Κένι Νταλγκλίς: Επτά άγνωστες ιστορίες του «King Kenny»

Κώστας Μπράτσος 4 Μαρ, 2018

Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Λίβερπουλ, Κένι Νταλγκλίς, έχει γενέθλια αφού γεννήθηκε σαν σήμερα στις 4 Μαρτίου του 1951.

Το Sport-Retro.gr επιχειρεί να εισχωρήσει στα άδυτα της ζωής και της καριέρας του και σας παρουσιάζει 7+1 λιγότερο γνωστές ιστορίες για το θρυλικό 7 της Λίβερπουλ και το θρυλικό 8 της εθνικής Σκοτίας.

Τον έχασε η Λίβερπουλ του Σάνκλι

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ο Μπιλ Σάνκλι έκανε ένα τόσο μεγάλο λάθος κι όμως, αν δεν το είχε κάνει, ίσως τα πράγματα να μην είχαν εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο. Ο αναμορφωτής της Λίβερπουλ, αυτός που έβαλε τα θεμέλια για να την καταστήσει μία από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου, έχασε τον κορυφαίο παίκτη αυτής της ομάδας!

Ο Νταλγκλίς είχε μετακομίσει με τους γονείς του στο λιμάνι του Γκόβαν, εκεί όπου γαλουχήθηκε ο Άλεξ Φέργκιουσον, έχοντας ήδη αρκετές διακρίσεις ακόμα και σε διεθνές επίπεδο ως μαθητής στο Μίλτον. Αφού είχε αφήσει πίσω του τις… σκοτεινές ημέρες που αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας, κατέκτησε τίτλους εντός κι εκτός συνόρων σε διοργανώσεις 5Χ5 και όχι μόνο. Ήταν διεθνής με την εθνική Σκοτίας κ-15 και στο ντεμπούτο του απέναντι στη Βόρεια Ιρλανδία, έδωσε τη νίκη στην πατρίδα του με δύο τέρματα.

Το 1966, με την Αγγλία πρωταθλήτρια κόσμου και το εγχώριο ποδόσφαιρο να διάγει μία εποχή άνθισης (δύο χρόνια αργότερα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης), ένας 15χρονος Νταλγκλίς μάζεψε όσο θράσος διέθετε και επιχείρησε να δείξει το ταλέντο του στους ανθρώπους των “κόκκινων” σε δοκιμή μιας εβδομάδας.

Χρησιμοποιήθηκε μόλις σε ένα παιχνίδι της δεύτερης ομάδας με αντίπαλο τις ρεζέρβες της Σάουθπορτ για το Lancashire League στις 20 Αυγούστου 1966. Η Λίβερπουλ νίκησε με 1-0, ωστόσο ο Νταλγκλίς δεν ήταν έτοιμος ακόμη.

“Συνήθιζαν να κάνουν δοκιμές στο Μέλγουντ κάθε Τρίτη και Πέμπτη βράδυ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μπορούσε να γραφτεί ο οποιοσδήποτε. Θυμάμαι να προπονούμαι τη μέρα και να παίζω κόντρα στη Σάουθπορτ Β. Ο Σάνκλι με πήγε στη λέσχη και μου είπε ‘θέλουμε να υπογράψεις’.

Υπήρχε ένα ντέρμπι Ρέιντζερς – Σέλτικ εκείνο το βράδυ και ήθελα να γυρίσω να το δω. Πήραμε το τρένο και μετά ο σκάουτ ήρθε και μου ζήτησε να υπογράψω. Το Λίβερπουλ είναι πολύ μακριά από τη Γλασκόβη όταν είσαι 15 ετών, οπότε ήμουν λίγο ντροπαλός και δεν υπέγραψα”, δήλωνε χρόνια αργότερα ο Νταλγκλίς.

Στη συνέχεια, έκανε κι ένα δοκιμαστικό για τη Γουέστ Χαμ, αλλά ούτε η ομάδα του αρχηγού της εθνικής Αγγλίας, Μπόμπι Μουρ, υπέγραψε αυτόν τον πιτσιρικά.

Μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Νταλγκλίς διέπρεπε στη Σέλτικ και ο Σάνκλι τον είδε να αγωνίζεται, ήταν έξαλλος με το πώς χάθηκε αυτό το ταλέντο μέσα από τα χέρια της ομάδας, κατηγορώντας άλλους ανθρώπους στον σύλλογο γι’ αυτήν την εξέλιξη. Έντεκα χρόνια μετά από αυτήν τη δοκιμή, ο Νταλγκλίς φόρεσε εν τέλει τη φανέλα της Λίβερπουλ, σε μία ιστορία με το απόλυτο happy ending.

Έκρυψε την αφίσα των Ρέιντζερς για να πάει Σέλτικ

Μεγάλωσε ως φίλαθλος των Ρέιντζερς, πήγαινε ακόμα και σε παιχνίδια της δεύτερης ομάδας με τον πατέρα του και μάλιστα το σπίτι του στο Γκόβαν απείχε ελάχιστα από το “Άιμπροξ”. Αν και ήθελε να αγωνιστεί στην αγαπημένη ομάδα του, η κλήση δεν ήρθε ποτέ.

Αντιθέτως, μετά από τις δοκιμές σε Λίβερπουλ και Γουέστ Χαμ, ήρθε η πιο αναπάντεχη ειδοποίηση. Ο Προτεστάντης γιος ενός μηχανικού είχε την ευκαιρία να φορέσει τη φανέλα των καμαριού των Καθολικών, της Σέλτικ!

Μερικές εβδομάδες μετά από τον θρίαμβο των “Αγοριών της Λισαβόνας”, όταν ένα τσούρμο παιδιών που γεννήθηκαν γύρω από το “Σέλτικ Παρκ” οδήγησαν τη Σέλτικ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (η πρώτη βρετανική ομάδα), ο θρυλικός προπονητής του συλλόγου, Τζοκ Στιν, έστειλε τον βοηθό του, Σον Φάλον, να υπογράψει τον μικρό Νταλγκλίς.

Ήταν Μάιος 1967 και ο Φάλον μαζί με τη σύζυγό του Μίρα και τα τρία παιδιά τους στάθμευσαν μπροστά από την εξώπορτα του σπιτιού του Νταλγκλίς στο Γκόβαν. Ήταν μία υπόθεση που θα έπαιρνε λίγα λεπτά και γι’ αυτό τους άφησε στο αμάξι.

Με το άκουσμα της άφιξης του Φάλον, ο Νταλγκλίς έτρεξε στο δωμάτιό του και κατέβασε τις αφίσες που είχε κολλήσει με παίκτες των Ρέιντζερς, ως φανατικός φίλος της ομάδας.

Οι συζητήσεις μεταξύ του Φάλον και των γονιών του Νταλγκλίς διήρκεσαν τρεις ώρες. Όταν ολοκληρώθηκαν, είχαν καταφατική απάντηση. Η κατάσταση δεν ήταν το ίδιο ευχάριστη όταν Φάλον επέστρεψε στο αμάξι και την οικογένειά του, αφού ήταν η επέτειος γάμου με τη γυναίκα του…

Μέλος της Quality Street Gang που νίκησε τη Σκοτία

Την πρώτη σεζόν του ως μέλος της Σέλτικ την πέρασε δανεικός στην Κάμπερνολντ Γιουνάιτεντ, μία ημιεπαγγελματική ομάδα που συνήθιζε να “γαλουχεί” νεαρούς παίκτες.

Ο Στιν ήθελε να στείλει τον Νταλγκλίς και την επόμενη σεζόν δανεικό εκεί, ωστόσο ο νεαρός Σκοτσέζος αρνήθηκε και έβαλε μέχρι και τον πατέρα του να μιλήσει στον προπονητή του και να τον πείσει να τον κρατήσει.

Εντάχθηκε στις ρεζέρβες της Σέλτικ, οι οποίες ήταν οι πιο ξακουστές της χώρας εκείνη την περίοδο και είχαν τη δική τους ονομασία, από μία μάρκα σοκολάτας: “Quality Street Gang”.

Στην ομάδα έπαιζαν οι μετέπειτα ήρωες της Σέλτικ, Λου Μακάρι και Ντάνι Μακγκρέιν και οι επίσης Σκοτσέζοι διεθνείς Τζορτζ Κόνελι, Πολ Γουίλσον και Ντέιβιντ Χέι.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1968 πραγματοποίησε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα ως αλλαγή σε προημιτελικά League Cup με αντίπαλο τη Χάμιλτον, ωστόσο τη σεζόν 1968-1969 την πέρασε στις ρεζέρβες με 4 γκολ σε 17 αγώνες.

Όταν τη νέα χρονιά άλλαξε θέση και από δεξιός επιθετικός πήγε στο κέντρο, βελτίωσε την απόδοσή του με 19 γκολ σε 31 αγώνες, έστω κι αν κάποιες φορές χρειάστηκε να μετατραπεί σε αμυντικός για να μαρκάρει τον Άλεξ Φέργκιουσον που έπαιζε στις ρεζέρβες των Ρέιντζερς.

Η δυναμική της ομάδας ήταν τόσο μεγάλη που στα τέλη του 1968 ο ομοσπονδιακός προπονητής της Σκοτίας, Μπόμπι Μπράουν, ζήτησε από τον Στιν να του δώσει παίκτες για αντιπάλους σε προπονητικό διπλό και ο Στιν έστειλε την Quality Street Gang.

Νικητές οι ρεζέρβες της Σέλτικ με 5-2 απέναντι σε μία κανονική εθνική Σκοτίας που είχε στην ενδεκάδα παίκτες όπως ο Μπίλι Μπρέμνερ και ο Κόλιν Στιν.

Τον Αύγουστο του 1970, η Σέλτικ παρέταξε αρκετά μέλη της Quality Street Gang στον τελικό του Κυπέλλου Γλασκόβης απέναντι σε μία κανονική ομάδα των Ρέιντζερς και κατέκτησε το τρόπαιο με 3-1.

Απέρριψε Γιουνάιτεντ για να πάει Λίβερπουλ

Μετά από εννέα τρόπαια ως παίκτης της Σέλτικ, εκ των οποίων τέσσερα πρωταθλήματα (τα τρία σερί) και το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο, ο Νταλγκλίς είχε αγγίξει το “ταβάνι” του στη Γλασκόβη. Το αγγλικό πρωτάθλημα είχε αφήσει πολύ πίσω το σκοτσέζικο και σε ηλικία 26 ετών είχε έρθει η στιγμή να κάνει το μεγάλο βήμα.

Οι τάσεις φυγής δεν ήταν καινούργιες. Μάλιστα, το 1976, ο προπονητής της Λίβερπουλ, Μπομπ Πέισλι, είχε καλέσει τον Στιν και τον ρωτούσε αν ο Νταλγκλίς ήταν διαθέσιμος, για να εισπράξει αρνητική απάντηση. Το καλοκαίρι του 1977, όμως, μετά από 167 γκολ σε 322 αγώνες, ο Νταλγκλίς ήταν αποφασισμένος να φύγει από τη Σέλτικ.

Τον κυνήγησαν κατά βάση δύο ομάδες. Η πρώτη του έδινε περισσότερα χρήματα, ωστόσο ο Νταλγκλίς δεν ήθελε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και προτίμησε να περιμένει να τα βρει η Λίβερπουλ με τη Σέλτικ. Εξάλλου, οι “κόκκινοι” μόλις είχαν κατακτήσει το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας τους.

Ο Στιν είχε υποσχεθεί στον Πέισλι η Λίβερπουλ να είναι η πρώτη ομάδα με την οποία θα μιλήσει, όταν ο Νταλγκλίς θα απαιτούσε να φύγει και αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 1977.

Η Λίβερπουλ προσέφερε 300.000 λίρες, ποσό που απέρριψαν οι Σκοτσέζοι, όπως και τις επόμενες δύο προτάσεις ύψους 330.000 και 360.000 λιρών.

Η τελευταία προσφορά άγγιξε τις 400.000 λίρες και ο Στιν αρνήθηκε ξανά, προσθέτοντας ότι με ένα 10% πάνω, θα συμφωνούσε στη μεταγραφή.

Όπερ και εγένετο, με τον πρόεδρο της Λίβερπουλ, Τζον Σμιθ, να καταρρίπτει το ρεκόρ μεταγραφής μεταξύ βρετανικών ομάδων στις 10 Αυγούστου 1977.

Η Λίβερπουλ μόλις είχε χάσει τον ήρωά της, τον Κέβιν Κίγκαν, ο οποίος αποχώρησε για το Αμβούργο και παρά τον σκεπτικισμό των φιλάθλων της, βρήκε τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Νταλγκλίς, ο οποίος, μάλιστα, σε μία άτυπη τελετή παράδοσης – παραλαβής, πήρε τη φανέλα με το νο7 στην πλάτη.

Οι οπαδοί της Σέλτικ, πάντως, δεν καλοδέχθηκαν αυτήν την εξέλιξη κι όταν ο Νταλγκλίς επέστρεψε στην ομάδα το επόμενο καλοκαίρι για το φιλικό αποχαιρετισμού του Στιν, αποδοκιμάστηκε από μεγάλη μερίδα τους.

Έγινε προπονητής μία μέρα μετά από το “Χέιζελ”

Το αν πέτυχε να διαδεχθεί τον Κίγκαν δεν αποτελεί ερώτημα πλέον. Πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα σερί League Cup και τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, υπό τις οδηγίες πρώτα του Πέισλι και μετά του Τζο Φάγκαν, απαντούν από μόνα τους.

Ο Νταλγκλίς για οκτώ σεζόν κατέρριπτε ρεκόρ σκοραρίσματος και συμμετοχών με τη Λίβερπουλ και την εθνική Σκοτίας και μπορεί όσο μεγάλωνε, να γινόταν περισσότερο δημιουργός παρά σκόρερ, ωστόσο ακόμα και στα 34 του αποτελούσε φόβο και τρόμο των αντιπάλων.

Το κατάλαβε καλά ο Φάγκαν, όταν στις 12 Οκτωβρίου 1984 τον έβγαλε για πρώτη φορά από την ενδεκάδα χωρίς να υπάρχει πρόβλημα τραυματισμού και οι “κόκκινοι” ηττήθηκαν 0-1 από την Τότεναμ, με τον προπονητή της Λίβερπουλ να παραδέχεται ότι ήταν το πιο ηλίθιο πράγμα που έκανε ποτέ.

Ο Φάγκαν, πάντως, είχε πάρει ήδη την απόφαση να αποχωρήσει μετά από το τέλος εκείνης της σεζόν, αναγκάζοντας τον γενικό διευθυντή της ομάδας, τον “κύριο Λίβερπουλ” Πίτερ Ρόμπινσον, να αρχίσει την αναζήτηση νέου τεχνικού, αντάξιου των προηγουμένων τριών (Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν).

Στο τραπέζι είχαν πέσει τα ονόματα των Νταλγκλίς και Φιλ Νιλ από τους παίκτες του ρόστερ, καθώς και του Φέργκιουσον που έκανε καταπληκτικά πράγματα με την Αμπερντίν, ενώ για τα ΜΜΕ υποψήφιος ήταν και ο Γκράχαμ Τέιλορ.

Μία εβδομάδα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με αντίπαλο τη Γιουβέντους στο “Χέιζελ”, ο Ρόμπινσον τηλεφώνησε στον Νταλγκλίς και τον ρώτησε εάν μπορεί να τον επισκεφθούν μαζί με τον Σμιθ.

“Ναι, κανένα πρόβλημα”, περιγράφει ο Νταλγκλίς στην αυτοβιογραφία του. “Νόμιζα ότι η συζήτηση θα τελείωνε, όταν ο Πίτερ πρόσθεσε ‘δεν θέλεις να μάθεις γιατί θέλουμε να σε δούμε;’ ‘Ναι, αν θέλετε, πείτε μου’, απάντησα. ‘Κοίτα, θέλουμε να σου προσφέρουμε τη θέση του προπονητή’. ‘Κανένα πρόβλημα Πίτερ, μπορείς ακόμα να έρθεις σπίτι μου'”, αστειεύτηκε ο Νταλγκλίς, ως μηχανισμό άμυνας για το… σοκ που υπέστη.

Ο Νταλγκλίς δέχθηκε υπό τον όρο ο Πέισλι να βρίσκεται στο πλευρό του τα πρώτα δύο χρόνια, όπου θα συνέχιζε ως παίκτης – προπονητής, ρόλος ουχί ασυνήθιστος εκείνη την εποχή.

Την επομένη της τραγωδίας του “Χέιζελ”, με τη Λίβερπουλ να έρθει παραδώσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης στη Γιουβέντους στον “αιματοβαμμένο” τελικό, διενεργήθηκε συνέντευξη Τύπου στην οποία παρουσιάστηκε ο… νέος προπονητής της ομάδας.

“Ο Κένι μπαίνει στον χώρο της προπονητικής για πρώτη φορά και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι θα έχει μία επιτυχημένη θητεία στη θέση αυτήν. Αισθανόμαστε ότι έχουμε έναν άνθρωπο με σπουδαία ικανότητα στο γήπεδο, ο οποίος έχει ένα γέρικο κεφάλι σε νεανικούς ώμους”, τόνισε ο Σμιθ κατά την παρουσίαση.

Μόλις ολοκληρώθηκε η συνέντευξη Τύπου, ο Νταλγκλίς έτρεξε να βρει δύο “μόνιμους” των αποδυτηρίων της ομάδας, τον Ρόνι Μόραν και τον Ρόι Έβανς, στο περίφημο “Bootroom” του “Άνφιλντ”, τον χώρο όπου συγκεντρώνονταν οι προπονητές της ομάδας μαζί με συναδέλφους τους για να τα πουν μετά από αγώνες και όχι μόνο.

“Είπα στον Μπάγκσι (σ.σ. Μόραν) ‘θα μείνεις, έτσι;’ Γυρίζοντας στον Ρόι, πρόσθεσα ‘δεν θα φύγεις, ε;’ Αμφότεροι κούνησαν τα κεφάλια τους. ‘Πάντα θα έχετε δουλειά όσο είμαι προπονητής'”, είπε και διασφάλισε την υποστήριξη δύο πιστών… υπαξιωματικών.

Ήταν μέσα σε τρεις πολύνεκρες τραγωδίες

Ως παίκτης – προπονητής, ο Νταλγκλίς συνέχισε την επιτυχημένη δουλειά των προκατόχων του, με έναν αστερίσκο. Μπορεί εντός των συνόρων να τα πήγε εξίσου καλά, με συνολικά τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα, ποτέ δεν θα μάθουμε όμως τι θα μπορούσε να κάνει στην Ευρώπη, αφού η Λίβερπουλ ήταν τιμωρημένη με πολυετή αποκλεισμό, μετά από όσα έγιναν στο “Χέιζελ” από τους φιλάθλους της και οδήγησαν στον θάνατο 39 ατόμων.

Κι όμως, αυτή η σπάνια τραγωδία στα ποδοσφαιρικά χρονικά, δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που έζησε ο Νταλγκλίς από πολύ κοντά. Η πρώτη ήταν τον Ιανουάριο του 1971, όταν το “Άιμπροξ” φιλοξενούσε ένα Old Firm μεταξύ Ρέιντζερς και Σέλτικ. Ο Νταλγκλίς είχε μείνει εκτός αποστολής για το ντέρμπι, ωστόσο βρισκόταν στις εξέδρες του γηπέδου, όταν συνέβη το μοιραίο.

Η Σέλτικ είχε πάρει προβάδισμα στο 90ό λεπτό, με συνέπεια αρκετοί φίλαθλοι των γηπεδούχων να αρχίσουν να αποχωρούν. Όταν οι Ρέιντζερς ισοφάρισαν λίγο αργότερα, όμως, προκλήθηκε συνωστισμός από τους οπαδούς που επιχειρούσαν να γυρίσουν πίσω, με συνέπεια σε μία από τις σκάλες του γηπέδου να συμπιεστούν εκατοντάδες άνθρωποι. Ο τελικός απολογισμός ήταν τραγικός, με 66 νεκρούς και πάνω από 200 τραυματίες.

Μετά από μία πολύνεκρη τραγωδία στις εξέδρες και μία στον αγωνιστικό χώρο, στις 15 Απριλίου 1989 έζησε και μία τραγωδία δίπλα από τις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου, στο “Χίλσμπορο” ως προπονητής. Αυτή στιγμάτισε την καριέρα και τη ζωή του, αφού όπως παραδέχεται ακόμα και σήμερα, δεν περνάει από το σημείο αυτό για να μην του “ξυπνήσουν” οι εφιαλτικές μνήμες.

Οι 96 άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τον Νταλγκλίς, έστω κι αν ήταν εκείνος που έκανε τα περισσότερα για να απαλύνει κάπως τον πόνο των συγγενών τους. Πήγε σε όσες περισσότερες κηδείες μπορούσε (ακόμα και τέσσερις σε μία μέρα) και κατάφερε να φέρει κοντά τον σύλλογο με την κοινότητα του Λίβερπουλ σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της πόλης.

Είναι χαρακτηριστική η κίνησή του να πάρει την ομάδα και να γυρίσει πίσω στον τόπο της τραγωδίας, το Σέφιλντ, ώστε να επισκεφτεί τα νοσοκομεία με τους τραυματίες. Συνάντησε ακόμα κι ένα ετοιμοθάνατο 14χρονο αγόρι, για το οποίο η τελευταία επιθυμία της μητέρας του ήταν να του πουν “αντίο” οι παίκτες της αγαπημένης ομάδας του, προτού απενεργοποιηθούν τα μηχανήματα υποστήριξης.

Εκείνη την περίοδο, δέχθηκε κι ένα τηλεφώνημα από τον διευθυντή της “Sun”, Κέλβιν Μακένζι, ο οποίος απολογήθηκε για τον περίφημο πρωτοσέλιδο τίτλο “The Truth” της εφημερίδας του, μετά από την τραγωδία, όπου κατηγορούσε με σκαιότατο τρόπο τους ίδιους τους φίλους της Λίβερπουλ για ό,τι συνέβη.

Ο Μακένζι ρωτούσε τι θα μπορούσε να κάνει ώστε να βελτιώσει τα πράγματα. “Είπα ότι θα μπορούσε να τυπώσει έναν τίτλο την επόμενη μέρα όπου θα λέει ‘Η Αλήθεια: Είπαμε Ψέμματα’. Μου είπε ‘δεν μπορώ να το κάνω αυτό’ και του είπα ‘τότε, δεν μπορώ να σε βοηθήσω'”, θυμάται ο Νταλγκλίς.

“Κατέρρευσε μετά από το Χίλσμπορο. Δεν μπορούσα να μείνω μαζί του”, είπε η σύζυγός του, Μαρίνα, στο ντοκιμαντέρ “Kenny” για εκείνη την περίοδο, με τον γιο του, Πολ, να υπερθεματίζει: “Ποτέ δεν κατάφερε να απορροφήσει όλες αυτές τις πληροφορίες, επειδή αισθανόταν ότι οι ανάγκες του ήταν πολύ μικρότερες από εκείνες όλων των άλλων. Ποτέ δεν μίλησα στον μπαμπά μου για το Χίλσμπορο”.

Ο Νταλγκλίς έβγαλε εξανθήματα και χρειαζόταν χάπια για να κοιμηθεί. Έναν χρόνο αργότερα, αντιλήφθηκε ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί κι άρχισε να κάνει σκέψεις αποχώρησης από τη Λίβερπουλ. Τις έκανε πράξη 22 μήνες μετά από την τραγωδία κι ενώ είχε στεφθεί ξανά πρωταθλητής Αγγλίας στο μεσοδιάστημα.

Ήταν 20 Φεβρουαρίου 1991 (η πρώτη σεζόν όπου ήταν μόνο προπονητής και όχι παίκτης), όταν η Λίβερπουλ αναδείχθηκε ισόπαλη 4-4 με την Έβερτον, σε έναν επαναληπτικό του 5ου γύρου στο Κύπελλο Αγγλίας.

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των αντοχών του. “Εάν δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις, δεν αξίζω να είμαι εδώ”, ήταν η εξήγηση που έδωσε στο ντοκιμαντέρ για το τι σκεφτόταν όταν παραιτήθηκε. “Δεν το παραδεχόταν, αλλά το Χίλσμπορο είχε απόλυτη σχέση”, πρόσθεσε η σύζυγός του.

Η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπιζε κριτική επειδή κρατούσε τον Πίτερ Μπίρντσλεϊ ως αλλαγή, ωστόσο η πίεση ούτως ή άλλως ήταν μεγάλη. Το επόμενο πρωί μετά από την ισοπαλία με την Έβερτον, σε μία συνάντηση ρουτίνας με τον τότε πρόεδρο Νόελ Γουάιτ και τον Ρόμπινσον, τους ανακοίνωσε την απόφαση να αποχωρήσει. Η συζήτηση κράτησε 12 λεπτά και δεν υπήρξε προειδοποίηση για τη “βόμβα” που θα έσκαγε. “Αρκετά. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Αισθάνομαι ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί”, τους είπε.

Τα νέα έγιναν γνωστά την επόμενη μέρα και συντάραξαν την κοινή γνώμη, αφού η Λίβερπουλ ήταν πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα με τρεις βαθμούς διαφορά και διεκδικούσε το νταμπλ, αφού πήγαινε για δεύτερη επαναληπτικό με την Έβερτον στο “Γκούντισον Παρκ” μία εβδομάδα αργότερα (ο οποίος εν τέλει χάθηκε με 0-1). “Ήμουν ένας άνθρωπος στα όριά του. Έθετα τον εαυτό μου κάτω από τεράστια πίεση για να πετύχω”, υποστήριζε.

Δεν τον ήθελαν πίσω

Μετά από 14 χρόνια στην ομάδα, ο Νταλγκλίς αποχώρησε και μάλιστα όχι απλά έφυγε από το Λίβερπουλ, αλλά έφυγε από τη χώρα για να ηρεμήσει. Πήγε στη Φλόριντα των ΗΠΑ για διακοπές, ωστόσο πάντα είχε ως σκέψη την επιστροφή.

“Αν η Λίβερπουλ μου ζητούσε να συνεχίσω ως προπονητής τη στιγμή που γύρισα από τη Φλόριντα, θα είχα τρέξει, επειδή αισθανόμουν ότι είχε καθαρίσει το κεφάλι μου. Δυστυχώς, η Λίβερπουλ δεν με ζήτησε ποτέ”, έγραφε στην αυτοβιογραφία του.

Δεν έμεινε χωρίς ομάδα, αφού ανέλαβε την Μπλάκμπερν μόλις οκτώ μήνες μετά και στην πρώτη σεζόν του την οδήγησε στην επιστροφή στην πρώτη κατηγορία μετά από το 1966. Η έκπληξη σχετικά με αυτήν την ιδιαίτερη έκβαση γιγαντώθηκε όταν τρία χρόνια μετά.

Ο Νταλγκλίς έγινε ο πρώτος προπονητής που σταμάτησε την “αυτοκρατορία” του Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αφού στέφθηκε πρωταθλητής Αγγλίας το 1995 και μάλιστα πήρε μαθηματικά το τρόπαιο σε αγωνιστική όπου η Μπλάκμπερν έπαιζε με αντίπαλο τη Λίβερπουλ στο “Άνφιλντ”!

Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να βρίσκεται εκείνος στον πάγκο των γηπεδούχων και ίσως να τους οδηγούσε ξανά στην κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου, που επιζητούν μέχρι και σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες από το πρωτάθλημα του 1990.

“Το 1993 ήμουν προπονητής της Μπλάκμπερν, όταν ο Ρόμπινσον με ρώτησε ‘πότε γυρίζεις πίσω, Κένι;’ ‘Πίτερ, αρκεί μόνο να το ζητήσεις’, αποκρίθηκα. Η Λίβερπουλ δεν τηλεφώνησε, όμως, και έκτοτε μετανιώνω κάθε μέρα. Το ‘Ανφιλντ’ ήταν σπίτι, στο ‘Ίγουντ Παρκ’ ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι”.

Η αλήθεια είναι ότι και πριν κατακτήσει το πρωτάθλημα με την Μπλάκμπερν, ο Νταλγκλίς είχε σκεφτεί να αποχωρήσει, όπως έκανε και με τη Λίβερπουλ, αφού δεν άντεχε την πίεση. Συνέχισε και τα κατάφερε, με συνέπεια να δεχθεί νέο τηλεφώνημα από τον Ρόμπινσον, δύο χρόνια αργότερα.

“Απλά θέλουμε να ξέρουμε εάν θα σε ενδιέφερε να έρθεις πίσω”, του είπε και η απάντηση ήταν καταφατική. “Δεν έβλεπα την ώρα να πάω στη συνάντηση. Κάθισα και ο Πίτερ μου ανακοίνωσε ‘δεν νομίζουμε ότι είναι η σωστή στιγμή’. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει τέτοια οργή”.

Νίκησε τον Στιν ως προπονητής στη Σκοτία

Αν και συνέδεσε το όνομά του με το νούμερο 7 στη Λίβερπουλ (εκτός από τις σεζόν που ήταν παίκτης προπονητής και φορούσε και το 12 ή το 14), στην εθνική Σκοτίας, στην οποία είναι πρώτος σε συμμετοχές και γκολ (μαζί με τον Ντένις Λόου), φορούσε το νούμερο 8 και γι’ αυτό προσθέτουμε μία 8η ιστορία, που αφορά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του.

Μία ομάδα που ο ίδιος παραδέχεται ότι του προκαλούσε κόμπλεξ κατωτερότητας και γι’ αυτό δεν απέδωσε ποτέ στο ίδιο επίπεδο με τη Σέλτικ ή τη Λίβερπουλ. “Στα 20 μου ήξερα ότι ήμουν σε ένα ρόστερ με παίκτες που ήταν πολύ καλύτεροι από εμένα.

Αν κοίταζες στα αποδυτήρια, θα έβλεπες ορισμένους μεγάλους του ποδοσφαίρου. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να παίζω με το είδωλό μου, τον Λόου”, παραδέχθηκε σε συνέντευξή του στο “FourFourTwo”.

Διεθνής από το 1972, αγωνίστηκε σε δύο Μουντιάλ και βρισκόταν ήδη στα γήπεδα της Ισπανίας για το τρίτο της καριέρας του το 1982, με προπονητή τον Στιν. Η Σκοτία ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τη Βραζιλία του Σόκρατες και του Ζίκο σε παιχνίδι ομίλου, όταν ο Στιν του ζήτησε να φτιάξει την ομάδα των αναπληρωματικών για το προπονητικό διπλό.

“Κένι, οργάνωσέ τους σαν τη Βραζιλία. Παίξε με πέντε στο κέντρο, έναν μπροστά. Η Βραζιλία θα έχει τον Σερζίνιο μπροστά. Έντερ, Σόκρατες, Φαλκάο και Ζίκο θα έρχονται από πιο οπισθοχωρημένες θέσεις”, του είπε ο Στιν.

“Αφήστε τους την μπάλα. Απλά αφήστε την”, ήταν η εντολή που έδωσε ο Νταλγκλίς στους παίκτες του, με συνέπεια οι βασικοί του Στιν απλά να γυρίζουν την μπάλα στα μετόπισθεν χωρίς ουσία. Ο Στιν σταμάτησε το παιχνίδι κι άρχισε ένας απολαυστικός διάλογος.

– Έι, Κένι, είσαι ξυπνητζής, έτσι;
– Τι;
– Σου ζήτησα να κάνεις κάτι και προσπαθείς να το καταστρέψεις
– Δεν το καταστρέφω. Πιστεύεις ότι η Βραζιλία θα τρέξει τόσο ψηλά για να πάρει την μπάλα; Θα καθίσουν εδώ. Μας ζήτησες να μιμηθούμε τον σχηματισμό της Βραζιλίας. Αυτό κάναμε
– Είσαι εξυπνάκιας. Πάντα έχεις μια απάντηση

Εκτός από απάντηση, ο Νταλγκλίς είχε και τη νίκη, αφού η ομάδα του επικράτησε με 2-0 χάρη σε δύο γκολ από… τερματοφύλακες.