Σαν σήμερα (6 Μαρτίου) είδε το πρώτο φως της ζωής ένας από τους παικταράδες της πιο «χρυσής» φουρνιάς της Εθνικής ομάδας, εκείνης που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Ο λόγος για τον Γιώργο Καραγκούνη, τον «τυπάρα» του ελληνικού ποδοσφαίρου που γεννήθηκε το 1977 στον Αμπελώνα του νομού Ηλείας.
Το Sport-Retro.gr εντόπισε μία κοινή συνέντευξή του στο περιοδικό «Παναθηναϊκό Τριφύλλι» με τους έτερους «νέοπες» της ομάδας Γιάννη Γκούμα, Άγγελο Μπασινά και Γιώργο Αλεξόπουλο.
Τότε, ο σπουδαίος μέσος του «τριφυλλιού» έβλεπε τον κόσμο από τα 22, ήταν αρχηγός της Εθνικής Ελπίδων και φιναλίστ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1998, ενώ είχε επιστρέψει από τον διετή δανεισμό του στον Απόλλωνα Σμύρνης.
Το Sport-Retro.gr απομονώνει τις δηλώσεις του Γιώργου Καραγκούνη και σας τις παραθέτει.
***
«Βαζέχα! Η αρχηγάρα!»
-Το γεγονός ότι προέρχεσαι από τα σπλάχνα του συλλόγου μπορεί ορισμένες φορές να αποδεικνύεται και αρνητικό;
«Όσο έτοιμος κι αν αισθάνεται κανείς, η φανέλα του Παναθηναϊκού είναι βαριά και η ευθύνη της μεγάλη. Η αποδοκιμασία σου κόβει καμιά φορά τα πόδια. Και πικραίνεσαι όταν καταλαβαίνεις ότι καμιά φορά, αν έχεις έρθει με μεταγραφή, έστω κι από ομάδα Γ’ Εθνικής, ρε παιδί μου, σε υπολογίζει η κερκίδα περισσότερο, ενώ εσένα που προέρχεσαι από τα σπλάχνα του Παναθηναϊκό σε κριτικάρει με το παραμικρό πού και πού».
-Πάντως είναι γεγονός ότι όλη αυτή η ιστορία σε έχει ωφελήσει. Άλλωστε δεν είναι σημαντικό να αποφασίζει μια ομάδα να προωθήσει τα ταλέντα της;
«Ε, και βέβαια είναι καλό. Είναι, μάλιστα, καλό από την αρχή γιατί εμείς μάθαμε περισσότερα πράγματα για το ποδόσφαιρο στην Ακαδημία. Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά προώθησε παίκτες από την ερασιτεχνική του στη μεγάλη ομάδα. Σε άλλους συλλόγους δεν συμβαίνει αυτό, ενώ στις χώρες του εξωτερικού είναι το πιο συνηθισμένο».
-Αισθάνεσαι, όμως, μερικές φορές ότι «καίγεσαι»; Για παράδειγμα το αυτογκόλ στο Κίεβο (σ.σ. ήττα με 2-1 από την Ντινάμο). Πολλοί έπεσαν επάνω σας. Ότι δεν έχετε πείρα και τα λοιπά.
«Γενικότερα, μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και η ψυχολογία. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι λογικό να έχει υψηλές απαιτήσεις. Ο κάθε παίκτης έχει, όμως, τη δική του ψυχολογία και αντιμετωπίζει την κριτική διαφορετικά».
-Όλα αυτά τα χρόνια στην Παιανία ποιος μπορείς να πεις ότι έχει σταθεί κάτι σαν «πατέρας» σου στην ομάδα ή σαν πρότυπό σου, ας πούμε, σαν «μέντορας»;
«Εγώ τι να πω; Γνωστό για μένα μάλλον. Βαζέχα! Η αρχηγάρα!»
-Τι είναι πιο σωστό για μία ομάδα που δουλεύει στις μικρές ηλικίες, όπως ο Παναθηναϊκός; Να τους δανείζει σε άλλες για να «ψηθούν» ή να τους ρίχνει απευθείας στα βαθιά, δηλαδή στη δική της ενδεκάδα.
«Ο δανεισμός είναι καλός, κυρίως στην περίπτωση που στην άλλη ομάδα θα βρεις κλίμα, οργάνωση, συμπαίκτες και νοοτροπία που θα σε βοηθήσουν να ωριμάσεις. Αλλιώς ίσως και να μην υπάρχει νόημα. Πιστεύω ότι το καλύτερο είναι να παίζεις κατευθείαν στην ομάδα από την οποία ξεκίνησες. Είσαι μέσα στον τρόπο λειτουργίας της και προσαρμόζεσαι έτσι πιο εύκολα».
-Ο Όουεν παίζει στη Λίβερπουλ από 18,5 ετών βασικός. Εδώ γιατί πιστεύεις ότι οι περισσότερες ομάδες δεν εμπιστεύονται τους μικρούς;
«Ο νεαρός παίκτης μπορεί να μην έχει εμπειρία, αλλά έχει ενθουσιασμό και δίψα για διάκριση. Είναι λάθος που δεν χρησιμοποιούνται από μικροί ως βασικοί οι παίκτες στην Ελλάδα, αλλά πάλι ίσως να οφείλεται και το γεγονός ότι σχεδόν καμία άλλη ομάδα, εκτός από τον Παναθηναϊκό δεν έχει φυτώριο, οπότε δεν υπάρχει και «συνέχεια».
Έναν νεαρό παίκτη που έρχεται από μία άλλη ομάδα δεν τον εμπιστεύεται εύκολα ένας προπονητής. Δεν ξέρει τη νοοτροπία του, πώς έχει μάθει το ποδόσφαιρο…».
«Μπροστά από Άγγλους, Ιταλούς, Γερμανούς, Γάλλους…»
-Ας πάμε λίγο στα αγωνιστικά. Πιστεύεις ότι η τύχη σας εγκατέλειψε;
«Η αλήθεια είναι ότι σε μερικές κρίσιμες στιγμές πήγε σύννεφο η γκαντεμιά, αλλά δεν απογοητευόμαστε. Μέσα στο ποδόσφαιρο είναι αυτά. Άλλοτε σου χαμογελάει η τύχη, άλλοτε όχι. Δεν τελειώνει, όμως, ούτε η ζωή ούτε το ποδόσφαιρο από μία-δύο κακές στιγμές».
-Ούτε αυτή η Εθνική Ελπίδων φαίνεται όμως να τελειώνει, έτσι; Πιστεύεις ότι είναι η καλύτερη που αναδείχθηκε ποτέ;
«Άσχετα με το τι πιστεύουμε ή όχι, υπάρχουν και τα αποτελέσματα, έτσι; Και από τα αποτελέσματα φαίνεται ότι ετούτη εδώ είναι καλύτερη που βγήκε».
-Τι φταίει ωστόσο και συνήθως οι παίκτες που κάνουν μεγάλη καριέρα στην Ελπίδων δεν έχουν ανάλογη συνέχεια στην Ανδρών;
«Όσο παίζει ρόλο μόνο το ταλέντο είμαστε μπροστά από όλους. Και από Άγγλους και από Ιταλούς και από Γερμανούς και από Γάλλους και από όλους. Μόλις περάσουμε, όμως, στο επίπεδο όπου χρειάζεται επαγγελματική δουλειά οι παίκτες χάνονται, ενώ αντίθετα βλέπεις ότι στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες οι παίκτες της Ελπίδων κάνουν κατά κανόνα μεγάλη καριέρα.
Και είναι και το άλλο. Η επαρχία είναι γεμάτη από ταλέντα. Μεγάλα ταλέντα. Ποιος θα τα ανακαλύψει; Εκτός του Παναθηναϊκού οι μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα δεν θέλουν παίκτες που θα χρειαστεί να δουλέψουν για αυτούς, ώστε να τους κάνουν σωστούς επαγγελματίες. Ψάχνουν έτοιμους και μόλις δουν ότι χρειάζεται να επενδύσουν επάνω τους, τους αφήνουν στη μοίρα τους».
