Ένας αδερφικός φίλος συμβούλευσε, ορθώς, να μη δημοσιευθεί τώρα αυτό το κείμενο, αλλά την Τετάρτη 3 Ιουνίου, όταν θα δοθεί η συνέντευξη Τύπου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Πράγματι, ίσως η συγκεκριμένη ημερομηνία να αποδειχθεί καταλυτική για τον Παναθηναϊκό, την ομάδα δηλαδή που είναι αφιερωμένο το συγκεκριμένο άρθρο.
Τελικά, η ανάρτηση γίνεται 2 Ιουνίου, καθώς αποτελεί την πλέον συμβολική ημερομηνία στην ιστορία του ποδοσφαιρικού «τριφυλλιού», μετά την 3η Φεβρουαρίου 1908.
Ανήμερα της επετείου του «Γουέμπλεϊ», κάθε άλλο παρά εορταστικό κλίμα υφίσταται στους κόλπους της ομάδας, όπως εξάλλου συμβαίνει πολύ συχνά επί σειρά ετών.
Μιας και έγινε αναφορά στη λέξη «ομάδα», κρίνεται σκόπιμο να γίνει ένας διαχωρισμός, αφού τα τελευταία χρόνια ένα σεβαστό μέρος των Ελλήνων φιλάθλων έχει χάσει το νόημα, απόρροια της γενικής κατάστασης στο ποδόσφαιρο.
Αν μπει κανείς σε λεξικό και αναζητήσει το λήμμα «ομάδα», θα βρει πάνω-κάτω αυτήν την επεξήγηση: «Σύνολο αθλητών που συμμετέχει σε παιχνίδι και αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο». Αυτό είναι όντως και όχι μία απρόσωπη εταιρεία. Δεν παίζουν μπάλα οι λογιστές και οι δικηγόροι.
ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥΣΚΑΣ, Ο ΜΑΚΑΒΡΙΟΣ ΜΠΙΛ ΣΑΝΚΛΙ ΚΑΙ Ο ΨΗΛΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
Παρατηρώντας κανείς αναρτήσεις ιστοσελίδων, δημοσιογράφων και οπαδών στα social media, διαπιστώνει ότι επικρατεί ένα χάος, μία σύγχυση, ένα πολεμικό κλίμα και σπανίως διάθεση για κάτι δραστικό που να αφορά στο παρόν.
Άλλοι νοσταλγούν τη διοίκηση Βαρδινογιάννη, άλλοι σκέφτονται συνωμοτικά και πιστεύουν ότι «από πίσω» παραμένει η οικογένεια, άλλοι καταφέρονται εναντίον όσων συμμετείχαν στο περίφημο συλλαλητήριο του 2008, άλλοι φτάνουν μέχρι το 1979. Μόνο στην… Άλωση της Κωνσταντινούπολης δεν έχουν ανατρέξει ακόμα για τα δεινά του συλλόγου.
Τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό δεν κινείται φύλλο, παρά μόνο σκόρπια μπινελίκια και αποχή από το γήπεδο. Γιατί δεν έχει γίνει ένα συλλαλητήριο που να εκφράζεται με κόσμιο τρόπο η έντονη δυσαρέσκεια για όσα συμβαίνουν; Είναι διαφορετικό να συμμετάσχουν 5-6 σύνδεσμοι οργανωμένων και διαφορετικό μια «πράσινη» λαοθάλασσα που θα προκαλέσει αίσθηση.
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: ΤΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΑΓΙΑΞ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ BBC!
Αλλά πώς να οργανωθεί ένα τόσο μεγάλο γεγονός, όταν ένα σεβαστό μέρος του πιο ενεργού πυρήνα οπαδών βρίσκεται στα… μαχαίρια. Κάποιοι τάσσονται με τον Χ, άλλοι με τον Ψ και τελικά οι εγωισμοί δεν επιτρέπουν να ταχθούν με τον… Π, δηλαδή τον Παναθηναϊκό.
Δηλαδή πρέπει πάντα να υπάρχει η στήριξη ενός ισχυρού για να γίνει κάτι δραστικό; Η ομάδα δε γίνεται να είναι ΜΟΝΟ εταιρεία. Και αν θέλουμε να το δούμε ψυχρά στο φινάλε, υπάρχουν τόσοι πελάτες της εταιρείας που έχουν αγανακτήσει 1.000.000 φορές. Και όταν η εταιρεία τυχαίνει να είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα, τότε θα πρέπει να ακούσεις τον κόσμο. Και όταν δεν ακούς τον κόσμο (βλ. υπόθεση Δώνη, χώρια όλα τα προηγούμενα που έχουν συμβεί), τότε βγάζεις από την εξίσωση τη λέξη «ομάδα» και κρατάς μόνο την «εταιρεία».
Για να ξαναγίνει ομάδα ο Παναθηναϊκός (γιατί αυτό το πράμα δεν είναι ομάδα), ο κόσμος θα πρέπει να ξανανιώσει δυνατός και ατομικά και συλλογικά. Θα πρέπει να αποβάλει την ηττοπάθεια και τη σύγχυση. Θα πρέπει να μην αναφερθεί ξανά σε χρονολογίες όπως 1979, 2008 ή 2012. Έγιναν, τέλος, επόμενη πίστα.
Και τώρα που τα ξαναγράφω δηλαδή, αισθάνομαι κι εγώ γραφικός. Αλλά, πραγματικά, δείτε σχόλια στα social media (υπάρχουν και οι υποκινούμενοι, ωστόσο αποτελούν μειοψηφία) και διαπιστώστε από μόνοι σας πόσο μακριά από τη λύση του προβλήματος βρίσκονται οι φίλοι του «τριφυλλιού».
Γράφτηκαν κάποια «πρέπει». Επίσης: Ας διώξουν τους εγωισμούς και ας παραγκωνίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες κάποιοι όψιμοι οργανωμένοι. Κάποτε για τον Παναθηναϊκό έκλαιγαν από χαρά και από λύπη, τώρα τι κάνουν; Να ξαναγίνουν οργανωμένοι όπως π.χ. το 2002, να αποκτήσουν μία ΚΟΙΝΗ φωνή και να οργανώνουν ΚΟΙΝΕΣ δράσεις. Είναι διαφορετικό να βολοδέρνουν 50-100 σε δεκάδες κομμάτια και διαφορετικό να πορεύονται κατά χιλιάδες.
Πολλά μικρά συλλαλητήρια έχουν γίνει (για το γήπεδο, για τις διοικητικές κινήσεις, για τη μπύρα με το όνομα της 13 κ.τ.λ.), όμως δύο γράφτηκαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στην Ιστορία: εκείνο στις 4 Απριλίου 1982 για την «υπόθεση Μπουμπλή» και αυτό στις 13 Απριλίου 2008.
ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ: Αυτό τo άρθρο δεν έχει σκοπό να εκθειάσει ή να αποδοκιμάσει τις δύο αυτές ογκώδεις πορείες των φιλάθλων της ομάδας. Έχει σκοπό να αφυπνίσει τους υποστηρικτές του Παναθηναϊκού και να αντιληφθούν πως όλοι μαζί έχουν δύναμη.
ΥΓ: Σταματήστε να είστε λογιστές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, σεναριογράφοι… Ξαναγίνετε ΦΙΛΑΘΛΟΙ και ΟΠΑΔΟΙ.
ΥΓ2: Μόνο η διοικητική ανυπαρξία (ή «διοικητική ανυπαρξία» για να είμαστε καλυμμένοι) ευθύνεται για τη διαχρονική, πλέον, αποχή από τους τίτλους; Γιατί δεν έχει γίνει ένα συλλαλητήριο κατά… άλλων παραγόντων;
ΥΓ3: Πολλά από τα παραπάνω ισχύουν και για φιλάθλους άλλων συλλόγων, όπως ο πλέον αδικημένος του εγχώριου ποδοσφαίρου (βάσει ελληνικής και όχι νομικής/νομικίστικης λογικής) Ηρακλής Θεσσαλονίκης.
Ξαναγίνετε φίλαθλοι/οπαδοί – Αποδυναμώστε τις «εταιρείες» – Διεκδικήστε την έννοια «ομάδα» και τις αληθινές αξίες του ποδοσφαίρου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Άρθρο από 22/9/2017: Πρωτοπόρος, Ευρωπαίος, Κορυφαίος < Μίζερος, Εγκαταλειμμένος, Ακέφαλος. Η νέα αρχή του Παναθηναϊκού
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα