To 1975 η Νάπολι συμπλήρωνε μια δεκαετία στη Serie A, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι εκείνη τη χρονιά άγγιξε το πρώτο σκουντέτο της ιστορίας της.

Οι «παρτενοπέι» υπέστησαν τις λιγότερες ήττες (3 έναντι 5 της πρωταθλήτριας Γιουβέντους) και είχαν την καλύτερη επίθεση (50-49 γκολ αντίστοιχα), ωστόσο αυτά δεν έφταναν.

Μέχρι τότε από πλευράς τίτλων καμάρωναν για το Coppa Italia του 1962 (2-1 στον τελικό τη ΣΠΑΛ), ήταν όμως προφανές ότι η ομάδα είχε ανοδική πορεία.

Ήδη από τις 18 Ιανουαρίου 1969 ο επιχειρηματίας και πολιτικός μηχανικός Κοράντο Φερλαΐνο είχε εκλεγεί πρόεδρος της Νάπολι και με ένα διάλειμμα για τη σεζόν 1971-72 που ανέλαβε ο Έτορε Σάκι συνέχισε να ηγείται ο ίδιος από το συγκεκριμένο αξίωμα.

Το 1975, τη χρονιά δηλαδή που η ομάδα άγγιξε το σκουντέτο, ο θείος του Φραντσέσκο Φερλαΐνο έπεσε νεκρός από τα πυρά της μαφιόζικης ομάδας Ντραγκέτα.

Ο Κοράντο Φερλαΐνο, κατά τ’ άλλα λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, οδήγησε τη Νάπολι στις πιο ένδοξες στιγμές της ιστορίας της.

Γεννήθηκε σαν σήμερα (18 Μαΐου) το 1931, εξ ου και το σχετικό αφιέρωμα.

Centro Paradiso

Το Σοκάβο είναι συνοικία στα δυτικά της Νάπολης με πληθυσμό κοντά στους 50.000 κατοίκους, όπου από τον 4ο ή 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι το 326 π.Χ. ανήκε στους Έλληνες.

Στα ιταλικά σημαίνει «κάτω από το λατομείο», ένα όνομα που δόθηκε πριν από τον 11ο αιώνα, όταν βρέθηκαν τα πρώτα αποδεικτικά στοιχεία τα οποία μαρτυρούσαν την ύπαρξη πολυάριθμων λατομείων που είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους.

Το κακό ντεμπούτο του Ντιέγκο Μαραντόνα σε ηλικία 15 ετών και 355 ημερών

Εκτός από γενέτειρα των αδερφών Φάμπιο και Πάολο Καναβάρο, το Σοκάβο συνδέθηκε με το ποδόσφαιρο για έναν ακόμη σημαντικό λόγο.

Το 1975, τη χρονιά δηλαδή που καταγράφηκαν τα προαναφερθέντα σημαντικά γεγονότα, ο πρόεδρος Φερλαΐνο εγκαινίασε το πρώτο προπονητικό κέντρο της Νάπολι.

Ονομάστηκε Centro Paradiso, επειδή βρισκόταν στην οδό Vicinale Paradiso 70 του Σοκάβο, έναν ανηφορικό δρόμο της περιοχής.

Έκτοτε, δεκάδες γνωστές ή ανέκδοτες ιστορίες έμελλε να συνδυαστούν με το προπονητικό κέντρο, το οποίο πάντως δεν παρέπεμπε σε… παράδεισο, όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

Στα αριστερά της εισόδου υπήρχε η αίθουσα Τύπου και δίπλα τα αποδυτήρια, ενώ μπροστά από το γηπεδάκι μία μικρή εξέδρα και πιο κοντά στο πάρκινγκ τα γραφεία της ομάδας.

Σε ένα κτίριο παραπέρα δημιουργήθηκαν ξενώνες, όπου μετά τον φονικό σεισμό του 1980 (σ.σ. άφησε πίσω του περίπου 2.500 νεκρούς, τουλάχιστον 7.700 τραυματίες και 250.000 άστεγους), αποτέλεσαν μόνιμη κατοικία για αρκετούς παίκτες.

Όταν ο Μαραντόνα έμπλεκε με ναρκωτικά και στερούσε βέβαιο τίτλο της Νάπολι για το στοίχημα της Καμόρα

 

«Θύμιζε Β’… Αργεντινής»

Ο μεγαλύτερος θρύλος του Centro Paradiso και, κατ’ επέκταση, της Νάπολι ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, κάτοικος της περιοχής από το καλοκαίρι του 1984.

Στην αυτοβιογραφία του ο «Πίμπε ντ’ Όρο» είχε αναφέρει για το προπονητικό κέντρο: «Θύμιζε περισσότερο ομάδας β’ κατηγορίας της Αργεντινής παρά ευρωπαϊκού συλλόγου α’ κατηγορίας.

Μου θύμιζε το σπίτι μου στο Βίλα Φιορίτο. Οι τοίχοι στα αποδυτήρια κατέρρεαν, υπήρχε μια στέγη που μόνο τέσσερα αυτοκίνητα χωρούσαν να παρκάρουν, ενώ ο αγωνιστικός χώρος ήταν τόσο σκληρός που κατέστρεφες τους τένοντες.

Αυτό που λέω πάντα είναι ότι ο Σαλβατόρε Καρμάντο, ο μασέρ, ο φυσιοθεραπευτής και όλα τα υπόλοιπα, αξίζει το 50% της αναγνώρισης για κάθε τίτλο που κερδίσαμε».

Η θλιβερή ιστορία πίσω από τη σύλληψη του Ντιέγκο Μαραντόνα για ναρκωτικά

Ο Μαραντόνα έκανε λόγο για ένα κακοστημένο και ελλιπέστατο προπονητικό κέντρο, ωστόσο αυτό είχε ταυτιστεί με την πιο «χρυσή» εποχή της Νάπολι.

Αρκετά χρόνια αργότερα ο θρυλικός Αργεντινός άσος έμελλε να σχολιάσει την κατάσταση που είχε περιέλθει το Centro Paradiso. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν κακοστημένο και ελλιπέστατο, αλλά πλήρως εγκαταλειμμένο.

 

«Prima Maradona poi…»

To 2004 η Νάπολι χρεοκόπησε και κατέληξε στη γ’ κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, ενώ η διοίκηση πέρασε στα χέρια του Αουρέλιο ντε Λαουρέντις.

Νωρίτερα, συγκεκριμένα το 2000 το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών των «παρτενοπέι» είχε περάσει στον επιχειρηματία Τζιόρτζιο Κορμπέλι (πρόεδρος τη διετία 2000-2002, τον διαδέχθηκε ο Σαλβατόρε Νάλντι από τον Ιούνιο του 2002 μέχρι τον Αύγουστο του 2004).

Από το 2004 το προπονητικό κέντρο εγκαταλείφθηκε, καθώς ο Ντε Λαουρέντις δεν το απέκτησε και έκτοτε ουδείς μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα σε ποιον ανήκει.

Η μέρα που ο Ντιέγκο Μαραντόνα επέστρεψε στα γήπεδα

Όταν ο σύλλογος χρεοκόπησε και σταμάτησε να πληρώνει τις δόσεις του δανείου, το Centro Paradiso κατέληξε στην κατοχή των τραπεζών.

Η εταιρεία προσπάθησε να το εξαγοράσει με 2.000.000.000 λιρέτες, έπειτα προστέθηκε στο πακέτο της μεταβίβασης των μετοχών από τον Φερλαΐνο στον Κορμπέλι, ανατιμήθηκε στα 8.000.000.000 λιρέτες, κατέληξε ξανά σε δύο τράπεζες και μισθώθηκε στην «Diciassettezerosette», μια εταιρεία του ομίλου Κορμπέλι.

«Πρώτα Μαραντόνα, μετά εγκατάλειψη. Ξανανοίγουμε το διάσημο Paradiso» έγραφε χαρακτηριστικά ένα πανό που είχε κρεμαστεί στο προπονητικό κέντρο.

Αναρτήθηκε τον Μάιο του 2016, όταν μια επιτροπή πολιτών της περιοχής προσπάθησε να αναζητήσει πληροφορίες και να βρει λύσεις για το ζήτημα.

 

«Αφρός στο παπούτσι…»

Τον Απρίλιο του 2018 ο Κορμπέλι ρωτήθηκε σε ποιον ανήκει το προπονητικό κέντρο και η απάντησή του ήταν: «Θα πρέπει να ρωτήσω τους δικηγόρους μου».

Λίγες ημέρες αργότερα, ο Μαραντόνα προέβη σε μία μακροσκελή σχετική ανάρτηση στη σελίδα του στο Facebook.

«Θα ήθελα να μεταφέρω σωστά όσα γνωρίζω για το προπονητικό κέντρο της Νάπολι στο Σοκάβο. Η Ίντερ και η Μίλαν είχαν συνθετικό χλοοτάπητα για προπόνηση σε βροχή και χιόνι, ενώ εμείς χρησιμοποιούσαμε πάντα τον ίδιο χλοοτάπητα, το οποίο επί της ουσίας ήταν τσιμέντο.

Ζητούσαμε από την Puma τα πιο «ενισχυμένα» παπούτσια που διέθετε, προκειμένου να μην καταστραφεί ο αχίλλειος τένοντας εμένα και των συμπαικτών του. Συνήθιζα να βάζω αφρό κάτω από το πίσω μέρος του παπουτσιού.

Aκόμη κι όταν ζήτησα από τον Φερλαΐνο να κατασκευάσει ένα κλειστό γυμναστήριο, μου απάντησε «όχι» διότι ήταν πολύ ακριβό. Το γυμναστήριο στο Μιλάνο ήταν τεράστιο και είχε θερμαινόμενη πισίνα. Εμείς, αντίθετα, είχαμε ένα υδρομασάζ που λειτουργούσε περιστασιακά.

Επομένως, όταν βλέπετε τον Φερλαΐνο, μην τον αφήνετε σε ησυχία, επειδή έδιωξε το χαμόγελο από τη Νάπολι. Γιατί τότε ένα γυμναστήριο θα μπορούσε να φτιαχτεί σχεδόν δωρεάν από τα διαφημιστικά έσοδα που θα προέκυπταν. Αλλά δεν ήθελε να το κάνει.

Γι’ αυτό θυμώνω όταν η Νάπολι χάνει, διότι θα μπορούσε να πετύχει ακόμη περισσότερα. Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα καθίσω κάτω και θα μιλήσω με τον τωρινό πρόεδρο Ντε Λαουρέντις».

***

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Centro Paradiso που ο Μαραντόνα έκανε τα περίφημα κόλπα με το μπουκάλι του νερού ή το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ, δεν θυμίζει πια Παράδεισο αλλά Κόλαση.

Εικόνες εγκατάλειψης και διάλυσης. Και ανάμεσά τους ένα μήνυμα που γράφει: «Εδώ κάποτε έκανε προπονήσεις ένας πρωταθλητής που ονομαζόταν Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα».