VIDEO: Ο εξωπραγματικός Καρλ Λιούις. Έκανε κάκιστη εκκίνηση, έφτασε στο παγκόσμιο ρεκόρ
«Καθαρός» ή όχι; Η ουσία (ας ελπίσουμε όχι η απαγορευμένη) είναι ότι στις 25 Αυγούστου 1991 ο Καρλ Λιούις έκανε τον πλανήτη να παραμιλά με την επίδοσή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο.
Το Sport-Retro.gr θυμίζει στους αναγνώστες του μία από τις πιο ξεχωριστές κούρσες (αν όχι την κορυφαία) στην Ιστορία των 100μ. Ανδρών, η οποία πραγματοποιήθηκε πριν από ακριβώς 27 χρόνια.
«Χρυσός» από σπόντα
Ο τελικός των 100μ. Ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 γράφτηκε στην Ιστορία με μελανά γράμματα, καθώς οι 6 από τους 8 συμμετέχοντες βρέθηκαν θετικοί (τότε ή αργότερα) σε απαγορευμένες ουσίες.
Ο «νικητής» Μπεν Τζόνσον με χρόνο 9,79 δεν κατάφερε να χαρεί για πολύ την «επιτυχία» του επειδή πιάστηκε «ντοπέ», με συνέπεια ο Καρλ Λιούις να καρπωθεί τόσο το χρυσό μετάλλιο όσο και το παγκόσμιο ρεκόρ με το… ταπεινό 9,92 του.
Η περιβόητη κούρσα έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου 1988, αλλά επισήμως το… WR του Αμερικανού αναγνωρίστηκε την Πρωτοχρονιά του 1990.
Πεντέμισι μήνες αργότερα, ήτοι στις 14 Ιουνίου 1990, ο Λιρόι Μπαρέλ, συμφοιτητής του στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 9,90.
Τότε, ο Λιούις είχε, ως συνήθως, μία κακή εκκίνηση, αλλά στην πορεία «κατάπιε» τους περισσότερους αντιπάλους, πλην όμως είδε την πλάτη του συμπατριώτη του.
Η κούρσα της ζωής του
Το καλοκαίρι του 1991, ο 30χρονος Καρλ Λιούις ταξίδεψε στο Τόκιο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανοικτού στίβου και, βέβαια, προκρίθηκε στον τελικό των 100μ.
Μεταξύ των αντιπάλων του ήταν ο ρέκορντμαν Μπαρέλ (ΗΠΑ) και ο Ρέιμοντ Στιούαρτ (Τζαμάικα), οι οποίοι είχαν μοιραστεί το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης την προηγούμενη διετία.
Ο Λιούις δεν φημιζόταν για τις καλές εκκινήσεις του, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και επί ιαπωνικού εδάφους, όπου στο μισό της κούρσας κυμαινόταν από 5ος μέχρι 7ος!
Η έκβαση της «μάχης» δεν προδιαγραφόταν αίσια για τον Αμερικανό υπεραθλητή, ο οποίος όμως είχε προετοιμαστεί πολύ για την αντεπίθεση και, πράγματι, άρχισε να παίρνει… φαλάγγι τους έτερους συμμετέχοντες από τον διάδρομο 5.
Με το ανεμόμετρο να δείχνει +1.2 και, κατ’ επέκταση, να… επιτρέπει παγκόσμιο ρεκόρ, ο Λιούις συνδύασε το χρυσό μετάλλιο με το εντυπωσιακό 9,86, δηλαδή την κορυφαία επίδοση της τρομερής (και αμφιλεγόμενης) καριέρας του.
Οι τηλεοπτικοί δέκτες έγραψαν για πρώτη φορά WR δίπλα από έναν χρόνο του Αμερικανού σπρίντερ στα 100μ., καθώς όπως προαναφέρθηκε το παγκόσμιο ρεκόρ του 1988 αναγνωρίστηκε σχεδόν 1,5 χρόνο αργότερα.
Αν απορείτε με το 9.80 δίπλα από το CR (Championship Record) ήταν η επίδοση του Λιούις στον 2ο γύρο, που δεν αναγνωρίστηκε ως παγκόσμιο ρεκόρ διότι ο άνεμος ήταν ευνοϊκός κατά 4.3 μ/δ (μίλια ανά δευτερόλεπτο).
Μέχρι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1991 οι τηλεοπτικοί δέκτες έδειχναν και τους… μη νόμιμους χρόνους, όμως η ουσία είναι ότι επισήμως ο Αμερικανός είχε μόλις γίνει ο ταχύτερος άνθρωπος του πλανήτη.
Τα δάκρυα στα μάτια του φανέρωναν τα συναισθήματά του, όπως και οι δηλώσεις του μετά την αλησμόνητη αυτή αντεπίθεση, που τον έστεφε παγκόσμιο πρωταθλητή στα 100μ. για 3η διαδοχική φορά, έπειτα από το Ελσίνκι (1983) και τη Ρώμη (1987).
«Η καλύτερη κούρσα της ζωής μου. Η πιο τεχνική, η πιο γρήγορη. Και την πραγματοποίησα στα 30 μου», ήταν μερικά από τα λόγια του θριαμβευτή Καρλ Λιούις.
Αν δεν έχετε πειστεί για την αξία αυτού του αγώνα, τότε ας μιλήσουν οι αριθμοί: Οι 6 από τους 8 φιναλίστ έβγαλαν την απόσταση σε λιγότερο από 10’’, γεγονός απίστευτο αν σκεφτεί κανείς ότι στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο συνέβη ακριβώς το ίδιο! Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά 25 χρόνια μετά!
Το πολυπόθητο παγκόσμιο ρεκόρ του Λιούις κράτησε για σχεδόν μια τριετία και συγκεκριμένα μέχρι τις 6 Ιουλίου 1994, όταν ο Μπαρέλ ανέκτησε τα πρωτεία με 9.85.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα