Υπάρχουν μερικά γήπεδα που σημαδεύουν την ιστορία ενός ολόκληρου συλλόγου και αποτελούν αναπόσπαστο σκέλος της αθλητικής παράδοσης μιας χώρας.

Ένα τέτοιο είναι το κλειστό γυμναστήριο που στεγάζεται κάτω από τις θύρες 6-7 του, επίσης εμβληματικού, γηπέδου «Απόστολος Νικολαΐδης» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Ο θρυλικός «Τάφος του Ινδού», ο οποίος από τις 13 Μαΐου 2017 ονομάζεται «Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος», προς τιμήν των αείμνηστων παραγόντων που ευεργέτησαν τον Παναθηναϊκό όσο ελάχιστοι.

Έκανε επισήμως εγκαίνια το Σάββατο 19 Μαρτίου 1960, όταν φιλοξένησε το πρώτο ματς μπάσκετ μεταξύ των εφηβικών τμημάτων του Παναθηναϊκού και του Μίλωνα.

Αυτή ήταν η αρχή της τέλεσης αγώνων ομαδικών αθλημάτων στο κλειστό γυμναστήριο, το οποίο λειτουργούσε ως χώρος άθλησης από το 1959, όταν και τελείωσε η κατασκευή του και παραδόθηκε προς χρήση.

Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στον Παναθηναϊκό

«Νονός» του γηπέδου υπήρξε ο αείμνηστος Τάσος Στεφάνου, καλαθοσφαιριστής και μετέπειτα γενικός αρχηγός του Παναθηναϊκού, εξαιτίας των πολύ στενών και μικρών σκαλοπατιών που οδηγούσαν προς τον αγωνιστικό χώρο.

Τα παρομοίασε με αυτά που εμφανίζονταν στην ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ: «Ο Τάφος του Ινδού», όταν την παρακολουθούσε με τους συμπαίκτες του το 1961.

Από το 1961 και επί σειρά ετών, το μικρό κλειστό γυμναστήριο αποτέλεσε την έδρα του μπάσκετ, του βόλεϊ και πολλών άλλων τμημάτων του Παναθηναϊκού.

Ταυτόχρονα στον «Τάφο του Ινδού» πραγματοποιούνταν διάφορες εκδηλώσεις του συλλόγου, αλλά και θεάματα, όπως αγώνες κατς ή μουσικές βραδιές.

Σήμερα στο γυμναστήριο διεξάγονται οι γενικές συνελεύσεις, οι ψηφοφορίες και οι εορτασμοί του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού ενώ αγωνιστικά το χρησιμοποιούν μόνο οι ακαδημίες μπάσκετ και βόλεϊ καθώς και η γυναικεία ομάδα μπάσκετ, ωστόσο η βαριά κληρονομιά του παραμένει ζωντανή.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 59 ετών από τα εγκαίνιά του, το Sport-Retro.gr μίλησε με τον εν ενεργεία αθλητή και αρχηγό της ομάδας βόλεϊ του «τριφυλλιού».

Ο Σωτήρης Πανταλέων ανδρώθηκε αθλητικά στον «Τάφο του Ινδού» και συνδέθηκε με τους «πράσινους», δεδομένου ότι είναι γέννημα-θρέμμα της περιοχής.

Παράλληλα, ο αρχηγός της ομάδας έζησε την τελευταία περίοδο δόξας του κλειστού γυμναστηρίου ως παίκτης, κατακτώντας τίτλους και διακρίσεις.

***

Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση σου από τον «Τάφο του Ινδού»;

«Ήμουν 9 χρονών όταν εντάχθηκα στις ακαδημίες βόλεϊ του Παναθηναϊκού και μπήκα για πρώτη φορά στο κλειστό. Ήταν φοβερή αίσθηση».

Τι συναίσθημα σου είχε προκαλέσει και πώς βίωσες την παρουσία σου ως παίκτης όσα χρόνια αγωνίστηκες εκεί;

«Από την πρώτη φορά μου προκάλεσε ένα δέος. Είναι ένα μικρό γήπεδο, αλλά πολύ φορτισμένο από στιγμές του παρελθόντος. Ένιωθες τον κόσμο σε απόσταση αναπνοής να σε σπρώχνει προς τη νίκη και να δημιουργεί μία τέτοια ατμόσφαιρα που εντυπωσίαζε πολύ ακόμα και ξένους συμπαίκτες ή αντιπάλους.

Δεν το έζησα ποτέ βέβαια ως φίλαθλος, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου εκεί ως παίκτη της ομάδας, αλλά και πάλι, ένιωθες να σε κυκλώνει όλη η ιστορία του όταν έμπαινες να παίξεις.

Οι τόσες μεγάλες στιγμές που έχει βιώσει ο Παναθηναϊκός εκεί, ένιωθες ότι υπήρχαν στην ατμόσφαιρα και τις κουβαλούσες κι εσύ. Ο «Τάφος του Ινδού» είναι σαν ένα σπουδαίο μουσείο, χωρίς υλικά εκθέματα».

Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση που σου έρχεται στο μυαλό από τα χρόνια σου εκεί;

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποια, γιατί πραγματικά είναι τόσες πολλές. Ήμουν κάτοικος της περιοχής του Γκύζη, γεννήθηκα εκεί, πήγα σχολείο δίπλα από το γήπεδο, το θυμάμαι πάντα σαν σημείο αναφοράς όχι μόνο της καριέρας μου, αλλά και γενικότερα.

Φαντάσου ότι το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ το 1996 το έχω πανηγυρίσει εκεί! Τότε έπαιζα ακόμα στο εφηβικό τμήμα και είχαμε αγώνα εκείνη την ημέρα. Μετά το τέλος, λοιπόν, μείναμε εκεί να δούμε το ματς με τον Άγιαξ σε ένα δωματιάκι δίπλα από την είσοδο που είχε τηλεόραση και στο γκολ είχε γίνει χαμός.

Εκεί έπιασα πρώτη φορά μπάλα του βόλεϊ, εκεί έκανα ντεμπούτο με τον Παναθηναϊκό και με την Εθνική ομάδα, εκεί βίωσα καλές και κακές στιγμές.

Έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους που εργάζονταν μέσα και αποτελούν κομμάτι της ιστορίας του κλειστού, αλλά και της ομάδας. Είναι πραγματικά πολλές οι αναμνήσεις.

Ακόμα και τώρα που δεν κατοικώ πια στην περιοχή και δεν συντρέχουν αγωνιστικοί λόγοι, όταν βρίσκω χρόνο θα πάω να πιω έναν καφέ στον «Τάφο του Ινδού». Τον επιλέγω, ας πούμε, ως σημείο συνάντησης με φίλους».

Ένιωσες περίεργα όταν ο Παναθηναϊκός άλλαξε έδρα στο βόλεϊ; Πιστεύεις επηρέασε τη δυναμική του αυτό;

«Σίγουρα επειδή όπως είπα, είχα περάσει όλη μου τη ζωή στο συγκεκριμένο γήπεδο. Φυσικά θεωρώ ότι επηρέασε και τη δυναμική του τμήματος, αλλά και του συλλόγου γενικά. Οποιαδήποτε ομάδα απομακρύνεται από τη φυσική της έδρα, θεωρώ πως επηρεάζεται στο κομμάτι της δυναμικής».

Θα ήθελες να δεις με κάποιον τρόπο τον Παναθηναϊκό να επιστρέφει εκεί;

«Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται νομίζω. Το κλειστό γυμναστήριο, αλλά και το ποδοσφαιρικό γήπεδο, κατασκευάστηκαν πριν από πάρα πολλά χρόνια και δύσκολα μπορούν να στεγάσουν τις απαιτήσεις ενός ολόκληρου συλλόγου, όπως είναι ο Παναθηναϊκός.

Η ιστορία της ομάδας, όμως, βρίσκεται εκεί και πρέπει να διατηρηθεί μέσω της διατήρησης του κλειστού, που εγώ προσωπικά θεωρώ σπίτι μου, όπως και οι παναθηναϊκοί δεσμοί με την ευρύτερη περιοχή».