Το 2018 είναι η χρονιά της ΑΕΚ. Θαρρείς ότι η μοίρα κρατούσε μαζεμένες χαρές στους φίλους της για την πολυετή αποχή από τους τίτλους, τα δυσβάσταχτα χρέη, τους υποβιβασμούς, τα αμέτρητα προβλήματα, τις ταπεινώσεις…
Ανατρέχοντας στο παρελθόν για μία… δυνατή “κιτρινόμαυρη” συνέντευξη, ο χρόνος σταμάτησε στον Δεκέμβριο του 1996, όταν ο 23χρονος τότε Ντέμης Νικολαΐδης, φρέσκος ακόμη στη Νέα Φιλαδέλφεια, αποφάσιζε να μιλήσει για τα πάντα στη δημοσιογράφο Σοφία Κιντή για λογαριασμό του περιοδικού “Active”.
Παρορμητικός λόγω (και) του νεαρού της ηλικίας του, με άποψη για τους πολιτικούς της εποχής και ένθερμος υποστηρικτής της ΑΕΚ, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι στεναχωριόταν μέχρι και για τα χρήματα που δαπανήθηκαν προκειμένου να αποκτηθεί από τον Απόλλωνα!
«Και τώρα, καμιά φορά λέω, άμα τιμωρηθώ και παίζουμε στη Φιλαδέλφεια, θα ντυθώ κιτρινόμαυρα και θα πάω στη “σκεπαστή”, ήταν η τελευταία ατάκα της συνέντευξης, η οποία έχαιρε θερμής ανταπόκρισης από τους οπαδούς των πρωταθλητών Ελλάδας.
Η συνέντευξη αρχίζει με αναφορά στο γκολ του επί της Κροατίας, συνεχίζεται με ερωτήσεις για τον εαυτό του, κατόπιν με τις απόψεις του για πολιτική, ένδυση, τρόπους διασκέδασης κ.τ.λ., ενώ ολοκληρώνεται με… μπόλικη ΑΕΚ.
Αναλυτικά:
-Θέλω να αρχίσουμε με το ταξίδι σου στην Αλεξανδρούπολη μετά την Κροατία. Θέλω να μου πεις τη σκηνή. Μαζεύτηκαν οι συγγενείς στο σπίτι;
«Πήγαινα και τους έβλεπα εγώ. Μια μέρα ήταν, πολύ γρήγορα. Το αποφάσισα, πήγα, γύρισα. Αλλά δεν κολλάνε εκεί οι φίλοι, ότι έκανες μία επιτυχία. Δεν κόλλησαν εκεί. Αυτό είναι που μου αρέσει. Το ότι χάρηκαν που με είδαν, όχι το ότι ήμουν εγώ αυτός που έβαλε το γκολ στην Κροατία. Αυτή ήταν μία συζήτηση τριών λεπτών».
-Δεν καμάρωναν όμως;
«Βέβαια, αλλά χάρηκαν που με είδαν, που πήγαμε και φάγαμε, όχι που έβαλα το γκολ. Αυτό πέρασε μπαμ-μπαμ».
-Βγάζεις μία τόσο καθαρή, θετική και συγκροτημένη εικόνα, που όταν σε γνώρισα είχα τη διάθεση να σε τεστάρω.
«Και λοιπόν; Ρωτάω εγώ τώρα».
-Όχι, σοβαρά. Όλη κατάσταση γύρω από σένα θυμίζει αθλητικό σενάριο του Χόλιγουντ. Ας πούμε, σέντερ φορ της Εθνικής από τα 21 σου και, μάλιστα, από τον Απόλλωνα.
«Ήταν και ο Μαχλάς από τον ΟΦΗ. Εντάξει, πιο καλή ομάδα, αλλά και πιο μικρός… 19, 20. Βασικός στα προκριματικά του Mundial».
-Είχες πανελλήνια συμπάθεια και καταξίωση…
«Γιατί έπαιζα σε μία ομάδα σαν τον Απόλλωνα. Τώρα που παίζω στην ΑΕΚ δεν θα υπάρξει αυτό».
-Κι όμως. Ακόμη βγαίνουν οπαδοί άλλων ομάδων, πρόσφατα ο Πέτρος, και λένε ότι ο Ντέμης είναι το καλύτερο σέντερ φορ.
«Αυτό είναι ό,τι καλύτερο για μένα. Το ν’ ακούω τέτοια σχόλια από οπαδούς άλλων ομάδων. Ο καθένας το ψάχνει».
-Κάτι άλλο που βγάζεις προς τα έξω είναι αυτός ο τσαμπουκάς που υπάρχει, π.χ. στο πρόσωπό σου στις φωτογραφίες από τον αγώνα με την Κροατία. Υπάρχει μία φωτογραφία σου με τον Μπίλιτς που είναι σαν να του λες «έλα μεγάλε, δεν πειράζει».
«Ε; Δεν θυμάμαι να το έκανα. Το έχω ξανακούσει αυτό για μένα. ‘Τσαμπουκάς στο γήπεδο τσαμπουκάς μες στην περιοχή’».
-Τσαμπουκάς εκτός έδρας. Λένε ότι μεγάλοι παίκτες, όσο περισσότερο τους βρίζουν τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται. Στην Κροατία έτσι έγινε;
«Φέρονταν τόσο υπεροπτικά οι Κροάτες. Ο κόσμος μας έβριζε. Με ντοπάρει να με βρίζουν, όντως. Ο αντίπαλος που θα με ειρωνευτεί ή που θα μου τη βγει, με ντοπάρει».
-Φάνηκε σε ένα φάουλ που σου έκανε… Ποιος ήταν;
«Ο Μπόμπαν, που μ’ έσπρωξε στην αρχή. Σε τσατίζουν τέτοια πράγματα και θέλεις να τους αποδείξεις ότι είσαι κι εσύ κάποιος. Τελικά αποδείχθηκε ότι τσατιστήκαμε γενικά εκείνη τη μέρα με την υπεροψία τους και τους δείξουμε ότι είμαστε κι εμείς ομάδα».
-Είστε; Μπορείς να μου πεις παίκτες που συμπαθείς; Τα καλύτερα παιδιά, εκτός ΑΕΚ όμως.
«Καλιτζάκης, Μαυρίδης, Μήνου, που παίζαμε μαζί. Θα σου λέω έναν από κάθε ομάδα για να μην υπάρξει πρόβλημα. Ο Καραταΐδης του Ολυμπιακού. Ο Ποζαπαλίδης του Άρη. Είναι αδικία τώρα αυτό, δεν έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Ειλικρινά, όμως, στην εθνική δεν υπάρχει κωλόπαιδο».
-Ένα τέταρτο στοιχείο είναι ότι επιτέλους το ελληνικό ποδόσφαιρο έβγαλε έναν σταρ μετά από χρόνια απόλυτης κυριαρχίας των μπασκετμπολιστών σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι τυχαίο ότι εφημερίδες προτιμούν τις φωτογραφίες σου.
«Οι εφημερίδες προτιμούν τις φωτογραφίες μου γιατί πήγα στην ΑΕΚ εφέτος. Πριν από δύο χρόνια προτιμούσαν τις φωτογραφίες του Χρήστου (σ.σ. Κωστή)».
-Ξέρεις ότι τον τρόπο που πανηγυρίζεις τον μιμούνται όλα τα πιτσιρίκια;
«Δεν συζητάω. Δεν μου αρέσει να είμαι μέσα σε μία συζήτηση που να περιέχει τους όρους που μου λες. ‘Σταρ’, ‘ο τρόπος που πανηγυρίζεις’. Θα το κάνω γιατί έτσι μου ‘ρχεται. Από εκεί και πέρα μπορείς να λες ότι θες εσύ, αλλά δεν έχω γνώμη».
-Φοβάσαι μήπως θεωρηθεί ότι την ψώνισες;
«Πολλοί θα το θεωρούν ήδη».
-Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι την έχεις ψωνίσει;
«Σίγουρα».
-Είσαι σίγουρος ότι δεν την έχεις ψωνίσει;
«Σίγουρα δεν την έχω ψωνίσει».
-Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος;
«Γιατί είναι το πρώτο που μ’ ενδιαφέρει. Πρώτα μ’ ενδιαφέρει να μείνω όπως ήμουν στην Αλεξανδρούπολη και μετά να γίνω καλύτερος παίκτης».
-Οι γύρω σου είναι σίγουροι; Αν όχι, σ’ ενοχλεί;
«Υπάρχουν δύο απόψεις πάνω σ’ αυτό. Από τη μία, μπορείς να πεις ‘με ενοχλεί’, από τη στιγμή που εσύ νιώθεις εντάξει, ότι είσαι ο ίδιος κι ότι αυτά τα βγάζουν όσοι δεν σε πάνε ή δεν σε ξέρουν. Κι απ’ την άλλη λες ‘στ’ αρ… μου’. Τώρα ποιο είναι το σωστό; Αν είσαι εντάξει, μπορείς να πεις και στ’ αρ… σου».
-Μπορώ να καταθέσω εδώ ως μαρτυρία υπέρ σου δύο ατάκες που σου βγήκαν αυθόρμητα σε άσχετο σημείο της συζήτησης; Η πρώτη ‘όταν γίνω γνωστός’. Σαν να μην είσαι. Και η δεύτερη, όταν μου έλεγες για το ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη και τη βόλτα στην Κομοτηνή, που ανησυχούσατε μήπως δεν βάλει την παρέα σας ο πορτιέρης επειδή δεν τον ξέρατε. Και τελικά έκαψε το μαγαζί για πάρτη σας.
-Πώς μεγάλωσες; Οι γονείς σου τι δουλειά κάνουν;
«Μέχρι τα τέσσερα στη Γερμανία. Ιδιωτικός υπάλληλος ο πατέρας μου, η μητέρα μου κρατούσε τα παιδιά».
-Και στη Γερμανία γιατί πήγαν;
«Μετανάστες για να δουλέψουν. Πήγαν, μας γέννησαν και γύρισαν».
-Σαν παιδί ένιωθες φτωχός, κανονικός…;
«Όχι φτωχός».
-Ξέρεις τι εννοώ, να αισθάνεσαι ότι ζηλεύεις κάτι και δεν μπορείς να το αποκτήσει.
«Όχι, ποτέ».
-Τα πρώτα πολλά λεφτά που πήρες, τι τα έκανες;
«Τα χάρισα. Δεν θέλω να γραφτούν αυτά, ότι έδωσα λεφτά, δεν γουστάρω».
-Με τους γονείς σου πώς είναι η σχέση σου;
«Τηλεφωνικές. Και τη μεταγραφή μου ακόμη, στο τηλέφωνο την έζησα με τους δικούς μου».
-Ήταν ξεχωριστή στιγμή γι’ αυτούς;
«Η πιο ξεχωριστή. Ήξεραν οι δικοί μου πόσο το ήθελα και φαντάζομαι πώς θα ήταν όλοι στο σπίτι».
-Τι σου είπαν στο τηλέφωνο;
«Δεν θυμάμαι. Φαντάζομαι ότι θα κλαίγανε».
-Πού τελειώνουν τα όνειρά σου; Πρώτος στην Ελλάδα;
«Πουθενά. Κανενός παίκτη δεν τελειώνουν τα όνειρά του. Είναι αυτονόητο».
-Για κάποιους δεν είναι. Όταν έπαιζες μπάλα στην Αλεξανδρούπολη ούτε και τότε υπήρχε περιορισμός στα όνειρά σου;
«Ποτέ. Θα σου πω κάτι. Όταν ερχόταν η ΑΕΚ τότε να με πάρει και τα χαλούσαν στα λεφτά για ψίχουλα, όχι 15.000.000, όχι 20.000.000, και δεν γινόταν μεταγραφή, εγώ ήξερα μέσα μου ότι θα πάω στην ΑΕΚ και θα με χρυσοπληρώσουν κιόλας. Κι από τη μία ένιωθα ικανοποίηση στη σκέψη ότι θα το πετύχω, από την άλλη σκεφτόμουν ‘πω, πω, να μην μπορώ να πάω τώρα, θα δώσει τόσα λεφτά μετά η ομάδα, θα χάσουμε λεφτά’. Επειδή ήμουν ΑΕΚ.
Και όντως. Και το πέτυχα και χάσαμε τόσα λεφτά, δώσαμε 500.000.000, ξέρω γω. Το πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Δεν υπάρχει φιλόδοξος άνθρωπος να μην πιστεύει πράγματα. Σημασία έχει τι ικανότητες έχει για να τα καταφέρει. Κι εγώ, μπορεί να πιστεύω στον εαυτό μου, αλλά έχω τις ικανότητες. Μπορεί να είναι και μια αυταπάτη η φιλοδοξία. Η πορεία θα το κρίνει”.
-Ίσως στους αθλητές, όπου θεωρείται γενικά ότι τα ταλέντα γεννιούνται, είναι πιο εύκολο να ξέρεις από νωρίς.
«Εγώ δεν το αισθάνομαι αυτό. Εγώ σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω στην προπόνηση και να κάνω 20 μονοκόμματα σουτ, γιατί πρέπει να το καλυτερέψω. Θα μου ‘ρθει στο παιχνίδι και πρέπει να το πιάσω καλά, διότι είναι δύσκολο».
-Ποιες είναι οι ιδιαίτερες δυσκολίες ενός σέντερ φορ, τα χαρακτηριστικά του;
«Ψυχραιμία. Το Α και το Ω. Μέσα από την ψυχραιμία βγαίνουν τ’ άλλα. Καθαρό μυαλό…».
-Είναι θέμα χαρακτήρα μάλλον ή τεχνικής;
«Έχει αποδειχθεί ότι παίκτες χωρίς ιδιαίτερη τεχνική ήταν γκολτζήδες. Γκερντ Μίλες, ας πούμε. Δεν τον έχω προλάβει, αλλά τον έχω δει σε κασέτες».
-Πώς είναι να μυρίζεσαι τη φάση; Ποια είναι η αίσθηση; Το μυστικό;
«Το να προβλέψεις πού θα πάει η μπάλα. Πώς ο Ρόντμαν προβλέπει πού θα πάει το σουτ και μαζεύει τα ριμπάουντ; Απίστευτο μου φαίνεται, να παίζουν άτομα με τόση διαφορά ύψους απ’ αυτόν κι ο Ρόντμαν να παίρνει περισσότερα ριμπάουντ. Αν το σκεφτείς, δεν γίνεται, φυσιολογικά, θεωρητικά, πρακτικά, δεν γίνεται. Αυτός τα καταφέρνει διότι προβλέπει πού θα πάει η μπάλα».
-Και το ψάχνει κιόλας. Ξέρεις ότι εκτός από κασέτες αντιπάλων παρακολουθεί και τα σουτ των συμπαικτών του στην προπόνηση;
«Ναι, το ξέρω. Το διάβασα στο περιοδικό σας».
-Δεν είναι, λοιπόν, ένστικτο;
«Είναι και εμπειρία. Πάρε παράδειγμα τον Καλιτζάκη, που όταν πάει να βγάλει ο αντίπαλος σέντρα από τα πλάγια, τις 9 στις 10 φορές η μπάλα θα χτυπήσει πάνω του. Ή το πόδι του θα βρει ή το γόνατο. Πώς το εξηγείς αυτό; Δεν το είχε αυτό παλιότερα ο Καλιτζάκης. Τα τελευταία δύο χρόνια το έχω παρατηρήσει, δεν του περνάει σέντρα».
-Τώρα που είπες “κωλόπαιδο” για να πούμε τα ελαττώματά σου. Τι δεν σου αρέσει σε εσένα;
«Τι θέλεις να σου πω; Ότι είμαι πάρα πολύ καλός και οι άλλοι το εκμεταλλεύονται; Ότι είμαι υπερβολικά ευαίσθητος;
-Έλα, σοβαρά.
«Ότι είμαι απόλυτος. Αν κάποιος δεν κολλάει με τα δικά μου στάνταρ, τον απορρίπτω αμέσως. Δεν ψάχνω τα υπόλοιπα, τα καλά του».
-Πες ένα παράδειγμα.
«Αν κάποιος είναι πολύ τσιγκούνης. Και το καλύτερο παιδί να είναι, δεν μπορώ να το δω».
-Άλλο ελάττωμα.
«Αυτό που σου είπα, ότι είμαι πολύ εγωιστής. Αν και τώρα ακούω, υποχωρώ πιο εύκολα. Ότι ήμουν αντικοινωνικός. Τώρα έγινα πιο κοινωνικός, χωρίς να είμαι και ο κοινωνικός. Είμαι λιγάκι απόμακρος, δεν είμαι του ‘γεια σας, τι κάνετε’ κ.τ.λ.».
-Η επιτυχία έχει παίξει ρόλο σε αυτό. Συνήθως οι άνθρωποι που πετυχαίνουν, απομονώνονται.
«Μου έχουν βάλει και χέρι φίλοι μου ότι έχω απομονωθεί. Σαν παρατήρηση μου το είπαν».
-Έχουν δίκιο;
«Έχουν δίκιο. Έχω απομονωθεί κάπως. Προσπαθώ να μην δίνω δικαιώματα με τη ζωή μου, να μην πολυβγαίνω. Όχι ότι θέλω και δεν το κάνω, απλά έχει αλλάξει η ζωή μου, πρέπει να είμαι εντάξει στην προπόνηση, στα παιχνίδια…».
-Τελειώσαμε με τα ελαττώματα; Υπάρχει άλλο;
«Ότι είμαι και πολύ σπάταλος».
-Πού χαλάς τα λεφτά σου;
«Παντού».
-Τι αμάξι έχεις;
«Ένα Jeep Wrangler. Το αγόρασα όταν ήμουν στον Απόλλωνα και το πληρώνω 200.000 τον μήνα».
-Γιατί δεν το ξεχρέωσες με τη μεταγραφή;
«Δεν μπορώ να το ξεχρεώσω. Έτσι είναι το δάνειο, πρέπει να το πληρώνω κάθε μήνα, δεν με αφήνουν να το πληρώσω μια και καλή».
-Απ’ ό,τι μπορώ να κρίνω, τα χαλάς και στο ντύσιμο. Πώς έγινε και είσαι τόσο ενημερωμένος;
«Έχω φίλους που έχουν σχέση με ρούχα, έχουν μαγαζί και την ψάχνω. Μου αρέσουν τα ρούχα».
-Ποιοι σχεδιαστές σου αρέσουν;
«Ο φίλος μου «Antonios Markos», «Yamamoto» και «Prada». Βγάζει πολύ καλά ανδρικά».
-Θα σου πω κάτι που μου έχουν πει κι άλλοι για σένα. Ότι δεν θυμίζεις ποδοσφαιριστή.
«Πιθανότατα θα έχουν γνωρίσει κι άλλους ποδοσφαιριστές και θα το έχουν πει και γι’ αυτούς ή θα έχουν λάθος αντίληψη για τους ποδοσφαιριστές».
-Υπάρχει γενικά μια αντίληψη ότι οι ποδοσφαιριστές είναι κατωτέρου επιπέδου από τους μπασκετμπολίστες.
«Εδώ μπορεί να έχουν και δίκιο, αλλά πιστεύω ότι έχουμε ανέβει πολύ».
-Αν σου πω ότι μου έκανε εντύπωση στη φωτογράφιση με τον Άγγλο φωτογράφο ότι ξέρεις τόσο καλά αγγλικά. Ή ότι μια μέρα που σου τηλεφώνησα είχες δει καπάκι «Ζορμπά» και τον «Τελευταίο Πειρασμό». Ή ότι διαβάζεις και ξέρεις τόσο καλά παγκόσμια ιστορία ή γεωγραφία…
«Πράγματα που δεν διάβαζα στις τελευταίες τάξεις στο σχολείο, προσπαθώ να τα ισοφαρίσω διαβάζοντας τώρα. Ευρωπαϊκή ιστορία από το ‘30 και μετά, δεν την ήξερα. Τις ιστορίες των αφρικανικών κρατών που έχουν ανεξαρτητοποιηθεί πρόσφατα, τι αποικίες ήταν, δεν το ήξερα».
-Δηλαδή, πηγαίνεις στα βιβλιοπωλεία κανονικά, κάθε τόσο;
«Τα τελευταία 1-2 χρόνια, ναι».
-Αγγλικά, πού έμαθες;
«Η μαμά μου, επτά χρόνια έκανα, παράλληλα με το σχολείο. Μακάρι να ήξερα κι άλλες γλώσσες. Μπορεί να κάνω ισπανικά».
-Τι άλλο κανείς; Σινεμά, θέατρο…
«Μου αρέσουν, περισσότερο το θέατρο, αλλά δεν πηγαίνω πάρα πολύ».
-Πες δύο παραστάσεις που θέλεις να πας τώρα, ας πούμε.
«Μπαμπάδες με ρούμι» και «ο Άγιος Βασίλης είναι σκέτη λέρα».
-Ταινίες;
«Sleepers και Jack».
-Στυλ άνδρα που σου αρέσει;
«Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Αρμάνι, Κλιντ Ίστγουντ».
-Τι στυλ ακριβώς είναι αυτό;
«Λίγα λόγια και καλά».
-Ελληνικά μαγαζιά;
«Ελληνικά; Α, δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες».
-Λέμε, ρε παιδί μου. Έχουν ανοίξει κάποια μαγαζιά. Μέσα στα Χριστούγεννα, αν ήθελες να πας, πού θα πήγαινες;
«Νταλάρα, Σφακιανάκη. Άσχετοι μεταξύ τους, αλλά δεν πειράζει».
-Σε clubs πηγαίνεις;
«Πήγαινα, τώρα προτιμώ να πάω σ’ ένα ρεστοράν. Όταν είχα έρθει στην Αθήνα πήγαινα στο «Rex». Γενικά ό,τι κάνει ένας κανονικός 20άρης».
-Να μείνουμε σ’ αυτό το «κανονικός 20άρης», γιατί οι περισσότεροι δεν έχουμε καταλάβει πώς είναι οι κανονικοί 20άρηδες. Είναι μια γενιά…
«…που δεν ξέρει κανείς τι είναι. Υπάρχει η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά του Εμφυλίου… Εμείς είμαστε μία γενιά χωρίς σταθμό. Η γενιά του ρέιβ θα χαρακτηριστούμε».
-Φέρνει τίποτα καινούργιο αυτή η γενιά;
«Νομίζω ότι κάθε γενιά που βγαίνει είναι πιο έξυπνη, πιο ενημερωμένη. Με πολλές απόψεις από μικρή ηλικία και πολύ κακή διατροφή. Σοβαρά, πιστεύω ότι κάθε γενιά που βγαίνει είναι πιο συνειδητοποιημένη από την προηγούμενη».
