Ο πρωτάρης στην Basket League Χολαργός και η εξαιρετική πορεία που διαγράφει ως τώρα στην παρθενική σεζόν του αποτέλεσαν την έμπνευση του κειμένου.

Η ομάδα του Άρη Λυκογιάννη μοιάζει να είναι η πιο ταιριαστή συνέχεια της μπασκετικής παράδοσης που αναπτύχθηκε στα βόρεια προάστια της Αττικής.

Το Μαρούσι και ο Παπάγος υπήρξαν τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα της εκπροσώπησης μιας ευρύτερης περιοχής που έχει όριο την Κατεχάκη, περί το σημείο που τέμνει τις Μεσογείων και Κηφισίας, και φτάνει ως τα όρια της Εθνικής Οδού με κατεύθυνση προς Λαμία.

Μεσολάβησε η Νέα Κηφισιά και το Ψυχικό, που προσέφεραν φωτογραφικές στιγμές στο άλμπουμ, σε πολύ μικρότερη κλίμακα παρ’ όλα αυτά.

Αντίθετα το Μαρούσι και ο Παπάγος αποτελούν, μαζί ή χώρια, μεγέθη ασύγκριτα. Δυο οργανισμοί με παρακαταθήκη τις ευρω-επιτυχίες τους, οι οποίες τις κατατάσσουν σε μια «κάστα» λίγων και πολύ καλών.

Ας θυμηθούμε…

***

Το ιστορικό Μαρούσι που έμεινε… Βωβό

Δεν είναι μια τυπική ιστορία αυτή του Αμαρουσίου. Ο ΓΣ υπήρχε ήδη από το 1896, με αφορμή τη νίκη του ντόπιου Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων, ωστόσο το τμήμα καλαθοσφαίρισης «γεννήθηκε» 54 χρόνια μετά.

Ήταν ο Κώστας Κουτσούκος πάνω τον καθένα, ο «πατέρας» όλων. Ήταν όμως και ο Βασίλης Κωνσταντίνου (ναι, ο μετέπειτα τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού) μεταξύ εκείνων που έκαναν πράξη την ιδέα κι άρχισαν πέτρα-πέτρα να «χτίζουν» το μύθο μιας ομάδας που χάρισε ρομαντισμό.

Χάρισε επίσης έναν από τους κορυφαίους σκόρερ, τον Δημήτρη Φωσσέ (που τον ανακάλυψαν στη λαϊκή προτού δοθεί στον Πανιώνιο), χάρισε τον Νίκο Δαρίβα (που έφυγε από τη ζωή στα 49 του) και τον Γιώργο Πεππέ – αμφότεροι κατέληξαν στον Ολυμπιακό.

Ωστόσο, δεν πρόλαβε να χαρίσει τον Γιώργο Μπαρτζώκα (τα πόδια του οποίου δεν άντεξαν), πολύ πριν χαρίσει σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό τον Βασίλη Σπανούλη.

Το τελευταίο κύπελλο του ΠΑΟΚ είχε… βασιλικό αίμα

Μέχρι τις αρχές των 70s’ το Μαρούσι δεν διέθετε ισχυρή διοικητική υπόσταση και «κυκλοφορούσε» στις χαμηλότερες κατηγορίες. Αφότου όμως βρήκε… σπόνσορα και απέκτησε ισχύ, καθιερώθηκε ως ένας από τους πόλους του αττικού μπάσκετ.

Τη σεζόν 1971-72 έπαιξε στην κορυφαία κατηγορία και τερμάτισε 10ο στην τελική κατάταξη, προτού το 1977-78 φτάσει στην υψηλότερη θέση που είχε πατήσει ποτέ, την 5η (στην ισοβαθμία με τον Ιωνικό Νικαίας), πάνω από ΑΕΚ και Άρη, εξασφαλίζοντας μάλιστα το εισιτήριο για το Κύπελλο Korać, για πρώτη φορά στα χρονικά.

Το συναπάντημα με τη βιενέζικη Μίλντε Σόρτε δεν είχε ευτυχή κατάληξη, αφού είχε προηγηθεί το 114-77 στην Αυστρία. Ωστόσο η νίκη με 73-72 στη ρεβάνς της Αθήνας πανηγυρίστηκε έξαλλα, μια και ήταν ό,τι σημαντικότερο είχε ζήσει το τμήμα ως τότε.

Το Μαρούσι, βέβαια, δεν κατόρθωσε να κρατήσει τα δικά του παιδιά και το 1981 υποβιβάστηκε με 3-23 νίκες. Έκτοτε η ομάδα έμοιαζε με «κοιμώμενο γίγαντα» που περίμενε να χτυπήσει το ξυπνητήρι και να βγει από τη «χειμερία νάρκη».

Η εμπλοκή της οικογένειας Βωβού στο ιδιοκτησιακό, συνδυασμένη πάντα με την ρυμοτομική «αναμόρφωση» όλης της περιοχής υπό τις ευλογίες της τότε δημοτικής αρχής, λειτούργησε ευεργετικά για το Μαρούσι.

Το αγγελτήριο γάμου του Παναγιώτη Φασούλα

Ο Άρης Βωβός ήταν ο μπροστάρης της όλης προσπάθειας και το 1998 επιτεύχθηκε η επάνοδος στα σαλόνια. Του άρεσε πολύ η ταχύτητα, οδηγός ράλι ήταν, και τα έκανε όλα πολύ γρήγορα.

Έκτοτε άρχισε ένα γαϊτανάκι επιτυχιών. Με αποκορύφωμα ό,τι συνέβη στις 17 Απριλίου του 2001. Τότε που στη Βαρσοβία η ομάδα του Βαγγέλη Αλεξανδρή με 31 πόντους του Τζίμι Όλιβερ και τις βολές του Σωτήρη Νικολαΐδη στα 15 δεύτερα πριν από τη λήξη επικρατούσε 74-72 της γαλλικής Σαλόν και έκλεινε εκείνη την εκκρεμότητα από την πρώτη συμμετοχή του στην Ευρώπη.

Η πορεία είχε αρχίσει σ’ έναν όμιλο με τη Βαλένθια, στον οποίο το Μαρούσι ήρθε δεύτερο, και συνέχισε με διαδοχικές προκρίσεις επί του Άρη (που δεν παρουσιάστηκε στο δεύτερο ματς λόγω απεργίας των παικτών του), Βόννης και της Ούνικς (που είχε το ρόλο του φαβορί).

Η συνέπεια αποδείχθηκε παροιμιώδης, αφού το Μαρούσι έφτασε την επόμενη χρονιά στα ημιτελικά του Korać (αποκλείστηκε οριακά από τη Λοκομοτίβ Κράσνονταρ), σε ακόμη έναν ευρωπαϊκό τελικό (EuroChallenge του 2004, χάνοντας από την Ούνικς), διεκδίκησε εγχώριους τίτλους, φτάνοντας σε τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου, έπαιξε στη Euroleague. Με τον Παναγιώτη Γιαννάκη ή τον Μπαρτζώκα στην τεχνική ηγεσία του θριάμβευσε.

Η σπουδαιότερη βραδιά του Ευθύμη Ρεντζιά δεν ήταν το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο

Επειδή βέβαια όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, η επιχειρηματική δραστηριότητα της οικογένειας Βωβού έπαψε να είναι το ίδιο έντονη, η εμπλοκή στο project του Βοτανικού που δεν προχώρησε, γύρισε τουναντίον μπούμερανγκ, η μηχανή δεν τύπωνε άλλο χρήμα και το Μαρούσι άρχισε σταδιακά να περνάει βασανιστικά από την ακμή στην παρακμή.

Οι τίτλοι τέλους έπεσαν τη σεζόν 2012-13 με τον υποβιβασμό από την Α1 και μόλις 1 νίκη σε 24 παιχνίδια, στο Περιστέρι. Έκτοτε…

 

Ο Παπάγος ήταν… στρατηγός

Μια συγχώνευση με την τοπική Θύελλα, από την οποία προέκυψε μάλιστα ενσωματώθηκε ο κεραυνός στο σήμα, ήταν η απαρχή και η στιβαρή βάση μιας ομάδας που έμελλε ν’ αφήσει ένα φαρδύ σημάδι στη διαδρομή του ελληνικού μπάσκετ.

Ο ΑΣ Παπάγου ήταν αρχικά ένα ερασιτεχνικό ποδοσφαιρικό σωματείο που ως τα μέσα των 70s’ ακολουθούσε αυτόνομη πορεία. Μέχρι το 1976 που η φωλιασμένη (από τα προηγούμενα χρόνια) ιδέα για τη σύσταση τμήματος μπάσκετ έλαβε «σάρκα και οστά».

Προφανώς χρειάστηκε χρόνος για να παραχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Σε διάστημα πάντως μιας 10ετίας ο Παπάγος άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του στα τοπικά πρωταθλήματα της Αττικής και να προκαλεί αίσθηση με την ανοδική πορεία που κατέγραφε.

Ο Πιτίνο «κρύβεται» πίσω από τη μεταγραφή του Ντίνο Ράτζα στον Παναθηναϊκό

Ο Κώστας Μπογατσιώτης αρχικά και κατόπιν ο Κώστας Διαμαντόπουλος, «Κίτσος» ο λεγόμενος με την… αγία ζώνη 2-3, συνέθεσαν το δίδυμο των θεμελιωτών.

Το αποτέλεσμα; Το 1987 οι «στρατηγοί» να στεφθούν πρωταθλητές Αθηνών και για πρώτη φορά στην ιστορία τους να εισέλθουν στις εθνικές κατηγορίες. Η Β’ Εθνική, και η παραμονή εκεί για μια διετία, ήταν μονάχα ένα σκαλοπάτι. Μια προπαρασκευαστική περίοδο για το τι θ’ ακολουθούσε.

Το 1989 η ομάδα κατέκτησε τον τίτλο της κατηγορίας και η πόρτα προς την Α2 άνοιξε διάπλατα. Αν και πρωτάρης ο Παπάγος δεν τρόμαξε σε κάθε πρόκληση.

Υπό τις οδηγίες του Περικλή Ταυρόπουλου οι 38 βαθμοί σε 22 αγωνιστικές τού χάρισαν την πρωτιά και όχι μόνο την απευθείας άνοδο στην Α1 (παρέα με το Φίλιππο Θεσσαλονίκης), κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί ως τότε, αλλά και το δικαίωμα (έτσι όπως ήταν διαμορφωμένο το σύστημα τότε) να διεκδικήσει την έξοδο στο Κύπελλο Korać. Τότε ο πολύπειρος κόουτς Στέργιος Κουφός είναι ο βασικός πλέι μέικερ!

Φυσικά ο Παπάγος δεν ήταν δυνατόν ν’ ανταγωνιστεί το Παγκράτι, την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, με συνέπεια να υποστεί 6 ήττες στο μίνι πρωτάθλημα.

Επρόκειτο πάντως για μια σκληρή εμπειρία που του λειτούργησε ωφέλιμα στη μάχη της παραμονής την επόμενη σεζόν.

Μάλιστα ο Παπάγος βρήκε επτά νίκες και με την 9η θέση στην κατάταξη (πάνω από Παγκράτι, Απόλλωνα Πάτρας και Φίλιππο Θεσσαλονίκης) εξασφάλισε σχετικά άνετα τον βασικό στόχο της σεζόν.

Ο Λόουελ Χάμιλτον, με το 12, ήταν ο πρώτος Αμερικανός που φόρεσε ποτέ τα μπλε των «στρατηγών» και με τις εντυπωσιακές φάσεις που προσέφερε αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος ξένος. Ως τη στιγμή τουλάχιστον που, το καλοκαίρι του ’96, εμφανίστηκε στο «Σαλούν» ο Αλφόσο Φορντ.

Α1 Ανδρών: Οι Γιουγκοσλάβοι δεν ήταν μόνο 10

Ήταν 25 ετών τότε ο στρουμπουλός γκαρντ από το Μέμφις που είχε έρθει άσημος από την Ισπανία (Ουέσκα) και τέλειωσε τη σεζόν ως πρώτος σκόρερ με 23.9 πόντους ανά αγώνα! Ούτε η σκιά του τον προλάβαινε.

Εκείνη η σεζόν ήταν η κορυφαία του Παπάγου. Διότι όχι μόνο νίκησε τον Άρη στο «Παλέ» και τους Ολυμπιακό (μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης) – ΑΕΚ εντός, εξασφαλίζοντας με 12 συνολικά νίκες για δεύτερη σερί σεζόν την παραμονή του, κάτι που δεν είχε καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τερμάτισε και 7ος βγαίνοντας στην Ευρώπη.

Προτού καταφέρει διαδοχικές υπερβάσεις, περνώντας από τον όμιλο και αποκλείοντας την Μπάμπεργκ μ’ ένα εντυπωσιακό +23 (69-46) στη Γερμανία, παρά το -11 στην Αθήνα! Αποκλείστηκε εν τέλει από την τουρκική Κόνια με 2 ήττες.

Κόντρα πάντως στα προγνωστικά ότι δεν ν’ αντιπαρέλθει τις απαιτήσεις διπλών αγώνων μέσα στην ίδια εβδομάδα και θα καταρρεύσει χωρίς τον Φορντ πλέον (που είχε φύγει για το Σπόρτιγκ), ο Παπάγος τερμάτισε 8ος στο πρωτάθλημα του 1997-98, αποκλείοντας στον πρώτο γύρο των τότε πλέι οφ, στον οποίο έπαιζαν οι ομάδες από το 5-12, το Περιστέρι με διπλό 54-53 στο κλειστό της Τζον Κένεντι.

Ελληνικό πρωτάθλημα: Αμερικανοί που δεν ήξερες και λάτρεψες

Ήταν τότε που είχε αρχίσει να λάμπει το αστέρι του μόλις 18 ετών Γιώργου Διαμαντόπουλου. Η εξελικτική διαδικασία είχε ήδη αρχίσει για τον μικρό, το «Κιτσάκι». Έχοντας πάντα δίπλα του μια ιερή φιγούρα του συλλόγου, τον Μιχάλη Υφαντή, το 13 του οποίου αποσύρθηκε όταν μετά από σχεδόν 20 χρόνια .

Την επόμενη χρονιά ο Παπάγος είχε εκ νέου διπλές υποχρεώσεις, αλλά και μύρια άλλα προβλήματα. Παρά το 4-2 στον όμιλο του Korać, αποκλείστηκε από τη λιθουανική Σιαουλάι στην πρώτη φάση των νοκ άουτ, ενώ στο πρωτάθλημα δεν άντεξε. Πήρε μονάχα 6 νίκες, πολύ μακριά από τις 10 που χάριζαν σωτηρία, κι η άμμος στην κλεψύδρα σώθηκε. Μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα την αναποδογυρίσει ξανά.