (σ.σ. χωρίς γκολ το μεταξύ τους ντέρμπι), όταν έφτασε η τελευταία αγωνιστική.

Η “σελεσάο” επιβλήθηκε 3-1 της Πολωνίας στο ματς της τελευταίας αγωνιστικής, το οποίο ξεκίνησε δυόμισι ώρες πριν από αυτό της “αλμπισελέστε”.

Πλέον, η Αργεντινή ήξερε ότι χρειαζόταν νίκη με τέσσερα τουλάχιστον γκολ απέναντι στο Περού για να πάρει την πρόκριση, όπερ κι εγένετο χάρη στο τελικό 6-0.

Το περίεργο ήταν ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε η διοργανώτρια είχε δείξει εικόνα ομάδας που μπορούσε να διαλύσει κάποιον ούτε το Περού, κάτοχος του Copa América του 1975, έδειχνε ότι θα μπορούσε να δεχτεί έξι γκολ τόσο εύκολα.

Οι πρώτες υποψίες στράφηκαν στον τερματοφύλακα Ραμόν Κιρόγα εξαιτίας της καταγωγής του (σ.σ. γεννήθηκε στο Ροζάριο), ενώ γινόταν λόγος και για δωροδοκία των παικτών του Περού.

Πολλά χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα το 2012, ο αείμνηστος Περουβιανός γερουσιαστής Χενάρο Λεδέσμα ισχυρίστηκε πως υπήρξε κρυφή συμφωνία μεταξύ των δικτατορικών καθεστώτων των δύο χωρών, στο πλαίσιο του σχεδίου «Κόνδορας» που αφορούσε στην αλληλοβοήθειά τους σε θέματα σύλληψης και ανάκρισης αντιφρονούντων.

Συγκεκριμένα, ο Περουβιανός δικτάτορας Φρανσίσκο Μπερμούδες ζήτησε από τον Χόρχε Βιδέλα να δεχτεί 13 πολιτικούς κρατουμένους στην Αργεντινή, οι οποίοι αποτελούσαν κίνδυνο για το εγχώριο καθεστώς και ο τελευταίος απάντησε καταφατικά με αντάλλαγμα μία εμφατική νίκη στο ποδοσφαιρικό ματς.

Η συνέχεια είναι γνωστή με την Αργεντινή να προκρίνεται και να κατακτά εν τέλει τον τίτλο στον τελικό με την Ολλανδία, όταν μετά το δοκάρι του Ρομπ Ρένσενμπρικ, αντικαταστάτη του μεγάλου απόντα Γιόχαν Κρόιφ, ο Ιταλός διαιτητής Σέρτζιο Γκονέλα (σ.σ. πέθανε πριν από 8 ημέρες) έσπευσε να σφυρίξει άμεσα τη λήξη της κανονικής διάρκειας μην τυχόν και γίνει καμιά «στραβή».

Η δήλωση του επιθετικού Λεοπόλδο Λούκε, ο οποίος είχε σκοράρει δύο γκολ σε εκείνο το ματς με το Περού, είναι χαρακτηριστική: «Τώρα που έχω μάθει όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανος για τη νίκη μας τότε, αλλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γινόταν. Εμείς απλά παίζαμε ποδόσφαιρο».

Οι συνθέσεις του αγώνα

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (Σέσαρ Μενότι): Φιγιόλ, Μπερτόνι (64′ Χάουσμαν), Γκαγέγο (85’ Οβιέδο), Γκαλβάν, Κέμπες, Λαρόσα, Λούκε, Ολγίν, Ορτίς, Πασαρέλα, Ταραντίνι.

ΠΕΡΟΥ (Μάρκος Καλδερόν): Κιρόγα, Ντουάρτε, Μάνσο, Τσουμπίτας, Βελάσκες (51’ Χορίτι), Μουνάντε, Κέτο, Κουμπίγιας, Ομπλίτας, Κεσάδα, Ρόχας.

Σκόρερ:  21’, 48’ Κέμπες, 43’ Ταραντίνι, 50’, 72’ Λούκε, 67’  Χάουσμαν

 

 

 

25/6/1982: Δυτική Γερμανία – Αυστρία 1-0

Ένας από τους πιο ντροπιαστικούς αγώνες στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έπληξε την αξιοπιστία και το κύρος της διοργάνωσης, ήταν αυτός ανάμεσα σε Αυστρία και Γερμανία το 1982.

Διεξήχθη στις 25 Ιουνίου στο “Μολινόν” και το γεγονός ότι έμεινε στην ιστορία ως «η Ντροπή της Χιχόν» φανερώνει με το παραπάνω του λόγου το αληθές.

Στο 2ο όμιλο της α’ φάσης είχαν βρεθεί η Δυτική Γερμανία, η Αυστρία, η Χιλή και η πρωτοεμφανιζόμενη Αλγερία, με το φαβορί να είναι φυσικά τα “πάντσερ”.

Εντούτοις, η βορειοαφρικανική ομάδα έκανε την έκπληξη στο πρώτο ματς, αφού νίκησε την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1974 με 2-1, ενώ η Αυστρία επικράτησε της Χιλής με 1-0.

Στη συνέχεια οι Δυτικογερμανοί επιβλήθηκαν εύκολα των Χιλιανών με 4-1, η Αυστρία λύγισε τη μαχητική Αλγερία με 2-0 και είχε έρθει η ώρα για την τελευταία αγωνιστική.

Η Αλγερία νίκησε 3-2 τη Χιλή, αλλά το ματς διεξήχθη σκανδαλωδώς μία ημέρα πριν από αυτό μεταξύ Γερμανίας και Αυστρίας, με συνέπεια αυτές να γνωρίζουν το αποτέλεσμα που χρειάζονταν για να προκριθούν στην επόμενη φάση.

Χρειάστηκαν μόλις δέκα λεπτά για να ανοίξει το σκορ ο Χορστ Χρούμπες και, ουσιαστικά, ο αγώνας τέλειωσε σε αυτό το σημείο.

Καμία από τις δύο ομάδες δεν δοκίμασε να επιτεθεί στον αντίπαλο, αφού με αυτό το αποτέλεσμα προκρίνονταν και οι δύο λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων στην τριπλή ισοβαθμία με την Αλγερία.

Η εικόνα των δύο ομάδων να αλλάζουν πάσες η κάθε μία στο δικό της μισό του γηπέδου εξόργισε τους Ισπανούς θεατές, οι οποίοι φώναζαν συνθήματα όπως «έξω-έξω» ή «φιληθείτε κιόλας», λόγω των αναιμικών μαρκαρισμάτων και νωχελικών ενεργειών.

Παράλληλα όσοι Αλγερινοί βρίσκονταν στις εξέδρες του “Μολινόν” αποδοκίμαζαν έντονα, αντιλαμβανόμενοι ότι παρά τη θετικότατη παρουσία, η εθνική τους ομάδα ήταν καταδικασμένη.

Ο Γερμανός σχολιαστής Ίμπερχαρντ Στάνιεκ σταμάτησε την τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα από ένα σημείο κι έπειτα, ενώ ο συνάδελφός του στην αυστριακή τηλεόραση Ρόμπερτ Ζέεγκερ προέτρεπε τους τηλεθεατές να κλείσουν τους δέκτες τους.

Σε κάθε περίπτωση οπαδοί και των δύο ομάδων κατέκριναν αυτό που είδαν και η παγκόσμια ομοσπονδία επέβαλλε από την επόμενη διοργάνωση, οι αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής των ομίλων να διεξάγονται την ίδια ημέρα και ώρα.

Οι συνθέσεις του αγώνα

ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (Γιουπ Ντέρβαλ): Σουμάχερ, Στίλικε, Καλτς, Μπρίγκελ, Φέρστερ, Μπράιτνερ, Ντρέμλερ, Μάγκατ, Ρουμενίγκε (66’ Ματέους), Χρούμπες (69’ Φίσερ), Λιτμπάρσκι.

AΥΣΤΡΙΑ (Φέλιξ Λάτσκε-Γκέοργκ Σμιντ): Κοντσίλια, Όμπερμαγερ, Κράους, Πέτσεϊ, Ντεγκέοργκι, Προχάσκα, Χάτενμπεργκερ, Χίντερμαϊερ, Βέμπερ, Κρανκλ, Σάχνερ.

Σκόρερ: 10’ Χρούμπες

 

30/6/1994: Αργεντινή – Βουλγαρία 0-2

Πριν από την τελευταία αγωνιστική του 4ου ομίλου στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, όπου συμμετείχε και η Εθνική Ελλάδας, είχε διαμορφωθεί μία περίεργη βαθμολογική κατάσταση.

Συγκεκριμένα σε περίπτωση που προκρινόταν και ο τρίτος της βαθμολογίας, τότε ο πρωτοπόρος θα αντιμετώπιζε την Ιταλία που τερμάτισε στην 3η θέση του 5ου ομίλου (εκεί όλες οι ομάδες ήταν ισόβαθμες με 4 βαθμούς), ο δεύτερος θα αντιμετώπιζε τον πρωτοπόρο του ίδιου ομίλου (Μεξικό) και ο τρίτος θα αντιμετώπιζε τον πρωτοπόρο του 1ου ομίλου, τη Ρουμανία.

Μετά από δύο αγωνιστικές, η Αργεντινή ήταν επικεφαλής με 6 βαθμούς, η Νιγηρία δεύτερη με 3 βαθμούς, η Βουλγαρία το ίδιο, ενώ η Ελλάδα ουραγός και δίχως ελπίδα για κάτι.

Η «αλμπισελέστε» δεν ήθελε με τίποτα να αντιμετωπίσει την Ιταλία σε τόσο πρόωρη φάση και ως εκ τούτου, θα έκανε τα πάντα για να την αποφύγει.

Η Βουλγαρία, επίσης δεν ήθελε να τερματίσει πρώτη, αφού θεωρούσε ότι η «σκουάντρα ατζούρα» ήταν αξεπέραστος αντίπαλος, σε σχέση με το Μεξικό ή τη Ρουμανία.

Όλα αυτά τέθηκαν επί τάπητος σε μία καφετέρια του Ντάλας την 29η Ιουνίου, μεταξύ των δύο αδιαμφισβήτητων ηγετών των δύο εθνικών ομάδων, του Ντιέγκο Μαραντόνα και του Χρίστο Στόιτσκοφ.

Οι δυο τους είχαν καλή σχέση, αφού εκείνη τη σεζόν συνυπήρχαν στην Primera Division, ο πρώτος ως παίκτης της Σεβίλλης, ο δεύτερος ως παίκτης της Μπαρτσελόνα.

Στη συνάντηση βρέθηκε και ο Καταλανός ατζέντης του δεύτερου Τζουζέπ Μαρία Μινγκέγα, ο οποίος είχε φέρει στους «μπλαουγκράνα» τόσο τον Μαραντόνα, όσο και τον Στόιτσκοφ, ενώ ήταν εκπρόσωπος και των Πένεφ, Κοσταντίνοφ μεταξύ άλλων.

Αυτός αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο της συνάντησης που θα καθόριζε την τύχη του 4ου ομίλου του εκείνης της διοργάνωσης.

«Η συμφωνία επετεύχθη μεταξύ του ‘Ίτσο’ και του Μαραντόνα, παρουσία του ατζέντη του Στόιτσκοφ, Τζουζέπ Μαρία Μινγκέγια. Υπήρχε αμοιβαίο ενδιαφέρον. Τότε, από τον όμιλό μας, θα προκρινόταν και ο τρίτος έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα. Οι Αργεντινοί, όμως, ήθελαν να αποφύγουν πρόωρη συνάντηση με την Ιταλία και δεν ήθελαν να τερματίσουν πρώτοι.

Εμείς έπρεπε να παλέψουμε για να προκριθούμε στον 2ο γύρο. Ο Μαραντόνα ήταν κοντά τόσο με τον Στόιτσκοφ όσο και με τον Μινγκέγια, από την εποχή που αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα», δήλωσε χρόνια αργότερα ο Ντάνοφ.

«Πρακτικά, θέλαμε το παιχνίδι με την Αργεντινή να λήξει έτσι. Θυμάστε πώς ήταν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, με το 2-2 μεταξύ Σουηδίας και Δανίας, όπου και οι δύο ομάδες προκρίθηκαν. Δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. Αργότερα, αποδείχθηκε ότι ακόμα και χωρίς νίκη θα συνεχίζαμε, αφού η Νιγηρία νίκησε την Ελλάδα», πρόσθεσε.

Ο Ντάνοφ, πάντως, ο οποίος ήταν κι αυτός παρών στη συνάντηση, αλλά δεν μετείχε στη συζήτηση, ήταν κάθετος ότι σε αυτό το ραντεβού δεν υπήρξε και οικονομική συνδιαλλαγή.

Η συμφωνία εγκρίθηκε σιωπηλά από τον πρόεδρο της αργεντινής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας Χούλιο Γκροντόνα κι έτσι λίγο πριν από τον αγώνα των δύο ομάδων η νίκη των Βούλγαρων ήταν δεδομένη.

Οι συνθέσεις του αγώνα

AΡΓΕΝΤΙΝΗ (Άλφιο Μπαζίλε): Ίσλας, Τσαμότ, Ρουγέρι, Κανίγια (26’ Ορτέγκα), Μπατιστούτα, Κάσερες, Σιμεόνε, Ντίας, Μπάλμπο, Ροντρίγκες (67’ Μεδίνα Μπέγιο).

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ (Ντίμιταρ Πένεφ): Μιχαΐλοφ, Κρεμενλίεφ, Ιβάνοφ, Τσβετάνοφ, Χούμπτσεφ, Γιάνκοφ, Κονσταντίνοφ (74’ Κιριάκοφ), Στόιτσκοφ, Λέτσκοφ (76’ Μπορίμιροφ), Σιράκοφ, Μπαλάκοφ.

Σκόρερ: 61′ Στόιτσκοφ, 90+3′ Σιράκοφ