-Ψήφισες;
«Όχι. Είχα προπόνηση και ψηφίζω στην Αλεξανδρούπολη».
-Δεν μπορούσες να ζητήσεις άδεια;
«Δεν ζήτησα. Δεν το ένιωθα να πάω να ψηφίσω».
-Έχεις ψηφίσει ποτέ και τι;
«Έναν γνωστό μου που συμπαθώ».
-Τι κόμμα;
«Δεν έχει σχέση το κόμμα. Δεν μου λέει κάτι κανένα κόμμα έτσι κι αλλιώς, αν και παρακολουθώ πολιτικές συζητήσεις».
-Να σου πω κάτι που παρότι ΑΕΚ και η ίδια εκτίμησα πολύ σε σένα; Το γεγονός ότι το περίφημο «στην ΑΕΚ ή πουθενά» δεν το πούλησες των υστέρων.
«Μου αρέσει να μ’ αγαπάει ο κόσμος, ιδιαίτερα ο κόσμος της ΑΕΚ, αλλά όχι γιατί είμαι ΑΕΚτσής. Θέλω να με αγαπάει για τα πράγματα που κάνω».
-Από την άλλη, με τη δήλωσή σου τότε ότι είσαι ΑΕΚτσής, πρόσφερες υπηρεσίεα σε όλους τους οπαδούς και όχι μόνο της ΑΕΚ, που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα του ψυχρού επαγγελματισμού. Υπάρχει χώρος για ρομαντικό στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο;
«Πιστεύω ότι υπάρχει, όχι σε όλους, αλλά σε μερικούς υπάρχει».
-Να σου το κάνω πιο δύσκολο. Πόσο κοστολογείται αυτός ο ρομαντισμός; Είναι μια απορία που την έχω χρόνια. Σου κάνει, ας πούμε, μια άλλη ομάδα προσφορά 200.000.000. Πόσο πρέπει να σου δώσει η ομάδα σου για να σε κρατήσει;
«Δεν μπορώ να σου μιλήσω με αριθμούς. Αν, πάντως, έρθει και μου κάνει προσφορά μια ομάδα όταν λήξει το συμβόλαιό μου με τα ίδια ή έστω και κάπως λιγότερα, θα προτιμούσα σίγουρα να μείνω στην ομάδα που αγαπάω. Αν, τώρα, υπάρχει μια χαώδης διαφορά, που στο μέλλον θα σου καλύψει ανάγκες, γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι για 10-15 χρόνια, ε, τότε αλλάζεις ομάδα. Δεν πιστεύω, όμως, ότι θα υπάρξει ποτέ τέτοια διαφορά».
-Αν πήγαινες σε άλλη ομάδα, θα έλεγες το γνωστό κλισέ ‘ήμουν πάντα Ολυμπιακός’, π.χ. αν είχες πάει στον Ολυμπιακό;
«Μα ακριβώς επειδή με πειράζει αυτό το παραμύθι, γι’ αυτό ό,τι είπα, το είπα πριν από τη μεταγραφή. Και πάλι, δεν είπα ότι από μικρός ήμουν ΑΕΚ. Με πίεζαν να το πω, κι εγώ αν και ήμουν, δεν ήθελα να το πω. Ακριβώς γιατί έβλεπα να λέγεται αυτό το πράγμα σε όλες τις μεταγραφές και δεν μου άρεσε καθόλου. Αφού παλιότερα σκεφτόμουν: ‘Πώς γίνεται και πέφτουν πάντα μέσα στη σωστή ομάδα;’ Γι’ αυτό και στη δική μου περίπτωση ισχύει 100%, δεν ήθελα να βγαίνει προς τα έξω».
-Ποιες θυμάσαι σαν πιο έντονες στιγμές σου, σαν οπαδός εννοώ;
«Μεγαλύτερη χαρά ΑΕΚ-Άγιαξ 1-2, όταν βάλαμε το γκολ του Τόνι. Ήμουν στον Απόλλωνα τότε και είχα πάει ινκόγκνιτο στην 21».
-Λύπης;
«Μάλλον τότε που παίζαμε μπαλάρα, 1990-91, και το πήρε ο Παναθηναϊκός. Καταπληκτικές χρονιές με καλύτερη μπάλα από το 1989 που πήραμε το πρωτάθλημα».
-Έχεις πει: «Δεν θέλω να μιλάω όταν βάζω γκολ».
«Το έχω πει, ναι. Στην Κροατία π.χ. φαγώθηκαν να μιλήσω σε όλα τα κανάλια. Δεν ένιωθα ότι εγώ έκανα κάτι παραπάνω. ‘Μα εσύ πέτυχες το γκολ’. Δεν είναι έτσι. Εγώ δεν το έχω για έτσι. Η δουλειά μου είναι να πετύχω το γκολ, το πέτυχα.
Η δουλειά του αμυντικού δεν είναι να σταματήσει τον επιθετικό; Το πέτυχε. Άρα, γιατί πρέπει να μιλήσω εγώ που έβαλα το γκολ; Η δουλειά των ποδοσφαιριστών δεν είναι να μιλάνε, είναι να δείχνουν τι μπορούν να κάνουν με έργα. Δουλειά των πολιτικών είναι να μιλάνε και μετά να κάνουν έργα».
-Μιλάς, δηλαδή, με το γκολ;
«Ακριβώς. Τότε δεν χρειάζεται να μιλήσεις. Αν δεν σου πάει καλά το παιχνίδι, τότε πρέπει να βγεις και να πεις: ‘ρε παιδιά, δεν μου πήγε καλά, γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο’».
-Πιστεύεις ότι στις αθλητικές εφημερίδες υπερβάλλουν και στους ύμνους και στην κριτική;
«Δεν είμαι απ’ αυτούς που κράζουν τους δημοσιογράφους και δεν θα μπω σε τέτοια διαδικασία».
-Οι παίκτες, πάντως, είστε οι ευκολότεροι στόχοι. Δεν είναι εύκολο να ειρωνευτείς έναν ποδοσφαιριστή;
«Πανεύκολο και άνανδρο. Το να κάτσεις και να γράψεις ότι ο τάδε δεν πήγε καλά ή ότι ο τάδε ήταν κακό σήμερα, it’s ok. Αυτή είναι η δουλειά σου, να γράφεις τη γνώμη σου. Αλλά το να γράψεις κατινιές και να ειρωνεύεσαι, είναι άνανδρο. Είναι κακίες».
-Ο Ραβούσης είναι καλός προπονητής;
«Δεν ξέρω, δεν έχω κριτήριο για να κρίνω αν κάποιος προπονητής είναι καλός ή κακός. Αν με ρωτήσεις π.χ. αν ο Ρότσα είναι καλός προπονητής, πάλι δεν θα ξέρω να σου πω γιατί δεν έχω ιδέα από τακτική και δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο. Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ να πω ‘πω, πω, έχω καλό ή κακό προπονητή ή δεν ξέρει τι κάνει’. Ποτέ. Ό,τι μου πει, θα το κάνω. Θα σου πω, όμως, κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να ρωτάς. Κοίτα τι έχει κάνει ο Ρότσα. Αυτό δεν είναι που κρίνει τον καθένα;»
-Έλα να κάνουμε την ποδοσφαιρική σου ταυτότητα. Συμπλήρωσε τις ερωτήσεις: Τι ομάδα είσαι στο Mundial, σε Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία και ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία;
«Ο Μαραντόνα. Στο Mundial είμαι Γερμανία γιατί για μένα παίζουν δυνατό και θεαματικό ποδόσφαιρο. Στην Αγγλία Μάντσεστερ, αποδεδειγμένα και με κάρτα μέλους, στην Ισπανία Μπαρτσελόνα και στην Ιταλία καμία. Κάπως, τώρα τελευταία, συμπαθώ τη Φιορεντίνα, αλλά γενικά δεν είμαι fan του ιταλικού ποδοσφαίρου».
-Θέλω να μου πεις και την ταυτότητα των ελληνικών ομάδων, των οπαδών. Δεν σου έχει τύχει να πεις σε κάποιον «δεν μου ταιριάζεις για Ολυμπιακός ή για ΑΕΚτσής;»
«Θα σου πω πώς μου έχουν μείνει εμένα τα τελευταία χρόνια, όχι ότι είναι έτσι αναγκαστικά. Ο Ολυμπιακός μου έχει μείνει σαν ένας οπαδός χωρίς υπομονή, για τα τελευταία χρόνια μιλάω γιατί παλιότερα έπαιρναν τα πρωταθλήματα στη σειρά, που τη μία στιγμή βρίζει και την άλλη αποθεώνει, αλλά πολύ τυφλός με την ομάδα του.
Ο Παναθηναϊκός σαν ο πιο κυριλέ οπαδός που κάνει τον προπονητή από την κερκίδα, πιο πολύ προπονητής παρά οπαδός. Για την ΑΕΚ (θα τη βάλω με τον ΠΑΟΚ) ότι είναι τρελαμένοι με την ομάδα τους και ότι αγαπάνε πολύ τους παίκτες».
-Οι χειρότερες στιγμές σου με την ΑΕΚ;
«Όταν χάλασε πέρυσι η μεταγραφή. Ένιωσα… Δεν ξέρω πώς ένιωθα, δεν μπορώ να το περιγράψω. Κι εφέτος υπάρχει η ήττα μέσα στον ΟΦΗ, που με πείραξε πολύ».
-Ειδικά αυτή;
«Ναι, πάρα πολύ, έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, με πείραξε. Με πείραξε, μου έχει μείνει».
-Σε έπαιξαν πολύ βρώμικα σε εκείνο το ματς. Με τον αμυντικό που σε παίζει βρώμικα…
«Ποτέ δεν έχω μαλώσει».
-Δεν τα… παίρνεις εκείνη τη στιγμή;
«Με τους παίκτες, όχι. Με τους διαιτητές που με αφήνουν να τρώω ξύλο, όταν συμβαίνει».
-Να μιλήσουμε, λοιπόν, για διαιτητές;
«Όχι. Γιατί να μιλήσουμε; Πες μου εσύ έναν λόγο».
-Γιατί δεν παίζουν την ΑΕΚ καλά εφέτος, γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι καθορίζουν το πρωτάθλημα…
«Δεν θέλω να με απασχολεί αυτό το θέμα. Έχω κάνει λάθη με διαιτητές, να μιλήσω άσχημα, να κάνω χειρονομίες. Έχω φάει πολλές κάρτες».
-Θα αλλάξεις;
«Θα αλλάξω».
-Πότε;
«Από σήμερα».
-Να μιλήσουμε για τα ματς με τον Άρη και την Παναχαϊκή, που θεωρήθηκαν αυτοκτονία;
«Ας μην μιλήσουμε ούτε γι’ αυτό».
-Σου έκοψαν την αισιοδοξία που είχες εφέτος για την ΑΕΚ;
«Όχι, καθόλου».
-Είναι ιδιαίτερο το ματς με τον Ολυμπιακό;
«Ιδιαίτερο, γιατί ο Ολυμπιακός είναι πρώτος».
-Όχι λόγω Μπάγεβιτς;
«Δεν έχω γνώμη και δεν έχω και θέση σ’ αυτό το θέμα».
-Θα σου θέσω και το γνωστό δίλημμα: Ελλάδα ή Ευρώπη;
«Ευρώπη, Ευρώπη, θα το σκεφτόμαστε κιόλας; Τα ελληνικά δεδομένα είναι τρεις κλίμακες κάτω. Είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε το πρωτάθλημα; Υπάρχει περίπτωση ο Παναθηναϊκός να σκεφτόταν πέρυσι το πρωτάθλημα από το να φτάσει στους «4» του Champions League;
Ποιο πρωτάθλημα; Ας το χάσει το πρωτάθλημα. Κι όποιος οπαδός του γυρίσει να του πει και τίποτα, θα είναι και μαλ… Πήγε στους «4» του Champions League και του λέει ‘χάσατε το πρωτάθλημα;’ Ποιο πρωτάθλημα, ρε μεγάλε;»
-Διάβασα πρόσφατα μία δήλωσή σου ότι ‘αν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής, θα ήμουν οπαδός’ και μου άρεσε πολύ.
«Κι εμένα θα μου άρεσε πολύ».
-Τι;
«Να ήμουν οπαδός».
-Γιατί;
«Δεν ξέρω. Και τώρα, καμιά φορά λέω, άμα τιμωρηθώ και παίζουμε στη Ν. Φιλαδέλφεια, θα ντυθώ κιτρινόμαυρα και θα πάω στη «σκεπαστή».
*Κάντε like στο Facebook και follow στο Twitter για να μαθαίνετε άμεσα τις ιστορίες της πιο… ρετρό ιστοσελίδας της χώρας
Διαβάστε ακόμη:
Ο Ντέμης Νικολαΐδης για το ελληνικό ποδόσφαιρο
Ντέμης, Σούκερ, ΠΑΟΚτσήδικες ανθοδέσμες, «ντου» Aρειανών… Οι πρώτες ελληνοκροατικές μονομαχίες
Το τελευταίο πρωτάθλημα της ΑΕΚ
Ντοκουμέντο: Η πρωταθλήτρια ΑΕΚ του 1994 μέσα από τα αυτοκόλλητα της Panini
Η «εκδίκηση» του Σαραβάκου, η ευκαιρία του Τσιάρτα κι η «πρώτη» της ΑΕΚ στο Champions League
«Η ΑΕΚ αναγεννήθηκε από τις στάχτες της». Ο Στέλιος Σεραφείδης στο Sport-Retro.gr
VIDEOS: Η «επτάρα» της ΑΕΚ στον τελικό Κυπέλλου με τον Απόλλωνα
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα