Τα γενέθλια του Τιερί Ανρί στις 17 Αυγούστου είναι πάντοτε μία ευκαιρία υπενθύμισης ότι πολλά πράγματα μπορούν να κριθούν σε αναπάντεχες λεπτομέρειες. Όπως το θάρρος της γνώμης του Γάλλου επιθετικού, που για καλή του τύχη το είχε εκείνον τον Ιούνιο του 1999, αλλά επίσης για καλή του τύχη το έχασε τον Σεπτέμβριο του 1999.
Η πρώτη ημερομηνία ήταν εκείνη που ουσιαστικά τον έδιωξε από την Ιταλία και τη Γιουβέντους. Η δεύτερη, εκείνη στην οποία δίστασε να μιλήσει στον Αρσέν Βενγκέρ για την αλλαγή θέσης που ήθελε, και τον κράτησε στην Αγγλία και στην Άρσεναλ. Το μέλλον έδειξε ότι οι Μοίρες είχαν υφάνει το σωστό χαλί για να στρωθεί στα πόδια του Ανρί, στον δρόμο προς την επιτυχία.
Το Sport-Retro.gr εξηγεί τι συνέβη στη Γιουβέντους και η θητεία του διήρκεσε μόλις έξι μήνες, με συνέπεια ο Ανρί να εξελιχθεί σε θρύλο της Άρσεναλ και του γαλλικού ποδοσφαίρου γενικότερα.
Τα κείμενα του Sport-Retro.gr για την Ιταλία
Οπαδός της Μαρσέιγ, διεθνής από τα 16 του
Γεννημένος το 1977 σε προάστιο του Παρισίου, το ταλέντο του ήταν μεγάλο και ευδιάκριτο από μικρή ηλικία. Όταν ως 13χρονος σκόραρε έξι φορές σε νίκη 6-0 της Βιρί Σατιγιόν μπροστά στα μάτια σκάουτ της Μονακό, του ήρθε αμέσως η πρόταση να πάει στην ομάδα του Πριγκιπάτου. Δεν υπήρχε καν απαίτηση να δοκιμαστεί, απλά όρος να περάσει έναν χρόνο από την ακαδημία – σχολείο της Κλερφοντέν, όπου μέχρι και σήμερα «οικοδομείται» το ποδοσφαιρικό μέλλον της Γαλλίας.
Αν και οπαδός της Μαρσέιγ, ο Ανρί και οι γονείς του αποδέχθηκαν την πρόταση, με συνέπεια να αρχίσει να χτίζεται μία καριέρα που κάποτε θα έφτανε μέχρι την κορυφή του κόσμου.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Βενγκέρ που ήταν προπονητής στη Μονακό, βλέποντας τον νεαρό Ανρί να κάνει εκπληκτικά πράγματα τόσο στην ακαδημία όσο και στις «μικρές» εθνικές Γαλλίας (άρχισε από την κ-16 και έπαιξε σε όλες μέχρι και την κ-21, σκοράροντας τουλάχιστον μία φορά σε κάθε μια), αποφάσισε να τον προβιβάσει στην πρώτη ομάδα.
Ο Βενγκέρ τον ανέβασε και έφυγε
Στις 31 Αυγούστου 1994, ο Ανρί έκανε ντεμπούτο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σε ηλικία 17 ετών και 14 ημερών, στην ήττα 0-2 από τη Νις. Η θέση του, αυτή που ήταν και στα χρόνια «σφυρηλάτησης», εκείνη του αριστερού εξτρέμ.
Η σεζόν δεν άρχισε καλά για τη Μονακό και με δεδομένη τη δυσαρέσκεια του Βενγκέρ για το γαλλικό πρωτάθλημα, μετά από όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια με το σκάνδαλο δωροδοκίας της Μαρσέιγ, οι δρόμοι τους χώρισαν.
Ο Ανρί εμφανίστηκε «μετέωρος», αφού δύο εβδομάδες μετά από το ντεμπούτο του, η Μονακό άλλαξε τον επί επτά χρόνια προπονητή της.
Ο Ζαν Τιγκανά που τον διαδέχθηκε είχε την οξυδέρκεια να μην πειράξει πολύ την ομάδα, με συνέπεια να διατηρήσει τον Σόνι Άντερσον στην κορυφή της επίθεσης και ως εκ τούτου, όποτε χρησιμοποιούσε τον Ανρί, τον έστελνε κι αυτός στα αριστερά της επίθεσης.
Πρώτος σκόρερ της Γαλλίας το 1998
Έχοντας καθιερωθεί σε αυτήν τη θέση κι έχοντας κατακτήσει και το βραβείο του Κορυφαίου Νέου Ποδοσφαιριστή στη Γαλλία το 1996, τη σεζόν 1996-1997 πανηγύρισε και το πρώτο τρόπαιό του, το πρωτάθλημα.
Αυτό ήταν και το «εισιτήριο» για την εθνική ομάδα, αφού ο Εμέ Ζακέ του έδωσε ντεμπούτο στις 11 Οκτωβρίου 1997, στη φιλική νίκη 2-1 επί της Νότιας Αφρικής, ξανά σε ρόλο αριστερού εξτρέμ.
Η απόδοσή του όλο αυτό το διάστημα ήταν τόσο καλή, που παρότι είχε μόλις τρεις διεθνείς συμμετοχές και κανένα τέρμα, ο Ζακέ τον πήρε στην αποστολή της Γαλλίας για μία… εθνική υπόθεση, το Παγκόσμιο Κύπελλο 1998.
Ο Ανρί αγωνίστηκε στα έξι πρώτα παιχνίδια της χώρας του και σημείωσε τρία γκολ, τα πρώτα με το εθνόσημο στο στήθος.
Το έβδομο παιχνίδι ήταν ο τελικός, με τον ομοσπονδιακό τεχνικό να τον κρατάει στον πάγκο για το παιχνίδι κόντρα στη Βραζιλία.
Στην ανάπαυλα, του έδωσε εντολή να ζεσταθεί για να περάσει ως αλλαγή, με το σκορ στο 2-0.
Η αποβολή του Μαρσέλ Ντεσαγί άλλαξε τα πλάνα, με συνέπεια ο Ανρί να χάσει την ευκαιρία να αγωνιστεί στο πιο σημαντικό παιχνίδι της καριέρας του. Ακόμα κι έτσι, στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου και μάλιστα ως πρώτος σκόρερ των «μπλε», με αυτά τα τρία τέρματα.
Τηλεφώνησε στον Βενγκέρ μισή ώρα νωρίτερα
Η Μονακό είχε στα χέρια της «θησαυρό» και το γνώριζε. Τη θέση του Άντερσον στην κορυφή της επίθεσης είχε πάρει έναν χρόνο μετά από το ντεμπούτο του Ανρί ο «διόσκουρός» του στις «μικρές» εθνικές Γαλλίας, Νταβίντ Τρεζεγκέ, και οι δύο τους έκαναν εκπληκτικά πράγματα στο «Λουί Ντε». Παρ’ όλα αυτά, όταν ο Βενγκέρ ανέλαβε την Άρσεναλ, είχε ένα όνομα στο μυαλό του, αυτό του Ανρί.
Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Μονακό και Άρσεναλ προϋπήρχαν του γαλλικού θριάμβου στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1998, ωστόσο από τον Ιούλιο εκείνου του έτους και μετά, οι απαιτήσεις των Μονεγάσκων αναπόφευκτα διπλασιάστηκαν.
Το ποσό απέτρεψε τους Άγγλους, αλλά όχι και τη Γιουβέντους, η οποία μερικούς μήνες αργότερα έδωσε τα 12.500.000 ευρώ που ζητούσαν οι Γάλλοι για να κάνει δικό της τον Ανρί.
Ακόμα κι έτσι, ο Βενγκέρ προσπάθησε μέχρις εσχάτων να πάρει στο Λονδίνο τον άλλοτε παίκτη του. Σε μία πτήση από Ιταλία προς Παρίσι μερικούς μήνες νωρίτερα, οι δυο τους είχαν συναντηθεί τυχαία και ο Αλσατός τεχνικός του είχε επαναλάβει ότι τον θέλει στο «Χάιμπουρι». «Χάνεις τον χρόνο σου στις πτέρυγες. Εσύ είσαι νο9», του είπε χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, μισή ώρα πριν υπογράψει το συμβόλαιό του με τη Γιουβέντους, ο Ανρί κάλεσε στο τηλέφωνο τον Βενγκέρ, ωστόσο τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους και η μεταγραφή ολοκληρώθηκε στα μέσα Ιανουαρίου.
Παραπαιουσα Γιουβέντους, off Ντελ Πιέρο – Ζιντάν
Η «γηραιά κυρία» βρισκόταν σε μία πολύ περίεργη και ασυνήθιστη κατάσταση. Παρότι προερχόταν από τρεις σεζόν με ισάριθμους τελικούς Champions League κι ένα τρόπαιο, παρότι προερχόταν από δύο σερί πρωταθλήματα, ο Ανρί τη βρήκε στη 10η θέση του βαθμολογικού πίνακα, με μόλις 18 γκολ σε 17 αγωνιστικές, τρανή απόδειξη ότι η γραμμή κρούσης της χρειαζόταν ενίσχυση.
Στο ρόστερ υπήρχε ο αδιαμφισβήτητος Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, ωστόσο ο σοβαρός τραυματισμός του στο γόνατο τον έθεσε νοκ άουτ από τον Νοέμβριο και για εννέα μήνες. Ο Φιλίπο Ιντσάγκι τραβούσε μόνος του «κουπί« στη σεζόν, αφού ο Μαρσέλο Σαλαγέτα ήταν νεαρός ακόμη (και έφυγε δανεικός στο μέσο της σεζόν), ενώ ο Ντανιέλ Φονσέκα και ο Νικόλα Αμορούζο κατωτέρου επιπέδου.
Συν αυτώ, μετά από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Ζινεντίν Ζιντάν πέρασε μία περίοδο κάκιστης φόρμας, εν τη απουσία του Ντελ Πιέρο με τον οποίο συνεργαζόταν εξαιρετικά. Αρκετές φορές φορές έμεινε στον πάγκο ή εκτός αποστολής και ήταν αρκετά αρνητικός συνολικά στη σεζόν.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Μαρτσέλο Λίπι βρισκόταν σε δεινή θέση. Αν και αναμορφωτής του συλλόγου, αναλαμβάνοντάς τον στη «σκιά» της Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο και καταφέρνοντας να την υποσκελίσει, πλέον αντιμετώπιζε κίνδυνο να βρεθεί στην πόρτα της εξόδου.
Η έλευση του Ανρί μαζί με τον Χουάν Εσνάιντερ στο χειμερινό μεταγραφικό «παράθυρο» ήταν η τελευταία ευκαιρία για να αλλάξουν τα δεδομένα.
Πήγε ο Ανρί, έφυγε κι ο Λίπι
Ο Λίπι κρατούσε στον πάγκο τον Ανρί στα πρώτα τρία παιχνίδια που ήταν διαθέσιμος και τον έριχνε κάποια στιγμή στο 2ο ημίχρονο ως αλλαγή.
«Στα πρώτα τρία παιχνίδια έμεινα στον πάγκο, επειδή ο προπονητής βρισκόταν σε διαδικασία απόφασης για το αν θα παραιτηθεί από την ομάδα και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερο να να μου δώσει λίγο χρόνο (σ.σ. προσαρμογής)», δήλωσε ο ίδιος ο Γάλλος σε συνέντευξή του στο «FourFourTwo» χρόνια αργότερα.
Μετά από αυτά τα τρία παιχνίδια, τη νίκη με ανατροπή κόντρα στην Περούτζια, την ήττα στο Κάλιαρι και την εντός έδρας συντριβή με 2-4 από την Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι με χατ τρικ του Ερνάν Κρέσπο, ο Λίπι αποτέλεσε παρελθόν για την ομάδα.
Έγινε βασικός μπακ χαφ με Αντσελότι
Στη θέση του προσελήφθη ο Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος για πρώτη φορά εμφανιζόταν σε τόσο υψηλό επίπεδο προπονητικά, παρότι από τη δεκαετία του ’80 και ως μέλος της Μίλαν των Ολλανδών, ήταν το «μυαλό» της ομάδας και ο προπονητής εντός γηπέδου για τον Αρίγκο Σάκι.
Ο Αντσελότι έβαλε την «πινελιά» του εξ αρχής, μετατρέποντας τον σχηματισμό σε 3-5-2 και βάζοντας τον Ανρί στο βασικό σχήμα, ως αριστερό μπακ χαφ.
Ο Γάλλος όχι μόνο θα έμενε ξανά μακριά από τη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, αλλά αυτήν τη φορά θα είχε και αυξημένα ανασταλτικά καθήκοντα και δη σε μία χώρα όπως η Ιταλία, όπου κάτι τέτοιο είναι πολύ σημαντικό.
Παρότι η εικόνα βελτιώθηκε, η Γιουβέντους παρέμεινε μακριά από τα δικά της καθιερωμένα επίπεδα. Ο Ανρί, πάντως, έβγαλε το υπόλοιπο της σεζόν βασικός και με τον καιρό προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις.
«Στα τελευταία 5-6 παιχνίδια, είτε σκόραρα είτε δημιούργησα γκολ. Το ένα ή το άλλο. Είναι αλήθεια ότι μου πήρε λίγο για να συνηθίσω το σύστημα, επειδή παίζαμε 3-5-2 που δεν το είχα δουλέψει. Σύντομα προσαρμόστηκα κι άρχισα να παίζω καλά», προσθέτει ο ίδιος.
Η σεζόν ολοκληρώθηκε με τον Ανρί να έχει 16 συμμετοχές στη Serie A (οι 13 ως βασικός) και τρία γκολ. Στο κύπελλο είχε τρεις συμμετοχές, ενώ δεν συμμετείχε στο Champions League, όπου η Γιουβέντους απέκλεισε τον Ολυμπιακό σε εκείνον τον ιστορικό προημιτελικό (στη συνέχεια αποκλείστηκε στα ημιτελικά με 1-1 στην Αγγλία και ήττα 2-3 στην Ιταλία από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).
Οι «μπιανκονέρι« τερμάτισαν στην 7η θέση, πάνω από την Ίντερ του Ρονάλντο (που εκείνο το καλοκαίρι πήρε τον Γρηγόρη Γεωργάτο), στην ισοβαθμία με Ρόμα και Ουντινέζε. Έπαιξαν μπαράζ για το Κύπελλο UEFA με την τελευταία κι έχασαν το «εισιτήριο» μετά από δύο ισοπαλίες, με συνέπεια τη νέα σεζόν να διεκδικήσουν την Ευρώπη μέσω Κυπέλλου Ιντερτότο.
Ο Μότζι «έδιωξε» τον Ανρί
Ο Γάλλος ήταν ικανοποιημένος από τη θητεία του στη Γιουβέντους μέχρι εκείνο το σημείο και δεν είχε αντίρρηση να παραμείνει στην ομάδα και την επόμενη σεζόν. Υπολόγιζε, όμως, χωρίς ένα πρόσωπο της διοίκησης του συλλόγου, που είχε ετοιμάσει διαφορετικά πλάνα για εκείνον.
«Μετά κάτι συνέβη με εμένα και ένα από τα αφεντικά εκεί και αποφάσισα να φύγω. Ήμουν χαρούμενος, βρισκόμουν σε μία σπουδαία ομάδα, μία σπουδαία οικογένεια, όμως κάτι συνέβη που δεν μου άρεσε και ήταν η ώρα να συναντήσω ξανά τον Αρσέν», δήλωνε το 2011 στο «Reuters».
Αυτό το «κάτι», αν και πλέον έχει γίνει γνωστό, δεν είναι θέμα το οποίο θέλει να αναμοχλεύει ο Γάλλος. Εξάλλου, σε εκείνη τη συνέντευξη στο «FourFourTwo», που πραγματοποιήθηκε το 2017, αρνήθηκε να μιλήσει για το ζήτημα. «Έφυγα από τη Γιουβέντους για άλλους λόγους, αφού δεν ήθελα ποτέ να φύγω, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό», έλεγε.
Η αιτία ήταν ένας άλλος ποδοσφαιριστής, ένας επιθετικός στον οποίο οι διοικούντες τη Γιουβέντους πόνταραν ώστε να λύσει το πρόβλημα σκοραρίσματος της ομάδας, κάτι που δεν κατάφερε ο Ανρί.
Ο παίκτης ήταν ο Μάρσιο Αμορόζο της Ουντινέζε, ο οποίος εννέα χρόνια μετά αποκτήθηκε από τον Άρη, και το στέλεχος της διοίκησης με τον οποίο διαφώνησε ο Ανρί ήταν ο διευθυντής της ομάδας, Λουτσιάνο Μότζι.
«Η Γιουβέντους ήθελε να αγοράσει τον Μάρσιο Αμορόζο από την Ουντινέζε και με ήθελε ως αντικαταστάτη. Ο Αντσελότι δεν ήθελε να με πουλήσει ή να με αφήσει να πάω ως δανεικός. Οι διευθυντές, όμως, είχαν διαφορετική σκέψη και αισθάνθηκα ότι αυτό ήταν έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό μου. Αρνήθηκα να πάω στην Ουντινέζε, αλλά ζήτησα να πάω αλλού. Συμφώνησαν», εξήγησε ο Ανρί.
Ο Βραζιλιάνος επιθετικός είχε τερματίσει στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ με 22 γκολ, πάνω από τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα που είχε ένα λιγότερο με τη Φιορεντίνα και από τον Όλιβερ Μπίρχοφ που είχε 20 γκολ με την πρωταθλήτρια Μίλαν.
Ο Ανρί δεν είχε τη δύναμη να νικήσει σε αυτήν τη… μονομαχία, έστω κι αν τελικά δεν νίκησε ούτε η Γιουβέντους, αφού η Πάρμα προσέφερε 30.000.000 ευρώ κι έκανε δικό της τον Αμορόζο, χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ο Βενγκέρ τον πήρε για διάδοχο του Ανελκά
Ο Βενγκέρ άδραξε την ευκαιρία, από τη στιγμή που συμφωνήθηκε η πώληση του προβληματικού Νικολά Ανελκά στην Παρί Σεν Ζερμέν για 35.000.000 ευρώ.
Ο Ανελκά είχε πάρει τη θέση του Ανρί στην εθνική Γαλλίας, με συνέπεια ο τελευταίος να παίζει με την εθνική κ-21 το «καταστροφικό» για εκείνον 1999, όμως ο Βενγκέρ επέμεινε σε αυτόν και πλέον είχε τους πόρους για να κινηθεί για την απόκτησή του.
Τη Δευτέρα 2 Αυγούστου η Άρσεναλ ανακοίνωσε την αγορά του Ντάβορ Σούκερ από τη Ρεάλ και την Τρίτη 3 Αυγούστου την απόκτηση ενός ακόμα επιθετικού που ξεχώρισε στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1998, του Ανρί από τη Γιουβέντους για 16.100.000 ευρώ!
«Είναι ένας νεαρός διεθνής επιθετικός, ο οποίος συνιστά μια σπουδαία προσθήκη για την Άρσεναλ. Έχει εμπειρία σε συλλόγους και εθνική και θα ενισχύσει σημαντικά τη γραμμή κρούσης», δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ο Βενγκέρ.
Την ώρα που ο Αντσελότι χρόνια αργότερα έλεγε στη «Repubblica» ότι «δεν πρόσεξα ότι ο Ανρί δεν ήταν εξτρέμ. Κι ο ίδιος, όμως, δεν μου είπε κάτι», ο Βενγκέρ ήταν κάθετος, όσον αφορά στις δεξιότητες του τότε 22χρονου Γάλλου: «Σου δίνει πολλές επιλογές. Μπορεί να παίξει στα πλάγια ή και στο κέντρο και κάνει τα πάντα δυνατά, όταν έχει την μπάλα. Ο Τιερί έχει ταχύτητα και σπουδαία ντρίμπλα. Θα ήθελα να τον μετακινήσω στον άξονα, είτε ως δεύτερο επιθετικό είτε ως φουνταριστό».
Η ιστορία έγραψε…
Η σεζόν άρχισε με τον Ανρί κεντρικό επιθετικό, σε ένα ρόστερ που περιελάμβανε στην εμπροσθοφυλακή, πλην του Σούκερ, τους Ντένις Μπέργκαμπ, Νουάνκουο Κανού και Κρίστοφερ Ρε (η αιτία που ο Ανρί δεν πήρε το 12 που φορούσε στην εθνική Γαλλίας). Μετά από τις πρώτες επτά αγωνιστικές στην Premier League, ο Ανρί δεν είχε σημειώσει ακόμα το «παρθενικό» τέρμα του με την Άρσεναλ στο πρωτάθλημα.
Η σκέψη του ήταν να πάει στο γραφείο του Βενγκέρ και να του πει ότι θέλει να επιστρέψει στα αριστερά. Εξάλλου, εκεί έκανε καριέρα από το 1994, εκεί πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο, εκεί μπορούσε να είναι πιο χρήσιμος. Δεν πήγε ποτέ, δίστασε.
Την 8η αγωνιστική σκόραρε. Ολοκλήρωσε τη σεζόν με 26 γκολ. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Άρσεναλ, ως αρχισκόρερ του συλλόγου με 228 τέρματα. Κατά 225 περισσότερα από όσα σημείωσε στη Γιουβέντους…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα