Ο Φραντσέσκο Τότι αποχωρεί από τη Ρόμα μετά από 25 χρόνια αδιάλειπτης προσφοράς. Το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του, όμως, δεν ήρθε το 2001 με το πρωτάθλημα των “τζιαλορόσι”, αλλά πέντε χρόνια νωρίτερα, απέναντι σε Ραούλ, Μοριέντες, Βιεϊρά, Μακελελέ, Βιλτόρ και Νούνο Γκόμες.
Το βράδυ που ο Φραντσέσκο Τότι έβλεπε τη ρεβάνς του τελικού Κυπέλλου UEFA 1991 μεταξύ Ρόμα και Ίντερ, τα όνειρά του ήταν συγκεκριμένα: κάποια στιγμή να σημειώσει κι αυτός γκολ όπως εκείνο του Ρουτζιέρο Ριτσιτέλι στο 81′, που προσωρινά επανέφερε τους «τζιαλορόσι» σε τροχιά ανατροπής του 2-0 του πρώτου αγώνα. Κάποια στιγμή ήθελε κι αυτός να ηγηθεί της ομάδας, όπως ο αρχηγός και παιδικό είδωλό του, Τζιουζέπε Τζιανίνι.
Λιγότερο από δύο χρόνια μετά, ο νεαρός που κατέληξε στην Τριγκόρια αφού «ξεγλίστρησε» από τα χέρια της Μίλαν και της Λάτσιο εξαιτίας παρέμβασης του πατέρα Τζιανίνι, Τζίλντο, έβλεπε τους Ριτσιτέλι και Τζιανίνι να έρχονται προς το μέρος του. Ο Βουγιαντίν Μπόσκοβ έριχνε στον αγώνα με την Μπρέσια στο «Μάριο Ριγκαμόντι» τον Φάουστο Σάλσανο και τον 16χρονο Τότι. Ήταν η ώρα του, ήταν η ώρα για ντεμπούτο…
Είκοσι πέντε σεζόν με τον «Er Pupone» (ρωμαϊκή διάλεκτος για το «Μεγάλο Μωρό») στο «Ολίμπικο», ο χρόνος έμοιαζε να σταματάει. Ο αγέραστος Τότι ξεπέρασε τον Ριτσιτέλι, ξεπέρασε τον Τζιανίνι, ξεπέρασε ακόμα και το απόλυτο ίνδαλμα κάθε φίλου της ομάδας, Μπρούνο Κόντι. Ένωσε τους φίλους της Ρώμης υπό τη σκέπη του, έγινε ο αδιαμφισβήτος διάδοχος του Ιουλίου Καίσαρα στον θρόνο, κατέκτησε ορισμένους τίτλους και πλέον αποχωρεί από τον σύλλογο όπου δοξάστηκε όσο κανείς. Το εάν θα αποχωρήσει κι από το ποδόσφαιρο, το κρατά μυστικό ακόμα, ωστόσο μετά από δυόμιση δεκαετίες καριέρας, όπου και να πάει, μικρή διαφορά θα έχει, αφού θα είναι ο πάντοτε ο «αυτοκράτορας» της Ρόμα.
Το είδε δηλώσει, εξάλλου, τον Ιανουάριο του 1996, όταν ακόμα δεν ήταν καλά καλά 19 ετών. «Θέλω να παίζω στη Ρόμα για πάντα. Δεν θέλω να φύγω από την πόλη», υποστήριξε και δύο μήνες αργότερα ίσως σημειώθηκε το πιο καθοριστικό γεγονός ώστε και η… πόλη να θέλει να μείνει για πάντα.
Euro κ-21 όπως Παγκόσμιο Κύπελλο
Μία διοργάνωση που συμμετέχουν Ραούλ, Φάμπιο Καναβάρο, Αλεσάντρο Νέστα, Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, Πατρίκ Βιεϊρά, Φερνάντο Μοριέντες, Κλοντ Μακελελέ, Τζιανλουίτζι Μπουφόν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί… ημιτελικά Μουντιάλ. Κι όμως, η συγκέντρωση τόσων αστέρων στο «Μονζουίκ» της Βαρκελόνης εκείνον τον Μάιο του 1996 είχε να κάνει με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των «αστέρων» που θα έλαμπαν τα επόμενα είκοσι χρόνια στην παγκόσμια ποδοσφαιρική σκηνή.
Εκείνο Euro κ-21 προσέφερε αφειδώς ποδοσφαιριστές που διέπρεψαν στη συνέχεια, ακόμα και από την προημιτελική φάση, που ουσιαστικά ήταν διπλοί αγώνες στην έδρα κάθε χώρας. Για παράδειγμα, η Ουγγαρία επικράτησε της Σκοτίας με 2-1 στη Βουδαπέστη, έχοντας στο ρόστερ της τον Παλ Ντάρνταϊ, που πέρασε μία ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή στη Χέρτα και πλέον είναι τεχνικός της, καθώς και τον Κρίστιαν Λίστες, που το 2004 κατέκτησε το νταμπλ στη Γερμανία μαζί με τον Άγγελο Χαριστέα. Στο δεύτερο παιχνίδι, πάντως, οι Σκοτσέζοι έκαναν την ανατροπή και προκρίθηκαν με 3-1, παρότι βρέθηκαν πίσω στο σκορ. Ο Τζιμ Χάμιλτον στο 84′ και ο Σάιμον Ντόνελι στην επόμενη επίθεση έφεραν τα πάνω κάτω.
Η Γερμανία απέσπασε 0-0 απέναντι στη Γαλλία στο Όσναμπρικ, ωστόσο στη ρεβάνς του Μετς, οι Λαρς Ρίκεν (έναν χρόνο πριν διαμορφώσει το τελικό σκορ στον τελικό Champions League υπέρ της Ντόρτμουντ), Γενς Νοβότνι, Κάρστεν Ράμελοβ και Κρίστιαν Νέρλινγκερ δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τους «αδάμαστους» Γάλλους και γνώρισαν τη συντριβή με 4-1.
Η Ιταλία κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Πορτογαλία στα προημιτελικά, δύο χρόνια μετά από τη συνάντηση των δύο ομάδων στον τελικό της διοργάνωσης το 1994, που βρήκε νικητές τους «ατζουρίνι» στην παράταση με 1-0, χάρη σε γκολ του Πιερλουίτζι Ορλαντόνι. Δύο χρόνια μετά, το τελικό σφύριγμα του Μάρκους Μερκ στη Λισαβόνα βρήκε νικητές τους γηπεδούχους με το ίδιο σκορ. Σε αυτόν τον αγώνα, οι τρεις αλλαγές των Ιβήρων ήταν ο Ζοάο Πίντο, ο Σέρζιο Κονσεϊσάο και ο Νούνο Γκόμες, ενώ στην ενδεκάδα βρισκόταν ο Ρούι Ζόρζε, ο Μπέτο και ο Λουίς Βιντιγκάλ. Λίγες ημέρες αργότερα στο Παλέρμο, οι «ατζουρίνι» έκαναν την ανατροπή και με γκολ του Κριστιάν Βιέρι και αυτογκόλ του Πέισε, έφτασαν στη νίκη πρόκριση με 2-0. Σε αυτό το παιχνίδι, αλλαγή για τους Πορτογάλους πέρασε μεταξύ άλλων και ο Ντάνιελ Κένεντι, ο οποίος τότε ανήκε στην Μπενφίκα και μετά από πέρασμα από Παρί Σεν Ζερμέν, Πόρτο και άλλες ομάδες, κατέληξε σε ΑΠΟΕΛ, Εργοτέλη, Καλλιθέα, Αίαντα Σαλαμίνας, κλείνοντας την καριέρα του το 2011-2012 στον Περαμαϊκό.
Στο τελευταίο ζευγάρι εκείνων των προημιτελικών, η Ισπανία του Χαβιέρ Κλεμέντε υποδέχθηκε στη Γρανάδα την Τσεχία των Τόμας Ρέπκα, Τόμας Γκάλασεκ και Βλάντιμιρ Σμίτσερ, που διέγραψαν τη δική τους πορεία στην εθνική Τσεχίας. Οι Ισπανοί προηγήθηκαν με 2-0, αλλά ο Σμίτσερ μείωσε σε 2-1 στο 50′, που έμελε να είναι και το τελικό σκορ. Στη ρεβάνς της Πράγας, ο Ρόμπερτ Βάγκνερ (που το 2006-2007 αγωνίστηκε στον Πανθρακικό) έδωσε προβάδισμα στους Τσέχους, οι οποίοι έμοιαζαν να παίρνουν την πρόκριση, μέχρι που δύο γκολ του Ραούλ στα τελευταία 20 λεπτά έφεραν τα πάνω κάτω.
Ο Τότι «σκοτωσε» τους πρωταθλητές κόσμου του 1998
Η τελική φάση της διοργάνωσης ήταν προγραμματισμένη για τα τέλη Μαΐου. Η Ιταλία, φαβορί για το τρόπαιο, κλήθηκε να αντιμετωπίσει το έτερο φαβορί. Η «τιτανομαχία» στήθηκε για τις 28 Μαΐου και στον αγωνιστικό χώρο που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 παρατάχθηκαν από τη μία πλευρά οι Κριστιάν Πανούτσι, Νταμιάνο Τομάζι, Αλέσιο Τακινάρντι και Νικόλα Αμορούζο, ενώ σtην αποστολή υπήρχαν οι Ντελ Πιέρο, Μπουφόν, Τότι, Βιέρι, Νέστα, Καναβάρο και Μάσιμο Αμπροζίνι. Στον αντίποδα υπήρχε η Γαλλία του Ραϊμόν Ντομενέκ, με τους Μακελελέ, Βιεϊρά, Πιρές, Σιλβέν Βιλτόρ, Φλοριάν Μορίς και Λιονέλ Λετιζί στη βασική σύνθεση και τους Βενσάν Καντελά, Ολιβιέ Ντακούρ, Τονί Βαϊρέλ και Βικάς Ντορασό να περιμένουν την ευκαιρία τους.
Το παιχνίδι ήταν πολύ «σφιχτό» μέχρι που μία επέλαση του Μάσιμο Μπραμπίλα στο 49ο λεπτό προκάλεσε αναστάτωση στην άμυνα των «τρικολόρ». Ο Λετιζί έδιωξε, αλλά η μπάλα έφτασε στον Τότι, που είχε περάσει αλλαγή στο ημίχρονο και που με πλασέ έδωσε προβάδισμα στην ομάδα του Τσέζαρε Μαλντίνι. Περίπου 20 λεπτά αργότερα, ο Βιεϊρά αντίκρισε δεύτερη κίτρινη κάρτα και αποβλήθηκε, με συνέπεια το έργο της Ιταλίας να γίνει ακόμα πιο εύκολο. Το τέταρτο τέρμα του Τότι σε επτά αγώνες σε προκριματικά και τελική φάση έστελνε την ιταλική ομάδα ένα βήμα από το τρόπαιο.
Το σόου του Ντε λα Πένια
Στον δεύτερο ημιτελικό υπήρξε ξεκάθαρο φαβορί. Η Ισπανία παρατασσόταν με τους Άιτορ Καράνκα στην άμυνα, Όσκαρ με Γκαΐθκα Μεντιέτα στο κέντρο, Ιβάν ντε λα Πένια να οργανώνει και τον 18χρονο Ραούλ να εκτελεί και να αποθεώνεται μέσα στη Βαρκελόνη. Αλλαγές τους, μεταξύ άλλων, ο Χάβι ντε Πέδρο που μετά από μία σπουδαία πορεία στη Ρεάλ Σοθιεδάδ, πέρασε κι από τον Εργοτέλη το 2006 χωρίς να αγωνιστεί, ο Φερνάντο Μοριέντες που ήταν αντικαταστάτης του Ραούλ από τότε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Λάρα Γκαρθία Ντάνι, που μετά από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, είχε και ένα διετές (αποτυχημένο) πέρασμα από τον Ολυμπιακό το 2005-2007.
Από το ρόστερ της Σκοτίας, λίγα πρόσωπα ξεχώρισαν στη συνέχεια. Ο Στίβεν Πρέσλι ήταν ένας εξ αυτών, με καριέρα σε Σέλτικ, Ρέιντζερς και Χαρτς όπου ήταν συμπαίκτης με τον Τάκη Φύσσα, ενώ και ο Τζάκι Μακναμάρα έγραψε τη δική του ιστορία στην άμυνα της Σέλτικ, έχοντας μπροστά του στο κέντρο τον Ντόνελι.
Το γήπεδο του Μοντζουίκ βρήκε ακόμη 14.000 θεατές σε σχέση με τους 1.500 του αγώνα λίγες ώρες νωρίτερα, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν όταν στο 26′ ο Όσκαρ άνοιξε το σκορ με κεφαλιά από κόρνερ του Ντε λα Πένια. Δύο λεπτά αργότερα, ο Σκοτ Μάρσαλ ισοφάρισε με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο ο Ντε λα Πένια είπε την τελευταία λέξη στο 35′, όταν το «μαγικό» δεξί του εκτέλεσε απευθείας φάουλ που κατέληξε στα δίχτυα για το 2-1.
Εκδίκηση για τον αγκώνα του Τασότι στον Λουίς Ενρίκε
Στον μικρό τελικό της 31ης Μαΐου, η Γαλλία επικράτησε με 1-0 της Σκοτίας χάρη σε τέρμα του Πατρίκ Μορό, ωστόσο το ενδιαφέρον είχε επικεντρωθεί στον τελικό για ακόμα έναν λόγο. Ήταν η πρώτη σύγκρουση των δύο χωρών από τον «ματωμένο» προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ δύο χρόνια νωρίτερα.
Η Ιταλία είχε αποκλείσει με 2-1 την Ισπανία (του Κλεμέντε) χάρη σε γκολ του Ρομπέρτο Μπάτζιο στο 88′, ωστόσο το παιχνίδι έμεινε στην ιστορία για την αγκωνιά του Μάουρο Τασότι στον Λουίς Ενρίκε στην περιοχή της Ιταλίας, η οποία δεν έγινε αντιληπτή από τον Σάντορ Πουλ.
https://www.youtube.com/watch?v=n3nqlTW9hHA
Ο Ισπανός υπέστη κάταγμα στη μύτη και παρότι αιμόφυρτος, ξεσπάθωσε κατά του Ιταλού μπακ, σε έναν διαπληκτισμό που αύξησε ακόμη περισσότερο τη θερμοκρασία στο Φόξμπορο.
Εν τέλει, ο αμυντικός της Μίλαν τιμωρήθηκε μέσω βίντεο με οκτώ αγώνες, ωστόσο οι Ισπανοί είχαν αποκλειστεί και διψούσαν για εκδίκηση.
Το γκολ του Τότι έγινε… αυτογκόλ και τρόπαιο
Η ευκαιρία τους δόθηκε εκείνο το βράδυ της 31ης Μαΐου. Εξάλλου, την προηγούμενη φορά που είχαν αντιμετωπίσει την Ιταλία σε τελικό σε αυτό το επίπεδο, ήταν στο Euro 1986, όταν αναδείχθηκαν νικητές στα πέναλτι. Αυτό έμελε να συμβεί ξανά, αλλά όχι με την ίδια έκβαση…
Η Ισπανία δεν άρχισε καλά στον τελικό και οι Ιταλοί δεν το συγχώρεσαν. Εκτέλεση φάουλ του Ραφαέλε Αμετράνο από αριστερά, ο Τότι επιχειρεί να πάρει μία κεφαλιά προς τα πίσω, δεν αγγίζει την μπάλα, αλλά μπερδεύει τον Ίνιγο Ιντιάκεθ, που με τάκλιν στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του στο 11ο λεπτό. Η πλάστιγγα έγινε προς τη «φούρια ρόχα», όμως, όταν στο 36′ ο Αμορούζο αποβλήθηκε και έξι λεπτά αργότερα, με απευθείας εκτέλεση φάουλ, ο Ραούλ σημείωνε το τρίτο τέρμα του στην τελική φάση του θεσμού.
Οι γηπεδούχοι πίεζαν για την ανατροπή, αλλά δεν απέφυγαν την παράταση. Στο 104′, οι Ιταλοί έμειναν με εννέα παίκτες εξαιτίας της αποβολής του Αμετράνο, αλλά κατόρθωσαν να οδηγήσουν το παιχνίδι στα πέναλτι. Εκεί, ο Κλεμέντε πήρε μία κομβική απόφαση, η οποία αποδείχθηκε μοιραία: άφησε εκτός λίστας των πρώτων πέντε εκτελεστών τον Μεντιέτα, έναν ποδοσφαιριστή που λίγα χρόνια αργότερα θα εξελισσόταν στον κορυφαίο εκτελεστή πέναλτι του κόσμου.
Ο Πανούτσι ανέλαβε το πρώτο πέναλτι, στέλνοντας την μπάλα δοκάρι και άουτ. Ο Ντε λα Πένια, από ήρωας του ημιτελικού, έγινε μοιραίος στην ψυχοφθόρο διαδικασία, αφού νικήθηκε από τον Άντζελο Παγκότο. Αλεσάντρο Πιστόνε και Ντε Πέδρο στην επόμενη σειρά και Σαλβατόρε Φρέζι και Αγκουστίν Αρανθάμπαλ στα τρίτα πέναλτι κατάφεραν να σκοράρουν. Ο Νέστα με δυνατό πλασέ έκανε το 3-2 για την Ιταλία, αλλά στη συνέχεια ο Ραούλ έγινε κι αυτός μοιραίος για την πατρίδα του. Ο Παγκότο έπεσε σωστά δεξιά και με τον βραχίονα ελάττωσε την ταχύτητα της μπάλας. Εκείνη συνέχισε να κυλάει προς την εστία στην πλάτη του Ιταλού τερματοφύλακα, αλλά αυτός έκανε μία γρήγορη κίνηση, ανασηκώθηκε και την πρόλαβε με τεντωμένα χέρια πριν περάσει τη γραμμή.
Όλο το βάρος έπεσε στον Ντομένικο Μορφέο. Εάν ο 20χρονος επιθετικός μέσος της Αταλάντα, με τα τρία χρόνια προϋπηρεσίας στη Serie A, ευστοχούσε, η Ιταλία διατηρούσε τα σκήπτρα. Εάν δεν τα κατάφερνε, τα πέναλτι θα συνεχίζονταν. Το σουτ του πήγε στην αντίθετη πλευρά από τον Χουάν Λουίς Μόρα και η Ιταλία επιβεβαίωνε την κυριαρχία της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αφού εκτός από τη δεύτερη θέση στο Μουντιάλ 1994 και την κυριαρχία Μίλαν και Γιουβέντους σε διασυλλογικό επίπεδο, έφτανε στην τρίτη σερί κατάκτηση του Euro κ-21.
Δείτε ΕΔΩ τα highlights του τελικού
Η διαδικασία των πέναλτι, οι απονομές και οι δηλώσεις
Η επιθυμία να φύγει από τη Ρόμα
MVP της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Καναβάρο και πρώτος σκόρερ ο Ραούλ με τρία γκολ. Ο Τότι, όμως, ήταν αυτός που ξεχώρισε με την παρουσία του από τα προκριματικά και που στο τέλος πανηγύρισε το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του. Μία σεζόν στην οποία άρχισε να λογίζεται βασικός στη Ρόμα, με 28 εμφανίσεις στη Serie A, έκλεισε με το όνειρο μιας κούπας με το εθνόσημο να γίνεται πραγματικότητα.
Ο 19χρονος Τότι βρισκόταν στο απόγειο της μέχρι τότε καριέρας του, μέχρι να έρθει η αλλαγή προπονητή στους «τζιαλορόσι» εκείνο το καλοκαίρι και να χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Ο Κάρλο Ματσόνε που τον καθιέρωσε, έδωσε τη θέση του στον Κάρλος Μπιάντσι, έναν προπονητή με νωπή την τρομερή συλλογή τίτλων στη Νότια Αμερική ως τεχνικός της Βέλες Σάρσφιλντ.
Ο Αργεντινός τεχνικός δεν τα πήγαινε καλά με τους Ιταλούς και δη τους Ρωμαίους, με τον Τότι, που είχε δεχθεί συμβόλαιο από τη Σαμπντόρια, να δηλώνει αργότερα για τη συγκεκριμένη περίοδο πως «το μυαλό μου ήταν ήδη στη Γένοβα». Έμεινε, όμως, και τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία…
Τα ρεκόρ του capitano και το πρωτάθλημα του 2001
Γρήγορα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ενδεκάδας και σε ηλικία 22 ετών το 1998 παρέλαβε το περιβραχιόνιο από τον Αλνταΐρ, με συνέπεια να γίνει ο νεαρότερος αρχηγός στην ιστορία του συλλόγου. Έναν χρόνο αργότερα, κέρδισε το βραβείο του Κορυφαίου Νεαρού Ποδοσφαιριστή της σεζόν στην Ιταλία.
Το 2000 τον βρήκε στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όπου στα ημιτελικά είχε την ψυχραιμία να «κρεμάσει» τον Έντβιν φαν ντερ Σαρ με μία από τις περίφημες… κουτάλες του (cucchiaio). Στον τελικό αναδείχθηκε MVP του αγώνα, αλλά η Ιταλία έχασε στην παράταση από τη Γαλλία.
Ο Φάμπιο Καπέλο είχε αναλάβει τους Ρωμαίους από το 1999 και έχτιζε ομάδα για το πρώτο πρωτάθλημα από το 1983. Ο Βιντσέντζο Μοντέλα και ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα πλαισίωναν τον Τότι τη σεζόν 2000-2001, όταν η Ρόμα ανέβηκε ξανά στην κορυφή του καμπιονάτο.
Η σπουδαία αυτή επιθετική τριπλέτα σημείωσε και τα τρία τέρματα της νίκης με 3-1 επί της Πάρμα την τελευταία αγωνιστική, χαρίζοντάς στους «τζιαλορόσι» το τρίτο σκουντέτο της ιστορίας τους. Με ένα γκολ και μία ασίστ στη νίκη με 3-0 επί της Φιορεντίνα, ο Τότι κατέκτησε και το supercoppa λίγους μήνες αργότερα, το δεύτερο τρόπαιο της διασυλλογικής καριέρας του.
Το κάταγμα στο πόδι και η άρνηση της Ρεάλ
Τη νέα σεζόν, η Ρόμα κατέλαβε τη 2η θέση μετά από γκέλα της Ίντερ την τελευταία αγωνιστική, ενώ ο Τότι ήταν πρωταγωνιστής και στην εκτός έδρας νίκη με 5-1 επί της Λάτσιο, σε ένα από τα πιο ιστορικά derby della capitale.
Ο Τσέζαρε Μαλντίνι δεν θα μπορούσε να τον αφήσει πίσω στην Ιταλία στο Μουντιάλ 2002 και παρότι ηγήθηκε της ομάδας στη φάση των ομίλων, στη φάση των 16 αποβλήθηκε σε έναν αγώνα που η Νότια Κορέα νίκησε με 2-1 στο «χρυσό γκολ» και με τη γνωστή εύνοια της διαιτησίας.
Συνήλθε γρήγορα, σημειώνοντας το μοναδικό τέρμα της Ρόμα στη νίκη με 1-0 επί της Ρεάλ στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», με συνέπεια οι «τζιαλορόσι» να γίνουν η πρώτη ιταλική ομάδα μετά από 35 χρόνια που κερδίζει στην ισπανική πρωτεύουσα. Τη σεζόν 2002-2003, πάντως, η Ρόμα τερμάτισε 9η στο πρωτάθλημα και ηττήθηκε στο κύπελλο στους διπλούς τελικούς με τη Μίλαν.
Οι «ροσονέρι» διέλυσαν τους Ρωμαίους με 4-1 στο «Ολίμπικο» και οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες 2-2 στη ρεβάνς, με τον Τότι να σημειώνει και τα τρία γκολ της ομάδας του με εκτελέσεις φάουλ. Το τέλος της σεζόν τον βρήκε με το βραβείο του Κορυφαίου Παίκτη στη χώρα. Ήταν η χρονιά που αρνήθηκε τα εκατομμύρια της Ρεάλ και παρέμεινε στο «Ολίμπικο», με αποτέλεσμα να αποκτήσει θρυλικό στάτους.
Η απώλεια της «Χρυσής Μπάλας» για ένα φτύσιμο
Το 2003-2004 η Ρόμα έχασε το πρωτάθλημα από τη Μίλαν, ωστόσο ο Τότι σημείωσε 20 γκολ για πρώτη φορά. Ήταν ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση της «Χρυσής Μπάλας», ωστόσο το φτύσιμο στον Σίμον Πόουλσεν της Δανίας στο Euro 2004 τον άφησε πολύ πίσω στη μάχη.
Ο Καπέλο έφυγε για τη Γιουβέντους το 2004, ωστόσο ο Τότι μετατραπόταν σε ολοένα και πιο δεινό εκτελεστή, με συνέπεια να φτάσει τα 107 γκολ που τον έχριζαν πρώτο σκόρερ της ομάδας στη Serie A. Ένα από αυτά τα τέρματά του, ίσως το καλύτερο όλων, σημειώθηκε απέναντι στην Ίντερ, όταν απέφυγε τον Μάρκο Ματεράτσι και έκανε λόμπα στον Ζούλιο Σέζαρ έξω από τη μεγάλη περιοχή.
Στις αρχές του 2006 έσπασε το πόδι του κόντρα στην Έμπολι και όλα έδειχναν ότι θα έχανε το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, ωστόσο κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να συμπεριληφθεί στην αποστολή. Ευστόχησε στο πέναλτι στις καθυστερήσεις απέναντι στην Αυστραλία στη φάση των 16 και δέκα χρόνια μετά από το Euro κ-19, ο Τότι γινόταν και πρωταθλητής κόσμου.
Ο «αυτοκράτορας» της… δεύτερης θέσης
Το calciopoli σχεδόν… άδειασε τον ανταγωνισμό στη Serie A, με τη Γιουβέντους στη Serie B και τις Μίλαν, Φιορεντίνα και Λάτσιο αποδεκατισμένες. Η Ίντερ δυνάμωσε, όμως, και το 2006-2007 τερμάτισε 22 βαθμούς πάνω από τη Ρόμα. Ο Τότι ξεχώρισε και πάλι, όμως, αφού με 26 γκολ χρίστηκε πρώτος σκόρερ της Serie A και κατέκτησε το ευρωπαϊκό «Χρυσό Παπούτσι». Στο τέλος της σεζόν, μάλιστα, η Ρόμα νίκησε την Ίντερ στον τελικό του Coppa Italia και λίγο αργότερα συνέβη το ίδιο και στο supercoppa.
Το 2007-2008 έγινε ο πρώτος σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα για τη Ρόμα με 387, σε αγώνα απέναντι στην Ίντερ, ωστόσο αργότερα, υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού, με τους «τζιαλορόσι» να τερματίζουν ξανά δεύτεροι. Απουσίασε από τον νέο τελικό κυπέλλου, όπου οι συμπαίκτες του διατήρησαν το τρόπαιο στη Ρώμη, με τον Τότι να το σηκώνει στην απονομή. Η δεύτερη θέση περίμενε τον Τότι και τις επόμενες σεζόν, αφού συνολικά στην καριέρα του τερμάτισε πίσω από τον πρωταθλητή σε οκτώ διαφορετικές περιπτώσεις (και φέτος πηγαίνει για την ένατη).
Από το 2009 αρχίζουν οι δυσκολίες για τον «αυτοκράτορα». Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι έχει αποχωρήσει και το 4-6-0 με τον Τότι «ψευδοεννιάρι» -που το 2006-2007 απέφερε 32 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις- είχε πλέον αντιμετωπιστεί. Η παραγωγικότητα συρρικνωνόταν, ο ίδιος πήρε βάρος και ο Κλάουντιο Ρανιέρι επιχείρησε να τον κάνει αλλαγή σε ορισμένα παιχνίδια που δεν απέδιδε τα αναμενόμενα.
Οι τσακωμοί τους συχνοί, αφού για πρώτη φορά ο Τότι αισθανόταν «θνητός» στην ομάδα και ουχί αναντικατάστατος. Τα χρόνια περνούσαν, τίτλοι δεν έρχονταν και ακόμα κι η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος δεν έφερε κάτι διαφορετικό. Οι Αμερικανοί που διαδέχθηκαν την οικογένεια Σένσι το 2011 δεν κατάφεραν να πλαισιώσουν τον Τότι με τα μεγάλα «αστέρια» που υποσχέθηκαν, με συνέπεια η ομάδα να συνεχίσει να βρίσκεται στη «σκιά» πότε της Μίλαν, πότε τη Γιουβέντους και πότε της Νάπολι.
Ο Λουίς Ενρίκε το 2011-2012 και ο Ζντένεκ Ζέμαν μέχρι να απολυθεί στο πρώτο μισό του 2012-2013 ήταν οι τελευταίοι προπονητές που τον εμπιστεύτηκαν στη βασική ενδεκάδα. Τη σεζόν 2014-2015 άρχισε βασικός σε 24 παιχνίδια πρωταθλήματος, αλλά έγινε αλλαγή στα 20 από τον Ρουντί Γκαρσιά, που το 2015-2016 τον χρησιμοποίησε μόλις δύο φορές στο αρχικό σχήμα της Serie A. Τα ποιοτικά λεπτά του έρχονταν ως αλλαγές στο τέλος των αγώνων, κάτι που απέδειξε και πέρυσι, όταν τα τέσσερα από τα πέντε τέρματά του σημειώθηκαν μετά από το 77′ κι έδωσαν νίκες ή ισοπαλίες στη Ρόμα.
Η επιστροφή του Σπαλέτι στον πάγκο των «τζιαλορόσι» έφερε τους δύο άντρες σε μεγάλη κόντρα, αφού ο Ιταλός τεχνικός διατήρησε τον Τότι μεταξύ πάγκου κι εξέδρας, προς απογοήτευση των φανατικών οπαδών του και του ιδίου του capitano. Τα λόγια και οι πιέσεις δεν πτόησαν τον Σπαλέτι, ο οποίος ξέσπασε αρκετές φορές σε συνεντεύξεις Τύπου.
Τα «μαύρα σύννεφα» των δύο αγαπημένων συνεργατών προ δεκαετίας δεν έφυγαν ποτέ από τον ορίζοντα, με συνέπεια το τέλος της σεζόν να τους βρει και τους δύο εκτός ομάδας. Ο Σπαλέτι ψάχνοντας νέο σταθμό στην καριέρα του, ο Τότι -πιθανώς- ψάχνοντας το τελευταίο λιμάνι για να αράξει…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα