Όταν το 1951-1952 η Γιουβέντους πανηγύρισε το 9ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, οι φίλαθλοί της και οι φίλαθλοι της Μπολόνια θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε ομάδα με περισσότερους τίτλους στην Ιταλία. Όλοι οι υπόλοιποι τιφόζι διαφωνούσαν σθεναρά, αφού κατά την άποψή τους υπήρχε μία ομάδα με 10 πρωταθλήματα, έστω κι αν οι περιστάσεις δεν της το επέτρεψαν.
Τα χρόνια πέρασαν, η ιστορία ξεχάστηκε, ωστόσο οι φίλοι της Τζένοα συνεχίζουν να προσθέτουν εκείνο το πρωτάθλημα του 1924-1925 που τους εκπλάπη από την Μπολόνια και το φασιστικό καθεστώς της χώρας, μετά από… πέντε τελικούς ντροπής.
Τζένοα – Μπολόνια διασταυρώνουν τα ξίφη τους το Σάββατο (30/9) για την 7η αγωνιστική της Serie A, έχοντας να επιδείξουν 16 πρωταθλήματα συνολικά. Οι ημέρες δόξας τους, όμως, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και έτσι λειτουργούν κυρίως με βάση την ιστορία, μία ιστορία όπως εκείνη της προπολεμικής κόντρας τους, όταν ήταν δύο από τις καλύτερες ομάδες της χώρας.
Το Sport-Retro.gr καταπιάνεται με τη μεγαλύτερη διαιτητική (και όχι μόνο) “σφαγή” στα χρονικά του ποδοσφαίρου.
Με έξι πρωταθλήματα από τα πρώτα επτά που διοργανώθηκαν, η Τζένοα, ο πιο παλιός ποδοσφαιρικός σύλλογος της Ιταλίας, είχε ήδη ξεχωρίσει στη χώρα ως μία από τις μεγάλες προπολεμικές δυνάμεις τη δεκαετία του ’20.
Σε σχέση με σήμερα, η Γιουβέντους πήρε μπροστά την επόμενη δεκαετία με τα πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα, η Μίλαν δεν ήταν υπολογίσιμη δύναμη και η Ίντερ βρισκόταν ακόμα πιο χαμηλά στην ιεραρχία.
Η Προ Βερτσέλι ήταν ένα από τα μεγάλα ονόματα της χώρας, έχοντας κατακτήσει επτά πρωταθλήματα και μαζί με την Τζένοα που έφτασε τα εννέα τη σεζόν 1923-1924, ξεχώριζαν στο προσκήνιο ως οι δύο τοπ ομάδες της εποχής.
Η Τζένοα το πήρε τα χαρτιά αντί της Γιουβέντους
Εκείνο το πρωτάθλημα, πάντως, ήταν ένα από τα πιο επεισοδιακά της χώρας μέχρι εκείνο το σημείο και η Τζένοα ουσιαστικά το κατέκτησε στα χαρτιά. Αναδείχθηκε πρωτοπόρος στον 1ο όμιλο της Βόρειας Λίγκας λόγω τριών αγώνων που έχασε στα χαρτιά η Γιουβέντους με 0-2 (ένας εκ των οποίων κόντρα στους “γκριφόνι”), για την υπόθεση της μεταγραφής του Βιρτζίνιο Ροζέτα, η οποία έκανε άνω κάτω τη χώρα για μήνες και επιλύθηκε δικαστικά.
Κατακτώντας την πρώτη θέση του ομίλου, η Τζένοα προκρινόταν στον τελικό της Βόρειας Λίγκας, όπου θα αντιμετώπιζε την πρωτοπόρο του 2ου ομίλου, Μπολόνια. Χρόνια αργότερα, πάντως, και οι Εμιλιάνοι θα έχαναν τυπικά την 1η θέση, την οποία πήρε η Τορίνο λόγω εκτός έδρας αγώνα με τη Σπέτσια του οποίου το αποτέλεσμα (ήττα 0-1) ακυρώθηκε και η νίκη δόθηκε στη “γκρανάτα” στα χαρτιά.
Οι δύο “ροσομπλού” ομάδες παρατάχθηκαν στους διπλούς τελικούς σε ένα τεταμένο κλίμα. Η Τζένοα πήρε τη νίκη στο Μαράσι με 1-0 χάρη σε τέρμα του Ετόρε Νέι στο 84′, ωστόσο τα πάντα θα κρίνονταν στη ρεβάνς μία εβδομάδα αργότερα, στην έδρα της Μπολόνια.
Οι φίλαθλοι της Μπολόνια θεωρούσαν την Τζένοα ευνοημένη της υπόθεσης “Ροζέτα” και φρόντισαν να το δείξουν από τις εξέδρες του “Στερλίνο”. Οι φιλοξενούμενοι, πάντως, προηγήθηκαν με γκολ του Αριστόντεμο Σανταμαρία στο 1ο ημίχρονο, κάτι που προκάλεσε εισβολή των φιλάθλων στην ανάπαυλα. Η Μπολόνια ισοφάρισε στο 2ο ημίχρονο με πέναλτι – εφεύρεση του Αλμπέρτο Πότσι, ωστόσο στη συνέχεια υπήρξε σύρραξη στον αγωνιστικό χώρο, στην οποία συμμετείχε και ο διαιτητής Άλντο Παντζέρι, ενώ η νέα εισβολή καθιστούσε αδύνατη τη συνέχιση του αγώνα.
Το παιχνίδι διεκόπη οριστικά, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας (FIGC) έδωσε τη νίκη στα χαρτιά στην Τζένοα με 2-0 και οι “γκριφόνι” κατέκτησαν το πρωτάθλημα Βόρειας Λίγκας. Η διαφορά δυναμικότητας από τη Νότια Λίγκα ήταν τεράστια εκείνη την εποχή, κάτι που αποδείχθηκε και δύο μήνες αργότερα, όταν έγιναν οι μεγάλοι τελικοί απέναντι στη Σαβόια, με την Τζένοα να κατακτά τον 9ο τίτλο της.
Ξανά οι δυο τους στον τελικό
Ο τελικός του 1924 αποδείχθηκε πρελούδιο σε ό,τι θα συνέβαινε έναν χρόνο αργότερα. Η Τζένοα κατέλαβε εκ νέου την 1η θέση του 1ου γκρουπ στη Βόρεια Λίγκα, προσπερνώντας στην προτελευταία αγωνιστική τη Μόντενα, την έτερη μεγάλη ομάδα της Εμίλια, και διατηρώντας τα πρωτεία στην τελευταία αγωνιστική με εντός έδρας νίκη επί της ουραγού και υποβιβασμένης Σπέτσια.
Στον 2ο όμιλο, η Γιουβέντους είχε τα “ηνία” σχεδόν καθ’ όλη τη σεζόν, ωστόσο στο τέλος κατέρρευσε και η Μπολόνια, παρότι έχασε στα χαρτιά παιχνίδι από την Αλεσάντρια πέντε αγωνιστικές πριν από το φινάλε, κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή, δύο πόντους από τις δύο ομάδες του Πιεμόντε, την Προ Βερτσέλι και τους “μπιανκονέρι”. Οι δύο “ροσομπλού” προκρίθηκαν ξανά στον διπλό τελικό της Βόρειας Λίγκας και αυτήν τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα από την προηγούμενη χρονιά.
Ο πρώτος τελικός διεξήχθη στην Εμίλια αυτήν τη φορά. Το φανατισμένο κοινό δεν μπορούσε να ξεχάσει όσα είχαν συμβεί στο ίδιο γήπεδο έναν χρόνο νωρίτερα και “διψούσε” για εκδίκηση. Η Τζένοα ήταν το φαβορί των ΜΜΕ για την κατάκτηση του τίτλου λόγω της ποιοτικής υπεροχής, κάτι που απέδειξε και σε εκείνον τον αγώνα, επικρατώντας με 2-1.
Μία εβδομάδα αργότερα στη ρεβάνς, ήταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Παρ’ όλα αυτά, η Μπολόνια προηγήθηκε στο σκορ με τον Τζιουζέπε Μουτσιόλι. Ο Σανταμαρία ισοφάρισε για τους γηπεδούχους, που αντί να υπερασπιστούν την ισοπαλία, συνέχισαν να επιτίθενται και να αφήνουν κενούς χώρους. Επτά λεπτά πριν από το τέλος το “πλήρωσαν”, αφού ο Τζιουζέπε ντέλα Βάλε έβαλε ξανά μπροστά στο σκορ τους φιλοξενούμενους, που έφτασαν στη νίκη με 2-1.
Το γκολ που κανείς δεν είδε και οι μελανοχίτωνες
Οι τελικοί εκείνης της εποχής κρίνονταν με βαθμούς (2 η νίκη, 1 η ισοπαλία) και από τη στιγμή που οι δύο ομάδες ήταν ισόβαθμες, αποφασίστηκε να διεξαχθεί τρίτος τελικός – μπαράζ. Ο αγώνας προγραμματίστηκε για την Κυριακή 7 Ιουνίου, στην ουδέτερη έδρα του “Βιάλε Λομπάρντια” στο Μιλάνο. Η χωρητικότητα των 20.000 θεατών ήταν πολύ μικρή για να εξυπηρετήσει τις ορδές φιλάθλων που κατέφθαναν στην έδρα της Μίλαν. Εκατοντάδες φίλαθλοι που δεν βρήκαν θέση, στάθηκαν ακριβώς έξω από τον αγωνιστικό χώρο, για να παρακολουθήσουν όρθιοι από εκεί τον τελικό.
Ο διαιτητής Τζιοβάνι Μάουρο εξέφρασε αμφιβολίες για το κατά πόσο οι συνθήκες είναι σωστές για να αρχίσει ένα τέτοιο παιχνίδι, ωστόσο οι άνθρωποι της ομοσπονδίας τον έπεισαν να σφυρίξει τη σέντρα, αφού του υποσχέθηκαν ότι μέσα στο πρώτο τέταρτο του 1ου ημιχρόνου θα αφιχθούν αστυνομικές ενισχύσεις. Ο αγώνας άρχισε, οι αστυνομικοί δεν πήγαν ποτέ στο γήπεδο, αλλά ο Μάουρο δεν διέκοψε τον αγώνα.
Η Τζένοα πήρε προβάδισμα δύο τερμάτων και οι Λιγουριανοί φίλοι της διέκοψαν αρκετές φορές το παιχνίδι με εισβολές για να πανηγυρίσουν. Ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά μέχρι το πρώτο τέταρτο του 2ου ημιχρόνου, όταν η μπάλα από ένα σουτ του Μουτσιόλι βρέθηκε στην εστία του Τζιοβάνι ντε Πρα, χωρίς να καταλάβει κανείς το πώς. Ο διεθνής τερματοφύλακας έμοιαζε να έχει αποκρούσει σε κόρνερ και ο διαιτητής καταλόγισε ακριβώς αυτό. Όμως η μπάλα ήταν μέσα στην εστία, στα δίχτυα!
Ο διαιτητής θεώρησε ότι η μπάλα βρέθηκε εντός τέρματος από έξω, από μία τρύπα στα δίχτυα, ίσως επειδή την έσπρωξε εκεί κάποιος από τους πολλούς φιλάθλους που βρίσκονταν γύρω από την εστία. Σε αυτό το χρονικό σημείο, οπαδοί της Μπολόνια εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο για να τα… πουν με τον διαιτητή Μάουρο σχετικά με τη φάση.
Μεταξύ των οπαδών που όρμηξαν προς τον διαιτητή για να εκφράσουν τη διαφωνία τους και αρκετοί χαμηλόβαθμοι μελανοχίτωνες, η παραστρατιωτική οργάνωση του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος του Μπενίτο Μουσολίνι, που έδρασε αμέσως μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ιδρύθηκε νόμιμα τον Ιανουάριο του 1923.
Οι (άμισθοι) μελανοχίτωνες οργανώθηκαν από τον Μουσολίνι ως στρατιωτικό εργαλείο της πολιτικής κίνησής του. Τη διοίκηση ανέλαβαν αξιωματικοί του στρατού και η οργάνωση είχε καθήκοντα αστυνομικής αρχής και διατήρησης της δημόσιας ασφάλειας.
Αν και σύμφωνα με τις μαρτυρίες δεν υπήρξε βιαιοπραγία εναντίον του διαιτητή παρά μόνο διαμαρτυρίες και απειλές, ο Μάουρο (που αρχικά επιχείρησε να διαφύγει) αναγκάστηκε να αρχίσει ξανά το παιχνίδι, μετά από 13 λεπτά διακοπής. Ο λόγος; Ένας παράγοντας της FIGC…
Ο φίλος του Μουσολίνι έδωσε τη “λύση”
Ο Λεάντρο Αρπινάτι υπήρξε ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας τα χρόνια του μεσοπολέμου. Αν και άρχισε ως αναρχικός, υπήρξε φίλος του Μουσολίνι και μαζί εργάστηκαν στη σοσιαλιστική εφημερίδα “La Iotta di classe”. Στα μέσα του ’10 μετακόμισε στην Μπολόνια και το 1920 ίδρυσε τη δεύτερη Δέσμη Μάχης (Fascio di Combattimento) της πόλης.
Η πρώτη Δέσμη Μάχης (Fascio d’azione rivoluzionaria) στην Ιταλία ιδρύθηκε το 1914 ως μια συγχώνευση δύο άλλων κινήσεων: της Δέσμης Διεθνιστικής Δράσης (Fascio d’Azione Internazionalista) που είχε στόχο την ένταξη της Ιταλίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ και κατά των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανική Αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βουλγαρία. Αρχικά συμμετείχε και η Ιταλία που όμως την τελευταία στιγμή πέρασε με το αντίπαλο στρατόπεδο της Αντάντ) και μιας ομάδας που δημιούργησε ο Μουσολίνι, τις Αυτόνομες Δέσμες Επαναστατικής Δράσης (Fasci Autonomi d’Azione Rivoluzionaria). Tο 1915, τα μέλη της Φάσι άρχισαν επίσημα να αυτοαποκαλούνται “Φασίστες”.
Το 1920, ο Αρπινάτι ήταν μεταξύ των ηγετών στις συμπλοκές που σημειώθηκαν μεταξύ Φασιστών και Σοσιαλιστών σε δύο μεγάλες πλατείες της Μπολόνια. Έναν χρόνο αργότερα, εξελέγη στην ηγεσία της Πορείας προς τη Ρώμη, της μαζικής διαδήλωσης που οδήγησε στην ανέλιξη του κόμματος του Μουσολίνι (Partito Nazionale Fascista) στην κυβέρνηση της Ιταλίας.
Ορίστηκε αντιγραμματέας του PNF και το 1926 έγινε τοπικός άρχοντας της Μπολόνια, άνευ εκλογών, θέση που διατήρησε μέχρι το 1929, όταν έγινε αναπληρωτής γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών. Στον αθλητικό τομέα, υπήρξε πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Ιταλίας (CONI), της ανώτατης αθλητικής αρχής μέχρι και σήμερα, πρόεδρος της FIGC (1926-1933), ήταν αυτός που οδήγησε στη δημιουργία της Serie A και ο άνθρωπος που διεκδίκησε και κέρδισε τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1934 από την Ιταλία.
Το 1926 παρενέβη στην αφαίρεση του τίτλου από τη Τορίνο λόγω εμπλοκής του συλλόγου σε σκάνδαλο διαφθοράς. Παρ’ όλα αυτά, δεν απένειμε τον τίτλο στην Μπολόνια που τερμάτισε στη 2η στον τελικό όμιλο, ώστε να αποφύγει κατηγορίες για προσωπικό συμφέρον. Δύο χρόνια νωρίτερα, πάντως, σε εκείνον τον τρίτο τελικό πρωταθλήματος μεταξύ Τζένοα και Μπολόνια, ως αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας ακόμα, δεν δίστασε να… διατάξει τον διαιτητή Μάουρο να συνεχίσει τον αγώνα, με γκολ υπέρ της ομάδας του.
Ο Μάουρο υπάκουσε, κατακύρωσε το γκολ, ωστόσο κάλεσε τον αρχηγό της Τζένοα, Ρέντζο ντε Βέκι, και τον ενημέρωσε ότι η συνέχιση του αγώνα γίνεται μόνο και μόνο για να μην υπάρξει γενική σύρραξη με τους φιλάθλους και ότι θα αναφέρει στην ομοσπονδία ότι το γκολ δεν μπήκε ποτέ και ότι οι φίλαθλοι της Μπολόνια εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, με συνέπεια η νίκη να καταλήξει στην Τζένοα, έστω και στα χαρτιά. Οι παίκτες της Τζένοα σταμάτησαν να διαμαρτύρονται και επτά λεπτά πριν από το τέλος, η Μπολόνια σκόραρε με τον Άντζελο Σκιάβιο, μετά από φάουλ στον Ντε Πρα που δεν καταλογίστηκε, “ισοφαρίζοντας” σε 2-2. Μάλιστα, η Μπολόνια σημείωσε κι άλλο τέρμα στη συνέχεια, το οποίο ακυρώθηκε.
Ο διαιτητής “κρέμασε” ξανά την Τζένοα
Έχοντας λάβει εγγυήσεις για εξωγηπεδική δικαίωση, η Τζένοα αρνήθηκε ο αγώνας να οδηγηθεί σε παράταση για την ανάδειξη του νικητή. Με τη σειρά της, η Μπολόνια ζήτησε τη νίκη στα χαρτιά, αφού η Τζένοα δεν κατέβαινε να αγωνιστεί.
Στις 28 Ιουνίου, στη συνεδρίαση της Βόρειας Λίγκας, με πρόταση του διαιτητή Μάουρο που ακύρωνε κάθε προηγούμενη δήλωση ή αναφορά, αποφασίστηκε να απορριφθεί η επίσημη διαμαρτυρία της Τζένοα για το γκολ και την εισβολή και να γίνει μερικώς δεκτό το αίτημα της Μπολόνια.
Έγινε δεκτό το αποτέλεσμα 2-2 ως τελικό του 90λεπτου, η Τζένοα τιμωρήθηκε με πρόστιμο για την άρνησή της να συνεχίσει τον αγώνα σε παράταση, αλλά δεν τον έχασε στα χαρτιά, αφού η Λίγκα δέχθηκε ότι οι συνθήκες διεξαγωγής ήταν πολύ δύσκολες. Αποφασίστηκε, δε, η διεξαγωγή νέου αγώνα, του τέταρτου κατά σειρά, για την ανάδειξη πρωταθλητή Βόρειας Λίγκας. Ακολούθως, οι αποφάσεις επικυρώθηκαν από την ομοσπονδία.
Πυροβολισμοί στα τρένα μεταξύ οπαδών
Στις 5 Ιουλίου, το γήπεδο της Γιουβέντους στο Τορίνο ετοιμάστηκε να υποδεχθεί τον δεύτερο αγώνα μπαράζ των τελικών, σε ένα σκηνικό που θύμιζε φρούριο, λόγω της αυξημένης παρουσίας αρχών ασφαλείας. Η Μπολόνια πήρε προβάδισμα με τον Σκιάβιο, αλλά η Τζένοα κατάφερε να ισοφαρίσει με τον Εντοάρντο Κάτο και ο αγώνας έληξε 1-1.
Οι φίλαθλοι που είχαν ταξιδέψει στο Πιεμόντε θα αποχωρούσαν με τρένα από τον σταθμό “Πόρτα Νουόβα”. Η αναχώρηση των δύο κομβόι προγραμματίστηκε για την ίδια ώρα, με συνέπεια να προκληθεί ένα παραλίγο μοιραίο επεισόδιο. Από το τρένο που θα μετέφερε τους φίλους της Μπολόνια ακούστηκαν 20 πυροβολισμοί, ενώ στο τρένο των οπαδών της Τζένοα τραυματίστηκαν δύο άτομα από σφαίρες.
Το περιστατικό αυτό εξόργισε τη φίλαθλη κοινή γνώμη, με τη FIGC να αναστέλλει το πρωτάθλημα, μέχρι την ταυτοποίηση και σύλληψη των δραστών. Εξάλλου, η αστυνομία του Τορίνου αρνήθηκε τη φιλοξενία του πέμπτου τελικού και τρίτου μπαράζ ξανά στην πόλη, μετά από όσα συνέβησαν.
Στη διαδήλωση μέχρι και ο αστυνομικός διευθυντής της πόλης
Στις 18 Ιουλίου, η ομοσπονδία αποφάσισε να τιμωρήσει την Μπολόνια με πρόστιμο και τη διέταξε να παραδώσει στις αστυνομικές αρχές τους δράστες της επίθεσης, ειδάλλως, σύμφωνα με το άρθρο 22 του ποδοσφαιρικού κανονισμού, θα αποκλειόταν από το πρωτάθλημα και έτσι ο τίτλος θα κατέληγε στην Τζένοα. Οι άνθρωποι της Μπολόνια αντέδρασαν καταγγέλλοντας προβοκάτσια από τους οπαδούς της Τζένοα στο επίμαχο επεισόδιο, ώστε να τιμωρηθεί η ομάδα από την Εμίλια.
Η απόφαση οδήγησε σε έντονες διαμαρτυρίες στους δρόμους της Μπολόνια, στις οποίες συμμετείχε και ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας, Αρτούρο Μποκίνι, ο οποίος έναν χρόνο αργότερα έγινε επικεφαλής ολόκληρης της ιταλικής αστυνομίας και αποτέλεσε σημαντικό “γρανάζι” της φασιστικής κυβέρνησης. Ο Μποκίνι ζητούσε την άρση της απόφασης από την ομοσπονδία για να αποφευχθούν “επιπτώσεις στη δημόσια τάξη”.
Στις 28 Ιουλίου, η γενική συνέλευση της Βόρειας Λίγκας συνεδρίασε στην Πάρμα και με τη μεσολάβηση του εκ των ιδρυτών και τότε παράγοντα της Γιουβέντους, Ουμπέρτο Μαλβάνο, το “παρών” έδωσε ένας διευθυντής της Μπολόνια κι ένας δικηγόρος που εκπροσώπησε την Τζένοα. Όλες οι πλευρές αποφάσισαν ότι ο τίτλος πρέπει να κριθεί στον αγωνιστικό χώρο και ως εκ τούτου, η ποινή της Μπολόνια άρθηκε.
Με αυτήν την κίνηση, οι δράστες του επεισοδίου στο Τορίνο έμειναν ασύλληπτοι, παρότι οι φίλαθλοι που είχαν ταξιδέψει στο Πιεμόντε ήταν γνωστοί και στις δύο ομάδες, αφού εκείνες διοργάνωσαν το ταξίδι.
Δεν τους αποκάλυψαν το γήπεδο, τους μάζεψαν από τις παραλίες
Η ομοσπονδία όρισε πέμπτο αγώνα στις 9 Αυγούστου, στις 7:00 το πρωί, χωρίς φιλάθλους, σε γήπεδο στα νότια προάστια του Μιλάνου, χωρίς, όμως, να ανακοινωθεί ποιο είναι αυτό, ώστε να αποφευχθούν περαιτέρω περιστατικά.
Οι παίκτες της Τζένοα είχαν σταματήσει να προπονούνται μετά από όσα έγιναν στον αγώνα της 5ης Ιουλίου. Όταν οι δύο ομάδες ενημερώθηκαν για τον ορισμό πέμπτου αγώνα, οι “γκριφόνι” δεν είχαν χρόνο για να βρουν ξανά την αγωνιστική φόρμα τους, σε μία ερασιτεχνική εποχή, όπου οι ποδοσφαιριστές δεν έκαναν την πιο αθλητική ζωή.
“Το πρωτάθλημα θεωρείτο τελειωμένο μετά από το τέταρτο παιχνίδι. Όλες οι άλλες ομάδες μας έλεγαν ότι αναγνώριζαν εμάς ως πρωταθλητές Ιταλίας. Όμως στις 8 Αυγούστου δεχθήκαμε τηλεφώνημα από την ομοσπονδία, στο οποίο μας είπαν ότι την επόμενη μέρα έπρεπε να αναχωρήσουμε για άγνωστο προορισμό. Ήμασταν όλοι στις παραλίες, την ώρα που οι παίκτες της Μπολόνια έκαναν προπονήσεις”, δήλωσε μετά από χρόνια ο Ντε Πρα, ο πρώτος μεγάλος Ιταλός πορτιέρε.
Οι παίκτες της Μπολόνια όχι μόνο έκαναν προπονήσεις όλο αυτό το διάστημα, προσδοκώντας σε δικαίωση και διεξαγωγή πέμπτου αγώνα, αλλά έμαθαν νωρίτερα τον τόπο διεξαγωγής του μπαράζ, με συνέπεια να επισκεφθούν το γήπεδο για να επιθεωρήσουν τον αγωνιστικό χώρο.
“Ήξεραν από πριν ότι θα διεξαχθεί ο αγώνας και γνώριζαν και το γήπεδο. Εμάς, τους φτωχούς από το λιμάνι της Γένοβας, πρωταθλητές Ιταλίας από την περσινή σεζόν, μας αντιμετώπισαν σαν ένα τίποτα. Και υπήρξαν και μερικοί μελανοχίτωνες, αυτό είναι βέβαιο”, τόνισε για τον πέμπτο αγώνα ο Ντε Πρα.
Η Τζένοα δεν είχε καμία τύχη αγωνιστικά, μετά από όλα όσα συνέβησαν. Μάλιστα, ακόμα και την ημέρα του αγώνα αδικήθηκε σφόδρα, αφού η Μπολόνια πήρε τα μεγαλύτερα αποδυτήρια του γηπέδου και στο παιχνίδι χρησιμοποιήθηκαν οι μπάλες της Μπολόνια και όχι της ομοσπονδίας.
Η μία άλλαξε όνομα, η άλλη απέκτησε γήπεδο
Η Μπολόνια επικράτησε εύκολα με 2-0 και προκρίθηκε στον τελικό του πρωταθλήματος, όπου με συνολικό σκορ 6-0 επί της Άλμπα Ρόμα, κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Η Τζένοα όχι μόνο δεν κατέκτησε το 10ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, έχοντας μείνει στα 9 μέχρι και σήμερα, αλλά τρία χρόνια αργότερα αναγκάστηκε από το φασιστικό καθεστώς να αλλάξει το όνομά της.
Το “Genoa Cricket and Football Club” που οφείλεται στους Βρετανούς ιδρυτές και στον πρώτο προπονητή, Γουίλιαμ Γκάρμπατ, μετατράπηκε σε “Genoa 1893 Circolo del Calcio” και μόνο μετά από την απελευθέρωση, κατάφερε να πάρει πίσω την αρχική ονομασία της.
Ο Ντε Πρα, μάλιστα, ήταν ο μοναδικός παίκτης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1928 στον οποίο δεν απονεμήθηκε το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε η εθνική Ιταλίας στην Αμβέρσα, ως τιμωρία για δηλώσεις του εναντίον της ομοσπονδίας στην οποία πρόεδρος πλέον ήταν ο Αρπινάτι. Η ομοσπονδία αποκατέστησε την αδικία το 1972, απονέμοντας το μετάλλιο στον Ντε Πρα.
Ο Αρπινάτι, από την πλευρά του, ήταν αυτός που οργάνωσε την κατασκευή του γηπέδου της Μπολόνια το 1925, του σημερινού “Ρενάτο νταλ’ Άρα”, το οποίο ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ 16 μηνών. Η Μπολόνια μαζί με τη Γιουβέντους κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια, κατακτώντας ακόμα πέντε πρωταθλήματα μέχρι το 1940-1941 και ένα έβδομο συνολικά το 1963-1964, που ήταν και το τελευταίο στην ιστορία της.
Ίσως όμως το σύνολο να μειωθεί, αφού τον τελευταίο καιρό γίνονται κινήσεις ώστε το πρωτάθλημα του 1925 να απονεμηθεί στην Τζένοα. Ο σύλλογος έχει καταθέσει φάκελο στην ομοσπονδία, ενώ οι φίλαθλοι έχουν οργανώσει συλλογή υπογραφών. Μέχρι να πετύχουν τον σκοπό τους, πάντως, η Τζένοα θα έχει ακόμα μονοψήφιο αριθμό τροπαίων στη βιτρίνα της.
Διαβάστε ακόμη:
VIDEOS: Τα «χρυσά» γκολ της «αστραφτερής» Serie A
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα