Δύο «κανονιές» στο «Άνφιλντ»: Το πρωτάθλημα της Άρσεναλ στο «άντρο» της Λίβερπουλ και το… φαγητό των Ελλήνων
Η Λίβερπουλ υποδέχεται την Άρσεναλ την Κυριακή (27/8) στο πλαίσιο της 3ης αγωνιστικής της Premier League.
Μοιραία, όταν τίθενται αντιμέτωπες οι δύο αυτές ομάδες, ιδίως όταν το σπουδαίο αυτό ματς διεξάγεται στο «Άνφιλντ», το θυμικό των φιλάθλων επιστρέφει νοερά στο 1989.
Τότε, δηλαδή στις 26 Μαΐου, η Άρσεναλ ταξίδεψε στο «λιμάνι» με τα προγνωστικά εναντίον της όχι μόνο επειδή η Λίβερπουλ ήταν ο κορυφαίος αγγλικός σύλλογος της τελευταίας 15ετίας, αλλά -κυρίως- διότι χρειαζόταν νίκη με 2 γκολ για να… κλέψει τον τίτλο.
Το πριν
Οι «κόκκινοι» του προπονητή Κένι Νταλγκλίς και των αστέρων Ίαν Ρας, Ρόνι Γουίλαν, Tζον Όλντριτζ, Άλαν Χάνσεν, Τζον Μπαρνς κ.τ.λ. προέρχονταν από αήττητο 24 αγώνων σε πρωτάθλημα και Κύπελλο.
Με το μαξιλαράκι ασφαλείας στο +3, η ομάδα του Νταλγκλίς είχε αγγίξει το 2ο νταμπλ της Ιστορίας της, μόλις 3 χρόνια μετά το 1ο, λίγες εβδομάδες μετά τον τραγικό χαμό των 96 υποστηρικτών της στις εξέδρες του «Χίλσμπορο».
Το έργο της Άρσεναλ γινόταν ακόμα πιο δύσκολο αφενός μεν επειδή η Λίβερπουλ αγνοούσε την ήττα από την Πρωτοχρονιά και το ντέρμπι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αφετέρου δε διότι η ίδια δεν είχε νικήσει στο «Άνφιλντ» τα τελευταία 15 χρόνια!
Αν συνυπολογιστεί ότι η ομάδα του «λιμανιού» δεν είχε χάσει εντός έδρας με 2 ή περισσότερα γκολ την τελευταία τριετία, οι «κανονιέρηδες» προσδοκούσαν σε ένα «θαύμα».
Η Άρσεναλ χρειαζόταν νίκη με τουλάχιστον 2 γκολ για να ισοφαρίσει σίγουρα τη διαφορά τερμάτων και κατ’ επέκταση να κατακτήσει τον τίτλο λόγω καλύτερης επίθεσης (σ.σ. πριν από τον αγώνα το… σκορ ήταν 71-65).
Και να σκεφτεί κανείς ότι η ομάδα του Τζορτζ Γκρέιαμ είχε προβάδισμα 15 βαθμών από τη Λίβερπουλ όταν άλλαξε ο χρόνος…
«Δεν έχεις καμία τύχη, Άρσεναλ»
Οι «κόκκινοι» είχαν επικρατήσει 3-2 της Έβερτον στον τελικό του FA Cup της 20ής Μαΐου και δεν είχαν πληρώσει την ισοφάριση του Στιούαρτ Μακ Κολ στο 89ο λεπτό της κανονικής διάρκειας.
Το παραλίγο πάθημα, όμως, δεν έγινε μάθημα, όπως αποδείχθηκε μόλις 6 ημέρες αργότερα στον «τελικό» του πρωταθλήματος της σεζόν 1988-89.
«Περιμέναμε ότι θα νικήσουμε. Ούτε που μας περνούσε από το μυαλό ότι θα αποτυγχάναμε», θα δήλωνε αργότερα ο Άλαν Χάνσεν για το ματς που είχε οριστεί στις 23 Απριλίου, αλλά αναβλήθηκε για τις 26 Μαΐου λόγω των θλιβερών γεγονότων στο «Χίλσμπορο».
Η συνύπαρξη των Τζον Όλντριτζ (πρώτος σκόρερ της ομάδας εκείνη τη σεζόν με 31 γκολ συνολικά και 21 στο πρωτάθλημα) και Ίαν Ρας στο αρχικό σχήμα είχε συνδυαστεί με δεκάδες νίκες και καμία ήττα για τη Λίβερπουλ.
Μετά το πέρας της προτελευταίας αγωνιστικής, η ομάδα του Νταλγκλίς έγινε το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο, καθώς επιβλήθηκε 5-1 της Γουέστ Χαμ, την ώρα που η Άρσεναλ έχανε βαθμούς στο «Χάιμπουρι» από τη Γουίμπλεντον (2-2).
Την επόμενη μέρα η στήλη των αθλητικών της «Daily Mirror» έγραψε χαρακτηριστικά: «Δεν έχεις τύχη Άρσεναλ», γεγονός που μαρτυρά ότι και οι… ουδέτεροι ψήφιζαν Λίβερπουλ.
«Ωχ, τόσα πολλά γκολ;»
Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να αναφερθούν μερικές σκόρπιες δηλώσεις του πρώτου σκόρερ εκείνης της σεζόν Άλαν Σμιθ: «Προς το τέλος όλα πήγαιναν στραβά. Χάσαμε στο Ντέρμπι και μετά «ήρθαμε» ισόπαλοι με τη Γουίμπλεντον.
Κάναμε τον αποχαιρετιστήριο γύρο στο «Χάιμπουρι», όπως κάνεις πάντα στο τελευταίο σου ματς, και υπήρχε ένα συναίσθημα ότι φτάσαμε κοντά, αλλά δεν ήταν αρκετό. Προσπαθήσαμε αλλά νιώθαμε την ανάγκη να πούμε συγγνώμη στους φιλάθλους μας.
Πήγα στο δείπνο των ποδοσφαιρικών συντακτών την ώρα που η Λίβερπουλ έδινε το προτελευταίο παιχνίδι της στη σεζόν, όπου νίκησε με 5-1.
Την επόμενη μέρα στην προπόνηση όλοι προσπαθούσαμε να υπολογίσουμε πόσα γκολ χρειαζόμαστε για να κατακτήσουμε τον τίτλο. Κάποιος είπε ότι πρέπει να νικήσουμε με 2-0. ‘Ωχ, τόσα πολλά;’, σκέφτηκα. Ποτέ κανείς δεν νικούσε τη Λίβερπουλ και κυρίως στο «Άνφιλντ».
Πάντως δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Όλοι περίμεναν ότι η Λίβερπουλ θα νικήσει και κανείς ότι εμείς θα πάρουμε το πρωτάθλημα, οπότε είπαμε ‘ας σηκωθούμε να πάμε και ό,τι γίνει’.
Η ομιλία του Τζορτζ Γκρέιαμ ήταν εμπνευσμένη εκείνο το βράδυ και μας έστειλε στη μάχη με ανεβασμένη ψυχολογία. Μετά τη λήξη του α’ ημιχρόνου το 0-0 παρέμενε και ο Τζορτζ μας είπε ‘Τέλεια. Δεν έχουμε δεχθεί γκολ. Ήταν αυτό που θέλαμε. Ας γίνουμε τώρα λίγο πιο επιθετικοί, πιέζοντας τους αμυντικούς τους’».
Καθυστέρηση στη σέντρα και λουλούδια
Ο «τελικός» του πρωταθλήματος έγινε ένα ζεστό ανοιξιάτικο βράδυ Παρασκευής υπό το βλέμμα περίπου 42.000 θεατών (σ.σ. 41.783 τα εισιτήρια που κόπηκαν) και περισσοτέρων από 8.000.000 τηλεθεατών.
Η εντολή για τη σέντρα δόθηκε με καθυστέρηση, επειδή αρκετοί υποστηρικτές της Άρσεναλ έμπλεξαν στην κίνηση που είχαν οι δρόμοι του Λίβερπουλ.
Πριν από τη μάχη, οι παίκτες των «κανονιέρηδες» έριξαν λουλούδια σε διαφορετικά σημεία των εξεδρών, στη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους στην τραγωδία του «Χίλσμπορο».
Αγωνιστικά, η Άρσεναλ παρατάχθηκε σε διάταξη 5-4-1 με τον Ντέιβιντ Ο’ Λίρι στον ασυνήθιστο ρόλο του λίμπερο και οι παίκτες της έκαναν τα πάντα για να ανακόψουν το passing game των αντιπάλων με συνεχή τάκλιν.
Ιδού και οι συνθέσεις:
ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ (Κένι Νταλγκλίς): Γκρόμπελαρ, Άμπλετ, Νίκολ, Χάνσεν, Στόντον, Χάτον, Γουίλαν, Μακ Μέιον, Μπαρνς, Όλντριτζ, Ρας (32’ Μπέρντσλεϊ).
ΑΡΣΕΝΑΛ (Τζορτζ Γκρέιαμ): Λούκιτς, Ο’ Λίρι, Ντίξον, Άνταμς, Μπουλς, Γουίντερμπερν (76’ Γκροβς), Τόμας, Ρόκαστλ, Ρίτσαρντσον, Μέρσον (73’ Χέις), Σμιθ.
Οι Λι Ντίξον και Νάιτζελ Γουίντερμπερν, από την πλευρά τους, είχαν πάρει εντολή να ανεβαίνουν για να περιορίζουν το παιχνίδι των γηπεδούχων από τις πτέρυγες.
Το α’ ημίχρονο επεφύλασσε μόλις μία αξιόλογη φάση για κάθε ομάδα, ενώ το μελανό σημείο για τη Λίβερπουλ ήταν ότι ο Ρας τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε μόλις στο 32’ από τον Πίτερ Μπέρντσλεϊ.
Η ώρα των «κανονιέρηδων»
Έξι λεπτά μετά τη σέντρα του β’ ημιχρόνου, ο Γουίντερμπερν εκτέλεσε φάουλ από δεξιά και ο Σμιθ άνοιξε το σκορ με κεφαλιά, δίνοντας το προβάδισμα στην Άρσεναλ!
Οι παίκτες της Λίβερπουλ διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον διαιτητή Ντέιβιντ Χάτσινσον, υποστηρίζοντας ότι ο επιθετικός των φιλοξενούμενων δεν είχε ακουμπήσει την μπάλα (σ.σ. στο έμμεσο απαγορεύεται το απευθείας γκολ) ή, κατά μία άλλη εκδοχή, ότι ο Σμιθ βρισκόταν σε θέση οφσάιντ.
Ο ρέφερι συμβουλεύθηκε τον βοηθό του και αποφάνθηκε ότι υπάρχει γκολ για την Άρσεναλ, απόφαση ορθή όπως έδειξαν και τα ριπλέι.
Οι «κόκκινοι» έδειξαν να τα χάνουν από την εξέλιξη του ματς, αλλά στο 74’ στάθηκαν τυχεροί όταν ο αμαρκάριστος Μάικλ Τόμας έπιασε ένα αδύναμο σουτ που δεν ανησύχησε τον Μπρους Γκρόμπελαρ.
Στο μεταξύ, ο Γκρέιαμ έριξε στη μάχη τους Μάρτιν Χέις και Πέρι Γκρουβς, άλλαξε τη διάταξη σε 4-4-2 και τα έπαιξε όλα για όλα στο τελευταίο τέταρτο.
Η Λίβερπουλ βρήκε επιτέλους περισσότερους χώρους, όμως δεν δημιούργησε τις ευκαιρίες που θα της επέτρεπαν να καθαρίσει την υπόθεση τίτλος.
Το 90λεπτο πέρασε και οι «κόκκινοι» έκαναν καθυστερήσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας αχρείαστης πάσας του Στιβ Μακ Μέιον προς τον Γκρόμπελαρ.
Το ρολόι σημάδευε το 90+2’, όταν ο τερματοφύλακας Τζον Λούκιτς έδωσε στον Ντίξον, εκείνος προέβη σε μία μακρινή μεταβίβαση στον Σμιθ, ο οποίος κοντρόλαρε, στριφογύρισε και έδωσε ύψος στην μπάλα.
Ο Τόμας, ο οποίος είχε αρχίσει να τρέχει από το κέντρο προς την αντίπαλη περιοχή, επιτάχυνε, άλλαξε λίγο την κατεύθυνση του σώματός του, πήρε την κόντρα με τον Στιβ Νίκολ και από το πουθενά βρέθηκε απέναντι στον Γκρόμπελαρ!
Όλοι κράτησαν την ανάσα τους. Ο Τόμας δεν σούταρε με τη μία, η αλήθεια είναι ότι καθυστέρησε λίγο, προώθησε ελαφρώς την μπάλα και όταν έφτασε στο ύψος του πέναλτι σούταρε με το μυτάκι. Γκολ! Λίβερπουλ-Άρσεναλ 0-2!
«Δεν ξέραμε πότε θα σφυρίξει τη λήξη»
Ο επίλογος και πάλι στον Άλαν Σμιθ: «Σκόραρα περίπου 10 λεπτά μετά την έναρξη του β’ ημιχρόνου. Το γκολ συνοδεύθηκε από ένταση γιατί οι παίκτες της Λίβερπουλ περικύκλωσαν τον διαιτητή, εκτιμώντας ότι υπήρχε οφσάιντ ή ότι δεν είχα ακουμπήσει την μπάλα.
Για να ειλικρινής δεν ήξεραν τον λόγο που διαμαρτύρονταν. Πίστεψαν ότι το σημαιάκι του επόπτη είχε σηκωθεί, αλλά αυτό δεν συνέβη. Πίεσαν τον διαιτητή, όμως εκείνος έδειξε σέντρα.
Δεν υπήρχε ρολόι τότε στο «Άνφιλντ». Το «Κοπ» άρχισε να σφυρίζει περίπου 7-8 λεπτά πριν από τη λήξη, με αποτέλεσμα να πιστεύουμε ότι ο διαιτητής θα σφυρίξει από στιγμή σε στιγμή.
Ο Τζον Μπαρνς έχασε την μπάλα και νομίζω ότι τα… άκουσε από τον Ρόνι Μόραν (σ.σ. συνεργάτης του Νταλγκλίς). Ο Κέβιν Ρίτσαρντσον κέρδισε με ένα καλό τάκλιν, γύρισε την μπάλα στον Τζον Λούκιτς, ο οποίος την πέταξε στον Λι Ντίξον κι εκείνος την έστειλε προς το μέρος μου.
Η μπάλα ερχόταν και εγώ σκεφτόμουν ότι πρέπει να τη δεχθώ καλά γιατί το ματς θα έληγε από στιγμή σε στιγμή. Ήταν μια από τις στιγμές που θυμάμαι σε slow-motion. Να τρέχω περίπου 10 μέτρα πίσω από τον Μίκι και να βλέπω τους παίκτες της Λίβερπουλ να τον κυνηγούν και να ετοιμάζονται να του κάνουν τάκλιν.
Σκεφτόμουν «Μίκι, Μίκι, σούταρε. Σούταρε, Μίκι». Και, βέβαια, όλοι οι άλλοι παίκτες της Άρσεναλ σκέφτονταν το ίδιο. Αλλά ο Μίκι ήταν πολύ χαλαρός. Δεν επηρεάστηκε από την πίεση των αντιπάλων και απλά περίμενε… περίμενε… περίμενε… Μέχρι να κάνει την κίνησή του ο Μπρους Γκρόμπελαρ. Τότε αποφάσισε να στείλει την μπάλα προς την εστία.
Επικράτησε πανδαιμόνιο. Πήγαμε στον Μίκι και όλοι μαζί στη γωνία, όπου βρίσκονταν οι οπαδοί μας. Ήταν μια εκπληκτική βραδιά. Είχαμε σαμπάνια στα αποδυτήρια και μετά πήγαμε στο μπαρ των παικτών για μερικά ακόμη ποτά.
«Οι Έλληνες μας βρήκαν φαγητό!»
Μετά μπήκαμε στο πούλμαν και επιστρέψαμε στο Λονδίνο. Καθόμασταν όλοι πίσω-πίσω, τραγουδούσαμε και πίναμε. Υπήρχαν και φίλαθλοι που μας συνόδευαν, κατέβαιναν από τα αυτοκίνητά τους και τους χαιρετούσαμε.
Μία ξεχωριστή στιγμή ήταν ότι ο Τζορτζ Γκρέιαμ ήρθε πίσω και τραγουδούσε μαζί μας! Δεν το έκανε ποτέ, επειδή ήθελε πάντα να κρατά αποστάσεις από τους παίκτες.
Έπειτα πήγαμε σε ένα μπιλιαρδάδικο στο Σάουθγκεϊτ. Εκεί υπήρχαν μερικοί Έλληνες που είπαν ότι θα βρεθεί λίγο φαγητό. Παίξαμε λίγο σνούκερ και φύγαμε κατά τις 03:00.
Είχα ένα μπάρμπεκιου στο σπίτι μου και το Σάββατο ήρθαν μερικοί παίκτες. Μετά, την Κυριακή, έγινε η καθιερωμένη παρέλαση με την ανοικτή οροφή του λεωφορείου στους δρόμους της πόλης. Τότε ήταν που ο Τόνι Άνταμς έφτασε στις 7 το πρωί στο «Χάιμπουρι». Είχε μπερδέψει τα ξυπνητήρια έπειτα από τη βραδινή του έξοδο!
Έπρεπε να μαζευτούμε τη Δευτέρα, επειδή μόλις 2 ημέρες αργότερα η εθνική έπαιζε με την Πολωνία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1990. Ο Τζον Κρέιν ήταν τότε ο γιατρός της Άρσεναλ και της Αγγλίας.
Όταν τον επισκέφθηκα, του είπα: ‘Γιατρέ, αγωνίζομαι και εδώ’. Ήρθε για να με δει και μου είπε: ‘Άλαν, έχεις πιει μπόμπα’. Ποτέ δεν ήμουν πότης, αλλά τότε είχα κάνει μία εξαίρεση. Μου έκανε μία ένεση… πίσω για να με φέρει στα ίσα μου».
***
Δύο χρόνια μετά το πρωτάθλημα του 1989, ο Μάικλ Τόμας μεταπήδησε στη Λίβερπουλ για μια επταετία, αλλά αρκέστηκε μόνο στο Κύπελλο του 1992 και το League Cup του 1995. Το πατατράκ του 1989 ήταν, ουσιαστικά, ο προπομπός της 27ετούς αποχής των «κόκκινων» από τον θρόνο της Premier League.
Ο Τζορτζ Γκρέιαμ, αρχιτέκτονας του θριάμβου της Άρσεναλ, αξίζει να έχει την τελευταία λέξη: “Σόκαρα τους πάντες με την απόφασή μου να ταξιδέψουμε στο Λίβερπουλ το πρωί ανήμερα του αγώνα. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο που έγραφε ότι όταν επισκέπτεσαι ένα εχθρικό περιβάλλον πρέπει να πηγαίνεις και να φεύγεις γρήγορα. Σκέφτηκα ότι αυτό έπρεπε να κάνουμε. Δούλεψε.
Είπα στους παίκτες ότι θα πρέπει να τα δώσουν όλα από τη σέντρα, αλλά πως θα είμαι πολύ ικανοποιημένος αν το ημίχρονο λήξει χωρίς γκολ. Ήθελα να είμαι σταθερός και προσεκτικός, συνεπώς έπαιξα με τρεις σέντερ μπακ. Πριν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο, τους είπα ότι θα νικήσουν με 3-0. Ήταν ένα αστείο, όμως στο τέλος έπεσα έξω για μόλις ένα γκολ…”.
Διαβάστε ακόμη:
Η 20ετής κατάρα της Αγγλίας K20 «γεννήθηκε» με τους Όουεν και Κάραχερ
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα