Ο Μο Τζόνστον έγινε ο πρώτος Καθολικός που αγωνίστηκε στη Ρέιντζερς

Γιώργος Χρονόπουλος 13 Απρ, 2018

Πόσες μεταγραφές έχουν διχάσει οπαδούς ομάδων και έχουν γίνει αιτία δακρύων και οργής; Φυσικά πολλές.

Υπάρχει, όμως, ένα ντέρμπι που, συν τοις άλλοις, κουβαλά θρησκευτικές διαφορές 145 ετών και δεν επιτρέπει εύκολα μία τέτοια επιλογή.

Με αφορμή τα 55α γενέθλια του Μο Τζόνστον, το Sport-Retro.gr θυμάται την ιστορία του πρώτου Καθολικού παίκτη που φόρεσε τη φανέλα της Ρέιντζερς.

Οπαδός της Σέλτικ και γκολτζής

Ο Mόρις Τζον Γκίμπλιν Τζόνστον, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στη Γλασκόβη στις 13 Απριλίου 1963.

Λάτρευε από μικρός το ποδόσφαιρο και ως γόνος Καθολικής οικογένειας ήταν φυσικά υποστηρικτής της Σέλτικ, θαμώνας του “Πάρκχεντ” και ονειρευόταν να φορέσει τη φανέλα της.

Το ταλέντο του είχε φανεί από νωρίς και οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις με την ομάδα του Καθολικού Σχολείου της Γλασκόβης τράβηξαν τα βλέμματα των σκάουτερ, με αποτέλεσμα να κληθεί για δοκιμαστικά από την Πάτρικ Θιστλ.

Εν τέλει υπέγραψε στην ηλικία των 16 ετών το πρώτο του συμβόλαιο το 1979, στην ηλικία των 16 ετών, ενώ το 1981 ήταν πλέον έτοιμος για την πρώτη του σεζόν με ανδρική ομάδα.

Αγωνιζόταν με την ίδια ευκολία ως “δεκάρι” και ως επιθετικός, όμως οι προπονητές του προτιμούσαν να του δίνουν ρόλο σέντερ φορ, λόγω της φοβερής επαφής που έδειχνε να έχει με τα δίχτυα.

Την επόμενη διετία το απέδειξε περίτρανα, αφού σημείωσε 41 γκολ σε 85 ματς, και δικαίως προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων, όπως η Γουότφορντ που τελικά κατέβαλε το ποσό των 200.000 λιρών στην Πάτρικ Θιστλ για να τον εντάξει στο δυναμικό της.

Έφτασε στην αγγλική πόλη τον Νοέμβριο του 1983 και βρήκε τον Γκρέιαμ Τέιλορ να επιχειρεί την αποκόλληση από την προτελευταία θέση της βαθμολογίας, έπειτα από 12 αναμετρήσεις στη σεζόν.

Πρώτα στην εθνική, μετά στη Σέλτικ

Ο Τζόνστον άρχισε άμεσα να πυροβολεί κατά ριπάς και με 23 γκολ σε 38 ματς βοήθησε τις “μέλισσες” όχι μόνο να σωθούν, αλλά και να φτάσουν στον μοναδικό τελικό Κυπέλλου της ιστορίας τους, όπου ηττήθηκαν 2-0 από την πανίσχυρη τότε Έβερτον, σε ένα ματς που βρήκε δίχτυα αλλά δεν χρίστηκε σκόρερ.

Παράλληλα, ο νεαρός κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική Σκωτίας και, μάλιστα, σημείωσε το νικητήριο γκολ στο 2-1 επί της γειτονικής Ουαλίας.

Τα πάντα έδειχναν να κυλούν περίφημα για την καριέρα του, αλλά ο έρωτας δεν περνούσε και ο Μο παρέμενε φανατικός οπαδός της Σέλτικ.

Ανήμερα του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας με την Έβερτον, ο άσος της Γουότφορντ παραχώρησε δηλώσεις σε ραδιοφωνικό σταθμό της Γλασκόβης και, μεταξύ άλλων, είπε: “Αν χρειαζόταν θα περπατούσα ξυπόλυτος σε σπασμένα γυαλιά για να παίξω στη Σέλτικ”.

Την ώρα που η ομάδα του έχανε από τα “ζαχαρωτά”, οι “Καθολικοί” είχαν την ίδια μοίρα στον δικό τους τελικό Κυπέλλου με την Αμπερντίν.

Ο Τζόνστον το έμαθε στα αποδυτήρια και δήλωσε ότι η ήττα της Σέλτικ τον πόνεσε εξίσου με την ήττα της Γουότφορντ.

Η αδιαμφισβήτητη ποιότητά του, η πίστη στην ομάδα της καρδιάς του και η αποχώρηση του αρχισκόρερ Τσάρλι Νίκολας για την Άρσεναλ είχαν στρώσει το έδαφος.

Η διοίκηση της Σέλτικ πλήρωσε τελικά το ποσό των 400.000 λιρών, ρεκόρ τότε για τη Σκωτία, και τον έφερε στο “Πάρκχεντ” το καλοκαίρι του 1984.

Μαζί με τον Μπράιαν Μακ Κλερ συνέθεσαν ένα εκρηκτικό επιθετικό δίδυμο, το οποίο προκαλούσε τρόμο στις αντίπαλες άμυνες.

Την πρώτη του σεζόν κατέκτησε το Κύπελλο και την επόμενη χρονιά το πρωτάθλημα, σε μία δραματική τελευταία αγωνιστική, όπου η Σέλτικ χρειαζόταν νίκη με 5 γκολ διαφορά επί της Σεντ Μίρεν και ήττα της Χαρτς από την αδιάφορη Νταντί.

Ο Άλμπερτ Κιντ, σέντερ φορ της Νταντί, έβαλε δυο γκολ και έριξε τις “καρδιές” στο καναβάτσο, την ώρα που ο Μο Τζόνστον σημείωνε άλλο ένα στον θρίαμβο-τίτλου με 5-0 επί της Σεντ Μίρεν!

Το γκολ αυτό θεωρείται ένα από τα κορυφαία μέχρι σήμερα στην ιστορία της Σέλτικ, οι οπαδοί της οποίας τον αγάπησαν περισσότερο και του έδωσαν το παρατσούκλι “Σούπερ Μο”.

Δεν ήταν, όμως, όλα ρόδινα… Ο Τζόνστον σκόραρε με αμείωτους ρυθμούς, αλλά τα πειθαρχικά παραπτώματα ήταν αντιστοίχως πολλά μέσα κι έξω από το γήπεδο.

Συνεπώς, η θέση στο αρχικό σχήμα χάθηκε, ενώ ο Άλεξ Φέργκιουσον δεν τον συμπεριέλαβε στην αποστολή της Σκωτίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, καθώς “συνελήφθη” με αλκοόλ και γυναίκες στο δωμάτιό του, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας.

Το γκολ με τη Σεντ Μίρεν

“Δεν θα μπορούσα να παίξω για άλλη ομάδα”

Η σεζόν 1986-87 βρήκε τη Ρέιντζερς να ξοδεύει τεράστια ποσά για μεταγραφές και να κατακτά εν τέλει το πρωτάθλημα με 6 βαθμούς διαφορά από τη Σέλτικ.

Η διοίκηση σκασμένη με τα συνεχή παραπτώματα του Τζόνστον, ο οποίος παραπέμφθηκε δύο φορές σε δίκη με κατηγορίες που αφορούσαν τη χρήση ναρκωτικών, τον άφησε ελεύθερο.

Ο παίκτης, από την πλευρά του, δήλωσε ότι ο θρησκευτικός φανατισμός από πλευράς Ρέιντζερς και η διείσδυση του Τύπου στην προσωπική του ζωή ήταν οι κύριοι λόγοι που ήθελε να φύγει από τη Γλασκόβη.

Οι οπαδοί ήταν έξαλλοι καθώς έχαναν τον ήρωά τους και αντιλαμβάνονταν την κίνηση ως πέταγμα λευκής πετσέτας απέναντι στη μισητή Ρέιντζερς, ωστόσο πλέον ήταν αργά.

Με παρακαταθήκη 52 γκολ σε 99 ματς, ο Τζόνστον πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς για δεύτερη φορά και υπέγραψε στη γαλλική Ναντ, όπου κατά τη διετή παρουσία του σημείωσε 22 γκολ σε 66 αναμετρήσεις.

Εντός γηπέδου όλα κυλούσαν καλά, ωστόσο ο ίδιος δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής της χώρας και σε ένα “πηγαδάκι” με τον πρώην συμπαίκτη του Ρόι Έιτκεν εκμυστηρεύθηκε ότι θέλει να επιστρέψει στη Σέλτικ.

Ο Έιτκεν ενημέρωσε τον προπονητή Μπιλ Μακ Νιλ, τον Απρίλιο του 1989 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις και λίγο αργότερα οι ιθύνοντες των “Καθολικών” κατέβαλαν προκαταβολή 400.000 λιρών στη Ναντ για τη μεταγραφή, η οποία αποτέλεσε νέο ρεκόρ με συνολικό κόστος 1.200.000 λίρες.

Η ανακοίνωση την επικείμενης επιστροφής έγινε με κάθε επισημότητα στις 12 Μαΐου 1989, όταν ο Μο Τζόνστον εμφανίστηκε με φανέλα της αγαπημένης του ομάδας και δήλωσε: “Δεν θα μπορούσα να παίξω για άλλη ομάδα στη Βρετανία πέρα από τη Σέλτικ”.

Ταξίδεψε, μάλιστα, στο Σεντ Μίρεν για το τελευταίο ματς της σεζόν, όπου αποθεώθηκε από μελλοντικούς συμπαίκτες και οπαδούς με την ιαχή “Σούπερ Μο”.

Τελικώς… Ρέιντζερς!

Το επόμενο πρωινό ο Τζόνστον δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο για την πρώτη του προπόνηση, κανείς δεν μπορούσε να τον βρει πουθενά και οι φήμες ότι η Σέλτικ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη συμφωνία λόγω αδυναμίας καταβολής του φόρου για τη μεταγραφή ήταν δικαιολογημένες.

Οι οπαδοί ξεσηκώθηκαν και επιτέθηκαν στη διοίκηση με χαρακτηρισμούς όπως “ανίκανοι κλέφτες”, αλλά στην πραγματικότητα είχε συμβεί κάτι πολύ χειρότερο.

Ο Τζόνστον δεν είχε υπογράψει ποτέ συμβόλαιο με την ομάδα παρά ένα προσύμφωνο, ενώ είχε δώσει και τον λόγο του ότι δεν θα πάει τίποτα στραβά με τη συμφωνία.

Η Σέλτικ, βέβαια, είχε καταβάλει 400.000 λίρες στη Ναντ, αλλά η μεταγραφή δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, καθώς σύμφωνα με τον φανατικό οπαδό της Ρέιντζερς και μάνατζερ Μπιλ Μακ Μέρντο τα δικαιώματα του παίκτη κατείχε μία εταιρεία που συμμετείχε και ο ίδιος.

Όπως είπε ο ατζέντης του κάποια χρόνια μετά: “Δεν μπορούσα καν να πλησιάσω στο ‘Παρκχεντ’ εκείνη την εποχή. Όταν έμαθα ότι ο Μο μιλούσε για τη μεταγραφή του με τη Σέλτικ τον ενημέρωσαν ότι δεν μπορεί να υπογράψει μαζί τους και του έδωσα ένα γράμμα που εξηγούσε την κατάσταση για να το παραδώσει στον Μπιλ Μακ Νιλ.

Μόνο αν πλησίαζαν εμένα θα μπορούσε να ολοκληρωθεί η μεταγραφή και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελαν να κάνουν και δεν το έκαναν τελικά ποτέ”.

Η κατάσταση, πλέον, είχε πάρει περίεργη τροπή, καθώς την ώρα που οι οπαδοί της Σέλτικ ζητούσαν επίμονα την επιστροφή του “Σούπερ Μο” που πριν από λίγο φαινόταν δεδομένη, ο ατζέντης του παίκτη του πρότεινε να συναντηθεί με τον Γκρέιαμ Σούνες, προπονητή τότε της Ρέιντζερς!

Ο Τζόνστον πήγε στο ραντεβού με τον άλλοτε θρύλο της Λίβερπουλ, πείστηκε πιο γρήγορα απ’ όσο θα πίστευε κανείς και υπέγραψε συμβόλαιο με τους “Διαμαρτυρόμενους”.

Επιθέσεις σε σκυλιά που λέγονταν Μο!

Εν τω μεταξύ, η Σέλτικ είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να διεκδικήσει τον παίκτη εφόσον είχε την υπογραφή του, αλλά δεν κατάφερε να βρει τα απαιτούμενα χρήματα για να ολοκληρώσει την μεταγραφή, αποσύρθηκε από την υπόθεση και άφησε ελεύθερο το πεδίο στη Ρέιντζερς.

Στις 10 Ιουλίου του 1989 ο Μο Τζόνστον έσπασε μία παράδοση 116 ετών, αφού έγινε ο πρώτος Ρωμαιοκαθολικός που φορούσε τη φανέλα των “Διαμαρτυρόμενων” και ο δεύτερος ποδοσφαιριστής της μεταπολεμικής περιόδου που το τολμούσε μετά τον Άλφι Κον (εκείνος είχε κάνει το αντίθετο δρομολόγιο στα 70s’).

Τις επόμενες ημέρες οι οπαδοί της Σέλτικ ωρύονταν στα ραδιόφωνα, τον αποκαλούσαν “Ιούδα” και ζητούσαν να αφαιρεθεί το όνομά του από τα βιβλία ιστορίας της ομάδας.

Δυστυχώς οι πιο θερμόαιμοι εξ αυτών δεν έμειναν μόνο στα λόγια, αφού επιτέθηκαν στο πατρικό του στη Γλασκόβη και έκαψαν το αυτοκίνητο του πατέρα του.

Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, καθώς υπήρξαν αναφορές ακόμα και για επιθέσεις σε σκυλιά ή σε pub που έφεραν το όνομα Mo!

Ο προπονητής Μπιλ Μακ Νιλ έλεγε πως δεν θα τον συγχωρέσει ποτέ, ενώ ο αρχηγός της ομάδας και φίλος του Τόμι Μπερνς δήλωνε σοκαρισμένος.

Oι οπαδοί της Ρέιντζερς, από την πλευρά τους, δεν μπορούσαν δεχθούν με τίποτα, όχι μόνο το “πράσινο” παρελθόν και τις δηλώσεις του πριν από χρόνια, αλλά και το γεγονός ότι έσπαγε μία μακρά παράδοση θρησκευτικής “καθαρότητας” που ήθελε μέχρι και τους υπαλλήλους στα γραφεία να είναι προτεστάντες και να προσκομίζουν έγγραφα που αποδείκνυαν τα θρησκευτικά πιστεύω της οικογενείας τους.

Συν τοις άλλοις υπήρχε το περιστατικό στο “Old Firm” στον τελικό του League Cup το 1986, όταν ο Τζόνστον αποβλήθηκε επειδή χτύπησε με κουτουλιά έναν αντίπαλο και πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια γύρισε στους οπαδούς της Ρέιντζερς για να κάνει επιδεικτικά τον σταυρό του, γεγονός που φυσικά δεν είχε ξεχαστεί.

“Ανέκαθεν θαύμαζα τη Ρέιντζερς!”

Ο Γκρέιαμ Σούνες εμφανίστηκε χαρούμενος για τη μεταγραφή, η οποία “προσδίδει ποιότητα”, όπως είπε χαρακτηριστικά, ενώ δήλωσε πως “αν και σκοπός δεν ήταν να πληγωθεί η Σέλτικ, αυτό έγινε και με το παραπάνω”.

Ο πρόεδρος Ντέιβιντ Μάρεϊ υποστήριξε πως η απόφαση ήταν καθαρά ποδοσφαιρική, καθώς ο Τζόνστον ήταν ο καλύτερος Σκωτσέζος παίκτης, δεν είχε συμβόλαιο και προσέθεσε ότι “αυτή η κίνηση αφαιρεί μια και καλή την ταμπέλα των στενόμυαλων από τη Ρέιντζερς”.

Την ίδια στιγμή ο μεγαλύτερος σύνδεσμος οπαδών της ομάδας ανακοίνωνε πως παύει να λειτουργεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας, με τον πρόεδρο Ντέβιντ Μίλερ να δηλώνει στη “The Herrald”: “Είναι η πιο μαύρη μέρα στην ιστορία της Ρέιντζερς. Ένας Ρωμαιοκαθολικός στο ‘Αιμπροξ’. Ντροπή!”

Κατά την παρουσίασή του, ο Μο Τζόνστον δήλωνε ενθουσιασμένος με τη νέα προοπτική στην καριέρα του και επεσήμανε ότι ανέκαθεν θαύμαζε τους “Διαμαρτυρόμενους”, τη στιγμή που οι οπαδοί έκαναν διαδήλωση έξω από το “Άιμπροξ” και κάποιοι εξ αυτών έκαιγαν τα κασκόλ και τα εισιτήρια διαρκείας τους.

Οι συμπαίκτες του και οι υπάλληλοι της ομάδας τον υποδέχθηκαν μουδιασμένα, ενώ κάποιοι άλλοι όπως ο φροντιστής αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν ακόμη και με τα βασικά, όπως π.χ. να του δώσουν τη φανέλα του ή τη φόρμα προπόνησης.

Ο Τζόνστον ήξερε, πλέον, ότι έπρεπε να βρει συμμάχους αν ήθελε να επιβιώσει στο “Άιμπροξ” και αυτό θα γινόταν μόνο με το σκοράρισμα.

Πράγματι το έκανε και, μάλιστα, ένα από τα γκολ που του έδωσε μερικούς πόντους ήταν αυτό απέναντι στη Σέλτικ στο 90ό λεπτό ενός ντέρμπι εκείνης τη σεζόν.

Σε μία προσπάθεια, όμως, να κερδίσει περισσότερο τους οπαδούς της νέας του ομάδας ξεπέρασε τα όρια, αφού πανηγύρισε μπροστά στους “Καθολικούς”, έφτυσε το σήμα τους και δέχθηκε βροχή αντικειμένων.

Στο τέλος της χρονιάς πανηγύρισε το πρωτάθλημα και η κάμερα τον “συνέλαβε” να τραγουδά συνθήματα των “Διαμαρτυρόμενων” που αφορούσαν συγκρούσεις με τους “Καθολικούς”.

Οι απειλές για τη ζωή του έγιναν πιο έντονες από ποτέ, η Ρέιντζερς διπλασίασε τη φρουρά στο σπίτι του, του απαγόρευσε τις νυχτερινές εξόδους και τον συμβούλευσε να μην παραστεί ούτε στη βράβευσή του ως καλύτερος παίκτης της χρονιάς.

Η επόμενη χρονιά κύλησε επίσης δύσκολα και, πλέον, παρά το γεγονός ότι κατέκτησε ακόμη ένα πρωτάθλημα, ο Τζόνστον ήθελε να φύγει από τη Γλασκόβη, διότι φοβόταν για τη ζωή των παιδιών του.

Το καλοκαίρι του 1991 έφυγε από τη Ρέιντζερς μετά από 31 γκολ σε 76 ματς και μετακόμισε στην Έβερτον έναντι 1.500.000 λιρών, αλλά πλέον η ταλαιπωρία που είχε υποστεί άρχισε να εμφανίζεται και αγωνιστικά.

Σε δύο χρόνια κατέγραψε 34 συμμετοχές (10 γκολ), ενώ το 1993 επέστρεψε στη Σκωτία για λογαριασμό της Χαρτς και κατόπιν της Φόλκερκ, προτού αποφασίσει να πάρει οριστικά τον δρόμο της ξενιτιάς, αφού το μίσος προς το πρόσωπό του εκδηλώθηκε αμείωτο από όλες τις πλευρές και με ποικίλους τρόπους.

Κατέφυγε το 1996 στις ΗΠΑ όπου φόρεσε τη φανέλα των Κάνσας Σίτι Γουίζαρντς, με τους οποίους σε 5 χρόνια κατέκτησε ένα κύπελλο και σημείωσε 31 γκολ σε 149 συμμετοχές, ώσπου το 2001 αποσύρθηκε από τη δράση με συνολικά 221 γκολ σε 623 αναμετρήσεις.

Έκτοτε παρέμεινε σε… ασφαλές έδαφος, δηλαδή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με τη σύζυγο και τα τρία τους παιδιά, ενώ ασχολήθηκε με την προπονητική.

Επί σειρά ετών δεν ήθελε να πει το παραμικρό για τη φοβερή ιστορία του 1989, αλλά όταν τον Απρίλιο του 2016 βρέθηκε στη Γλασκόβη μετά από πολλά χρόνια ως σχολιαστής του “Sky Sports” για τον ημιτελικό του League Cup, ο Τζόνστον παραδέχθηκε ότι μετάνιωσε με την τότε απόφασή του επειδή πλήγωσε’ τον αρχηγό της ομάδας και φίλο του Τόμι Μπερνς.

Ωστόσο, ο “Ιούδας” προσέθεσε κυνικά ότι “η Σέλτικ δεν είχε τα χρήματα να με αποκτήσει, οπότε το θέμα ήταν λήξαν”, αποκάλυψε ότι ο ένας γιος του υποστηρίζει τους μεν και ο άλλος τους δε.

Παράλληλα, είπε πως αγαπά περισσότερο τη Σέλτικ, αλλά ότι πλέον δεν τον νοιάζει ποιος επικρατεί στο “Old Firm” και πως απλά θέλει να περπατήσει ξανά χωρίς να φοβάται στην πόλη που μεγάλωσε.

Η ειρωνεία της όλης υπόθεσης ήταν ότι η παρουσία του στη Γλασκόβη συνέπεσε με την επέτειο των 30 χρόνων από το μοναδικό του πρωτάθλημα με τη Σέλτικ.

Ο ίδιος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και το είχε χαρακτηρίσει ως την καλύτερη στιγμή της καριέρας του, αλλά στην τελετή που θα γινόταν δεν ήταν φυσικά καλεσμένος.

Αντίθετα, καλεσμένος και μάλιστα επίτιμος ήταν ο Άλμπερτ Κιντ, ο οποίος δεν φόρεσε ποτέ τη φανέλα της Σέλτικ, αλλά ήταν ο σκόρερ της Νταντί σε εκείνο το ματς με τη Χαρτς!

Στις 17 Μαΐου, πάντως, βραβεύεται από το MLS για την προσφορά του στο αμερικανικό ποδόσφαιρο με την εισαγωγή στο Hall of Fame.

Στη δεύτερη πατρίδα του, εκτός από ασφαλής, ο Τζόνστον μπορεί να αισθάνεται ότι αναγνωρίζεται η αξία του, ασχέτως αν η ιστορία του 1989 δεν θα ξεχαστεί ποτέ…