Η αγωνιστική περίοδος 1999-2000 ήταν ιδιαίτερη, καθώς αποτελούσε το τέλος μίας εποχής για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Συγκεκριμένα, ήταν η τελευταία χρονιά πριν από την καθιέρωση των 24” έναντι των 30” ως χρόνου κατοχής, καθώς και των τεσσάρων δεκάλεπτων περιόδων, οι οποίες αντικατέστησαν τα δύο εικοσάλεπτα ημίχρονα.
Επίσης, ήταν η τελευταία χρονιά όπου η Euroleague διεξήχθη από τη FIBA πριν από τη διάσπαση μεταξύ FIBA και ULEB, με τη διεξαγωγή δύο διοργανώσεων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων (SuproLeague FIBA, Euroleague ULEB) τη σεζόν 2000-2001 και την επανένωση ύστερα από έναν χρόνο που κρατά μέχρι σήμερα υπό την αιγίδα της ULEB.
Παράλληλα, όμως, για τον Παναθηναϊκό υπήρξε η απαρχή μίας ένδοξης περιόδου, η οποία συνδέθηκε με την έλευση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα πρωτεία εντός συνόρων μετά την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων και να επιστρέψουν στην κορυφή της Ευρώπης ύστερα από το 1996, οι «πράσινοι» επισημοποίησαν τη συμφωνία με τον «Ζοτς» στις 4 Ιουνίου 1999.
Ο ανερχόμενος τεχνικός είχε κατακτήσει ήδη τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα με τις Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, δύο Κύπελλα Κυπελλούχων με τις Ρεάλ Μαδρίτης. Μπένετον, καθώς και ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ένα Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ένα αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 με την εθνική της Νέας Γιουγκοσλαβίας (Σερβίας-Μαυροβουνίου).
Κατά συνέπεια, ο Σέρβος έμοιαζε ως η ιδανική επιλογή για να πραγματοποιήσει τα οράματα της οικογένειας Γιαννακόπουλου για την ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Το καλοκαίρι του 1999 ο νέος προπονητής και η διοίκηση κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της αποχώρησης του Ντίνο Ράτζα και του Νίκου Οικονόμου, οι οποίοι αποτελούσαν βασικούς συντελεστές του «πράσινου» ρόστερ.
Στην πρόκληση αυτή απάντησαν με τις μεταγραφές του Σέρβου διεθνούς σέντερ Ζέλικο Ρέμπρατσα, του Ισραηλινού διεθνούς γκαρντ Όντεντ Κάτας, καθώς και του Αμερικανού (με κοινοτικό διαβατήριο) Τζόνι Ρότζερς.
Το ρόστερ των «πρασίνων» εκείνη τη χρονιά, το οποίο είχε ως αρχηγό τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και αγωνιστικό ηγέτη τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, αποτελείτο από τους Καλαϊτζή, Μπουντούρη, Κοχ, Τζεντίλε, Κάτας, Μποντιρόγκα, Αλβέρτη, Φώτση, Ρότζερς, Καράγκουτη, Μάγλο, Γλυνιαδάκη, Μπερκ και Ρέμπρατσα.
Η Euroleague της περιόδου 1999-2000 περιελάμβανε 24 ομάδες και το σύστημα διεξαγωγής απoτελείτο από δύο φάσεις ομίλων στις οποίες μετείχαν οι 24 ομάδες (σ.σ. στη β’ φάση μετέφεραν τους βαθμούς της α’), καθώς και οι δύο φάσεις πλέι-οφ στους «16» και τους «8» που κρίνονταν στις δύο νίκες.
Στην α’ φάση οι «πράσινοι» αντιμετώπισαν στον όμιλό τους τις Ρεάλ Μαδρίτης, Άλμπα Βερολίνου, Ολίμπια Λουμπλιάνας, Τόφας Μπούρσα, Ζαλγκίρις Κάουνας, κατέλαβαν άνετα την πρώτη θέση με 9-1 νίκες και έχασαν μόνο την τελευταία αγωνιστική εντός έδρας από τη γερμανική ομάδα.
Στη β’ φάση μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Ολίμπια Λουμπλιάνας διασταυρώθηκαν με τον ΠΑΟΚ, τον Ερυθρό Αστέρα και τη Σολέ.
Ύστερα από 4 νίκες στην όμιλο, έχασαν στους δύο τελευταίους αγώνες από τη Σολέ εκτός έδρας και τον ΠΑΟΚ εντός καταλαμβάνοντας και πάλι την πρώτη θέση με 13-3 νίκες.
Στα πλέι-οφ των «16» δυσκολεύτηκαν απέναντι στη σερβική Μπουντούτσνοστ, αφού ηττήθηκαν στο Μαυροβούνιο, αλλά πήραν την πρόκριση με 2-1 νίκες (65-59, 77-64, 78-61), ύστερα από συγκλονιστικές μονομαχίες των σέντερ των δύο ομάδων Ρέμπρατσα και Τομάσεβιτς.
Στους «8», αντίθετα, ο Παναθηναϊκός είχε πιο εύκολο έργο απέναντι στην κροατική Τσιμπόνα, καθώς επικράτησε με 2-0 νίκες (73-62, 63-69).
Οι άλλες τρεις ομάδες που προκρίθηκαν στο Final 4 ήταν η Μπαρτσελόνα των νεαρών τότε Γκασόλ και Ναβάρο, αποτελούμενη επίσης από τους Ντουένιας, Γκούροβιτς, Γκολντγουάιρ, Άλστον και Ρετζιά.
Επίσης, η Μακάμπι των Χάφμαν, Μακ Ντόναλντ, Σαρπ, Χένεφελντ, Μπρίσκερ, Κόμεγκις, Πόπα
και του βετεράνου Ντόρον Τζάμσι και η Εφές Πίλσεν των Κουτλουάι, Τούρκογλου, Ονάν, Μπεσόκ, Γουίνσλοου, Ντρόμπνιακ και Μουλαομέροβιτς.
Οι τέσσερις ομάδες είχαν καταλάβει την πρώτη θέση στις φάσεις των ομίλων, ενώ στην πορεία η Μπαρτσελόνα απέκλεισε τις Ούλκερ και Ολίμπια, η Μακάμπι τον ΠΑΟΚ και τη Φορτιτούντο Μπολόνια και η Εφές την Άλμπα και τη Βιλερμπάν.
Το Final 4 της Euroleague του 1999-2000 διεξήχθη στις 18-20 Απριλίου στο νεόδμητο τότε κλειστό γήπεδο της Πυλαίας στη Θεσσαλονίκη, χωρητικότητας 8.500 θέσεων, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2000.
Τα εγκαίνια του γηπέδου έγιναν λίγες εβδομάδες νωρίτερα στο Final 4 του Κυπέλλου Ελλάδος, όπου ο Παναθηναϊκός έχασε στον τελικό από τη μετέπειτα Κυπελλούχο Ευρώπης ΑΕΚ με 59-57.
Το γήπεδο αυτό από την επόμενη αγωνστική περίοδο (2000-2001) και μέχρι σήμερα αποτελεί την έδρα του μπασκετικού ΠΑΟΚ.
Τις ημέρες του Final 4 μαζί με τους περίπου 3.500 οπαδούς του Παναθηναϊκού, βρέθηκαν στις εξέδρες περίπου 2.500 φίλοι της Μακάμπι, εκατοντάδες οπαδοί της Εφές, καθώς και λίγοι υποστηρικτές της Μπαρτσελόνα.
Στον πρώτο ημιτελικό η Μακάμπι, υπό τις οδηγίες του Πίνι Γκέρσον, επικράτησε εύκολα της Μπαρτσελόνα του Αίτο Ρενέσες με 65-51, προεξάρχοντος του Νέιτ Χάφμαν (24π., 5ρ.).
Στον δεύτερο ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός δεν δυσκολεύτηκε να νικήσει την Εφές Πίλσεν με 81-71 και να κλείσει ραντεβού με την ισραηλινή ομάδα.
Με κορυφαίους τους Μποντιρόγκα (22π.,5ρ.), Ρέμπρατσα (15π.,7ρ.) και Αλβέρτη (11π.,3ρ.), ο οποίος έπαιξε πολύ καλή άμυνα απέναντι στον Ιμπραΐμ Κουτλουάι, είχαν από την αρχή τον έλεγχο του αγώνα, προηγήθηκαν με 41-33 στο ημίχρονο, έφτασαν τη διαφορά ακόμα και στους 18 πόντους, ενώ δεν κινδύνεψαν ακόμα και όταν η Εφές μείωσε στους 7 λίγα λεπτά πριν το τέλος.
Από την ομάδα του Εργκίν Αταμάν διακρίθηκαν οι Τουρκογλου, Μπεσόκ, Μουλαομέροβιτς και Ντρόμπνιακ.
Στον μικρό τελικό, η Εφές Πίλσεν νίκησε με 75-69 την Μπαρτσελόνα και κατέλαβαν την 3η θέση παρά τους 29 πόντους του Ευθύμη Ρεντζιά.
Ο τελικός απέναντι στη Μακάμπι, ο οποίος διεξήχθη σαν σήμερα στις 20 Απριλίου, υπήρξε σαφώς πιο δύσκολη πρόκληση για τον Παναθηναϊκό.
Η ισραηλινή ομάδα με πρωταγωνιστή τον Χάφμαν ήταν μπροστά στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου, φτάνοντας τη διαφορά στους 7 (36-29) ενάμιση λεπτό πριν από τη λήξη, όμως, με ένα σερί 7-0 η ομάδα του Ομπράντοβιτς κατάφερε να ισοφαρίσει σε 36-36 στο τέλος του πρώτου μέρους.
Μέχρι τότε, ο Ρέμπρατσα ήταν αυτός που κράτησε όρθιο το «τριφύλλι», αφού σημείωσε τους 17 από τους 20 πόντους του στο α’ ημίχρονο, ενώ από τη Μακάμπι, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο μετέπειτα «πράσινος» Άριελ Μακ Ντόναλντ.
Η εικόνα άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο, καθώς ο Παναθηναϊκός πήρε τα ηνία με μπροστάρηδες τους Μποντιρόγκα, Κάτας, τον 19χρονο τότε Φώτση καθώς και τον Μπερκ, ο οποίος για όσο διάστημα αντικατέστησε τον Ρέμπρατσα έβγαλε καλές άμυνες πάνω στο Χάφμαν.
Η διαφορά, μάλιστα, έφτασε σε διψήφιο αριθμό στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου (51-40) και γύρω στα 7 λεπτά πριν από τη λήξη στους 12 (58-46).
Η αντεπίθεση της Μακάμπι με πρωταγωνιστές τους Χάφμαν και Μπρίσκερ έφερε τη διαφορά στους τρεις (60-57) γύρω στα 4 λεπτά πριν από τη λήξη. Αμέσως μετά, όμως, ο Κάτας με ένα μακρινό τρίποντο στα 3,5 λεπτά έκοψε τα πόδια της Μακάμπι και έγειρε την πλάστιγγα ξανά υπέρ των «πρασίνων».
Με την καθοδήγηση των Κάτας και Μποντιρόγκα ο Παναθηναϊκός έφτασε τη διαφορά στους 10 (68-58) στο 1.38 πριν από τη λήξη, σφραγίζοντας ουσιαστικά τη νίκη παρά τη πίεση της Μακάμπι και τις εύστοχες προσπάθιες των Κόμεγκις, Χάφμαν, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν τη διαφορά κάτω από τους 5.
Το τελικό 73-67 υπέρ των «πρασίνων» διαμορφώθηκε με 1/2 βολές του Ζέλικο Ρέμπρατσα τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη.
Τέσσερα χρόνια μετά το θρίαμβο του Παρισιού, ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης για δεύτερη φορά στην Ιστορία του.
Highlights του τελικού:
Όλο το ματς:
Το κύπελλο σήκωσε ο αρχηγός Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο οποίος κατέκτησε το δεύτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της καριέρας του.
MVP αναδείχθηκε ο Ζέλικο Ρέμπρατσα, εξέλιξη φυσιολογική, αφού αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ του Παναθηναϊκού όχι μόνο στον τελικό (20π., 8ρ.), αλλά και στο Final 4 (17,5π., 7,5ρ.).
Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη ατομική διάκριση για τον Σέρβο σέντερ μετά την παρουσία του στην καλύτερη πεντάδα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1998, ενώ είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης και με την Παρτιζάν το 1992.
Ωστόσο, πρωταγωνιστής κατά μία έννοια και τραγικός ήρωας ήταν ο Όντεντ Κάτας. Με εξαιρετική εμφάνιση ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, «σκότωσε» την ομάδα της καρδιάς του και στο τέλος έβαλε τα κλάματα από τη συγκίνηση όταν τον αποθέωναν οι οπαδοί της Μακάμπι και ο ίδιος ήταν κατακλυσμένος από ταυτόχρονα συναισθήματα χαράς και λύπης.
Η τραγικότητα του Ισραηλινού γκαρντ ολοκληρώθηκε δυστυχώς με οδυνηρό τρόπο, όταν λίγους μήνες αργότερα υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος τον ανάγκασε να σταματήσει πρόωρα τη σταδιοδρομία του, κι ενώ είχε όλα τα προσόντα για να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών στην Ευρώπη.
Το τριήμερο του Final 4 δυστυχώς αμαυρώθηκε από τις επιθέσεις οπαδών του ΠΑΟΚ σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού, ύστερα από τη λήξη του τελικού.
Χαρακτηριστικό της τραγελαφικής αυτής κατάστασης είναι το θέμα που προέκυψε με τα σπασμένα αυτοκίνητα, τα οποία είχαν αθηναϊκές πινακίδες, και αποτέλεσε αντικείμενο σάτιρας μέχρι και σε χιουμοριστική εκπομπή.
Η Μακάμπι και ο Παναθηναϊκός συναντήθηκαν άλλες τέσσερις φορές σε Final 4, αρχής γενομένης από τον τελικό της επόμενης χρονιάς στο Παρίσι, όπου η «ομάδα του λαού» πήρε ρεβάνς με 81-67).
Οι «πράσινοι» με τη σειρά τους απέκλεισαν τους Ισραηλινούς με 83-75 στον ημιτελικό του Final 4 της Μπολόνια το 2002, εν συνεχεία, το 2005, η Μακάμπι απάντησαν με 91-82 στον ημιτελικό της Μόσχας, προτού το «τριφύλλι» πει την τελευταία λέξη στον τελικό της Βαρκελώνης το 2011 με 78-70.
Να σημειωθεί ότι στο τέλος της σεζόν 1999-2000 ο Παναθηναϊκός ξαναβρέθηκε στο κλειστό της Πυλαίας, όταν ο ΠΑΟΚ μετά την πρόκρισή του στους τελικούς των πλέι-οφ της Α1 αποφάσισε να αφήσει οριστικά το Αλεξάνδρειο.
Σε εκείνο τον αγώνα, οι «πράσινοι» νίκησαν τον «δικέφαλο με 62-69, ακολούθησαν άλλες δύο επικρατήσεις και κατέκτησαν το τρίτο διαδοχικό πρωτάθλημα.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΗΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ
*Οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη ιστοσελίδα της ΚΑΕ Παναθηναϊκός Superfoods
Διαβάστε ακόμη:
«Έφερες το πρώτο για πικ-νικ»: Το Ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού στο Παρίσι
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα