«Υοu’ll Never Walk Alone» by… Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Replay... by Χρήστος ΣωτηρακόπουλοςΔιεθνή

Χρήστος Σωτηρακόπουλος 15 Ιαν, 2018

Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος έχει μετατρέψει το «Άνφιλντ» και κάθε αγγλικό γήπεδο σε… δεύτερο σπίτι του, εξαιτίας των μεταδόσεων για το Champions League, την Premier League και όχι μόνο.

Συνεπώς είναι ο… καθ’ ύλην αρμόδιος για να αναφερθεί περιληπτικά στο «You’ll Never Walk Alone», το τραγούδι που έχει συνδεθεί με τη Λίβερπουλ, αλλά έχει μεταδοθεί σε κάθε οπαδική γωνιά της Ευρώπης.

Αυτό το θέμα αποτελεί το ορεκτικό, καθώς στο μέλλον θα υπάρξει ένα πιο… καλλιτεχνικό αφιέρωμα σχετικά με τον συγκεκριμένο ύμνο που δονεί συχνά-πυκνά τα γήπεδα της «γηραιάς ηπείρου” και όχι μόνο.

*******

«Αν το σήμα κατατεθέν της Μπαρτσελόνα είναι το «Mes Que un Club», δηλαδή το «Κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ», τότε στη Λίβερπουλ ο τρόπος με τον οποίο οι οπαδοί υποδέχονται την ομάδα είναι κάτι παραπάνω από ένα… τραγούδι!

Είναι μία ολόκληρη ψυχή. Είναι μία αληθινή ιεροτελεστία που σε υποβάλλει όταν ένα κομμάτι γραμμένο από ειρωνεία της τύχης από Αμερικανούς όπως οι τωρινοί ιδιοκτήτες, αρχίζει να ακούγεται από τα μεγάφωνα, λίγο πριν να βγουν οι ομάδες στο γήπεδο.

Είναι η στιγμή που ακόμη και οι αντίπαλοι οπαδοί χαμηλώνουν τη φωνή, μένουν με το βλέμμα καρφωμένο και απολαμβάνουν κάτι που αποτελεί μοναδική (αν και επαναλαμβανόμενη) εμπειρία. Ειδικά στις ευρωπαϊκές βραδιές…

Το «You’ll Νever Walk Alone» προέρχεται από το μιούζικαλ Καρουζέλ, τεράστια θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ τη δεκαετία του 1950 και είναι σε μουσική/στίχους των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμερσταϊν.

Το έχουν ερμηνεύσει ιερά τέρατα της μουσικής, από τον Έλβις και τον Φρανκ Σινάτρα, από την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ μέχρι τον Λουτσιάνο Παβαρότι.

Όμως παραμένει μία η φωνή που φέρνει ρίγη στο «Άνφιλντ» και είναι αυτή ενός βέρου Liverpudlian, του Τζέρι Μάρσντεν, του επικεφαλής του γκρουπ των Pacemakers, το οποίο ήταν ένα από τα πολλά που έκαναν όνομα την ίδια περίοδο με τους Beatles στις αρχές της δεκαετίας του 1960, στο Λίβερπουλ.

Τη στιγμή που αυτό το κομμάτι προετοιμάζει την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, οι τηλεσκηνοθέτες έχουν βρει τον παράδεισό τους και την ευκαιρία να δείξουν την αξία τους.

Όποιος το βλέπει από το σπίτι νοιώθει τον μυστικισμό που προκαλεί ένα τέτοιο τελετουργικό. Για όποιον τυχερό το έχει βιώσει μέσα στο «Άνφιλντ» είναι εμπειρία ζωής. Για όποιον δεν το έχει δει, σίγουρα αποτελεί έναν στόχο να βρεθεί μία φορά, εκεί στον τόπο προσκυνήματος.

Με τα χρόνια οι οπαδοί της Λίβερπουλ το μετέφεραν παντού. Ακούστηκε σε κάθε γήπεδο, σε κάθε πόλη που η κόκκινη στρατιά ταξίδεψε και κατέκτησε στο πέρασμα της.

Στην Πόλη, το 2005, αποτέλεσε ένα αληθινό Ακάθιστο Υμνο, μία πραγματική λιτανεία ως κραυγή περισσότερο απόγνωσης και λιγότερο ελπίδας, έτσι όπως ακουγόταν από τους φίλους της Λίβερπουλ.

Με την ομάδα τους πετσοκομμένη και διαλυμένη από τη Μίλαν με 3-0, η εικόνα του δευτέρου μέρους οδήγησε στην πιο απίστευτη ανατροπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Το «You’ll Never Walk Αlone» ακούγεται και στο γήπεδο της Σέλτικ, εξίσου εντυπωσιακό μέσα σε μία θάλασσα από πράσινα κασκόλ.

Το ίδιο συμβαίνει στην Ολλανδία (με τους οπαδούς του Άγιαξ να το έχουν… ξεπατικώσει από το 1966 όταν αντιμετώπισαν τη Λίβερπουλ) και στην Μπορούσια Ντόρτμουντ με τον κίτρινο τοίχο να αποτελεί μία σπουδαία εικόνα, ακόμη και στην Ιταλία από τους φίλους της Μίλαν.

Στη Σκανδιναβία, τέλος, το τραγούδι-ύμνος έχει αφομοιωθεί από οπαδούς της Μπρόντμπι, της Κοπεγχάγης, της Γκέτεμποργκ και της Ελσίνκι!

Όπως με όλα τα πρωτότυπα όμως, αυτό που συμβαίνει από τους οπαδούς της Λίβερπουλ είναι μοναδικό και δεν αντιγράφεται. Και είναι ένας από τους λόγους για να επισκεφτεί κάποιος το «Άνφιλντ», έστω και μία φορά…”.