H αδικία της Ρεάλ, η απονομή του Φράνκο στην Μπαρτσελόνα, τα μπουκάλια και η αποκάλυψη του διαιτητή

Κώστας Μπράτσος 23 Δεκ, 2017

Ένταση στον αγωνιστικό χώρο, διαμαρτυρίες για τον διαιτητή, σκοτεινό παρασκήνιο, μπουκάλια που απειλούν τη σωματική ακεραιότητα παικτών, αδυναμία του αντιπάλου να πανηγυρίσει στην ξένη έδρα. Κλασική εικόνα ενός ελληνικού ντέρμπι; Λάθος.

Clásico του 1968, μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”, στο πλαίσιο του τελικού του Copa del Generalísimo, του Κυπέλλου Ισπανίας που είχε πάρει το όνομά του από τον στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο που κυρίευε την Ισπανία.

Ο “τελικός των μπουκαλιών”, “final de las botellas” όπως έμεινε γνωστός, βρήκε νικητές τους Καταλανούς μέσα στο “άντρο” των Καστιγιάνων και μπροστά στα μάτια του Ισπανού δικτάτορα. Το πρώτο τρόπαιο των “μπλαουγκράνα” από το κύπελλο του 1963, απέναντι στην αδιαμφισβήτητη κυρίαρχο της εποχής, η οποία, όμως, δεν συγχώρεσε ποτέ αυτό το παιχνίδι στον διαιτητή Αντόνιο Ρίγο Σουρέδα.

Παντοκρατορία της Ρεάλ

Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η ομάδα που είχε οικοδομήσει μία εγχώρια αυτοκρατορία τη δεκαετία του ’60. Σε εννέα σεζόν από το 1961 μέχρι το 1969 είχε κατακτήσει οκτώ πρωταθλήματα και τη σεζόν που η Ατλέτικο της έσπασε το σερί για έναν πόντο (1965-1966) κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το έκτο σε έντεκα εκδόσεις.

Παρά τις επιτυχίες, το 1967-1968 ο Μιγκέλ Μουνιόθ είχε προχωρήσει ήδη σε ανανέωση του ρόστερ, αφού είχαν φύγει οι “θρύλοι” της προηγούμενης δεκαετίας, όπως ο Αλφρέδο ντι Στέφανο και ο Φέρεντς Πούσκας που συνέχισαν μέχρι τα μέσα του ’60 και ο μοναδικός παίκτης άνω των 30 ήταν ο Πάκο Χέντο.

Η Μπαρτσελόνα βρισκόταν στη σκιά της μεγάλης αντιπάλου της. Πανηγύρισε το τελευταίο πρωτάθλημα το 1960 και χρειαζόταν η άφιξη του Γιόχαν Κρόιφ για να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια το 1974. Παρότι έλειπαν τα μεγάλα αστέρια από το ρόστερ, κατάφερνε να τερματίζει κοντά στους “μερένγκες” στη βαθμολογία όλα αυτά τα χρόνια. Η διοίκηση άλλαζε συχνά προπονητές και τον Ιούνιο του 1967 προσέλαβε τον Σαλβαδόρ Αρτίγας, ο οποίος είχε περάσει μία επταετία στην Μπορντό χωρίς τίτλους.

Πρόκριση με διαιτησία για Μπαρτσελόνα

Το πρωτάθλημα της σεζόν 1967-1968 εξελίχθηκε σε υπόθεση της Ρεάλ. Με βαθμολογικό σύστημα 2-1-0, οι “μερένγκες” κατέκτησαν το τρόπαιο με 42 βαθμούς και έχοντας την καλύτερη επίθεση με 55 τέρματα και την καλύτερη άμυνα με 26 τέρματα, αφήνοντας στη 2η θέση την Μπαρτσελόνα με 39 βαθμούς και 3η τη Λας Πάλμας με 38.

Στο κύπελλο, οι ομάδες της Primera Division άρχιζαν τις υποχρεώσεις τους από τη φάση των 32, η οποία με τη σειρά της άρχιζε μετά από τη λήξη του πρωταθλήματος. Η Ρεάλ απέκλεισε Κάλβο Σοτέλο και Σεβίλλη με νίκες και έκανε ανατροπές από 2-3 στον 1ο αγώνα απέναντι σε Σαραγόσα και Θέλτα, για να φτάσει στον τελικό που ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί στο γήπεδό της.

Η Μπαρτσελόνα απέκλεισε Σπόρτινγκ Χιχόν, Ρεάλ Σοθιεδάδ και Αθλέτικ Μπιλμπάο, για να τύχει με την Ατλέτικο στα ημιτελικά. Το 1ο παιχνίδι στο Μανθανάρες έληξε με νίκη των γηπεδούχων 1-0. Στη ρεβάνς του “Καμπ Νόου”, ο Αδελάρδο έβαλε μπροστά στο σκορ τους “ροχιμπλάνκος”, με συνέπεια οι Καταλανοί να βρίσκονται προ του φάσματος του αποκλεισμού.

Η Ατλέτικο σημείωσε κι άλλο γκολ με τον Ενρίκε Κογιάρ, το οποίο ακυρώθηκε από τον διαιτητή Ρίγο, ο οποίος σφύριζε ακόμα μία φορά σε παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Οι γηπεδούχοι ισοφάρισαν με αμφισβητούμενο πέναλτι του Τζουζέπ Μαρία Φουστέ στο 65′, έκαναν την ανατροπή τέσσερα λεπτά αργότερα με τον αρχηγό, Χοσέ Αντόνιο Θαλδούα, και πέτυχαν το γκολ της πρόκρισης με τον ίδιο παίκτη στο τέλος, “πυροδοτώντας” εισβολή στον αγωνιστικό χώρο από τους φιλάθλους.

Πρώτος clásico τελικός επί Φράνκο και πανό

Κάθε καταλανική νίκη επί της Μαδρίτης ήταν ξεχωριστή για συμβολικούς λόγους εκείνη την περίοδο, ωστόσο το επόμενο παιχνίδι θα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά της ιστορίας. Επρόκειτο μόλις για τη 2η φορά που οι δύο ομάδες θα διεκδικούσαν ένα τρόπαιο ως αντίπαλες σε τελικό. Τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν το 1936, όταν η Ρεάλ νίκησε με 2-1 την Μπαρτσελόνα και κατέκτησε το Copa del Presidente de la República, το κύπελλο όπως ονομαζόταν τότε (και για έσχατη σεζόν).

Τους επόμενους μήνες άρχισε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο ο δικτάτορας Φράνκο θα αιματοκυλούσε τη χώρα για να αναλάβει τα “ηνία” της. Το καθεστώς του ήταν παρόν και τρεις δεκαετίες αργότερα, απαγορεύοντας κάθε δημόσια δραστηριότητα που σχετιζόταν με τον καταλανικό εθνικισμό. Η μεταγραφή του Ντι Στέφανο στη Ρεάλ και η γενικότερη αγωνιστική επιτυχία των “μερένγκες”, σε συνδυασμό με τα εξωαθλητικά πεπραγμένα της κυβέρνησης, όξυναν τα πνεύματα ενόψει του αγώνα από πλευράς Καταλανών.

Ούτε οι φίλοι των “μερένγκες”, πάντως, αντιμετώπιζαν το παιχνίδι ως κάτι απλό. Ήταν το απόλυτο φαβορί, η διαφορά ποιότητας των δύο ρόστερ ήταν υπαρκτή, ωστόσο οι πρωταθλητές Ισπανίας είχαν έναν λόγο να αναστατώνονται. Διαιτητής της αναμέτρησης ορίστηκε ο Ρίγο. “Ο Ρίγο και η ομοσπονδία θέλουν τροπαιούχο την Μπάρτσα”, έγραφε ένα πανό στις κερκίδες του “Μπερναμπέου”. “Καταλανοί, πλήξατε την Ατλέτικο, αλλά στη Ρεάλ ούτε με τον Ρίγο δεν θα καταφέρετε να κάνετε το ίδιο”, έγραφε ένα άλλο.

Το κωμικό αυτογκόλ και τα δύο πέναλτι

Ο Ρίγο έδωσε τη σέντρα στον αγώνα την Πέμπτη 11 Ιουλίου, στις 21:00 τοπική ώρα και με ένα κοινό που είχε ξεπεράσει τη χωρητικότητα του γηπέδου (περί τις 100.000 θεατές). Στις 21:06 είχε σημειωθεί ένα από τα πιο ιστορικά και κωμικά αυτογκόλ στην Ισπανία. Ήταν ένα γέμισμα στην περιοχή του Χοακίν Ριφέ, το οποίο ο Φερνάντο Θουνθουνέγκι επιχείρησε να διώξει με εναέριο βολέ, έξω από τη μικρή περιοχή του Αντόνιο Μπετανκόρτ. Δεν υπολόγισε καλά τα φάλτσα, όμως, με συνέπεια η μπάλα να πάρει τροχιά προς τα πίσω στο διώξιμό του και να αφήσει άναυδο τον Ισπανό τερματοφύλακα.

Με ένα γκολ υπέρ, οι Καταλανοί (που είχαν ξανά στη σύνθεσή τους τον 20χρονο εξτρέμ Τσάρλι Ρεσάκ, ο οποίος ήταν νοκ άουτ μετά από τους αγώνες με Σπόρτινγκ Χιχόν, λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων) προσπάθησαν περισσότερο να κρατήσουν το προβάδισμα παρά να το αυξήσουν. Οι παίκτες της Ρεάλ άρχισαν να δοκιμάζουν τα αντανακλαστικά του Σαλβαδόρ Σαντουρνί, χωρίς μεγάλες αξιώσεις. Το παιχνίδι γενικά ήταν κακό, με ελάχιστες πραγματικές ευκαιρίες και πολύ χαμηλό τέμπο.

Μόνο μία στημένη φάση θα μπορούσε να βάλει “φωτιά” στον αγώνα και η Ρεάλ είχε τη δυνατότητα για δύο καλές τέτοιες στιγμές, αλλά τις απέρριψε αμφότερες ο Ρίγο. Πρώτα ο Αμάνθιο και στη συνέχεια ο Φερνάντο Σερένα φέρονται να ανατράπηκαν στην περιοχή της Μπαρτσελόνα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ωστόσο ο διαιτητής από τη Μαγιόρκα δεν… συγκινήθηκε. “Rigo campeón”, ήταν το σύνθημα που δονούσε τις εξέδρες μετά από αυτές τις δύο φάσεις.

Τα μπουκάλια πέτυχαν το τρόπαιο

Το κοινό, κατά βάση φίλοι της Ρεάλ, ήταν ήδη εξαγριωμένο, βλέποντας την ομάδα τους, το φαβορί για τη νίκη, να βρίσκεται πίσω στο σκορ, ενώ πέταξαν και κάποια αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Μεταξύ αυτών, ορισμένα γυάλινα μπουκάλια, πιθανόν αναψυκτικού ή μπύρας. Μετά από τον μη καταλογισμό των δύο πέναλτι, οι ρίψεις συνεχίστηκαν και στα τελευταία λεπτά πολλαπλασιάστηκαν.

“Έπρεπε να βλέπω το παιχνίδι και τα μπουκάλια”, θυμάται ο Σαντουρνί, σε συνέντευξή του το 2011 στην “Mundo Deportivo”. Το παιχνίδι διεκόπη αρκετές φορές στο τέλος για να απομακρυνθούν τα μπουκάλια από τους ποδοσφαιριστές. Οι καθυστερήσεις αυτές ουσιαστικά στάθηκαν καταδικαστικές για τη Ρεάλ, που έχασε κάθε ρυθμό στην προσπάθεια να ισοφαρίσει.

Το 1-0 για την Μπαρτσελόνα παρέμεινε μέχρι το τέλος και οι Καταλανοί κατέκτησαν το 16ο Κύπελλο Ισπανίας της ιστορίας τους. Το τελευταίο σφύριγμα του Ρίγο βρήκε δεκάδες μπουκάλια να εκτοξεύονται προς το μέρος του. Οι εικόνες από το “NO-DO” (“Noticiarios y Documentales”), οι ελεγχόμενες από το καθεστώς ειδήσεις που προβάλλονταν πριν από έργα στον κινηματογράφο και χρησιμοποιούνταν για προπαγάνδα, έδειχναν τον διαιτητή να μην μπορεί να πλησιάσει τα αποδυτήρια εξαιτίας της ρίψης μπουκαλιών.

Όταν ήρθε η ώρα της απονομής, με τον Φράνκο εμφανώς δυσαρεστημένο την ώρα που παρέδιδε το τρόπαιο στον Θαλδούα, προέκυψε ακόμα ένα πρόβλημα. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα δεν θα μπορούσαν να κάνουν γύρο του θριάμβου, κάτι που συνηθιζόταν εκείνη την περίοδο, υπό τον φόβο τραυματισμού από αντικείμενα. “Όταν πήγα να το πάρω (σ.σ. το τρόπαιο) στην απονομή, μου είπαν ότι δεν θα κάναμε γύρο του θριάμβου και θα μέναμε στο κέντρο του αγωνιστικού χώρου, προστατευόμενοι από αστυνομικούς. Τα μπουκάλια εκτοξεύονταν σαν βέλη και έπρεπε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και το τρόπαιο”, θυμάται ο Θαλδούα.

Ένα μπουκάλι πέτυχε το τρόπαιο, στο οποίο προκάλεσε ένα βαθούλωμα. Οι ποδοσφαιριστές, πάντως, γλίτωσαν χωρίς τραυματισμούς, ωστόσο πανηγύρισαν κυρίως στα αποδυτήρια και στο αεροδρόμιο της Βαρκελόνης ‘Ελ Πρατ’.

Η περιγραφή της είδησης από το “NO-DO” έλεγε μάλλον… προφητικά: “Μερικοί εκνευρισμένοι φίλαθλοι πέταξαν μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο. Εάν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, θα χρειαστεί να βάλουμε μπάρες στις κερκίδες” (συνέβη το 1977).

“Κυρία, αφήστε το…”

Μετά από το τέλος του αγώνα, ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Ναρθίς ντε Καρέρας, είχε μία απροσδόκητη ιστορία να διηγηθεί. “Όταν ο Φράνκο είχε φύγει από το γήπεδο, η σύζυγος του τότε υπουργού εσωτερικών, Καμίλο Αλόνσο Βέγκα, πήγε στον πρόεδρο της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου, και του είπε: ‘Δον Σαντιάγο, χάσαμε. Τι ντροπή!'”.

“Όταν, όμως, είδε ότι την άκουγα, είπε: ‘Συγχαρητήρια στην Μπαρτσελόνα’. Αμήχανη ούσα, μου είπε: ‘Α, φυσικά, φυσικά και σας συγχαίρω, επειδή… η Βαρκελόνη είναι Ισπανία, σωστά;’. Της είπα μαλακά ‘κυρία… αφήστε το!'”.

“Έγινα πιο αντι-Ρεάλ από Μπαρτσελόνα”

Ο Ρίγο ήταν ήδη persona non grata για τη Ρεάλ και η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο. Μέχρι το 1977 και την αποχώρησή του από τη διαιτησία με υποψίες στησίματος αγώνα, εννέα ομάδες ζήτησαν την εξαίρεσή του από τα παιχνίδια τους, μεταξύ των οποίων οι “μερένγκες” (που είχαν διαμαρτυρηθεί και πριν από τον τελικό) και η Μπούργος το 1971-1972, όταν τεχνικός της ανέλαβε ο βοηθός προπονητή στην Ατλέτικο στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, Μαριάνο Μορένο.

“Μετά από τον ‘τελικό των μπουκαλιών’, με κόντραρε η Ρεάλ και ακόμα επτά σύλλογοι. Νομίζω οι περισσότεροι το έκαναν επειδή ουσιαστικά ήταν ‘θυγατρικοί’ της Ρεάλ και δέχονταν εντολές. Εκείνος ο τελικός ποτέ δεν ολοκληρώθηκε για μένα και οι επιπτώσεις σημάδεψαν άσχημα τη ζωή μου. Γι’ αυτό πάντοτε θέλω η Ρεάλ να τα πηγαίνει άσχημα”, δήλωσε σε συνέντευξή του στην “AS” τον Οκτώβριο του 2005 ο Ρίγο.

“Κοιτάξτε, μετά από 15 χρόνια στην Primera Division και παρότι έγινα και διεθνής διαιτητής, δεν έχω ούτε ένα εισιτήριο για να πάω σε αγώνες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αποσύρθηκα από τα πάντα και όχι με τη θέλησή μου. Τουναντίον, κάποιοι με απέσυραν. Δεν είμαι Μπαρτσελόνα και δεν ήμουν ποτέ. Από τον τελικό του ’68 έγινα περισσότερο αντι-Ρεάλ από Μπαρτσελόνα για έναν λόγο: έβλεπα ότι η χείρα της Ρεάλ έφτανε μακρυά και με πλήγωσε”.

Είχε οριστεί σε 13 από τα 30 ματς της Μπάρτσα

Για τις δύο επίμαχες φάσεις, ο Ρίγο δεν αποδέχεται κάποια ευθύνη, αφού δεν θεωρεί ότι υπήρξε κάποια παράβαση κανονισμού για να καταλογίσει: “Δεν είδα πέναλτι στον Αμάνθιο και ο Σερένα σκόνταψε και επιχείρησε να με ξεγελάσει, πέφτοντας στο έδαφος, όταν έφτασε επτά χιλιοστά εντός της μεγάλης περιοχής”.

Εκείνη τη σεζόν, ο Ρίγο είχε οριστεί σε 13 από τους 30 αγώνες πρωταθλήματος της Μπαρτσελόνα, μαζί με όλα τα παιχνίδια της στο κύπελλο, με συνέπεια να κινηθούν υποψίες. Ο ίδιος ο Ισπανός διαιτητής, αρνείται οτιδήποτε μεμπτό.

“Υπάρχει εξήγηση. Εκείνη την εποχή, οι σύλλογοι έστελναν στην επιτροπή λίστα με τους προτιμώμενους διαιτητές. Στο νο1 της Μπαρτσελόνα ήμουν εγώ και όπως ήταν φυσιολογικό, στους ορισμούς είχα το προβάδισμα. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε πολλά παιχνίδια με μένα, γιατί είχε καλύτερη ομάδα. Ήταν λογικό. Εάν ψάξετε, ο Χοσέ Μαρτία Ορτίθ σφύριξε πολλά παιχνίδια της Ρεάλ επειδή ήταν το δικό της νο1 στη λίστα και πάντοτε κέρδιζε μαζί του. Μου μοιάζει φυσιολογικό”.

“Η Ρεάλ μου προσέφερε δώρο”

Τα ΜΜΕ της εποχής έκαναν λόγο για εύνοια υπέρ της Μπαρτσελόνα με αντάλλαγμα ένα σαλέ και ένα μαγαζί στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα, στο σπίτι του: “Απολύτως ψευδή. Άνοιξα το ‘Monté’ δύο μήνες νωρίτερα (σ.σ. από τον τελικό) και αγόρασα το σαλέ μισό – μισό με τον αδερφό μου. Πάντα θα με κυνηγάνε αυτοί και θα μου δημιουργούν σοβαρά προβλήματα,ακόμα και οικογενειακά. Η Μπαρτσελόνα ποτέ δεν μου προσέφερε τίποτα, δεν έχω ούτε ένα σήμα της. Η Ρεάλ όμως…”.

“Θυμάστε τον Δον Αντόνιο Καλδερόν; Νομίζω ήταν ο team manager της ομάδας. Ε, στα αποδυτήρια πριν από τον αγώνα, μου είπε ότι θα μου έκανε ένα καλό δώρο. Τότε ήταν έθιμο για τη Ρεάλ να προσφέρει χρυσά ρολόγια. Λογικά πήγαινε μαζί με τη νίκη της ομάδας, επειδή ακόμα περιμένω εκείνο το δώρο. Κοιτάξτε στο σπίτι μου, υπάρχουν ολόκληρες βαλίτσες γεμάτες αναμνηστικά. Από τη Ρεάλ ούτε μία πινελιά. Νομίζω ότι από τη Ρεάλ έχω κάπου μόνο μία καρφίτσα. Έχω ακόμα χώρο, σε περίπτωση που σκέφτονται να μου δώσουν κάτι”.

Μάλιστα, ο Ρίγο αποκάλυψε στην ίδια συνέντευξη ότι δεν πήρε ούτε το καθιερωμένο αναμνηστικό τρόπαιο των διαιτητών μετά από τελικούς Κυπέλλου Ισπανίας, αφού ενημερώθηκε στο γρασίδι μετά από τον αγώνα ότι οι διοργανωτές το είχαν χάσει.

“Νομίζω σε κανέναν δεν άρεσε το σκορ”, δήλωσε. “Φύγαμε για το αεροδρόμιο ‘Μπαράχας’ καμουφλαρισμένοι με πέντε τζιπ της αστυνομίας. Στο αεροδρόμιο είχα έναν αστυνομικό με πολιτικά δίπλα μου. Μου είπε ότι εάν υπήρχαν προβλήματα, θα έβγαζε ένα χαρτομάντιλο, σαν να ήθελε να φταρνιστεί”.

Όσο για τον Φράνκο, δεν θεωρεί ότι υπήρξε άμεση συμμετοχή στα όσα συνέβησαν: “Ποτέ δεν είπα κουβέντα με τον Φράνκο. Και κανείς ‘από ψηλά’ δεν με διέταξε να ευνοήσω την Μπαρτσελόνα. Γνωρίζω ότι σημαντικοί άνθρωποι, προσωπικότητες του αθλητισμού της εποχής, μίλησαν για μένα σε συλλόγους, μεταξύ των οποίων και η Ρεάλ, ώστε να αρθούν οι εξαιρέσεις εις βάρος μου, αλλά δεν συνέβη κάτι. Επιμένω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ένοχο για κάτι”.

Ο οργανισμός της Ρεάλ δεν του συγχώρεσε ποτέ εκείνη την απώλεια και ακόμα και μεταγενέστερα, ουδείς ξέχασε εκείνον τον τελικό: “Πριν από λίγο καιρό, βγήκα στο τηλέφωνο σε έναν σταθμό μαζί με τον Ιγνάθιο Θόκο (σ.σ. αστέρι της Ρεάλ τη δεκαετία του ’60). Νομίζω ότι προσβλήθηκε και υπερασπίστηκα τον εαυτό μου. Είπε ότι ήμουν ο χειρότερος διαιτητής στην ιστορία και απάντησα ότι είναι ακόμα οργισμένος μέσα του και μας έκοψαν”.

Η εκδίκηση της Μπαρτσελόνα

Ο Ρίγο πέθανε δύο χρόνια μετά από εκείνη την ιστορική συνέντευξη. Ο κόσμος της Μπαρτσελόνα είχε πάρει ήδη την εκδίκησή του το 1993, όταν μετά από την ήττα των Καταλανών με 1-3 από τη Ρεάλ στο “Μπερναμπέου”, οι “μερένγκες” κατέκτησαν το Supercopa de España χάρη στο 1-1 του “Καμπ Νόου”.

Όταν οι παίκτες προετοιμάστηκαν να παραλάβουν το τρόπαιο, οι φίλαθλοι άρχισαν να πετούν αντικείμενα από τις εξέδρες και δεν τους επέτρεψαν να πανηγυρίσουν την κατάκτηση στον αγωνιστικό χώρο, περιορίζοντας τη γιορτή στα αποδυτήρια, όπου εισήλθαν με ισχυρή αστυνομική συνοδεία.

Ο “τελικός των μπουκαλιών” δεν μετέβαλε πολλά πράγματα στη ροή του ισπανικού ποδοσφαίρου, αφού η κυριαρχία της Ρεάλ συνεχίστηκε, με την Μπαρτσελόνα να κατακτά το επόμενο τρόπαιο μετά από τρία χρόνια, ξανά το κύπελλο. Αυτό που άλλαξε, πάντως, ήταν η απαγόρευση πώλησης γυάλινων μπουκαλιών στα γήπεδα της χώρας…