-Έχεις ποτέ αναρωτηθεί αυτό που σκέφτηκαν αρκετοί αθλητές άλλων σπορ στο παρελθόν, «γιατί να μην γεννηθώ λίγο πιο ψηλός για να παίξω μπάσκετ»;
«Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου δίχως ποδόσφαιρο. Αλλά ότι σε πιάνει πίκρα, σε πιάνει. Γυρίσαμε, η Εθνική Ελπίδων, από τον τελικό και στο αεροδρόμιο ήταν ένα σωρό επίσημοι που έδωσαν ένα σωρό υποσχέσεις. Λόγια, όμως. Μόνο λόγια. Για να βγαίνουν όλοι φωτογραφίες δίπλα μας, είμαστε καλοί. Μετά από ‘δω παν’ κι οι άλλοι… Πώς να τραβήξει τα ταλέντα το ποδόσφαιρο, όταν βλέπουν τέτοια αντιμετώπιση; Αναγκαστικά θα στραφούν αλλού…».
«Την ιστορία με το μυρμήγκι και το τζιτζίκι την ξέρεις;»
-Συνέχεια επιστρέφεις στην Εθνική Ελπίδων. Μεγάλη αγάπη, καθώς φαίνεται Πιστεύεις ότι θα μπορούσατε να πάτε πακέτο στην Ανδρών (σ.σ. μαζί με Γκούμα, Μπασινά, Αλεξόπουλο); Να γίνεται η Εθνική Ελλάδας σε μία ημέρα;
«Βεβαίως! Είμαστε τόσο δεμένοι μεταξύ μας, τόσο αγαπημένοι, που εάν αυτό συνέβαινε νομίζω ότι θα είχαμε επιτυχίες. Πήγαμε στο παιχνίδι για τον Παναγιώτη (σ.σ. τον Κατσούρη) και μόνο που δεν κλαίγαμε την ώρα του αγώνα. Είμαστε όλοι φίλοι στην Ελπίδων, ομάδα-γροθιά. Και είναι σίγουρο ότι μία δεμένη ομάδα, όπου ο καθένας γνωρίζει το παιχνίδι του άλλου και προσπαθεί να παίζει και για τον άλλον, τον φίλο του, αποδίδει καλύτερα από μία ομάδα με 11 σούπερ σταρ».
-Παρέα, κλίμα, ωραία ακούγονται αυτά. Αλλά το χρήμα; Τι είναι για σένα το χρήμα;
«Το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν ξεκινάει να κλωτσάει τη μπάλα, μόνο επειδή έχει το χρήμα στο μυαλό του. Όλοι μας έχουμε αγάπη μέσα μας για το ποδόσφαιρο και το πιο ωραίο πράγμα στη ζωή είναι να καταφέρεις να ζεις από αυτό που αγαπάς».
-Αισθάνεσαι ότι δίνεις περισσότερα από αυτά που παίρνεις; Εννοώ ότι οι περισσότεροι νέοι στην ηλικία σου είναι έξω και διασκεδάζουν ως το πρωί;
«Την ιστορία με το μυρμήγκι και το τζιτζίκι την ξέρεις;»
-Επηρεάζεσαι από τις φωνές της εξέδρας; Στο άδειο ΟΑΚΑ μπορούν να ακουστούν τα πάντα. Ακόμα και η κριτική για την απόδοσή σου.
«Έτσι είναι. Από τις φωνές της κερκίδας πρέπει να μάθεις να κρατάς στο μυαλό σου μόνο όσες λένε «μπράβο». Αλλιώς μπορεί να σε πάρει πολύ άσχημα από κάτω. Κι όσο για το Ολυμπιακό Στάδιο κι εδώ θα συμφωνήσω με τα παιδιά. Στο Ολυμπιακό Στάδιο όλες οι ομάδες έρχονται και πιστεύουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν το καλό αποτέλεσμα. Δεν είναι έδρα το ΟΑΚΑ. Με τίποτε. Ούτε καν όταν είναι γεμάτο…».
-Ούτε λίγο ούτε πολύ, τη μισή ζωή σου την έχεις περάσει στον Παναθηναϊκό. Τι σημαίνει τελικά για σένα αυτή η ομάδα;
«Τι να λέμε τώρα; Όνειρο ζωής ήταν ο Παναθηναϊκός. Από τότε που πρωτοκλώτσησα την μπάλα, σε αυτήν την ομάδα ήθελα να παίζω».
***
Αναμφίβολα, η παραπομπή του Γιώργου Καραγκούνη στον μύθο του Αισώπου με το μυρμήγκι και το τζιτζίκι έκλεψε την παράσταση.
Αποδείχθηκε πέρα για πέρα αληθινή, αφού ο ίδιος εργάστηκε σκληρά για να μετατραπεί από έναν ταλαντούχο μέσο στον αρχηγό της Εθνικής Ελλάδας.
Τίμησε όσο ελάχιστοι τα τελευταία 20 χρόνια τη φανέλα του Παναθηναϊκού, βίωσε πρωτόγνωρες για εγχώριο σύλλογο διακρίσεις το διάστημα 2000-2003, ενώ και κατά τη δεύτερη θητεία του (2007-2012) θυμήθηκε τις ένδοξες ευρωπαϊκές στιγμές του παρελθόντος.
Αγωνίστηκε με τα χρώματα ομάδων-θρύλων, όπως η Ίντερ και η Μπενφίκα, ενώ σε συλλογικό επίπεδο έκλεισε την καριέρα του συμμετέχοντας στο πρωτάθλημα της Premier League ως άσος της Φούλαμ.
Αποτελεί τον ρέκορντμαν συμμετοχών της Εθνικής Ανδρών με 139 (10 γκολ), νωρίτερα υπήρξε αρχηγός της Ελπίδων που έφτασε μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1998 και συμμετείχε σε 5 κορυφαίες διοργανώσεις.
Μέλος της αποστολής στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 και του 2012 (με γκολ του η ομάδα προκρίθηκε στην προημιτελική φάση), καθώς και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και του 2014.
Φυσικά, η πέμπτη διοργάνωση δεν ήταν άλλη από την… πρώτη που έλαβε μέρος, δηλαδή το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, όπου μάλιστα σημείωσε το πρώτο «γαλανόλευκο» γκολ στην πρεμιέρα με την οικοδέσποινα Πορτογαλία.
Όλα τα παραπάνω, όμως, ωχριούν μπροστά στο απαράμιλλο πάθος, το αγωνιστικό πνεύμα, και τον σπουδαίο χαρακτήρα του. Ο Γιώργος Καραγκούνης ήταν πραγματικά ένας ποδοσφαιριστής άλλης εποχής. Μιας εποχής που οι παίκτες κυνηγούσαν την μπάλα και τη νίκη σαν να μην υπάρχει αύριο…
*Η συνέντευξη έγινε από τον Αντώνη Κουτσοκώστα, η φωτογράφιση από το “InTime” και η δημοσίευση στο περιοδικό “Παναθηναϊκό Τριφύλλι” (τεύχος Φεβρουαρίου 1999)
**Κάντε like στο Facebook και follow στο Twitter για να μαθαίνετε άμεσα τις ιστορίες της πιο… ρετρό ιστοσελίδας της χώρας
Διαβάστε ακόμη:
Η γενιά των 18χρονων στο Euro 2004
Σπανιότατες φωτογραφίες ενός θρύλου: Ο Ότο Ρεχάγκελ όπως δεν τον έχετε ξαναδεί
Γιάννης Τοπαλίδης: Το «alter ego» του Ότο Ρεχάγκελ, o μεταφραστής-μαέστρος στο θαύμα του 2004
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα