Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας

Είναι πλέον γεγονός! Η Γαλλία επιστρέφει σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά το 2006, καθώς νίκησε το Βέλγιο με 1-0 και θα διεκδικήσει έναν τίτλο που έχει κατακτήσει μόλις μία φορά μέχρι σήμερα.

Πέρασαν πια 20 χρόνια όταν, επί παριζιάνικου εδάφους, ο Ζινεντίν Ζιντάν «σκότωσε» με δύο κεφαλιές τη Βραζιλία και χάρισε στους “μπλε” την πιο γλυκιά ποδοσφαιρική στιγμή της ιστορίας τους μέχρι σήμερα.

Με αφορμή την πρόκριση της ομάδας του Ντιντιέ Ντεσάμπ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το Sport-Retro.gr θυμάται τον θρίαμβο του 1998.

***

Παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1998, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2000. Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006, τελικός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2016.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γαλλία τα τελευταία 20 χρόνια συγκαταλέγεται σταθερά στις κορυφαίες εθνικές ομάδες του πλανήτη.

Κάποιοι θα πουν πως πάντοτε είχαν δυνατή ομάδα και ίσως να έχουν δίκιο, αλλά η ποιότητά τους σπάνια μεταφραζόταν σε διακρίσεις και κυρίως δεν παρουσίαζαν διάρκεια ως ομάδα.

Ο πρώτος τους τίτλος σε επίπεδο εθνικών ομάδων μπορεί να ήρθε το 1984, όταν ο Μισέλ Πλατινί έκανε το καλύτερο τουρνουά της ζωής του και η Γαλλία κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διοργάνωσε στο έδαφός της, ωστόσο στη μνήμη όλων το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 ήταν αυτό που την καθιέρωσε ως μεγάλη δύναμη.

Σε αυτό φυσικά παίζει ρόλο και το μέγεθος της επιτυχίας, αλλά και το πώς αυτή ήρθε εν μέσω πολλών προβλημάτων.

Αποκλεισμοί-σοκ

Στην περίπτωση των «μπλε» έχει αρκετές ιδιαιτερότητες, τις οποίες αν συνδυάσει κάποιος με τις φιγούρες των πρωταγωνιστών θα καταλάβει και γιατί έγινε τόσο αγαπητή η συγκεκριμένη ομάδα, δημιουργώντας οπαδούς παντού μετά από εκείνο το καλοκαίρι.

Η Γαλλία μετά την 3η θέση που είχε κατακτήσει στο Μεξικό το 1986, δεν είχε προκριθεί στα επόμενα δύο Παγκόσμια Κύπελλα, σε Ιταλία και ΗΠΑ.

Αu Revoir: Ένα αφιέρωμα στον Ανρί Μισέλ

Το 1994, μάλιστα, η Γαλλία κατάφερε να «αυτοκτονήσει», καθώς χρειαζόταν μόλις έναν βαθμό στα τελευταία δύο, εντός έδρας, παιχνίδια του προκριματικού ομίλου, απέναντι σε Ισραήλ και Βουλγαρία, αλλά γνώρισε ισάριθμες ήττες και έμεινε εκτός της διοργάνωσης των ΗΠΑ.

Νταβίντ Ζινολά: Ο «δολοφόνος της Γαλλίας», ο «εγκληματίας» που κόστισε το Μουντιάλ 1994

Ο αποκλεισμός αντιμετωπίστηκε σαν καταστροφή σε όλη τη χώρα, με τα ΜΜΕ να λοιδορούν τον προπονητή Ζεράρ Ουγέ και παίκτες όπως ο τερματοφύλακας Μπερνάρ Λαμά, τον Νταβίντ Ζινολά, αλλά και τον Ερίκ Καντονά.

Η «Liberation» κυκλοφόρησε μετά την ήττα από τη Βουλγαρία με πρωτοσέλιδο που έγραφε «Η Γαλλία προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο…του 1998», καθώς η διοργάνωση είχε ήδη ανατεθεί στη χώρα, όμως εκείνη τη στιγμή φάνταζε πολύ μακρινή.

Οι «μπλε» έπρεπε να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους, προκειμένου να παρουσιαστούν έτοιμοι στη δεύτερη διοργάνωση που αναλάμβαναν μετά από 60 χρόνια.

 

Πολυ-εθνική Γαλλίας

Ο μέχρι πρότινος βοηθός Εμέ Ζακέ ανέλαβε προπονητής στη θέση του Ζεράρ Ουγέ και άρχισε άμεσα την ανανέωση του ρόστερ.

Το δείγμα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996 ήταν καλό, καθώς η Γαλλία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά όπου λύγισε στα πέναλτι από τη μετέπειτα φιναλίστ Τσεχία.

Ο νέος ηγέτης της ομάδας άκουγε πλέον στο όνομα Ζινεντίν Ζιντάν και μαζί με ένα κράμα παικτών που είχε μείνει από την καταραμένη γενιά του 1994, αλλά και ελπιδοφόρων νέων, θα ξεκινούσαν το ταξίδι που έμελλε να καταλήξει στην κορυφή.

Η ημέρα που συναντήθηκα με τον Ζινεντίν Ζιντάν

Τον Απρίλιο του 1998 ο Εμέ Ζακέ βρισκόταν σε δύσκολη θέση καθώς σύμφωνα με γκάλοπ της γαλλικής τηλεόρασης, το 92% των οπαδών ζητούσε την απομάκρυνσή του από τον πάγκο της εθνικής ομάδας.

Αιτία ήταν η κακή πορεία των “μπλε” στα φιλικά παιχνίδια τον τελευταίο χρόνο και κυρίως η απογοητευτική εικόνα στο τουρνουά που διοργάνωσαν το καλοκαίρι του 1997, το οποίο ολοκλήρωσαν χωρίς νίκη και συμμετείχαν ακόμα η Αγγλία, η Ιταλία και η Βραζιλία.

Ο Γάλλος τεχνικός, όμως, δεν πτοήθηκε και προτού αρχίσει το τουρνουά προχώρησε σε μία αιφνιδιαστική κίνηση, αφού, μεταξύ άλλων, «έκοψε» από το τελικό ρόστερ τους Νικολά Ανελκά, Πιέρ Λεγκλ και Ιμπραΐμ Μπα που πίστευαν πως θα αποτελούσαν την επιθετική γραμμή της ομάδας μαζί με τον Κριστόφ Ντιγκαρί.

Στη θέση τους κράτησε δύο άπειρους πιτσιρικάδες που τους έλεγαν Τιερί Ανρί και Νταβίντ Τρεζεγκέ και, εύλογα, προκάλεσε απορίες.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό εκείνης της ομάδας, το οποίο μάλιστα ερχόταν σε αντίθεση με τον παραδοσιακό γαλλικό σοβινισμό, ήταν ότι είχε στο δυναμικό της τέσσερις παίκτες που είχαν γεννηθεί εκτός των συνόρων της χώρας.

Ο Κριστιάν Καρεμπέ στη Νέα Καληδονία, ο Πατρίκ Βιεϊρά στη Σενεγάλη, ο Μαρσέλ Ντεσαϊγί στην Γκάνα και ο Λιλιάν Τιράμ στη Γουαδελούπη, ενώ άλλοι δύο είχαν μεγαλώσει και ανατραφεί στο εξωτερικό: ο Νταβίντ Τρεζεγκέ στην Αργεντινή και ο Μπερνάρ Λαμά στη Γουιάνα.

Μοναδική παγκόσμια πρωταθλήτρια με τόσους μη γηγενείς πριν από τη Γαλλία το 1998, υπήρξε η Ιταλία το 1934 με επτά τέτοιες περιπτώσεις παικτών.

 

“Είναι ασυγχώρητος!” “Δεν συμπεριφέρεται σαν αρχηγός”

Η κλήρωση έφερε τη Γαλλία στον 3ο όμιλο μαζί με Νότια Αφρική, Σαουδική Αραβία, Δανία και δεν αναμένονταν δυσκολίες για τους γηπεδούχους.

Το ξεκίνημα ήταν καλό, αφού περιλάμβανε μία εύκολη επικράτηση με 3-0 επί της Νότιας Αφρικής, στο ματς που ο Πιέρ Ισά έγινε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο οποίος πέτυχε δύο αυτογκόλ σε 90 λεπτά.

Ο δεύτερος αγώνας διεξήχθη ενάντια στη Σαουδική Αραβία, όπου ένα γκολ από τον Ανρί στο 37’ και ένα από τον Τρεζεγκέ στο 68’ είχαν «κλειδώσει» τη νίκη-πρόκριση για τους «μπλε» στο «Παρκ Ντε Πρενς».

Στο 71ο λεπτό, όμως, ο Ζιντάν βρέθηκε σε μία διεκδίκηση με τον αρχηγό των αντιπάλων Φουάντ Ανβάρ, τον πάτησε στον μηρό ενώ ήταν πεσμένος και ορθώς ο Μεξικανός διαιτητής Αρτούρο Μπρίσιο Κάρτερ έδειξε στον Γάλλο την απευθείας κόκκινη κάρτα.

Το παιχνίδι λήγει με σκορ 4-0 για τη Γαλλία, όμως, στα αποδυτήρια όλοι είναι σκυθρωποί, απόρροια της αψυχολόγητης ενέργειας του “Ζιζού”.

O αρχηγός της ομάδας Ντιντιέ Ντεσάμπ δηλώνει αμέσως μετά το ματς στη γαλλική τηλεόραση: «Είναι ασυγχώρητος! Όλοι γνωρίζουμε ότι έχει εκρήξεις αλλά αυτό που έκανε ήταν εντελώς ηλίθιο. Τιμώρησε και την ομάδα μαζί με τον εαυτό του, γιατί τον χρειαζόμαστε στο γήπεδο. Ίσως τιμωρηθεί για δύο ή και τρία παιχνίδια».

Οι δηλώσεις των υπολοίπων δεν απέχουν πολύ και το κλίμα που επικρατεί θυμίζει αυτό που αντιμετώπισε ο Νταβίντ Ζινολά τέσσερα χρόνια νωρίτερα, όταν θεωρήθηκε υπαίτιος για τον αποκλεισμό από τους Βούλγαρους, λόγω του μοιραίου λάθους που έκανε στα τελευταία λεπτά εκείνου του αγώνα.

Ο Εμέ Ζακέ, όπως παραδέχτηκε αργότερα, είχε ζητήσει πριν από την έναρξη του τουρνουά την προσοχή όλων των παικτών του και κυρίως του Ζιντάν, προκειμένου να μην δεχτούν αχρείαστες κάρτες.

Η ιστορία, πάντως, έδειξε ότι δεν εισακούστηκε ιδιαίτερα από τη στιγμή που η Γαλλία αντίκρισε τρεις κόκκινες, καθώς μετά τον “Ζιζού” αποβλήθηκαν ακόμα ο Λοράν Μπλαν στον ημιτελικό με την Κροατία και ο Μαρσέλ Ντεσαϊγί στον τελικό.

Συνεπώς, η διοργανώτρια έγινε η μοναδική εθνική που έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου με τόσες πολλές αποβολές, τη στιγμή που μέχρι το 1998 ποτέ κανένας “μπλε” δεν είχε αντικρίσει κόκκινη σε Παγκόσμιο Κύπελλο!

Ο Ζιντάν, πάντως, μετά την αποβολή του επιτέθηκε στον Ντεσάμπ: «Είναι τουλάχιστον απογοητευτικά όσα είπε. Δεν συμπεριφέρεται σαν αρχηγός, όταν αντί να με στηρίξει λέει αυτά τα πράγματα».

Επιπλέον για τον Ζακέ είπε: «Ας σκεφτεί ότι θέλει για εμένα. Ένιωσα ότι ο αντίπαλος το παρατράβηξε σε εκείνο το μαρκάρισμα και αντέδρασα. Δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι λάθος».

Ίσως αυτά να μην φάνταζαν τόσο λογικά για έναν παίκτη της δικής του κλάσης και φινέτσας, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια της καριέρας του αποβλήθηκε 12 φορές, με τελευταία εκείνη στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006 (βλ. κουτουλιά σε Μάρκο Ματεράτσι), εύκολα αντιλαμβάνεται ότι, πολύ απλά, έτσι ήταν ο Ζιντάν.

Η ποινή που επιβάλλεται από τη FIFA είναι δύο αγωνιστικές, όπερ σημαίνει ότι ο “Ζιζού” θα αγωνιστεί ξανά μόνο αν η Γαλλία φτάσει ως τα προημιτελικά.

Τις επόμενες ημέρες δεν έχει ιδιαίτερη επικοινωνία με κανέναν από την ομάδα και περνά πολλή ώρα στο δωμάτιό του μετά τις προπονήσεις ακούγοντας μουσική, ωστόσο οι συμπαίκτες παρατηρούν σταδιακά μία αλλαγή στη συμπεριφορά του.

Ο Ζιντάν έχει μετανιώσει και είναι αποφασισμένος να επανορθώσει, αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία να βρεθεί πάλι στο γήπεδο με τα μπλε.

 

Ο Λαμά έβαλε πλάτη, ο Τσιλαβέρτ νικήθηκε

Εν τω μεταξύ, έχει φτάσει η ώρα για το τρίτο ματς του ομίλου απέναντι στη Δανία του Πίτερ Σμάιχελ και των αδερφών Λάουντρουπ.

Οι δύο ομάδες είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση και μία ισοπαλία ήταν αρκετή για τη Γαλλία ώστε να τερματίσει στην πρώτη θέση του ομίλου.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Εμέ Ζακέ αποφασίζει να ξεκουράσει κάποιους παίκτες και να δώσει την ευκαιρία σε άλλους όπως ο Πατρίκ Βιεϊρά και ο Βενσάν Καντελά να δείξουν τι μπορούν να κάνουν.

Μαζί με αυτούς, όμως, θέλει να δώσει την ευκαιρία στον Μπερνάρ Λαμά να υπερασπιστεί έστω και για μία φορά την εστία της Γαλλίας σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Μπερνάρ Λαμά: Ο γκολκίπερ που δεν φορούσε γάντια και βρέθηκε θετικός σε χρήση κάνναβης

Ο 35χρονος τερματοφύλακας ήταν επί χρόνια βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας, όμως, ένας τραυματισμός στο γόνατο και, κυρίως, η έλευση του Φαμπιάν Μπαρτέζ τον είχαν παραγκωνίσει.

Επιπλέον, η ποινή λόγω χρήσης κάνναβης που του είχε επιβληθεί το 1997 τον έφερνε σε ακόμη πιο δύσκολη θέση.

Συνεπώς, στο άκουσμα της είδησης φίλαθλοι και ΜΜΕ ξεσηκώθηκαν, ενώ ο Μπαρτέζ που είχε ήδη γίνει στόχος λόγω της απειρίας του, φάνταζε πιο αξιόπιστη λύση από τον γκολκίπερ της Παρί Σεν Ζερμέν.

Ο Λαμά, πάντως, αποτελούσε την ήρεμη δύναμη της ομάδας και έβγαινε μπροστά στα δύσκολα, με χαρακτηριστική την περίπτωση του Κριστιάν Καρεμπέ τον οποίο έπεισε να μείνει, όταν ήταν έτοιμος να αποχωρήσει κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης επειδή ήταν απογοητευμένος που η Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα του ανανέωνε το συμβόλαιο.

Ο τερματοφύλακας της Παρί Σεν Ζερμέν και συνολικά 44 φορές διεθνής με τους “μπλε” είχε συνομιλήσει με τον Ζακέ και του είχε ζητήσει να μην αγωνιστεί.

«Δεν επιλέγω να μην παίξω, επιλέγω να νικήσω και είμαι καλά με αυτή την απόφαση που πήρα. Το να προκαλέσω κακό στην ομάδα είναι το τελευταίο που θέλω», δήλωσε.

Χρόνια αργότερα παραδέχθηκε: «Ήταν δύσκολο να δεχτώ ότι είμαι δεύτερος, αλλά το να κερδίσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο πέρναγε από τον μην είμαι εγώ στο γήπεδο. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Φαμπιάν, που ήταν ακόμα άπειρος τότε και πιστεύω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα».

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μπαρτέζ ολοκλήρωσε το τουρνουά δεχόμενος μόλις δύο γκολ και κρατώντας πέντε φορές απαραβίαστη την εστία του, ο Λαμά φαίνεται ότι τα κατάφερε μια χαρά.

Δύο χρόνια αργότερα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βελγίου και της Ολλανδίας, ο Λαμά αγωνίστηκε αντί του Μπαρτέζ στο τρίτο ματς του ομίλου κόντρα στους “οράνιε” και αποχαιρέτησε την εθνική του ομάδα με το κεφάλι ψηλά ως Πρωταθλητής Ευρώπης και Κόσμου.

Η Γαλλία νίκησε, δύσκολα, με 2-1 τους Δανούς και πήρε την πρώτη θέση του ομίλου, συνεπώς στους «16» θα αντιμετώπιζε την Παραγουάη, η οποία είχε προκριθεί ως δεύτερη στο γκρουπ με Ισπανία, Νιγηρία και Βουλγαρία.

Οι Νοτιοαμερικανοί διέθεταν ένα ισχυρό και σκληροτράχηλο σύνολο με σημείο αναφοράς τον εμβληματικό τερματοφύλακα Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ, σπεσιαλίστα στα χτυπήματα φάουλ και πέναλτι.

Οι Γάλλοι είχαν τις ευκαιρίες με μεγαλύτερη αυτή του Ανρί, ο οποίος σημάδεψε το δοκάρι, αλλά οι Παραγουανοί άντεχαν και όποτε μπορούσαν έβγαιναν στην αντεπίθεση.

Ο «γόρδιος δεσμός» λύθηκε τελικά στο 114’ της παράτασης, δια… ποδός του κεντρικού αμυντικού Λοράν Μπλαν που με κοντινό σουτ άνοιξε το σκορ.

Τότε ίσχυε, μάλιστα, ο κανονισμός του «χρυσού γκολ» που σήμαινε ότι το ματς τελείωνε σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή της παράτασης σημείωνε γκολ κάποια ομάδα.

Οι σκηνές των πεσμένων στο χορτάρι Παραγουανών να κλαίνε και τον Τσιλαβέρτ να προσπαθεί να τους εμψυχώσει έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με αυτό που γινόταν στη γαλλική πλευρά.

 

Ο Τζορκαέφ φοβήθηκε τον Παλιούκα

Οι «μπλε» και οι οπαδοί τους είχαν λυτρωθεί, αλλά περισσότερο απ’ όλους ο Ζινεντίν Ζιντάν που θα είχε την ευκαιρία να ηγηθεί της ομάδας ξανά, αρχής γενομένης από τον προημιτελικό.

Στο ματς με την Παραγουάη είχε επιτραπεί στο Γάλλο άσο να παρακολουθήσει το παιχνίδι από τον πάγκο της ομάδας και όπως δήλωσε αργότερα ο Εμέ Ζακέ: «Ήταν σαν να είχε αλλάξει το ύφος του εντελώς. Σαν να έλεγε ‘τώρα ήρθε η σειρά μου να δείξω τι μπορώ να κάνω’».

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια θα ήταν η μοίρα και η κληρονομιά του «Ζιζού» αν η Γαλλία αποκλειόταν από την Παραγουάη.

Σε συλλογικό επίπεδο ίσως να μην άλλαζαν πολλά, όμως η καριέρα του στην εθνική σίγουρα θα ήταν αρκετά διαφορετική καθώς οι Γάλλοι είχαν ήδη δείξει ότι δύσκολα συγχωρούν.

Στα προημιτελικά, πλέον, περίμενε η Ιταλία, η φιναλίστ του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου που εν τέλει αποδείχτηκε «σκληρό καρύδι».

Το 0-0 έστειλε το ματς στην παράταση, αλλά ούτε εκεί υπήρξε σκορ, σε ένα ματς που τις δύο σημαντικότερες ευκαιρίες απώλεσε ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, δηλαδή ένας εκ των μοιραίων παικτών του τελικού του 1994.

Το ματς οδηγήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, όπου οι Ιταλοί είχαν ηττηθεί το 1990 από την Αργεντινή και, βέβαια, το 1994 από τη Βραζιλία.

Το σκορ βρίσκεται στο 1-1 όταν ο Τζιανλούκα Παλιούκα αποκρούει το χτύπημα του Μπισέντε Λιζαραζού. «Θα μπορούσαμε να έχουμε νικήσει στην παράταση, αλλά το σουτ του Μπάτζιο έφυγε λίγα εκατοστά άουτ και καταλήξαμε στα πέναλτι», θυμόταν αργότερα ο Ιταλός τερματοφύλακας.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στους συμπαίκτες του στην Ίντερ: «Πίστευα ότι θα πιάσω τουλάχιστον ένα, είχα εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου. Επίσης γνώριζα τους περισσότερους Γάλλους επειδή εκείνη την περίοδο πολλοί από αυτούς αγωνίζονταν στην Ιταλία. Ο Γιούρι Τζορκαέφ, μάλιστα, μου είπε αργότερα ότι ζήτησε ο ίδιος να μην χτυπήσει πέναλτι επειδή τον ήξερα αρκετά καλά από την Ίντερ»

 

“Δημιουργήσαμε τέρατα”

Αμέσως μετά, ο Μπαρτέζ αποκρούει κι αυτός το χτύπημα του Ντεμέτριο Αλμπερτίνι και το σκορ παραμένει ισόπαλο, ακολουθούν εύστοχες εκτελέσεις εκατέρωθεν και στο 3-3, ο Μπλαν εκτελεί το πέμπτο και τελευταίο γαλλικό πέναλτι.

Ευστοχεί, η πίεση μεταφέρεται στην Ιταλία, ο Λουίτζι ντι Μπιάτζιο παίρνει φόρα, σουτάρει, η μπάλα βρίσκει στο οριζόντιο δοκάρι και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος.

Περίπου στο ίδιο σημείο η μπάλα βρήκε και οκτώ χρόνια αργότερα στο Βερολίνο, όταν ο Τρεζεγκέ αστόχησε και οι Ιταλοί στέφθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές για τέταρτη φορά στην ιστορία τους, αλλά αυτό ουδείς το γνωρίζει εκείνη τη στιγμή που οι Γάλλοι γίνονται κουβάρι και πανηγυρίζουν την πρόκριση στα ημιτελικά για πρώτη φορά μετά το 1986.

Την επόμενη μέρα η ιταλική «Corriere dello Sport» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο την εθνική ομάδα της Γαλλίας και τη λεζάντα: «Δημιουργήσαμε τέρατα», αναφερόμενη στους Γάλλους παίκτες που ανδρώθηκαν στην Ιταλία σε ποδοσφαιρικό υψηλό επίπεδο.

Ταυτόχρονα επιβεβαίωσε τα λόγια του Παλιούκα που δήλωσε: «Ήταν σαν να αντιμετωπίζαμε μία all-star ομάδα του ιταλικού πρωταθλήματος κατά μία έννοια».

 

“Τι κάνεις Λιλιάν;” “Δεν έχω ιδέα!”

Στον ημιτελικό περίμενε η πρωτάρα στη διοργάνωση, πλην έκπληξη του θεσμού Κροατία, η οποία με “αρχικανονιέρη” τον Νταβόρ Σούκερ είχε φτάσει ως τα ημιτελικά, αφού καθ’ οδόν απέκλεισε τη Γερμανία με το ευρύ 3-0.

Το πρώτο ημίχρονο κύλησε χωρίς πολλές συγκινήσεις, όμως, με την έναρξη του δευτέρου ήρθε η ψυχρολουσία για τους «μπλε».

Μία «σκαφτή» μπαλιά από τον Αλιόσα Ασάνοβιτς, μετέπειτα άσο του Παναθηναϊκού, διέσπασε τη γαλλική άμυνα και ο Σούκερ άνοιξε το σκορ.

Ένα λεπτό μετά, πάντως, ο Λιλιάν Τιράμ σημείωσε το πρώτο του γκολ με τη Γαλλία, ενώ ο ίδιος στο 70ό λεπτό ολοκλήρωσε την ανατροπή με 2-1 και έστειλε την ομάδα του στον τελικό.

Αυτά ήταν και τα μοναδικά γκολ που έβαλε ο σπουδαίος αμυντικός στις 149 συμμετοχές του με τη φανέλα της εθνικής, αλλά δεν θα μπορούσε να βρει πιο κατάλληλο ματς.

Ο ίδιος αποκαλύπτει: «Στο ημίχρονο, καθώς πηγαίναμε στα αποδυτήρια, με πλησίασε ο Μάριο Στάνιτς, που τότε ήμασταν συμπαίκτες στην Πάρμα, και μου είπε ‘αυτό το ματς είναι δικό μας’ και του απάντησα αμέσως ‘αποκλείεται’.

Αυτό που έγινε μετά ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Αν μου το έλεγαν πριν από το ματς θα γελούσα. Μετά όλοι με αντιμετώπιζαν σαν σούπερ-ήρωα. Εγώ, βέβαια, δεν ξέρω πώς να σουτάρω με το αριστερό, το είχα επιχειρήσει ελάχιστες φορές στην καριέρα μου.

Μετά το δεύτερο γκολ με πλησίασε ο Ντεσαϊγί και με ρώτησε ‘τι κάνεις Λιλιάν;’ και του είπα ‘δεν έχω ιδέα’. Πραγματικά αν δεν υπήρχε η τηλεόραση να το δω με τα μάτια μου δεν θα είχα ιδέα τι είχα καταφέρει».

Ένας αμυντικός έστειλε τη Γαλλία στον τελικό. Όπως τα κατάφερε το 1984 ο Ζαν-Φρανσουά Ντομέργκ στον ημιτελικό με την Πορτογαλία, ο Μπλαν με την Παραγουάη και το… 2018 ο Μπενζαμέν Παβάρ με την Αργεντινή, ο Ραφαέλ Βαράν με την Ουρουγουάη και τελευταίος ο Σαμιέλ Ιμτιτί με το Βέλγιο!

Οι παραπάνω πιστοποίησαν μία παράδοση που θέλει τους Γάλλους να έχουν μεν ταλαντούχα επιθετική και μεσαία γραμμή, αλλά στα δύσκολα να τους «ξελασπώνουν» ή να τους βοηθούν οι αμυντικοί τους.

 

Του κεφαλιού του ο Ζιντάν

Είχε έρθει η ώρα του τελικού μιας διοργάνωσης που οι Γάλλοι ήταν εμπνευστές και περίμεναν να κατακτήσουν επί 68 ολόκληρα χρόνια.

Προκειμένου να συμβεί αυτό, όμως, έπρεπε να κάμψουν την αντίσταση της Βραζιλίας και, μάλιστα, χωρίς να έχουν στη σύνθεσή τους τον Μπλαν, ο οποίος είχε αποβληθεί στον ημιτελικό με την Κροατία για χτύπημα στον Σλάβεν Μπίλιτς και τη θέση του στην άμυνα θα κάλυπτε ο Φρανκ Λεμπέφ.

Η Βραζιλία είχε φτάσει ως τον τελικό με εξαιρετικό και θεαματικό ποδόσφαιρο, γεγονός καθόλου περίεργο αν κοιτάξει κανείς τους παίκτες που είχε στο δυναμικό της.

Ριβάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Μπεμπέτο, Ντενίλσον και φυσικά το «φαινόμενο», ο θρυλικός Ρονάλντο, ο οποίος ήταν μέχρι τότε το πρόσωπο της διοργάνωσης.

Δίκαια η «σελεσάο» κατείχε τον τίτλο του φαβορί της αναμέτρησης και η όποια ελπίδα για τους Γάλλους αποδιδόταν στη δύναμη της έδρας και τις εμπνεύσεις του Ζιντάν. Τη μέρα του τελικού, όμως, όλα άλλαξαν…

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι ακριβώς συνέβη στο ξενοδοχείο της Βραζιλίας πριν από τον τελικό, αλλά σίγουρα εκείνη την ημέρα το «φαινόμενο» δεν ήταν όπως τον είχαν όλοι συνηθίσει αγωνιστικά.

Κάποιοι μιλούν για κρίση άγχους, άλλοι ισχυρίζονται ότι ο Ρονάλντο βίωσε επιληπτικό σοκ, ενώ υπάρχουν ακόμα «σκοτεινά» σημεία αναφορικά με το αν πιέστηκε από τους χορηγούς της εθνικής ομάδας για να αγωνιστεί σε εκείνο το ματς.

Σε κάθε περίπτωση όλη η ομάδα της Βραζιλίας έδειχνε επηρεασμένη από τη στιγμή που μπήκε στο γήπεδο, με τους παίκτες μάλιστα πιασμένους χέρι-χέρι.

Ο Λιλιάν Τιράμ τόνισε: «Όταν τους είδα να μπαίνουν έτσι στο γήπεδο, ήξερα ότι δεν πρόκειται να μας νικήσουν με τίποτα. Ήμασταν πιο έτοιμοι και είχαμε εκατομμύρια ανθρώπους στο πλευρό μας. Παραδόξως τελικά ήταν το πιο εύκολο ματς που δώσαμε τότε».

Η Γαλλία νίκησε 3-0, με δύο γκολ να έρχονται από το κεφάλι του Ζιντάν, ενώ η τρίτη κεφαλιά σε τελικό ήρθε οκτώ χρόνια αργότερα και μπήκε στις «μαύρες» σελίδες της καριέρας του.

Από αυτές το βράδυ της 12ης Ιουλίου 1998 “έσβηνε” οριστικά την αποβολή του στο ματς με τη Σαουδική Αραβία και έμπαινε στον πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Το τρίτο γκολ ήρθε από τον Εμανουέλ Πετί στις καθυστερήσεις, επισφράγισε τον μεγάλο θρίαμβο και άφησε πίσω το «καταραμένο» 1993.

Σημαντική σημείωση: Ο μακρυμάλλης μέσος, μάλιστα, κέρδισε στο καζίνο 170.000 φράγκα μετά τη διοργάνωση και τα δώρισε σε ένα ίδρυμα.

https://www.youtube.com/watch?v=MzWmYrA40is

 

Από τη 18η θέση στην κορυφή

Παράλληλα, ο Εμέ Ζακέ που είχε βρεθεί στην πόρτα της εξόδου πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν πλέον ήρωας για τους συμπατριώτες του.

Δύο χρόνια αργότερα, μάλιστα, εκλέχθηκε ο καλύτερος Γάλλος προπονητής του 20ού αιώνα μετά από ψηφοφορία που διενήργησε το «France Football», ξεπερνώντας τον Μισέλ Ινταλγκό, «αρχιτέκτονα» της επιτυχίας του 1984.

Η Γαλλία ήταν, πλέον, παγκόσμια πρωταθλήτρια, η πρώτη μάλιστα στην ιστορία που κατέκτησε τον τίτλο, ενώ δεν είχε καν συμμετάσχει στην προηγούμενη διοργάνωση, αλλά ούτε και σε εκείνη του 1990.

Έγινε επίσης η πρώτη πρωταθλήτρια που άρχισε την πορεία της προς την κορυφή από τόσο χαμηλή θέση στην κατάταξη της FIFA.

Ήταν στη 18η θέση όταν γινόταν η σέντρα του τουρνουά πίσω από ομάδες όπως η Νορβηγία, το Μαρόκο, οι ΗΠΑ, ακόμα και η Αίγυπτος που δεν συμμετείχε καν στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998.

Οι «μπλε» αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους, ενώ θα επιβεβαίωναν περαιτέρω την ισχύ τους και δύο χρόνια αργότερα με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Είκοσι χρόνια μετά το έπος του 1998 η Γαλλία ξαναβρίσκεται σε έναν τελικό και τη φανέλα με το Νο10 φορά, πλέον, ο Κιλιάν Εμπαπέ, που μαζί με τον Αντουάν Γκριζμάν, τον Πολ Πογκμπά, τον Μπλεζ Ματουιντί, τον Ολιβιέ Ζιρού, τον Ουγκό Λορίς και τους άλλους άσους, έχουν την ευκαιρία να γράψουν ξανά ιστορία.

Στον πάγκο βρίσκεται ο αρχηγός εκείνης της σπουδαίας ομάδας, ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, ενώ στο διάβα της αναγκάστηκε να πικράνει έναν άλλον “τιτάνα” εκείνης της σπουδαίας φουρνιάς, τον Τιερί Ανρί, ο οποίος εργάζεται ως βοηθός προπονητή στο Βέλγιο και είδε τους συμπατριώτες του να τον αφήνουν εκτός τελικού.

Η χαρά, όμως, που μπορούν να του δώσουν με την αναβίωση της τεράστιας κληρονομιάς του 1998 σίγουρα δεν συγκρίνεται με καμία άλλη και σε αυτό συμφωνούν εκατομμύρια Γάλλοι εκεί έξω…