Ο Πάολο Ρόσι είναι ο άνθρωπος που σαν σήμερα, στις 5 Ιουλίου 1982, έβαλε τα τρία γκολ απέναντι στη Βραζιλία και χάρισε στην Ιταλία το εφαλτήριο για να κατακτήσει τελικά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας.

Μια σπάνια συνέντευξη του θρυλικού επιθετικού στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο για λογαριασμό της εφημερίδας “SportDay” εν έτει 2005, αναδημοσιεύει το Sport-Retro.gr με την άδεια του δημοσιογράφου.

***

Είναι το επόμενο πρωινό της μεγαλύτερης ανατροπής που έγινε ποτέ σε τελικούς του UEFA Champions League. Το προηγούμενο βράδυ η Λίβερπουλ έχει επιστρέψει από τρία γκολ πίσω κόντρα σε μία απ’ τις πληρέστερες ομάδες όλων των εποχών, την Μίλαν, στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, σε μια βραδιά που θα μνημονεύεται και μετά από 50 ή 100 χρόνια.

Με τον Πάολο Ρόσι είχαμε γνωριστεί σχεδόν μία δεκαετία πίσω, στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, εκεί όπου η Ιταλία μετά από ένα κακό ξεκίνημα και ήττα από την Ιρλανδία, έφτασε να διεκδικεί τρόπαιο στα πέναλτι εναντίον της Βραζιλίας. Μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, στο “Ηoliday Ιn” στο Χόλιγουντ, και τα πρωινά πιάναμε (τι άλλο;) ποδοσφαιροκουβέντα.

Την πίστευε πολύ εκείνη την ομάδα και είχε μόνο καλά λόγια να πει για τον παίκτη που την είχε κουβαλήσει στους ώμους σε όλους τους αγώνες, αλλά η μοίρα του επεφύλασσε να μείνει περισσότερο στα κιτάπια της ιστορίας ως εκείνος που έχασε το τελευταίο πέναλτι: τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Αν και ουσιαστικά δεν ήταν εκείνο το μοιραίο πέναλτι, αφού νωρίτερα είχαν αστοχήσει ο Μασάρο και ο Μπαρέζι, ο κόσμος πιθανώς λόγω της διαφήμισης του ουίσκι, έχει τον Μπάτζιο ως μοιραίο στη μνήμη του.

Έντεκα χρόνια αργότερα, με δεδομένο πως είχαμε περάσει ένα ολόκληρο διήμερο πάλι στο ίδιο ξενοδοχείο στην Κωνσταντινούπολη, μας δόθηκε η ευκαιρία όλο το πρωινό που περιμέναμε να φύγουμε για τις πτήσεις μας, να καθίσουμε για καφέ και η συνέντευξη προέκυψε εντελώς αβίαστα – ίσως και γι’ αυτόν τον λόγο να εξελίχθηκε υπέροχα.

«Ξέρεις κάτι; Δεν δίνω συνεντεύξεις γιατί ουσιαστικά δεν με αφήνουν να φύγω από το παρελθόν…». Ήταν οι πρώτες κουβέντες, παραγγέλνοντας τους καφέδες μας. Του είπα πως στη δική μου την περίπτωση θα κάνει μία εξαίρεση και γέλασε λέγοντας πως και μόνο που δεν είμαι Ιταλός έχει κάποιο νόημα να μιλήσει.

«Όχι, θα σου πω κάτι άλλο», του τόνισα και του έδειξα μια φωτογραφία που είχα μαζί τυπωμένη από ένα τετράδιο που κρατούσα ως μαθητής Λυκείου με αποκόμματα εφημερίδων το 1978 στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αργεντινής.

«Να, κοίταξε εδώ. Θα προτιμήσεις εμένα γιατί σε είχα φωτογραφία στο σχολείο κολλημένη σε τετράδιο από τα ματς στην Αργεντινή». Τώρα γέλασε με τη καρδιά του… «Beh, allora si va», είπε και πρόσθεσε λίγη ζάχαρη στο διπλό εσπρέσο που μόλις είχε σερβιριστεί.

Λένε πως είναι καλύτερα να ξεκινήσεις με ήρεμες ερωτήσεις για να κάνεις κάποιον να λυθεί, εντούτοις προτίμησα να πάω πολύ πιο επιθετικά στην αρχή, προκειμένου να βγει κατευθείαν από τη μέση το μεγαλύτερο αγκάθι: τα στοιχήματα και το σκάνδαλο του 1980.

Απλά επέλεξα διαφορετικό τρόπο για την ερώτηση: «Τελικά τιμωρήθηκες για κάτι το οποίο δεν έκανες ή για κάτι το οποίο δεν ήξερες;»

Για όποιον δεν ξέρει τι είχε συμβεί στο πρώτο μεγάλο σκάνδαλο στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, διευκρινίζω ότι η Μίλαν και η Λάτσιο υποβιβάστηκαν, αρκετές ομάδες είχαν αφαίρεση βαθμών και περισσότεροι από 30 παίκτες τιμωρήθηκαν με διάφορες ποινές, λίγες μόλις εβδομάδες πριν αρχίσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, το οποίο διοργάνωναν οι Ιταλοί και ήταν το μεγάλο φαβορί.

Ο Ρόσι είχε τιμωρηθεί για ένα ματς της Αβελίνο με την ομάδα που έπαιζε τότε εκείνος ως δανεικός, την Περούτζια, το οποίο είχε τελειώσει ισόπαλο 2-2 και βόλευε τις δυο ομάδες, αρκεί ο ίδιος να έβρισκε δίχτυα δύο φορές για να βγει πρώτος σκόρερ, σύμφωνα με αυτούς που το είχαν στήσει.

Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει: «Δεν είχα ιδέα, το είπα και τότε στο δικαστήριο. Ένα ματς που βόλευε αυτούς να μην χάσουν και εμάς να συνεχίσω να είμαι πρώτος σκόρερ, αλλά όχι δεν το συζητούσαμε στα αποδυτήρια ή οτιδήποτε άλλο. Όταν πια έγινε το 2-2, ο αρχηγός της Αβελίνο μας ζήτησε να μην πιέζουμε, ωστόσο πιστεύω ότι θα το κάναμε έτσι κι αλλιώς».

Ήταν μία ιστορία που σημάδεψε το ιταλικό ποδόσφαιρο για χρόνια και κατέστρεψε την προετοιμασία της “σκουάντρα ατζούρα” για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Αν και διοργανώτρια, δεν κατάφερε να παίξει τελικό αφού αποκλείστηκε από το Βέλγιο και τερμάτισε 4η, χάνοντας και στο ματς της παρηγοριάς από την Τσεχοσλοβακία στα πέναλτι.

Ο Πάολο Ρόσι τιμωρήθηκε με τρία χρόνια αρχικά και μετά μειώθηκε στα δύο, μία πραγματικά πολύ μεγάλη ποινή για κάτι που δεν ήταν η αρχή και το τέλος του σκανδάλου.

«Θέλησαν με τη δική μου ποινή να δώσουν έναν μήνυμα και πιθανώς το κατάφεραν, αλλά εμένα με έβαλαν μέσα σε έναν εφιάλτη που δεν μπορούσα να βγω, είτε ήμουν ξύπνιος είτε κοιμόμουν».

Το χειρότερο είναι ότι στο ενδιάμεσο δεν είχε δικαίωμα να προπονείται με καμία ομάδα στην Ευρώπη. «Από εκεί που ήμουν ο πιο ακριβός παίκτης στον κόσμο, τώρα δεν μπορούσα καν να προπονηθώ. Έκανα ένσταση για την ποινή, η οποία μειώθηκε από τα τρία στα δύο χρόνια και μου επιτράπηκε από τον Μάρτιο του 1982 να μπαίνω στο γήπεδο, ωστόσο δεν μπορούσα να παίξω μέχρι τον Μάιο».

Η Γιουβέντους κάποτε είχε τα δικαιώματά του αλλά τα πούλησε στη Βιτσέντζα και ο Ρόσι μετατράπηκε στον πιο ακριβό ποδοσφαιριστή του πλανήτη εν έτει 1978. Το 1982, όμως, ενώ ήταν τιμωρημένος αναγκάστηκε να τον χρυσοπληρώσει προκειμένου να τον φέρει πίσω στο Τορίνο!

Η μοίρα ήταν ο μόνος αντίπαλος που λύγισε την «Grande Torino»

«Αν και τιμωρημένος συνέχιζα να απασχολώ τον Τύπο και να κοστίζω πολύ», σχολιάζει ο εμβληματικός Ιταλός επιθετικός με ένα χαμόγελο πίκρας και όχι ευχαρίστησης.

Τον ρωτάω αν φοβήθηκε πως είχε χάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ανακατεύει λίγο ακόμα τον καφέ και σαφέστατα με νοσταλγία στα μάτια: «Ναι, νομίζω πως αν δεν υπήρχε ο Έντζο Μπεαρζότ, ένας διορατικός προπονητής αλλά κυρίως καλός άνθρωπος. δεν θα πήγαινα ποτέ στην Ισπανία.

Μου τηλεφώνησε, με στήριξε και μου είπε πως αν έπαιζα έστω και λίγο καλά στα ελάχιστα παιχνίδια που προλάβαινα με τη Γιουβέντους στο τέλος της σεζόν, θα με είχε στην αποστολή. Σκόραρα εναντίον της Ουντινέζε σε μια νίκη με 5-1 στο πρώτο ματς που ξανάμπαινα σε γήπεδο. Πατούσα ξανά το χορτάρι και δεν το πίστευα! Ξέρεις, αν δεν σου στερήσουν κάτι, δεν μπορείς να καταλάβεις την αξία του», υπογραμμίζει λέγοντας μια προς μια τις λέξεις.

Ο Ιταλός τεχνικός τον έβαλε στην αποστολή και άκουσε πολλά από τον Τύπο, ο οποίος μεταξύ άλλων τον κατηγορούσε για νεποτισμό! Στα παιχνίδια του ομίλου έπαιξε βασικός, αλλά δεν σκόραρε λόγω της κούρασης από την έλλειψη, όχι μόνο αγώνων αλλά και προπονήσεων.

«Ο Μπεαρζότ σε κάθε παιχνίδι μου έλεγε να είμαι χαλαρός και ότι με στηρίζει, αλλά στο πρώτο ματς με την Αργεντινή στα νοκ-άουτ που ήταν όμιλος τότε, με έβγαλε σε ένα ματς και νικήσαμε 2-1. Τότε πίστεψα ότι στο επόμενο με τη Βραζιλία δεν θα με ξεκινούσε και θα έβαζε τον Άλτομπέλι».

Ο Ρόσι τονίζει, πάντως, ότι παρά τον διαρκή πόλεμο των media, ο Ιταλός τεχνικός είχε θωρακίσει την ομάδα και το περιβόητο silenzio stampa, δηλαδή το εμπάργκο στις δηλώσεις στον Τύπο, λειτούργησε μέσα στα αποδυτήρια πολύ θετικά.

Βραζιλία 1982: Το jogo bonito στο απόγειό του

«Μας είχαν πεισμώσει οι κριτικές και κυρίως ένα πρωτοσέλιδο που έγραφε ‘γυρίστε γρήγορα πίσω γιατί ετοιμάζουμε τις ντομάτες’ με σαφή αναφορά σε αυτό που είχε συμβεί στην εθνική, όταν την περίμεναν οι οπαδοί πετώντας σάπιες ντομάτες το 1966, μετά την ήττα από τη Βόρεια Κορέα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας», συμπληρώνει.

Τον ρωτάω τι περνούσε από το μυαλό του πριν από το ματς με τη Βραζιλία και η αντίδρασή του έχει δώσει την απάντηση προτού καν μιλήσει: «Τίποτα απολύτως. Ωστόσο θα σου πω κάτι, πες το ένστικτο, πες το όπως θες, δεν ένιωθα απλώς ήξερα θα πως θα βάλω γκολ!»

Και ήρθε εκείνη η μέρα, αυτή που του άλλαξε τη ζωή, η έκρηξη όλων των συναισθημάτων μαζί, της προσμονής, της ανακούφισης, της οργής, της λύτρωσης. Σε ένα μαγικό 90λεπτο ο ίδιος σκόραρε τρεις φορές και απέκλεισε την καλύτερη πιθανότατα Βραζιλία (του Ζίκο, του Σόκρατες, του Φαλκάο, του Έντερ και του Σερέζο) που φάνηκε σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από εκείνη του 1970.

Το τελικό 3-2 με τρία γκολ δικά του αποτέλεσε το εφαλτήριο για τη συνέχεια. «Μου ξανάδωσε πίσω τη ζωή μου. Ζούσα σε έναν διαρκή εφιάλτη, είτε κοιμόμουν είτε μόλις ξυπνούσα ένιωθα να έχω αλυσίδες στα πόδια. Είναι το ματς που τις πέταξε και έγινα ξανά κανονικός άνθρωπος», λέει και δεν μπορείς να μην συγκινηθείς. Είναι δύο άνθρωποι που συζητούν, δεν είναι συνέντευξη! Και αυτό τον έχει κάνει να μιλάει κανονικά, χαλαρά, αντιλαμβάνεσαι σε κάθε κουβέντα τι σημαίνει για εκείνον αυτός ο Ιούλιος του 1982.

Μέσα σε επτά μέρες μετατράπηκα από αποδιοπομπαίος τράγος, σε εθνικός ήρωας, όλοι ήθελαν να μου σφίξουν το χέρι. Μόνο που οι μέρες της μοναξιάς ήταν πολύ δύσκολες και μου σημάδεψαν ανεξίτηλα την καρδιά και την ψυχή, με καταλαβαίνεις;»

Ιταλία 1982: Το παραμύθι του Ρόσι που δεν είχε δράκο

Τα δύο γκολ με την Πολωνία έφεραν την Ιταλία σε έναν τελικό και πάλι έπειτα από 12 χρόνια. Και το πρώτο τέρμα στον τελικό με τη Γερμανία ήταν αυτό που άλλαξε το ματς, δίνοντάς στους “ατζούρι” την ευκαιρία σε ανοιχτούς χώρους να διαλύσουν την πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Το τελικό 3-1 όπως είχε περιγράψει παραστατικά ο Γιάννης Διακογιάννης για την τηλεόραση της ΕΡΤ εκείνο το βράδυ της 11ης Ιουλίου 1982, ήταν «ο θρίαμβος του ποδοσφαίρου, του μπρίο, της φαντασίας απέναντι στο ποδόσφαιρο των ρομπότ».

Ο ίδιος ο Ρόσι, ωστόσο, στέκεται στο ματς με τη Βραζιλία: «Αυτός ήταν ο τελικός. Η καλύτερη ομάδα ίσως που αντιμετώπισα στην καριέρα μου». Φυσιολογικά το τέλος της χρονιάς τον βρήκε να έχει πάρει το “Χρυσό Παπούτσι”, αλλά και τη “Χρυσή Μπάλα” του 1982 από ψήφους των δημοσιογράφων του “France Football” στο οποίο ανήκε ο θεσμός.

«Λένε πως κάτι τέτοια πράγματα συμβαίνουν στις ταινίες. Εμένα μου συνέβησαν μέσα σε 26 μήνες στη ζωή μου. Από τη μία στιγμή ήρωας, μετά ένοχος γιατί καταδικάστηκα για κάτι που δεν έκανα και γύρισα ώστε να γίνω πάλι ήρωας. Κάτι τέτοιες στιγμές αντί να σε ανεβάσουν μπορεί να σε διαλύσουν.

Ευτυχώς για μένα, τα πράγματα ήρθαν πολύ όμορφα. Και σήμερα απολαμβάνω το ποδόσφαιρο αλλά δεν μου λείπει. Πριν να μιλήσω με κοιτάει και λέει «Και όχι την ερώτηση σου την προλαβαίνω, δεν θα ήθελα να παίζω τώρα. Γιατί έζησα κάτι που δεν θα άλλαζα με όλα τα χρήματα του κόσμου…».