Κυριακή 1 Οκτωβρίου 1995 και ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι βοηθάει τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό του Ρότσα ν’ αποδράσει από τον Πύργο, νικώντας 1-0 τον Πανηλειακό των Γιαννακόπουλου και Τζόρτζεβιτς.
Παρόλα αυτά όλος ο «πράσινος» οργανισμός ασχολείται με την πρώτη εμφάνιση του Ντομινίκ Γουίλκινς στην ελληνική Α1.
Το Sport-Retro.gr βουτάει στο παρελθόν και θυμίζει όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη βροχερή Κυριακή στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Πανιώνιο.
***
Οκτώβρης ο μήνας της σποράς. Της σποράς που θα καρπωνόταν ο Παναθηναϊκός έξι μήνες, τον Απρίλη του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» του Παρισιού.
Ο Ντομινίκ Γουίλκινς ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης του «τριφυλλιού» στο Final-4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, πρώτο στον ημιτελικό της Μεγ. Τρίτης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κατόπιν στον επεισοδιακό τελικό της Μεγ. Πέμπτης με την Μπαρτσελόνα, και τα 7 εκατομμύρια δολάρια που είχε ξοδέψει η οικογένεια Γιαννακόπουλου για να τον φέρει στην Αθήνα είχαν πιάσει τόπο.
Τόσο είχε εκστασιαστεί ο Παύλος της οικογένειας που στο δελτίο του ΑΝΤ1, ανακοινώνοντας τη συμφωνία καληνύχτησε ευχόμενος «χρόνια πολλά» στους τηλεθεατές.
Ο Ντομινίκ Γουίλκινς κατέγραψε 2 εκπληκτικές επιδόσεις την ίδια ημερομηνία εντός τριετίας!
Όχι… Ζορμπάς, αλλά μπλακ άουτ
Ο θρίαμβος του επί γαλλικού εδάφους ήταν η κορύφωση, πριν από την πτώση, την πρόσκρουση στο ελληνικό έδαφος, και την απώλεια του εγχώριου τίτλου μ’ εκείνο το ιστορικό 73-38 στον πέμπτο τελικό του ΣΕΦ χωρίς τον Αμερικανό σούπερ σταρ παρόντα.
Η εγχώρια αρχή είχε γίνει την 1η Οκτωβρίου του 1995. Κυριακή απόγευμα. Στο κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον πάντα υπολογίσιμο Πανιώνιο του Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Στο κλειστό που τον είχε ξεναγήσει ο Παύλος Γιαννακόπουλος κατακαλόκαιρο, εν μέσω Eurobasket, πολύ πριν αποδεχθεί την πρόταση, στο κλειστό που τον είχαν υποδεχθεί σχεδόν 15.000 για να τον καλωσορίσουν και να τον δουν στην προπόνηση.
Στο ελληνικό ντεμπούτο του ο κόσμος δεν ήταν αντίστοιχα πολύς, λιγότεροι από 10.000 πήγαν, αφού ο καιρός στην Αττική ήταν αντίστοιχα κακός με τον εφετινό (ισχυρές καταιγίδες), με αποτέλεσμα να έχουν προκληθεί προβλήματα στην ηλεκτροδότηση και οι διακοπές ρεύματος να είναι συχνές.
Άλλαξε νούμερο, έχασε… δύναμη
Ο Ντομινίκ Γουίλκινς, το δικό του «23» του οποίου είχε γίνει αναγκαστικά «12» δεδομένης της ευρωπαϊκής αρίθμησης στις φανέλες, δεν ήταν ακριβώς «human highlight film», το προσωνύμιο που τον συνόδευε από τα χρόνια που διεκδικούσε κόντρα στον Μάικλ Τζόρνταν τον τίτλο του καλύτερου dunker στο διαγωνισμό καρφωμάτων του All Star, τον τίτλο του πιο θεαματικού παίκτη ενός πρωταθλήματος γεμάτου από λαμπερά αστέρια.
Ο Γουίλκινς, είτε υπερόπτης στο παρκέ (κόντρα στον απλό και προσιτό χαρακτήρα του εκτός παρκέ) είτε «σφιγμένος» ακόμη είτε αδύναμος να ενταχθεί μεμιάς σ’ ένα σύνολο που έμαθε στην προετοιμασία να παίζει διαφορετικό μπάσκετ, ένα μπάσκετ που είχε την υπογραφή του Μπόζα Μάλκοβιτς, απέτυχε να εντυπωσιάσει.
Όπως δεν είχε εντυπωσιάσει στο ευρωπαϊκό ντεμπούτο του με τη Ζαλγκίρις στο Κάουνας λίγες μέρες πριν μετρώντας μόλις 9 πόντους με 2/12 σουτ στο νικηφόρο 59-56. Ζοριζόταν στο «πέντε εναντίον πέντε», αλλιώς είχε μάθει στους Χοκς, διαφορετικά έπαιζε στους Σέλτικς.
Άργησε να βρει στόχο
Οι επιλογές του εκτός πλάνου και «σκοτωμένες», τα ποσοστά ευστοχίας κάπως χαμηλά, αφού είχε εγκλωβιστεί στο σφιχτό «μαν του μαν» του Κικίλια ως επί το πλείστον, η συνεισφορά του στο εύθραυστο 92-86 του Παναθηναϊκού μικρότερη του αναμενομένου.
Χαρακτηριστικό είναι πως ευστόχησε για πρώτη φορά στα 3:46 πριν από τη λήξη του πρώτου μισού – για δεκάλεπτα μην ψάξεις δεν υπήρχαν τότε.
Αντιθέτως ο Νίκος Οικονόμου, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Κώστας Παταβούκας (με 4/4 τρίποντα) είχαν κάνει τη διαφορά απέναντι σ’ έναν Πανιώνιο που αντιστάθηκε σθεναρά, ακόμη κι αν έπαιζε χωρίς τον πρώην πράσινο «πράσινο» Ζάρκο Πάσπαλι λόγω τραυματισμού.
Η ομάδα του «Ντούντα» μάλιστα είχε προηγηθεί 79-78 χάρη σε καλάθι του Μπάιρον Ντίνκινς και είχε για κορυφαίο τον Γιώργο Καράγκουτη, προτού εκφραστούν παράπονα για τη διαιτησία των Νίκου Πιτσίλκα και Θοδωρή Βιδάλη.
Η ατάκα του Μπόζα
Τον Μάλκοβιτς δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα, τον έβλεπε σαν άλλο ένα παίκτη της ομάδας, ένα γωνιακό κομμάτι του παζλ που συμπλήρωνε τα υπόλοιπα, αλλά τον δικαιολογούσε. Προφανώς και ήξερε ποιον παίκτη είχαν χρυσοπληρώσει τ’ αφεντικά του. Αλίμονο αν αγνοούσε την πορεία του Γουίλκινς, απλώς φρόντιζε να μην τον ξεχωρίζει.
Τον ενδιέφερε το σύνολο, η δουλειά, η συνολική απόδοση και στο φινάλε η νίκη. Πώς και με ποιον ήταν δευτερευούσης σημασίας. Ενδεικτική των σκέψεών του η ατάκα μετά το τέλος του αγώνα πως «είμαι βέβαιος ότι ο Γουίλκινς θα σουτάρει πιο πολύ, το πρωτάθλημα όμως το κερδίζουν οι Έλληνες».
Ο Γουίλκινς είχε υποσχεθεί κατά την άφιξή του στο ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, τότε που έχανε η μάνα το παιδί και ο Ντομινίκ τη γυναίκα του με την Αστυνομία να διακόπτει την κυκλοφορία στην παραλιακή, πολλά περισσότερα απ’ όσα έδειξε στις πρώτες εμφανίσεις του.
Άργησε, αλήθεια είναι, να προσαρμοστεί και να συμβιβαστεί με όσα του ζητούσε ο Μάλκοβιτς. Υπήρξε όμως καταλυτικός για τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση δύο τίτλων (Kύπελλο, Eυρωπαϊκό) και οι άνευρες εμφανίσεις του στην αρχή της σεζόν ξεχάστηκαν γρήγορα, αφού τελείωσε τη σεζόν έχοντας 21 πόντους (50% στα δίποντα), 8.1 ριμπάουντ και 1.7 ασίστ ανά αγώνα.
Για πικ-νικ δεν είχε έρθει. Τουλάχιστον όχι μέχρι τους τελικούς του πρωταθλήματος…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα